Τετάρτη, Μαΐου 31, 2006

κατάθεση: Αληθινές ιστορίες (βιασμοί, παιδεραστία, κλπ)


~ Θυμάμαι μια φοιτήτρια εικοσάχρονη, κόρη εισαγγελέα, θύμα βιασμού από καθηγητή της. Το προϊόν του βιασμού, το παιδάκι δλδ, μεγάλωνε σαν αδελφάκι της στην οικογένειά της, ενώ η κοπέλα σπούδαζε στο παν/μιο. Ο καθηγητής πήρε μετάθεση απο το γυμνάσιο όπου δίδασκε και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Να μη ταραχτούν τα νερά του καθωσπρεπεισμού της εποχής. Αυτό πριν από πολλά χρόνια, περίπου 40. Σήμερα άραγε έχουν πάψει να συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα; Ακόμα και σήμερα, δυστυχώς, πετιούνται μωρά στις λεκάνες καμπινέδων. Το "τι θα πει ο κόσμος" παραμένει σχεδόν ανέπαφο.

~ Θυμάμαι ένα ράφτη σε μια γειτονιά, από το μαγαζί του οποίου περνούσε όλη η μαθητιώσα νεολαία ανδρικού γένους. Γέλια και χαχανητά γεμάτο το μαγαζί του κυρ Αντρέα -πεθαμένος και θαμένος από πάρα πολλά χρόνια ο μακαρίτης, περίπου 45. Συμπαθής. Στέλνανε οι μανάδες τα παιδιά τους για να τους στενέψει ή φαρδύνει τα ρούχα, να τους ράψει κοστουμάκια. Εκανε και εκπτώσεις. Φροντιστήριο σεξουαλικής αγωγής. Πού να πηγαίνανε τα παιδιά; Στις πουτάνες; Σήμερα είναι άραγε πολύ διαφορετικά τα πράγματα;

~ Θυμάμαι τα "εγκλήματα τιμής" που κατέκλυζαν τις σελίδες των εφημερίδων πριν πολλά χρόνια, περίπου 30. Ακόμα και σήμερα γίνονται εγκλήματα πάθους. Επειδή οι σεξουαλικές σχέσεις των ανθρώπων ανήκουν στη σφαίρα του μύθου. Επειδή μια ανάγκη σωματική έχει μετατραπεί σε ταμπού με ηθικές και συναισθηματικές προεκτάσεις. Γνωρίζω και σήμερα ακόμα ανθρώπους που βασανίζουν το νου τους με καταστάσεις παρεξηγημένες, δήθεν έρωτες και πάθη που υπάρχουν μονάχα μέσα στο δικό τους εγκέφαλο.

~ Με αυτές τις αναμνήσεις στη πλάτη, οταν η μεγάλη κόρη μου ένιωσε την ανάγκη να δημιουργήσει σχέση πριν τελειώσει το Λύκειο, της ψώνισα κρεβάτι που γίνεται διπλό και το αγόρι της περνούσε πολύ χρόνο σπίτι μας. Χώρισαν φιλικά μετά από αρκετό καιρό, χωρίς σπαραξικάρδια δράματα, ήταν ένα αναγνωριστικό πείραμα συμβίωσης και συνύπαρξης μεταξύ των δυο φύλων. Ο νεαρός ακόμα μου τηλεφωνεί, με οικειότητα, σα να είναι μέλος της οικογένειας. Σήμερα, και η νεαρή και ο νεαρός έχουν μια ζωή ξεκαθαρισμένη από τη νοσηρότητα του "απωθημένου" που επιδρά στην νοητική απόδοση του ανθρώπου.

~ Είναι όμορφος ο έρωτας των νέων ανθρώπων και είναι βλακεία να εμποδίζεται για οποιοδήποτε λόγο. Ισως να ζηλεύουμε εμείς οι "μεγάλοι" -τρομάρα μας!

~ Δυστυχώς, γνώρισα πριν λίγο καιρό μια νέα γυναίκα θύμα της άγνοιάς της, η οποία, μετά από πίεση από το καταπιεστικό οικογενειακό της περιβάλλον, (καλο)παντρεύτηκε έναν πλούσιο και κοινωνικά αποδεκτό άντρα (που ήταν κρυφός φορέας του Εητζ) και σήμερα είναι μια νέα γυναίκα σοβαρά ασθενής, χήρα, δυστυχισμένη, χωρίς δικαίωμα στη ζωή και στο όνειρο να δημιουργήσει την οικογένεια που επιθυμούσε.

