Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΙΑΠΡΕΠΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Αυτό είναι φως φανάρι! Πολλοί φίλοι επέστρεψαν, προσκαλεσμένοι μάλιστα απο ελληνικά επιστημονικά ιδρύματα, για να στηρίξουν και προωθήσουν την επιστήμη τους στην πατρίδα. Η πατρίς όμως, τα τέκνα της τα καταβρόχθισε δίκην μεζέδων. Πειναλέα γαρ. Ανέκαθεν.

Πολλοί άλλοι ακόμη, παλιοί συμμαθητές στο Δημοτικό ή στο Γυμνάσιο, παλιοί συμφοιτητές, πιάσανε καρέκλες και αποφασίζουν και νομοθετούν εναντίον της γενικής προόδου. Φροντίζουν βέβαια για το στενό τους περιβάλλον. Παιδιά, συζύγους, εξαδέλφους. Οικογένεια. Πάνω απ' όλα.

Μερικοί δεν παρασύρθηκαν, καταπολέμησαν το νόστο και συνεχίζουν να μεγαλουργούν στην αλλοδαπή. Αρκετοί κρατούν τα δεσμά ισχυρά, άλλοι ξέχασαν και τους γονείς που τους γέννησαν. Ενας μου τηλεφωνεί κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα απο μια μακρινή πολιτεία, αλλά έχω πάνω από δέκα χρόνια να τον δω. Του στέλνω γλυκό του κουταλιού, περγαμόντο ναξιώτικο. Ισως έρθει φέτος.

Τους πρώτους τους λυπάμαι. Πέρασαν μακριές περιόδους ανεργίας περιμένοντας τον διορισμό για τον οποίο προσκαλέστηκαν, μερικοί διορίστηκαν σε άσχετες ενελώς θέσεις. Ενώ ήταν καθηγητές εν ενεργεία σε πανεπιστήμια ξένης χώρας, παραιτήθηκαν επειδή τους ζητήθηκε απο τα ευαγή ελληνικά επιστημονικά ιδρύματα, και βρέθηκαν προϊστάμενοι αφανών υπηρεσιών. Βαρειά η απόρριψη στη χώρα που τους γέννησε, ιδίως μετά τη δόξα στα ξένα και την φρούδα προσδοκία. Χάνονται πικραμένοι. Κρίμα!

Τους δεύτερους τους σιχαίνομαι και ντρέπομαι γι αυτούς, όσο κι αν η νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια είναι ισχυρή. Εναν τον θυμάμαι μικρό αγοράκι, με ξυρισμένο κεφάλι με την ψιλή μηχανή, με κοντά παντελονάκια, καλό και πρόθυμο παιδί. Πώς έφτασε να βγάζει ανόητες αποφάσεις; Πόση δύναμη έχει πια αυτή η καρέκλα της εξουσίας; Δυστυχώς, είναι πολλοί για τους οποίους ντρέπομαι. Ισως και αυτοί να ντρέπονται, έστω στα κρυφά. Αυτό με παρηγορεί κάπως.

Οι τρίτοι στη σειρά, με κάνουν περήφανη, όσο κι αν μου λείπουν. Φάνηκαν αρκετά έξυπνοι, ώστε να διατηρήσουν τις ικανότητες και τα χαρίσματά τους, να μη χαραμιστούν επανερχόμενοι στην ψωροκώσταινα. Ενας έχει μια πλούσια ιστοσελίδα, όπου ενημερώνει για την πρόοδο των επιτευγμάτων του. Δεν σκαμπάζω γρυ, αλλά την επισκέπτομαι κάπου κάπου. Μπράβο παιδιά! Χαίρομαι για σας, κι ας μη μάθουν ποτέ ελληνικά τα παιδιά ούτε τα εγγόνια σας.

Τα βράδια κάνω συχνά τέτοιες σκέψεις. Θυμάμαι. Την περασμένη βδομάδα ήρθε από πολύ μακριά μια αξιόλογη επιστήμων, παλιά συμμαθήτριά μου, να περάσει τους τελευταίους μήνες που της απομένουν (κατά τους γιατρούς) στο πατρικό της. Την έφαγε το μαράζι της ξενητειάς.

Ωρες ώρες μετανοιώνω που δεν εγκαταστάθηκα σε κάποια άλλη χώρα, ενώ είχα πολλές ευκαιρίες να το πράξω. Εζησα και δούλεψα κατά καιρούς στη Γαλλία, Σουηδία, Ολλανδία, Βέλγιο. Ο ουρανός τους όμως δεν δεχόταν να καθρεφτίζεται στα μάτια μου. Ετσι, πάντα επέστρεφα. Βρίσκω ότι τα κατάφερα αρκετά καλά για τα μέτρα μου, χωρίς να εμπλακώ με κλίκες και διατήρησα όσο γίνεται την ελευθερία μου. Με πολύ κόπο. Εξοντωτικό.

Κατά τα άλλα, η κυρίαρχη ανάγκη της χώρας μας είναι οι αγροφύλακες. Εχουμε απόλυτη ανάγκη από αγροφύλακες. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα γίνουμε χωρίς αγροφύλακες. Οχι, δεν τολμώ πραγματικά να φανταστώ ό,τιδήποτε. Ολα είναι υπεράνω κάθε φαντασίας πλέον. Πολύ βαθειά. Απύθμενα.

Η προκήρυξη (δεν ξέρω αν έγινε κιόλας ή επίκειται να γίνει) για τους αγροφύλακες έφτασε πάνω στην ώρα που γίνονται συζητήσεις περί του διορισμού παιδοψυχολόγων στα σχολεία. Τα παιδιά μας όμως, τι ανάγκη έχουν! Την πανίδα και τη χλωρίδα να προστατέψουμε πρώτα κι ύστερα βλέπουμε. Μπορεί να μετατεθούν αγροφύλακες σε θέσεις επιστατών σχολείων, θέσεις που βιαστικά καταργήθηκαν. Για χάρη οικονομίας. Ο Αρχηγός των αγροφυλάκων μήπως θα έχει το αρχηγείο του στο πάρκο της Ριζάρη; Αν είναι να σωθεί το πάρκο, θα πάψω να γκρινιάζω.