Πόσο μόνος και ανυπεράσπιστος είναι ο άνθρωπος...

Εχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάτι ή κάποιος μας προστατεύει. Αυτό που λέμε Θεό, Κράτος, Πολιτεία, Ασφαλιστικό φορέα, Δημόσιο, Γονιό, Κοινωνία, Οικογένεια, Επιστήμη, Γιατρό, Δάσκαλο, Γνώση, Φύση, Σύννεφο, Θάλασσα, Αέρα, Γη, Σύμπαν, Πατρίδα, Στρατό, Οπλα, Χρήματα, και ό,τι άλλο βάλει ο νους μας.



Αυτές οι εικόνες μας φυτεύονται στο κεφάλι απ' όταν γεννηθούμε και μ' αυτές πορευόμαστε. Μέχρι να μάθουμε ότι τίποτ' απ' όλ' αυτά δεν είναι ικανό να υπερασπίσει το φτωχό τομάρι μας. Ο θάνατος καραδοκεί σε καθε στιγμή, σε κάθε γωνιά, το τέλος μας είναι ο σκοπός της ζωής μας. Συνήθως δεν αργεί και, όσο κι αν το επιθυμούμε να φτάσουμε σε βαθιά γεράματα για να "δούμε" κάτι περισσότερο, σπάνια το καταφέρνουμε.

Το ζητούμενο είναι να φύγουμε με αξιόπρεπεια και όχι πριν την ώρα μας. Την αξιοπρέπεια την υποσκάπτουν οι επεμβάσεις στην ορθή μας κρίση με την επίθεση της βλακείας. Την ώρα τη φέρνουν πιο κοντά επίσης οι ταγμένοι στην σαθρή ενημέρωσή μας περί τα επιστημονικά πράγματα.

Μόνοι μας πρέπει να ασκούμε τον εγκέφαλό μας να δέχεται και να απορρίπτει, να ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ. Μη περιμένουμε από άλλους, όπως είχαμε καλομάθει ως τώρα, να σκεφτούν "πριν από μας για μας". Μόνος ο καθένας μας πια, μένει να προστατευτεί από τις ορδές των αρπακτικών. Να προστατέψει την υγεία του, την τσέπη του, το μυαλό του.

Είχαμε τα ασφαλιστικά ταμεία -διαλύονται σταθερά.
Είχαμε το Δημόσιο -αδυνατεί πλέον.
Είχαμε τους επιστήμονες -δε λαβαίνουν θέση ή δεν ακούγονται.
Είχαμε τα δελτία ειδήσεων -παπαρολογούν σήμερα.
Είχαμε Δασκάλους -έμειναν κρατικοδίαιτα απολειφάδια.
Είχαμε την οικογένεια -διαλύεται και καταχρεώνεται.
Είχαμε Θεό -τον πήραν οι παπάδες.
Είχαμε τη Φύση -καταστρέφεται.
Είχαμε τα χρήματα -έγιναν χαρτάκια.
Εχουμε το γονιό, αλλά είναι ανήμπορος.
Εχουμε την πατρίδα, αλλά μας περιορίζει.
Εχουμε το στρατό, αλλά αχρείαστος να είναι.
Εχουμε τα όπλα, αλλά αυτά δεν τρώγονται ούτε θεραπεύουν.

Εχουμε θάλασσα, ε, να πάμε να πνιγούμε;

Οχι, μένουμε ζωντανοί, μένουμε με τα μυαλά στη θέση τους, μένουμε με τα χέρια απλωμένα προς το συνάνθρωπο.

Εχουμε τον εαυτό μας και με αυτόν προχωρούμε ελεύθερα.
Εχουμε την εικόνα του κόσμου που θέλουμε.
Εχουμε τη χαρά μας -δεν τη πουλάμε, τη χαρίζουμε.