~ Δυστυχώς επίσης, δεν εξαιρούμαι από τον κανόνα της γενιάς μου. Η παραμύθα του πρίγκηπα πάνω στο άσπρο άλογο έχει ποτίσει γερά πολλές γυναίκες και μια γυναίκα παραμυθιάζεται εύκολα από έναν επίδοξο βιαστή, το δε συναίσθημα της ταπείνωσης και απαξίωσης του εαυτού είναι πολύ ισχυρό για να καταγγείλει το αποτρόπαιο γεγονός. Η σεξουαλική μου ζωή ξεκίνησε με ενα βιασμό και έληξε με ένα βιασμό επίσης. Ευτυχώς, στο ενδιάμεσο διάστημα γνώρισα υπέροχους άνδρες και έζησα υπέροχες εμπειρίες!

~ Δυστυχώς, είχα ένα πελάτη παιδεραστή. Οταν διηγήθηκε σε μένα και τους συνεταίρους μου τι έκανε στη Ταϊλάνδη, όπου πήγαινε ταξίδια για να ικανοποιεί τις ορέξεις του, βρήκα τρόπο και αρνήθηκα τις εργασίες με τις οποίες τροφοδοτούσε το γραφείο μου. Εχασα χρήματα και πελάτη, αλλά κέρδισα την ψυχική μου γαλήνη. Ο "κύριος" αυτός (εξακολουθεί να) είναι ένας ευϋπόληπτος πολίτης. Η αποκάλυψη αυτή αποτελεί ένα μέρος της αιτίας που διάλυσα την επιχείρησή μου.

Μια ανατρεπτική πρόταση, με την ευκαιρία του ολλανδικού "κόμματος"

Εκτός του γνωστού αποτρόπαιου ολλανδικού, προτείνω να ιδρυθούν και τα εξής κόμματα, ώστε να μετρηθούμε επιτέλους και να δούμε τα κουκιά στο φως της μέρας:

- Κόμμα βιαστών
- Κόμμα δολοφόνων
- Κόμμα ληστών
- Κόμμα εκβιαστών
- Κόμμα κανιβάλων
- Κόμμα εκφοβιστών
- Κόμμα βασανιστών
- Κόμμα κλεπτών
- Κόμμα κλεπταποδόχων
- Κόμμα εμπόρων ναρκωτικών ουσιών
- Κόμμα εμπόρων λευκής σαρκός
- Κόμμα βανδαλιστών
- Κόμμα καταχραστών δημοσίου χρήματος

_____________
ΣΗΜ.1. Η σειρά είναι τυχαία.
ΣΗΜ.2. Οποιος θέλει, ας προτείνει και κάτι άλλο.

Το Post που αρνείται να καταχωρήσει ο blogger

Η οίηση των "κανονικών" ανθρώπων που ζητά ευκαιρία να ρίξει στον Καιάδα τη διαφορετικότητα

Η παιδεραστία είναι κάτι τι το απαίσιο, μια μορφή βίας ντυμένη με προβιά έρωτα τάχα μου... Κάθε μορφή βίας είναι απαίσια, αλλά αυτή που έχει θύματα παιδιά είναι η χειρότερη.

Το να ταυτίζεται όμως ο παιδεραστής (εγκληματίας, σύμφωνα με τη γνώμη μου) με τον ομοφυλόφιλο άνθρωπο, είναι λάθος. Ενα ζευγάρι ομοφυλοφίλων μπορεί να είναι πολύ καλύτεροι γονείς, με περισσότερη αγάπη και ενδιαφερον για το παιδί (ή τα παιδιά) του απο ένα "κανονικό" ζευγάρι γονέων "πραγματικών" με όλη τη βία που μπορεί εν δυνάμει να περιέχει στη σχέση του. Οι ομοφυλόφιλοι τουλάχιστον ζουν μαζί επειδή ακριβώς αγαπιούνται (και το δηλώνουν) και όχι για λόγους απλά συμβατικούς όπως γίνεται συχνά με τα κανονικά ζευγάρια.

Είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω από κοντά και ομολογώ οτι θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος της γνώμης τους και αισιοδοξώ να πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα πάψει να υπάρχει αυτό το στίγμα που βάζουμε εμείς οι δήθεν κανονικοί μικροπρεπείς επειδή αρνούμαστε να κατανοήσουμε μερικά απλά πράγματα. Η φύση δεν είναι μόνο ό,τι καθένας εννοεί φυσικό. Η φύση είναι απέραντη και η προτίμηση προς το ίδιο φύλο είναι μια κατάσταση, δεν είναι παρέκκλιση ούτε βίτσιο ούτε έγκλημα. Αμάν!


ΣΗΜ.1. Αυτό το ποστ είναι ένα σχόλιο που καταχώρησα πριν από λίγο κάπου όπου μπερδεύεται η παιδεραστία με την ομοφυλοφιλία. Καλό είναι να προσέχουμε τι γράφουμε και τι εννοούμε όταν γράφουμε κάτι. Με το να τοποθετούμε την παιδεραστία στο ίδιο τάσι της ζυγαριάς με την ομοφυλοφιλία, αποδυναμώνουμε το εγκληματικό προσωπείο του παιδεραστή. Αυτή είναι η πρόθεσή μας; Νομίζω ότι είναι μάλλον το εντελώς αντίθετο. Γιατί τόσο μένος εναντίον της ομοφυλοφιλίας; Επειδή είναι κάτι τι ακατανόητο; Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, αντί να αναθεματίζουμε.


Αυτή την (ηθελημένη?) άγνοια χρησιμοποιούν οι (βιαστές και) παιδεραστές για να προχωρήσουν σε νομιμοποίηση των αισχρών πράξεών τους.

posted by Rodia @ 5/31/2006 04:42:00 μμ

ΣΗΜ.2. Επειδή η προηγούμενη αποστολή του θέματος αγνοήθηκε από τον ξενιστή blogger, ξαναστέλνω το ίδιο θέμα και ελπίζω να παραμείνει ανεβασμένο. Δεν ξέρω τι να υποθέσω...

posted by Rodia @ 5/31/2006 06:28:00 μμ

1 Comments:
Rodia said...
Αυτή τη φορά πήγα στο Edit και έλεγξα ότι πράγματι έχει καταχωρηθεί. Πιθανότατα κάποια εργασία έκανε στο μπλογκ μου ο σέρβερ πριν λίγη ώρα και κατάπιε την προηγούμενη καταχώρηση. Αυτά για να προσέχουμε στο εξής!

:-)

6:47 μμ
Ανακοίνωση Σχολίου


ΣΗΜ.3. Μα την αλήθεια, δεν ξέρω τι να υποθέσω... Πάλι σβήστηκε απο τη λίστα των Posts.

Ελβετία: η χώρα που διδάσκει σεβασμό ή «το χρήμα ενώνει»

Στην Ελβετία απαγορεύεται να έχουν τα χτίσματα εμφανή χαρακτηριστικά θρησκευτικών δογμάτων. Αυτό μάλλον συμβαίνει κυρίως (γνώμη μου) για να διαφυλάττει απο ταραχές τη χώρα που αποτελεί το θησαυροφυλάκειο του πλανήτη και όχι τόσο επειδή υπάρχει σεβασμός στις ιδιαιτερότητες. Ο σεβασμός πιθανότατα -αν υπάρχει- είναι κάτι τι που προέκυψε καθ' οδόν στην ιστορική πορεία της χώρας. Οι διάφορες θρησκείες δέχονται ασυζητητί την απαγόρευση, μια και εκεί φυλάγονται οι περιουσίες όλων, χωρίς εξαίρεση: πολιτικών, επιχειρηματιών, θρησκευτικών ηγετών, μαφιόζων, κλπ κλπ. Ποιος είπε ότι το χρήμα χωρίζει;

Κυριακή, Μαΐου 28, 2006

βιαστικά πάλι, σημειώνω μια νέα λέξη:

ρήμα, ενεργ. φωνή: εγκεφαλοκροτώ, (επικροτώ νοερώς)
παθ. φωνή: εγκεφαλοκροτούμαι ή εγκεφαλοκροτίζομαι (μου επιβάλλεται να επικροτώ νοερώς)
ουσιαστικό: εγκεφαλοκρότημα (το αναλογικό "χειροκρότημα" σε ψηφιακή υπόσταση)

διάφορα παράγωγα:
εγκεφαλοκροτίδα, εγκεφαλοκροτητής/τρια, εγκεφαλοκροτικώς ή εγκεφαλοκροτικά, εγκεφαλοκροτισμός, εγκεφαλοκροτία, κλπ κλπ


ΣΗΜ. από ιντερνέτ καφέ, για να αντέξω το σύνδρομο στέρησης

Σάββατο, Μαΐου 27, 2006

Κάθε ταράτσα και αντιαεροπορικό, κάθε βλήμα και τηλεόραση

Θα βάλω αντιαεροπορικό στην ταράτσα Μαριάνθη μου, το πήρα απόφαση. Οσο ακριβό κι αν είναι, θα το πάρω! Τι δηλαδή; Να βρεθεί καμιάν ώρα κανας τουρκαλάς στη κουζίνα μου;

Οι επιτροπές του πενταγώνου μας είναι "και γαμώ"!

