Σήμερα ακούω από νωρίς το πρωί (5 μεγάφωνα στο φουλ) συνεχώς το Σιγά μην κλάψω! (κλικ! για να το ακούσετε) με τον υπέροχο Γιάννη Αγγελάκα, που -γνώμη μου, ε- αξίζει το βάρος του σε μωβ 500ευρα! Ο,τι και αν λένε για "ξεπεσμό" του και "καβάλημα καλαμιού" και.. και.. δεν πιάνουν μία χαρτωσιά μπροστά στο τέμπο και στη φωνή του.. Αυτή τη φωνή που και νεκρούς ανασταίνει. Δεν είναι σταρ ο Γιάννης. Είναι καρακιτσάτο, νον κυριλέ, αστραφτερό φτερό, ένα ξυπνητήρι σε νεκροταφείο -προσπαθώ να ξυπνήσω και του το χρωστώ.
13 σχόλια:
Προτιμώ το "Πάει" από το δίσκο, φοβερό μπάσο.
Και πώς να μην είναι γαμάτος ο δίσκος, με το γίγαντα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) Ντίνο Σαδίκη δίπλα του...
Αντε μπράβο ...
τον ψάχναμε τον Ιλλουμιναταραίο κουλτουριαραίο νεοταξίτη διεθνιστή κλπ κλπ...
... και (άσχετο) πρέπει να αναλάβετε τις δημόσιες σχέσεις του kalokairi2006 άμεσα διότι
Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΦΤΑΣΕ
Thrass, ολα είναι ένα κι ένα, όπως και όλα από τις παλιές ΤΡΥΠΕΣ. Σήμερα όμως, αυτός ο ρυθμικός βομβαρδισμός με φτιάχνει, πώς να το κάνουμε; Δεν αξιολογώ, απλά γράφω τι μου την έδωσε σήμερα!
Για το Ντίνο, απόλυτο δίκιο έχεις. Ολα τα παιδιά είναι φοβερά! Χωρίς το Γιάννη όμως... Αυτός είναι η ψυχή -νομίζω/νιώθω.
:-)
Αγαπητέ κ. funEL, θα ενσκήψω τάχιστα!:-)
Astarte, Παρακαλώ:-) παλιά είχα ένα παρόμοιο νικ (Astarti) και είναι σα να μιλάω με τον εαυτό μου!;-)
Παρθενογένεση δεν υπάρχει στην Τέχνη, είπαμε!:-) Και "τα ματόκλαδά σου λάμπουν" βρίσκονται μέσα, αν το πρόσεξες Πάνο...
:-)
Τα λόγια:
Μου λεν' αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όριά του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
(-den-katalaba-ti-leei-akribws-) εγώ καλά είναι να σωπαίνω
κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λέν' να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω
Μα εγώ μ' έν' άγριο, περήφανο χορό
σαν αετός πάν' απ' τις λύπες θα πετάξω
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!
Μου λέν' αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη, εδώ, μαζί τους να κυλιέμαι
και πως αν θέλω περισσότερα να δω
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι
κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λέν' να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω
Μα εγώ μ' έν' άγριο, περήφανο χορό
σαν αετός πάν' απ' τις λύπες θα πετάξω
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!
Rodia: ...που όταν δαγκώνει...
Den yparxei kai mia pio rock ekdoxi tou tragoudiou? Xwris matoklada klp?
Ti fwni pantws auti!
Πω πω, ωραιότατο τραγούδι!!!!!
Den nomizete oti i ermineia tou twra pou megalwse einai poly kalyteri apo otan itan newteros?
Rodia many thanks. To akouw olimeris!
Οντως, ενας απο τους καλυτερους ροκ [;;; ας μην το καταταξουμε καλυτερα, αστοχοι θα ειμαστε ουτως η αλλως] δισκους που εχω ακουσει...!!! Ξεχωριζω το αιρετικο :)
Σήμερα ακούω Bruce Springsteen στο Erie Canal, που αντέγραψα από το φοβερό Mac Manus
Μπουχαχαχαχαχαχα :-)
Όταν ήταν στις Τρύπες δεν ήταν και η πρώτη μου επιλογή. Ίσως είναι και οι τρέχουσες συγκυρίες που τον κάνουν πιο απαραίτητο από ποτέ.
@ rodia
μπορείς να δεις το στίχο που δεν καταλαβαίνεις στο blog μου στη κατηγορία musicalia
Δημοσίευση σχολίου