..που προχωρούσε καβάλα στο άσπρο του άλογο κι έψαχνε να βρει μια καλή βασιλοπούλα να την αγαπήσει, να τον αγαπήσει κι εκείνη, να παντρευτούνε και να κάνουνε πολλά πολλά όμορφα παιδάκια...
Στα παραμύθια συνηθίζεται να περνάει το βασιλόπουλο από διάφορες δοκιμασίες ώσπου να ενδώσει η καλή του και ο φοβερός -συνήθως- πατέρας της, ο βασιλιάς. Οταν με το καλό ξεπερνούσε ο ήρωας του παραμυθιού όλα τα εμπόδια, σκότωνε φοβερούς και τρομερούς δράκους, αιχμαλώτιζε άγρια θηρία, πέρναγε ποτάμια φωτιάς, θάλασσες με άπατα νερά, βουνά με σπηλιές που έκρυβαν μάγισσες και φίδια... όταν λοιπόν κέρδιζε σε όλα τα σημεία και έβγαζε νοκ-άουτ τους αντιπάλους του, τους πρίγκηπες από άλλα βασίλεια, τότε η βασιλοπούλα τον περίμενε στολισμένη με γιορντάνια μαργαριταρένια, φορώντας συνήθως ενα κάτασπρο φουστάνι και έχοντας τα τετράξανθα μαλλάκια της χυτά στους ώμους... τον περίμενε να την αδράξει και να την πάρει αγκαλιά στη σέλλα του αλόγου του και να φύγουν μαζί καλπάζοντας, σχεδόν πετώντας πάνω από δάση και βουνά, για το βασίλειό του το μακρυνό. Μόλις φτάναν εκεί, οι γονείς του το περίμεναν για να κάνουν γάμους και χαρές και ξεφάντωσες πολλές και να αφήσουν τα θρονιά τους στο νέο ζευγάρι να βασιλέψει με τη σειρά του.
Στο γάμο τέλειωναν τα παραμύθια με τη γνωστή φράση «κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» και τα παιδιά που τα άκουγαν ή τα διάβαζαν, έμεναν ευχαριστημένα περιμένοντας τα μεν κοριτσάκια να τα γυρέψει κάποτε ένα όμορφο βασιλόπουλο με άσπρο άλογο που θα έδινε ένα σωρό μάχες για να κατακτήσει την καρδιά τους, τα δε αγοράκια δεν έβλεπαν την ώρα να καβαλήσουν ένα πανώριο άτι και να τρέξουν να συναπαντήσουν τη βασιλοπούλα των ονείρων τους.
Ωσπου νά'ρθει η ώρα η καλή, που λένε, τα κοριτσάκια μάθαιναν όλα τα μυστικά του νοικοκυριού βοηθώντας τη μαμά τους και τα αγοράκια κάνανε ασκήσεις παληκαριάς σκαρφαλώνοντας σε δέντρα και παίζοντας ξύλο με τα συνομίληκά τους για να μαθαίνουν τη δύναμή τους. Το κορίτσι πρέπει να είναι καλό και ήμερο και γλυκό και τρυφερό, να μοσχομυρίζει καθαριότητα, να ξέρει να μαγειρεύει, να ράβει και να κεντάει και να μπαλώνει, να ξέρει τι σημαίνει αφοσίωση και αγάπη και να γνωρίζει πόσο διαφορετικό είναι από το αγόρι.
Το αγόρι πάλι, από τη μεριά του, πρέπει να μαθαίνει στη σκληρή δουλειά, να βοηθάει τον πατέρα του στα χωράφια, να μαθαίνει τα μυστικά της φύσης παρατηρώντας τα ζώα και τα φυτά, να είναι ατίθασσο και περήφανο, θαρραλέο για να τα βγάζει πέρα στα δύσκολα, να φωνάζει δυνατά και να κρυφοκοιτάζει τα κορίτσια δείχνοντας ότι τα περιφρονεί αλλά, βαθειά μέσα του, λαχταρώντας να σφίξει τουλάχιστον ένα στην αγκαλιά του, να νοιώσει πόσο απαλό είναι το δέρμα του κοριτσιού και πόσο μυρωδάτα είναι τα μαλλάκια του.
Μέχρι να γίνουν γυναίκες, τα κορίτσια φοβούνται τ' αγόρια και κλείνονται κοιτάζοντας στα κλεφτά τα πίσω από κλειστά παράθυρα τα αγόρια της καρδιάς τους, κι αν ένα αγόρι τους ζητήσει ένα φιλί τρέχουν αλαφιασμένα μακριά. Και πώς να γίνει γυναίκα ένα κορίτσι άμα δε φιληθεί; Τ' αγόρια δεν το ξέρουν αυτό, ότι πρέπει να φιλήσουν το κορίτσι για να το κάνουν γυναίκα κι εκείνα να γίνουν άντρες με τα όλα τους και χασομερούν όσο γίνεται επειδή φοβούνται την άρνηση του κοριτσιού. Η άρνηση όμως είναι μέσα στη φύση της γυναίκας όπως η επίθεση μέσα στη φύση του άντρα. Ετσι, πολλά αγόρια αργούν να μεγαλώσουν ή το ρίχνουν στη φιλοσοφία ή πάνε στις πουτάνες για να μάθουν τα μυστικά του έρωτα, πράγμα που δεν είναι και το καλύτερο.