Σκατά είναι!

Οι μπαταρίες των συσκευών που ΔΕΝ εγκρίθηκε η προμήθειά τους (από την αεροπορία μας και για χρήση των πιλότων μας) είναι εκτός προδιαγραφών επειδή διαρκούν 48 ώρες αντί για 24 που ζητάμε!!! Πρόκειται για μικροσυσκευές που ανιχνεύουν τη θέση του πιλότου μέσα σε 1,5 λεπτό της ώρας.

..αλλά μάλλον είναι ζήτημα "άλλων" προμηθειών.. Τι σόι μίζα να πάρει κανείς από ψιλοπραγματάκια..???..

Συνεδρίαση των... επιτρόπων, όπως τη φαντάζομαι:

- Τι κολπάκι είναι αυτό;
- Το φοράει ο πιλότος και έχει τη δυνατότητα να τον εντοπίσουμε μέσα σε 1,5 λεπτό απο την ώρα που θα πέσει.
- Ε, και; Αμα πέσει, χρειάζεται συσκευή για να εντοπιστεί; Κάπου κοντά στα συντρίμμια του αεροπλάνου δε θα βρίσκεται;
- Και αν πέσει στη θάλασσα;
- Σώπα καημένε που θα πέσει στη θάλασσα.. ε, κι άμα πέσει, θα κολυμπήσει.
- Είναι φτηνά πραγματάκια.. γιατί να μη τα ψωνίσουμε;
- Ακριβώς γι αυτό! Με φτηνοπράγματα θ' ασχολούμαστε τώρα;
- Ξεπερνούν και τις προδιαγραφές που έχουμε θέσει.. διαρκούν διπλάσιο χρόνο οι μπαταρίες..
- Α, ΚΑΙ εκτός προδιαγραφών! Απορρίπτεται! Παμε στο επόμενο θέμα παρακαλώ...
- Μα.. αν πέσει στα βαθιά, θα πληρώσουμε πολλαπλάσια για να ανασύρουμε..
- Επόμενο θέμα είπα!

..«και να κοιμηθώ αφρούτωτη;»..

..είναι μια μικρή φράση, ειπωμένη από ένα μικρό κοριτσάκι, νήπιο, που θέλει να φάει το βράδυ ένα φρούτο. Ξυπνώ με τα μάτια κλεισμένα σφιχτά. Οχι άλλη αγωνία -σκέφτομαι. Απεβίωσε το πρωΐ -λέει η αδελφή προϊσταμένη. Φεύγω. Συναισθήματα ανάμικτα. Να ετοιμάσω αφιέρωμα ή όχι; Σε λίγες μέρες θα το σκεφτώ καλύτερα.

ΣΗΜ. 1. σημειώνω βιαστικά απο φιλικό πισι γιατί ο Γαλαξίας μου δεν έχει.
ΣΗΜ. 2. βιαστικά είδα τη συζήτηση για το θεατρικό -συνεχίστε και κάτι καλό θα βγει!

Τετάρτη, Μαΐου 24, 2006

Να τολμήσουμε να γράψουμε ένα θεατρικό έργο από κοινού;

Πηγαίνω λίγες μέρες στο Γαλαξία μου (βλ. εικόνα) και, με την ευκαιρία της ολιγοήμερης απουσίας, προτείνω να συζητηθεί το θέμα μιας ομαδικής προσπάθειας για τη συγγραφή ενός θεατρικού έργου. Οποιος ενδιαφέρεται, να το εκδηλώσει με μέηλ στο προφίλ μου ή εδώ πέρα και θα κληθεί να συμμετάσχει.
Προτείνω να συζητηθούν:
1. Ημερομηνία έναρξης συγγραφής
2. Διάρκεια συγγραφής
3. Θέμα έργου
4. Περιβάλλον (σκηνικά, κλπ)
5. Αριθμός προσώπων (περίπου)
6. Ο,τιδήποτε άλλο διαδικαστικό ή ουσιαστικό

Τρίτη, Μαΐου 23, 2006

οι θρησκείες δημιουργήθηκαν για την εξυπηρέτηση ή την καταδυνάστευση του ανθρώπου;

Το ερώτημα παραμένει: Περνάει ένας άγγελος από το μάτι μιας βελόνας;

..ή πώς να στήσετε μια επιχείρηση θρησκευτικού περιεχομένου..

