λαϊκό δεν είναι το σκυλάδικο ούτε το ψιψινάδικο

- Ε, παιδί! Πιάσε μια ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σκέτη, ένα ΒΗΜΑ πολλά βαρύ και όχι, μια ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ναι και όχι με μία φουσκάλα στη μέση, κι ένα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ μέτριο ελαφρύ!

Κάπως έτσι, τα παλιά χρόνια -που δεν είναι και τόσο παλιά, αμάν πια!- παραγγέλνανε στα καφενεία τους καφέδες. Εκείνους τους καφέδες που τους λέγανε τούρκικους πριν τους βαφτίσουν ελληνικούς. Μετά το (ξανα)βάφτισμα των τούρκικων καφέδων σε ελληνικούς ή και βυζαντινούς (τρομάρα μας!) κατέφθασε ο ευρωπαϊκός πολυμορφικός καφές και, με τις πολλές μορφές του, κατατρόπωσε το δικό μας το καφεδάκι. Αντέχει βέβαια ακόμα αλλά, όσο νά 'ναι, έχει χάσει την παλιά του αίγλη, όπως τα σπίρτα (με το πουλί ή το ελαφάκι) που δεν είναι πλέον μονοπώλιο.

Το σύνδρομο του απαραίτητου σε μας καφετζή μας έχει διαποτίσει για τα καλά όπως φαίνεται, έτσι, μη μπορώντας να στερηθούμε την ύπαρξή του, μεταφέραμε την εικόνα του στο τελευταίο εναπομείναν υποστύλωμα του λαϊκού μας πολιτισμού: στον περιπτερά. Κάθε λαός θέλει τον μεσολαβητή του, αυτόν που θα τον συνδέσει με το παράλογο. Στην Αμερική υπάρχουν τα μπαρ, οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές, στην Καθολική Ευρώπη υπάρχουν τα μπαρ και οι παπάδες, στην Ινδία οι βουδιστές καλόγεροι χωρίς μπαρ, σε μας ο θεσμός του μικρομάγαζου καλά κρατεί ακόμη. Εγιναν προσπάθειες από τους εκμοντερνιστές, από το ιερατείο και από τους ιατρικούς συλλόγους να αναλάβουν δράση και, χαλάλι, πήραν και αυτοί το κομματάκι τους από τη μεγάλη πίτα των μαχόμενων εναντίον του εφιάλτη της καθημερινότητας.

Ομως, ο περιπτεράς και ο ψιλικατζής κρατούν καλά, ταγμένοι στο μετερίζι του λαϊκού πολιτισμού, ώστε να μας θυμίζουν ότι λαϊκό δεν είναι το σκυλάδικο ούτε το ψιψινάδικο, λαϊκό είναι το αυθόρμητο πάρε-δώσε, το δούναι και λαβείν των αρχαίων που μεταγγίστηκε σε μας, και όχι το πρώτο τραπέζι πίστα.

Προς Costantina: Βρε κοριτσάκι μου, γιατί x-psilikatzoy? Ντρέπεσαι; Το ψιλικατζίδικο δεν είναι μαγαζάκι, είναι Ιδέα!!!