Σήμερα, οι ρόλοι έχουν μπερδευτεί αρκετά, μια και οι γυναίκες έχουνε μπει για τα καλά στη βιοπάλη και συχνά ανταγωνίζονται τους άντρες. Εκείνοι οι καημένοι έχουν χάσει το μπούσουλα, τη πυξίδα της φύσης τους που τους οδηγούσε τόσα χρόνια στο ρόλο του κυνηγού. Αντί λοιπόν να αφήνουν το κορμί τους ελεύθερο να μιλήσει, τρομάζουν στη σκέψη του έρωτα που ταράζει τα σωθικά τους και δε ξέρουν τον τρόπο να φέρουν βόλτα, να κατακτήσουν ένα κορίτσι και να το κάνουν γυναίκα και να ανδρωθούν μέσα από τη σχέση αυτή. Εχει σκάσει μύτη και η "σεξουαλική παρενόχληση", ο ιός του AIDS επίσης δυσκολεύει τα πράγματα, ο φόβος λοιπόν είναι δικαιολογημένος ίσαμε ένα σημείο. Αυτός που κυριαρχεί πάντως είναι ο φόβος της απόρριψης, πράγμα που δε θα συνέβαινε αν τα σημερινά αγόρια δεν προστατευόντουσαν τόσο πολύ από τους γονείς τους. Αν εμείς οι γονείς μπορούσαμε να καταλάβουμε και να αφήνουμε στη θέση μας τα παιδιά μας, να παίρνουν εκείνα τα ηνία όταν μεγαλώνουν. Να φταίει και η αύξηση του μέσου όρου ζωής; Και τα οικονμικά μας χάλια; Και η ανεργία; Ισως...
Να προστατεύουμε, ναι, τα παιδιά μας, αλλά μέσα σε λογικά όρια. Οχι όλο καταδυνάστευση, καλλιέργεια του φόβου και απαγορεύσεις. Η υπερβολική προστασία φέρνει συχνά ανάποδα αποτελέσματα, τόσο που τείνουν να αντιστραφούν οι κλασικοί ρόλοι και να βλέπουμε το φαινόμενο να γίνονται οι γυναίκες κυνηγοί και οι άντρες θηράματα. Ισως χρειάζονται τα παραμύθια ένα γερό ρετουσάρισμα, να προσαρμοστούν στο σήμερα, ώστε ούτε τα κοριτσάκια να περιμένουν το θαρραλέο και δυνατό βασιλόπουλο πάνω στ' άσπρο άλογο, ούτε τ' αγοράκια τη γλυκειά και άβγαλτη ρομαντική βασιλοπούλα με το κέντημα στην ποδιά.
4 σχόλια:
Σωστα τα λες αγαπητη Ροδια αλλα...
Παρατηρω οτι ο ανθρωπος εχει πολλα ενστικτα, τα οποια εχει καταφερει να "καταπιεσει" (η λεξη εχει αρνητικη χροια - εδω δεν την γραφω αρνητικα). Προχειρο παραδειγμα (εχω πολλα αλλα) η πεινα, το ενστικτο της αυτοσυντηρησης και η διαιτα. Αν ακολουθησω το ενστικτο μου και οχι την κοινωνικη μου αγωγη, θα γινω συντομοτατα παχυσαρκος. Αρα ειναι καλο που ελεγχω (εχμ, εχμ - οχι παντα ;-) ) το εντσικτο αυτο.
Περιγραφεις σωστα τους τυπικους, παναρχαιους και ενστικτωδεις ρολους του αρσενικου κ' του θυληκου. Η ερωτηση μου ειναι αν θαπρεπε να διατηρησουμε αυτους τους ρολους (επειδει ειναι ενστικτωδεις) η αν θαπρεπε να τους καταπιεσουμε.
Προσωπικα (γουστα ειναι αυτα), προτιμω 10 φορες περισσοτερο την ανεξαρτητη, εργαζομενη γυναικα, που ξερει τι θελει και ξερει να το κατακτα απο την τυπικη πριγκηποπουλα που περιμενει τον αρσενικο με το ασπρο ατι κεντωντας.
Ναι, αυτο ειναι αντιθετο στο "βασικο ενστικτο" μας. Παρ' ολ' αυτα προτιμω γυναικες ελευθερες παρα γυναικες "πριγκηπισσες". Για μενα ειναι απαραιτητο να *μην* με χρειαζεται η γυναικα για να γινει ευτυχισμενη!
