...σκέφτηκα το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που εφάρμοσα η ίδια στα παιδιά μου και ο πατέρας μου σε μένα: Αντί να κυνηγάμε τα παραβατικά παιδιά που κοροϊδεύουν τα αδύναμα, να ενισχύουμε τα αδύναμα να αποκτούν αυτοπεποίθηση και να ξεπερνούν τους φόβους τους...
Απορώ που, ενώ είναι βίωμά μου, πρώτη φορά σκέφτηκα να το εκθέσω.
Το σχόλιο εδώ: Με αφορμή μια απάντηση
Απορώ που, ενώ είναι βίωμά μου, πρώτη φορά σκέφτηκα να το εκθέσω.
Το σχόλιο εδώ: Με αφορμή μια απάντηση
10 σχόλια:
Αυτό γιατί μου θυμίζει Karate Kid; :-)
Οχι και να παίξουνε ξύλο!
Οταν αναγνωρίζουμε στα παιδιά μας τις ιδιαίτερες ικανότητές τους, τονώνεται το ηθικό. Ο φόβος ξεπερνιέται με συζητήσεις, όταν φυσικά ο ίδιος ο γονιός έχει λύσει το ζήτημα. Εμένα π.χ. με βοήθησαν πολύ στο... γονεϊλίκι οι σημειώσεις μιας φίλης που ζούσε μόνιμα στη Σουηδία. Εκεί υπάρχει σχετική μέριμνα και παιδεία και ο σουηδός αγαπά τα παιδιά, τα βλέπει όπως ακριβώς είναι, το μέλλον του τόπου του. Υπήρξα μάρτυρας, όπου σε ένα λεωφορείο σηκώθηκαν γέροι άνθρωποι για να παραχωρήσουν τη θέση τους σε εφήβους! Οταν ρώτησα γιατί συμβαίνει αυτό, πήρα την απάντηση: «Αν συμβει κάτι κατά τη διαδρομή και χτυπήσει κάποιος, αυτός να είναι καλύτερα ο γέρος παρά το νέο παιδί. Εμείς σεβόμαστε τη ζωή των παιδιών μας.»
Εμείς ζητούμε σεβασμό προς τον ηλικιωμένο, χωρίς να τον έχουμε διδάξει, και διδασκαλία δεν γίνεται με λόγια αλλά με έργα.
Οταν τα έργα δεν συμβαδίζουν με τα λόγια, τα λόγια πάνε περίπατο, δεν έχουν καμιά αξία.
Το θέμα είναι πόσο συνειδητά αποκτούν παιδιά οι άνθρωποι και πόσο είναι διατεθημένοι να "χάσουν" από το χρόνο τους ώστε να προσφέρουν κάτι τι πέρα από υλικά αγαθά.
Μπράβο!
Το εφάρμοσα κι εγώ στα παιδιά μου και να 'ναι καλά, μέχρι τώρα, ούτε ξύλο παίξανε ούτε τόλμησε κανένα από τα "ζωηρά" παιδιά να τους πειράξει.
Ημίαιμε, επίσης Μπράβο!
Το να αποφεύγουν τους "ζωηρούς" είναι επίσης μια καλή συμβουλή. Φύλαγε τα ρούχα σου νά 'χεις τα μισά, όπως έλεγ' η γιαγιά μου..
:-)
συμφωνώ, αυτό θα έκανα κι εγώ στα παιδιά μου.
όμως όταν αποπνέουν αυτοπεοίθηση θα ζηλεύουν ακόμα πιο πολύ τα άλλα παιδιά ...
αυτό μπορεί να σημαίνει πως γίνονται πιο επιθετικά
όσο για το να αποφεύγουμε τα ζωηρά παιδιά, μου κάνει πιο πολύ για περιθωριοποίηση. έτσι απομονώνονται τα "ζωηρά" παιδιά μεταξύ τους και φτιάχνουν αυτές τις επιθετικές ομάδες. το καλύτερο είανι να γίνονται φίλοι, να βλέπουν πως τα αποδεχόμαστε.
όταν η μαμά μου απαγόρεψε στον αδερφό μου να κάνει παρέα με ένα αλβανάκι που κατ εξαίρεση έκανε παρέα και με ελληνάκια, αυτό απλά σιγά σιγά συσπειρώθηκε με τα άλλα αλβανάκια, γιατί ένιωσε την απόρριψη στην προσπάθειά του να αφομοιωθεί. .
και τον επόμενο χρόνο έπιαναν παιδιά που τύχαινε να κάθονται μόνα τους και τα χτυπούσαν στο σχολείο στο διάλλειμμα - οι δάσκαλοι ΠΕΡΑ ΒΡΕΧΕΙ- και τον αδερφό μου. Η μαμά μου δυστυχώς δεν ενδιαφέρθηκε ούτε να παραπονεθεί γι αυτό...
όχι, δεν τους απέφευγαν. Απλώς, τους κοίταζαν όπως έπρεπε! Ιδίως, η κόρη, αν και η μικρότερη στο μέγεθος σε μόνιμη βάση, βοηθάει και τους δασκάλους στην εξημέρωση των θηρίων. Κοιτώντας τους στα μάτια. Ξέρετε, οι Bullies δεν το αντέχουν αυτό. Γιατί, κατά βάση είναι αδύναμοι και κομπλεξικοί.
" Ξέρετε, οι Bullies δεν το αντέχουν αυτό."
Ναι, η μυρωδιά του φόβου είναι που τους τραβάει, όπως τα σκυλιά. Ξέρεις εσύ! :-)
vasvoe, αν οι δάσκαλοι ήταν πιστοί στο ρόλο τους ως παιδαγωγών-λειτουργών, δε θα υπήρχαν προβλήματα μεταξύ των παιδιών. Το πρόβλημα υπάρχει επειδή "και οι δάσκαλοι είναι άνθρωποι" και παρασύρονται από ρατσιστικές ιδέες, φανατισμούς, κι από την τσέπη τους(!!!) όταν αντιμετωπίζουν το λειτούργημα τους σαν ένα κοινό επάγγελμα.
Θελει κότσια για να είσαι Δάσκαλος!
:-)
Δημοσίευση σχολίου