Απέραντη, αδικαιολόγητη θλίψη...

Νοιώθω απέραντη θλίψη. Μπορεί να προέρχεται και από τα τελευταία γεγονότα. Σχετικά με το παιδάκι που "εξαφανίστηκε". Μπορεί και από την απέραντη αναλγησία κάποιων που θέλουν να λέγονται άνθρωποι χωρίς να πληρούν τους όρους ώστε να έχουν αυτή την ιδιότητα. Χαζεύουμε σκοτωμούς σε ευρεία κλίμακα και είναι σαν να βλέπουμε κινηματογραφική ταινία. Κόσμος χάνεται στην Ασία, στην Αφρική, αλλά δεν μας πειράζει επειδή εκεί η ζωή είναι φτηνή, σχεδόν χωρίς καμιά αξία. Διαμελίζονται σώματα τιναγμένα στον αέρα από βόμβες, αλλού άνθρωποι τυλίγονται πυρομαχικά και γίνονται οι ίδιοι βόμβες απελπισίας, αλλού εξαερώνονται κορμιά ανθρώπινα με τις ευλογίες των πεντάγωνων ναών του πολέμου και του φανατισμού. Η μαζική καταστροφή της ανθρώπινης ζωής δεν μας ενοχλεί, δεν μας αγγίζει και τόσο, επειδή συμβαίνει κάπου μακριά, επειδή μοιάζουν με μύγες εκείνα τα μαύρα ανθρωπάκια τα σκελετωμένα, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε τις επιθυμίες των εξουσιαστών μας. Ετσι, λουφάζουμε. Θεωρούμε εαυτούς προνομιούχους, έχοντες και κατέχοντες και για τούτο ευρισκόμενους στο απυρόβλητο. Νοιώθω απέραντη θλίψη, επειδή ο θυμός μου δεν βρίσκει ανταπόκριση, επειδή το δάκρυ έχει στεγνώσει εδώ και χρόνια και δε βγαίνει από το παγωμένο μάτι, επειδή νοιώθω εξαιρετικά αδύναμη. Τόσο αδύναμη που αρνούμαι να βγω από το σπίτι, αρνούμαι να κυκλοφορήσω "ανάμεσα" στα εν δυνάμει τέρατα. Αρνούμαι τη δική μου τερατοσύνη. Αρνούμαι να ανήκω οπουδήποτε, να "ανήκω" γενικά. Ποια κατάψυξη μπορεί να με χωρέσει μέχρι να ξυπνήσω στον Παράδεισο;

Για την ώρα, θα παίξει Μουντιάλ. Ενα μικρό χάπι, υποκατάστατο του παραδείσου, κατάλληλο για μερικούς άντρες μονάχα. Οι υπόλοιποι, ας κοιμηθούμε λιγάκι ακόμη.