ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΕΝΗ ΣΧΕΣΗ

Γεμάτη πληγές η ψυχή της. Λες και τό 'κανε επίτηδες ο άντρας αυτός και την έπρηζε καθημερινά με την αδιαφορία του, που επεκτεινόταν και πέρα από τη στενή τους σχέση. Δεν τον ένοιαζε για τίποτα πλέον, σε τίποτα δεν έδινε πιά σημασία. Ετρωγε ό,τι του σερβίριζε, κι αν δεν υπήρχε φαΐ δεν διαμαρτυρόταν καθόλου, αυτός, ο πρώην καλοφαγάς. Οσο για τον ύπνο και την καθαριότητα, ας μη μιλάμε καλύτερα. Τον έπαιρνε όπου βρισκόταν, στον καναπέ ή στην ταλαίπωρη την πολυθρόνα, αυτός που, όταν το κατωσέντονο δεν ήτανε καλοτεντωμένο, χάλαγε τον κόσμο νυχτιάτικα. Δεν αποφάσιζε να μπεί στην μπανιέρα να πλυθεί, ακόμα κι όταν η λίγδα των μαλλιών τού έγλειφε το σβέρκο, ακόμα κι αν οι μασχάλες κι οι πατούσες του έζεχναν, αυτός, που δεν άφηνε ποτέ το θερμοσίφωνο να ξεκουραστεί κι όλο μπανιαριζόταν και παρφουμαριζόταν σαν πουτάνα.

Αναρωτιόταν η φτωχή, τί νά 'φταιγε γι αυτή του την αλλαγή, αυτή την απάθεια που τον κατείχε, αυτή τη νωθρότητα που μέσα της κολυμπούσε, τιμωρώντας τον εαυτό του και 'κείνην καθημερινά. Αναρωτιόταν, κι όλο γυρνούσε προς τα πίσω, στις χαρούμενες στιγμές και στη γλύκα των περασμένων που, μιά κι ήταν πιά "περασμένα", σήμερα φάνταζαν πιό γλυκά - ζαχαρωμένα κι απ' την άχνη της φαντασίας - συγκρινόμενα με την τωρινή κατάσταση.

Παραμελούσε συστηματικά την εμφάνισή του, τις υποχρεώσεις του, το μόνο που τον ξύπναγε λίγο ήταν τα σχέδια πού 'κανε για τη δουλειά του. Κι αυτά όμως έμεναν μονίμως "σχέδια", ποτέ δεν έλεγαν να προχωρήσουν παραπέρα. Οι μέρες κι οι μήνες περνούσαν κι η κατάσταση αυτή, του μόνιμου λήθαργου, δεν έλεγε να βελτιωθεί, μάλλον προς το χειρότερο πήγαινε. Υπνος και αδιαφορία, λες κι ήτανε οι μόνοι στόχοι του από δώ και πέρα. Κι η ερωτική σχέση, νωθρή κι αυτή, με μιά δόση απελπισίας.

Εκείνη, πότε τού 'βαζε τις φωνές, σαν ζωντανό ξυπνητήρι, και πότε αδιαφορούσε κι αυτή για όλα, μήπως τον κάνει να διαμαρτυρηθεί, να εξαγριωθεί, να θυμώσει εναντίον της, να ξυπνήσει, επιτέλους. Δεν σκέφτηκε, ούτε για μιά στιγμή δεν της πέρασε απ' το μυαλό, ότι θα μπορούσε ίσως, εκείνη η ίδια να ήταν η πηγή της αδιαφορίας του. Θα μπορούσε επίσης να σκεφτεί πως εκείνη πληγωνόταν απ' την συμπεριφορά του ή την απουσία οποιασδήποτε συμπεριφοράς και ότι αυτός δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να την πληγώσει, δεν έκανε τίποτα σκοπίμως εναντίον της, απλώς περνούσε ένα δύσβατο μονοπάτι, που όλες οι ανήσυχες ψυχές κάποτε περνούν, ένα μονοπάτι που ήταν και για τον εαυτό του εξαιρετικά δυσάρεστο, μα που έπρεπε οπωσδήποτε να το περάσει για να προχωρήσει, να αναπτυχθεί.

Μέχρι πότε όμως θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Και πώς θα μπορούσε να "ξεπεραστεί"; Το πρόβλημα είναι πως ο καθένας τους μετέθετε τις ευθύνες στον άλλο και δεν έκανε καμμιά προσπάθεια αναδρομής στο ευτυχισμένο παρελθόν, που ίσως και να βοηθούσε. Ισως μια καθορισμένη χρονικά απομάκρυνση, ένα ταξίδι χωριστό, κάποια διακοπή της καθημερινότητας, να ήταν μιά καλή συνταγή για το ξανακέρδισμα της ευτυχίας. Το ήθελε όμως κανείς τους αυτό το ξανακέρδισμα; Υπήρχε περίπτωση να αναβιώσει η νεκρή σχέση; Τι θα μπορούσε να προσφέρει και σε ποιόν μια τέτοια αναβίωση;

Μήπως θά 'ταν καλύτερα να αφεθούν τα πράγματα στην τύχη; Ενα τυχαίο γεγονός, θλιβερό ή χαρμόσυνο -δεν έχει σημασία- αναταράζει τα νερά του έλους και η σχέση συνεχίζει το δρόμο της σα να μη συνέβη τίποτα, ή διαλύεται σα να μην είχε ποτέ υπάρξει. Συχνά είναι προτιμώτερο ν' αφήνεται η πορεία της σχέσης στην τύχη, όχι για τίποτ' άλλο, μα για να διαπιστώνει κανείς πόσο στενή είναι. Πάντως, σπάνια μιά σχέση που μπορεί και φτάνει στην αποτελμάτωση, είναι πραγματικά σημαντική. Η διατήρησή της με τεχνάσματα είναι ψυχοφθόρα και μειώνει την ηθική ποιότητα των μελών της. Ετσι κι αλλιώς, θα υπάρχει το πρόβλημα της "ανάστασης" κι όπως ο νεκρός δεν είναι ποτέ δυνατό ν' αναστηθεί, πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένει την ανάσταση μιάς σχέσης, έστω κι άν αυτή κάποτε υπήρξε ζωντανή;