Την καλησπερα μου, καλο και χαρουμενο βραδυ.
OldSkipper, δεν υποστηρίζω το "βασικό" μας ένστικτο! Θού Κύριε!!! Αυτό που προσπαθώ με το δικό μου ιδιόρυθμο τρόπο (που παρανοείται και δεν καταλαβαίνω γιατί.. Αχ, γιατί δε με καταλαβαίνει κανείς.??? χαχαχα) είναι ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και πολλοί δεν το έχουν πάρει χαμπάρι και ακροβατούν με το κάθε πόδι και σ' άλλη σανίδα και δε ξέρουνε και θαλάσσιο σκι!
Η υπερπροστασία των γονιών προς το βλαστάρι είναι που θέλω να κατακεραυνώσω.. και ίσως έχουν δίκιο να μη με καταλαβαίνουν γιατί το έφερα απέξω απέξω.. Απέφυγα την επιθετικότητα κάνοντας μια μεγάλη ιστορική (τρομάρα μου!) αναδρομή... και τό'φτιαξα σαν παραμυθάκι!
Ο έλεγχος των ενστίκτων κάνει τον άνθρωπο πιο... ανθρώπινο βέβαια, αλλά ο έντονος έλεγχος και τα απαγορευτικά και οι πολλές νουθεσίες χωρίς συζήτηση (αχ, θέλει υπομονή η συζήτηση και είναι πιο εύκολο το ΜΗ και η τιμωρία) βλάπτει γενικώς... (γνώμη μου και τεκμηριωμένη αλλά θέλει πολλή κουβέντα)
Περνάμε απο το στερεότυπο των ανθρώπινων σχέσεων που ίσχυσε επί αιώνες σε ένα καινούργιο μοντέλο σε χρόνο dt και τα παιδιά έχουνε χάσει τ' αυγά και τα καλάθια..!!!
(μη πω και οι γονείς)
Από την άλλη, η υπερπροσφορά (κι απο τα περίπτερα ακόμα, χώρια τα φιλμς, κλπ) στεγνού σεξ χωρίς ρομαντισμό, που τόσο τον έχουν ανάγκη η έφηβοι, έχει ρατάρει το αμυντικό τους σύστημα και έχει αυξήσει το φόβο και στα δυο φύλα. Επειτα, οι γονείς και οι δάσκαλοι είναι πολύ απασχολημένοι με τα του επιούσιου, δεν έχουν χρόνο, και εγκαταλείπουν την ενημέρωση των παιδιών στους επιτήδειους ή στην τύχη, κλπ κλπ
Προσωπικά, ήμουν πολύ τυχερή και για τουτο ίσως μπορώ να βλέπω απέξω τα πράγματα.
:-)
Αχ βρε Ροδιά... ποσο δίκιο έχεις... Περιέγραψες ακριβώς την ερωτική μου ζωή... Φόβος για αππόριψη, δυναμικότητα στις γυναίκες που δεν συμβαδίζει απόλυτα με την φύση τους και με τρομάζει... Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι δεν ανήκω σ'αυτή την εποχή. Ίσως ανήκω σε μια περίοδο όπου επικρατούσε ο ρομαντισμός και όχι η στυγνή ανάγκη για σεξ. Με χαλάει η σημερινή κατάσταση:«Σήμερα σε έχω γκόμενο, αύριο όχι». Γιατί απλά δεν καταλαβαίνουν οτι και εμείς οι άνδρες έχουμε αισθήματα; Γιατί; Πολλές μας βλέπουνε απλά σαν κινητούς φαλλούς. Ε λοιπόν ΔΕΝ είναι όλοι έτσι! Θέλουμε κι εμείς να αγαπήσουμε! Άλλα με την κατάσταση αυτή... Όσο για τα αίτια, συμφωνώ με τη Ροδιά. Φόβος αππόριψης, STD, αναστροφή των ρόλων και εν μέρει-κατά την άποψή μου- εξαιτίας της προστατευτικότητας από τους γονείς. Μπράβο στην Ροδιά που θίγει ένα τέτοιο θέμα που κανείς δεν τολμά να σχολιάσει! Μπράβο και πάλι!
Αγαπητη Ροδια καλημερα. Δεν ξερω αν σε παρηγορει, αλλα εγω σε καταλαβα σωστα (πιστευω). Εγραψες τοσο για την βασικη συμπεριφορα των δυο φυλων οσο και για την εκπαιδευση που δινουν οι γονεις στα παιδια τους.
Στο πρωτο πιστεψα οτι ειχα κατι να πω και το ειπα. Στο δευτερο (παιδια, εκπαιδευση) ειμαι τελειως ασχετος.
Δημοσίευση σχολίου