Πρώτο λόγο έχουν τα Δόγματα.
Επονται η φαντασμαγορία και η τυπολατρεία.
Ακολουθούν οι πιστοί.

Κυριακή, Μαΐου 21, 2006

Τερατώδη προσωπεία και χαμογελαστά πρόσωπα

Μα την αλήθεια, γουστάρω με χίλια τη μάσκα του Lordi, ιδίως όταν σκέφτομαι χαμόγελα όπως του πλανητάρχη ή της κοντοΛίζας. Μου αρέσει το σκληρό ροκ, το μεταλλικό, αλλά από ένα πανευρωπαϊκό πανηγύρι περίμενα (απο την αρχή του) να δείξουν, να ανταλλάξουν, να μοιραστούν οι λαοί τα δικά του τραγούδια καθένας και τις συνήθειες, να είναι αυτό το πανηγύρι μια ευκαιρία για γνωριμία και αλληλοεκτίμηση. Αντί γι αυτό, συναγωνίζονται στο ποιος θα εκφράσει καλύτερα τον παγκοσμιοποιημένο ήχο του ροκ. Τι να γίνει; Τα αγγλικά είναι η γλώσσα, το ροκ είναι ο ήχος σήμερα. Ισως ίσως το ροκ να είναι κατά βάθος ο ήχος του ανθρώπου, μονάχα που σε κάποιους εκφραζόταν με καραγκούνες και τσιφτετέλια και σε άλλους με ταραντέλλες και μενουέτα. Οπως και να είναι, ηχεί πολύ καλύτερα από ομοβροντίες κανονιών και ρίψεις μπαζούκας. Αν το σκεφτώ και εμπορικά το πράγμα, θα πρέπει ταχύτατα να ανοίξω βιοτεχνία παραγωγής προσωπείων αλά Lordi, οι απόκριες δεν αργούν. Μπορώ όμως να προτείνω και τα κοστούμια του συγκροτήματος που θα μας εκπροσωπήσει του χρόνου.. ή όχι..; Μπα, καλύτερα μάσκες. Τα κοστούμια τα αφήνω για τους υπευθύνους της κρατικής τιβι.

Ακουσα να λένε ότι η νεολαία (αχ, αυτή η νεολαία πια!) θα ξεσαλώσει εκφραζόμενη με τον άγριο τρόπο που δείξανε ο Lordi και το συγκρότημά του και είπα -από μέσα μου- ΜΑΚΑΡΙ! Γιατί όχι; Προτιμά κανείς τον ήρεμο και γλυκό τρόπο των στρατόκαυλων; Τον τρόπο-αφασία (και μη ταράζετε τα νερά) των καλόκαρδων νοικοκυραίων μήπως;

Το ξαναγράφω: Τα αγγλικά είναι η γλώσσα, το ροκ είναι ο ήχος σήμερα. Αυτή είναι η μοναδική προσφορά της αυτοκρατορίας προς την ανθρωπότητα, να το θυμάμαι αυτό.

Χρόνια Πολλά Κωστάκη! Χρόνια Πολλά Ελενίτσα!



Ονόματα κοινά και γλυκά που δε λείπουν σχεδόν από κανένα σπίτι. Και εδώ μέσα, στο άϋλο δίχτυ σίγουρα υπάρχουν πολλά. Χρόνια Πολλά λοιπόν, με μπόλικη Χαρά εύχομαι σε όλους τους εορτάζοντες του Μπλογοχωρίου και περιχώρων! Ιδιαίτερη αφιέρωση στο ευαίσθητο αερικό της Αυλής του Παράδεισου, στον Ημίαιμο σκυλούκο-Γουφ-πατ-πατ, στην Ελενίτσα, καθώς και στη Κωσταντίνα μας, την απίθανη Ψιλικατζού!

Εγκυκλοπαιδεια ελληνικου τραγουδιου ΟΛΕ!

