Η απόλαυση της στοργής

Ευτύχησα πριν λίγες μέρες να νοιώσω αυτό το συναίσθημα να μου προσφέρεται άφθονο από τη μικρή μου κόρη και δεν αρνήθηκα να το απολαύσω. Δέχτηκα την αγάπη, το ενδιαφέρον, την τρυφερότητα, όλ' αυτά που συναποτελούν τη στοργή.

Η στοργή θεωρείται συναίσθημα ήσσονος σημασίας από τους ειδήμονες του πάθους, που πιστεύουν ότι ο έρωτας είναι το παν. Ναι, ο έρωτας είναι η φλόγα που καίει την καρδιά, αλλά η στοργή είναι το τζάκι που ζεσταίνει την ψυχή. Στην ηλικία μου, η ζεστασιά της ψυχής είναι σημαντικότερη!

Η στοργή χρειάζεται αποδέκτη ώστε να εκφραστεί ελεύθερα και ν' ανθίσει, όπως ένα ποτιστήρι απαιτεί μια γλάστρα με φυτά ώστε να είναι χρήσιμο. Αν ο πομπός της στοργής σκοντάφτει στην άρνηση του δέκτη για τη προσφορά του, αυτό το συναίσθημα μένει μέσα του και τον πνίγει που δεν μπορεί να το εκφράσει. Υπάρχουν γονείς που δεν δέχονται τη στοργή των παιδιών τους, θεωρώντας ως αδυναμία την παράδοσή τους σε αυτή την έκφραση της αγάπης, δέσμιοι του ότι "ο γονιός πρέπει μόνο να δίνει στο παιδί δια βίου".

Εμένα με έχει κουράσει η άρνηση της μάνας μου να δεχτεί τη στοργή μου και φτάνει πια στο όριο του γελοίου η άρνησή της αυτή να δεχτεί οποιαδήποτε παροχή εκ μέρους μου, εκτός από ένα φιλί στο μέτωπο. Πάλι καλά!

Τη βλέπω να παιδεύεται με τα καθημερινά μικρά και με τα μεγάλα των "απωλειών λόγω θανάτου" συγγενών, φίλων και γνωστών της, τη νοιώθω να πονά και να υποφέρει κλεισμένη στον εαυτό της, τάχα να μη με στενοχωρήσει, και υποφέρω διπλά για κείνη και για μένα που δε μπορώ (δε με αφήνει) να κάνω κάτι το παραμικρό να της ελαφρύνω την ψυχή.

Αφησα λοιπόν πίσω μου για λίγες μέρες αυτό το στενάχωρο κοστουμάκι και βρέθηκα στο Γαλαξία μου με τη κορούλα μου τη μικρή να με φροντίζει στοργικά, να με ξεναγεί, να με διασκεδάζει. Συζητήσαμε πολύ, περπατήσαμε όσο μου επέτρεψε το λουμπάγκο -βρίσκει τις ώρες κι αυτό να εμφανίζεται!- ήπιαμε τις μπιρίτσες μας, λύσαμε το μεσανατολικό τόσες φορές ώστε να το ξαναμπερδέψουμε, ένοιωσα περισσότερο άνθρωπος, γέμισα τις μπαταρίες μου και επέστρεψα στη γή, τον πλανήτη των ΕΛ του προφήτη Λιάκουρα.

Κάθε ωραίο τελειώνει, τι να κάνουμε; Αυτό δεν αλλάζει!