Ανακάλυψα ένα κοριτσάκι που συλλέγει στίχους ελληνικών σύγχρονων ασμάτων περιωπής. Μετά απο αυτό πάω να κοιμηθώ ήσυχη. Ενα μικρό δείγμα: «..την είχα άχτι, την είχα άχτι,τώρα την έχω μόνο σε στάχτη,μέσα στο τσίγκινο κουτί,που φύλαγε τα μπικουτί..»

OYΦΦΦ.. Ξέσκασα λεμε... ;-)

Τι σημαίνει Ευροβιζιόν ~ μια προσπάθεια ερμηνείας

.

Θετικά..? (με ερωτηματικό)

Για δυοτρεις ώρες, πολλά εκατομμύρια μάτια συγκεντρώνονται σε οθόνες τιβι και βλέπουν το θέαμα
Για δυοτρεις ώρες, πολλά εκατομμύρια άνθρωποι ενδιαφέρονται για το ίδιο πράγμα
Για δυοτρεις ώρες, πολλά εκατομμύρια άνθρωποι ακούνε μουσική
Για δυοτρεις ώρες, πολλά εκατομμύρια άνθρωποι μαθαίνουν για τόπους που ανήκουν στη γειτονιά τους

....υπάρχουν και άλλα? προσθέστε τα.....


Αρνητικά..? (με ερωτηματικό)

Για δυοτρεις ώρες, πολλά εκατομμύρια άνθρωποι διαφωνούν μεταξύ τους για το ποιος θα κερδίσει
Για δυοτρεις ώρες, πολλά εκατομμύρια € ξοδεύονται επιβαρύνοντας πολλά εκατομμύρια ανθρώπους
Για δυοτρεις ώρες, πολλές διαφημιστικές εταιρείες τζιράρουν τρελλά ποσά παραμυθιάζοντας πολλά εκατομμύρια ανθρώπους
Για δυοτρεις ώρες θεάματος αμφίβολης ποιότητας (αλλά ποιος ορίζει τι σημαίνει ποιότητα;) καταξοδεύονται χρήματα από δημόσια ταμεία
Για δυοτρεις ώρες, πολλά εκατομμύρια άνθρωποι αποκοιμίζονται ότι αυτό που βλέπουν εξυπηρετεί ειρηνικούς σκοπούς, συνένωση των λαών, κλπ κλπ

....υπάρχουν και άλλα? προσθέστε τα.....


Αναρωτιέμαι τι αναλογεί σε μένα απο το έξοδο αυτό. Πόσα ευρώ πλήρωσα απο τη τσέπη μου για το φουστανάκι, για το φωτισμό του σταδίου, για όσα προβάρησαν και δεν είδα, κλπ κλπ
Αναρωτιέμαι αν αυτό αποτελεί Εργο και κατά πόσο ένα τέτοιο έργο εξυπηρετεί κοινωνικούς σκοπούς περισσότερο απο μια στοιχειώδη αύξηση π.χ. των συντάξεων ή μια ελάχιστη ελάφρυνση απο φόρους. Θα απαντήσει καποιος ότι προβλήθηκε η χώρα και θα έρθουν τουρίστες το καλοκαίρι. Αυτοί όμως οι ξένοι (αν έρθουν) θα ενισχύσουν όσους ασχολούνται με τουριστικά επαγγέλματα. Αρα; Αρα, είναι λάθος που δε γινόμαστε όλοι τουριστικοί υπάλληλοι, ξενοδόχοι, γκαρσόνια, κλπ κλπ, και δεν πάμε όλοι στα νησιά να αγοράσουμε σπίτια για να νοικιάζουμε δωμάτια σους τουρίστες. Οσοι πρόλαβαν πρόλαβαν!

..η χώρα όμως θα προβληθεί αρνητικά αν (κατά τα φαινόμενα, όπως συμβαίνει δηλαδή) οι τιμές είναι τσιμπημένες, η εξυπηρέτηση είναι τ.κ., οι υποδομές είναι χάλια.. Αυτά δεν αλλάζουν βλέπεις με μια ευροβιζιόν..

Τελικά, μια διοργάνωση δυο τριών ωρών κάθε πενήντα χρόνια θα μας σώσει. Ετσι φαίνεται. Είναι πολλά τα λεφτά Λάμπρο!
..να σου πω.. αν έμπαινε κάτι και στη δική μου τσέπη, εν είδει ελαφρύνσεων ή σταθερότητας τιμών στην αγορά ή επιδότησης ή κλπ κλπ... ίσως ήμουν πιο ελαστική στην κρίση μου.. Ισως.
Η κοινωνική πολιτική όμως έχει αφεθεί να την ασκούν οι τράπεζες και το κράτος (εμείς?) κοιμάται βαθειά τραγουδώντας στα όνειρά του.

Eurovision 2006 - Vive Finlande!!!

Ce n' est pas mal! Ce n' est pas mal du tout!
Les meilleurs groupes: Finlande & Armenie
Les plus belles filles: Danemark & Moldavie
Les plus beaux garcons: Russie & Malte
Les garcons les plus erotiques: Irlande & Bosnie
Les femmes les plus sauvages: Sweden & Grece
La chanson la plus calme: France
Le costume le plus mauvais: Grece

Ολοι γκάριζαν και ούρλιαζαν εκτός από τη γαλλίδα, άντε και την ελβετίδα. Οι Φινλανδοί κέρδισαν επειδή το γκάρισμα ήταν ταιριαστό με τα κοστούμια τους και είχαν και ρυθμό σούπερ. Α ρε Ρακιτζή, έδειξες το δρόμο αλλά ήσουν πολύ μπροστά βρε! Τό 'λεγα τότε πως έπρεπε να κερδίσεις, τό 'λεγα...

Η Αννούλα μας σαν τη μύγα μεσ' στο γάλα ήτανε. Τι τό 'θελε αυτό το τάχα μου ρομαντικό και δε φόραγε το μπλουτζινάκι της το σκισμένο; Καλά να πάθει! Να δούμε τώρα ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Ο κ. Γκοτιέ το παίρνει πίσω; Αν δεν το παίρνει, να του το φορέσουμε κολλάρο! Μας ξεφτίλισε εντελώς. Φυσικά και φταίει αυτός. Ποιος άλλος μπορεί να φταίει;

Τέλος, και του χρόνου σπίτια μας. Η Φινλανδία πέφτει κομματάκι μακριά, είναι και ακριβά τα ξενοδοχεία. Καλή μας νύχτα!

Σάββατο, Μαΐου 20, 2006

Ε, δεν είμαστε λαός!

Τι κόλλημα κι αυτό να μην είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι...
Λένε και γράφουν πολλοί για την Αννα Βίσση ότι είναι γριά. Αυτή η λαμπερή καρακουκλάρα γριά! Χαχαχα! Θα ήθελα να δω μερικούς από αυτούς τους "νέους" πόσο νέοι είναι (από μέσα) με πόσο φρέσκιες ιδέες, κουλτούρα κλπ κλπ. Εδώ ταιριάζει η παροιμία «Νά'ταν η ζήλεια ψώρα».

Αμα δε σας αρέσει η Αννα Βίσση, αυτοπροταθείτε βρε παιδιά. Αμάν πια!

Υπάρχει και το άλλο, ότι δλδ ανεβαίνει ο μέσος όρος ζωής και μάλιστα "καλής ζωής". Οχι να ζούμε παραπάνω μέσα στην εντατική, αλλά δυναμικά, μέσα για μέσα στη ζωή.

Η θέση μου περί διεύρυνσης των ορίων της λεγόμενης τρίτης ηλικίας, δεν αναιρεί τη γνώμη μου περί της ποιότητας της Γιουροβίζιον. Είμαι σαφής πιστεύω.

Post 200 - Γκουαντάναμο: Οπλα καταστροφικά!

«Με ούρα, σαπούνι και νερό επιτίθεναι οι κρατούμενοι στους φρουρούς, οι οποίοι αμύνονται με πλαστικές σφαίρες και χειροβομβίδες.»

Χωρίς σχόλιο.

Ερώτημα προς E-Lawer

Η αρπαγή ηλεκτρονικής (γνωστής) διευθύνσεως αποτελεί ηλεκτρονικό έγκλημα; Ναι ή όχι;

Φρέσκο αίμα στη μπλογκόσφαιρα: Τρέξτε δράκουλες!

«Εχω την εντύπωση ότι η περίπτωση να υπάρχουν υπάλληλοι πακιστανοί στην εν λόγω Υπηρεσία (ΕΥΠ) δεν εξετάστηκε επαρκώς...» Αυτό είναι το σχόλιό μου στο εξαίρετο ενημερωτικό ποστ του συνάδελφου μπλόγκερ Μπαμπάκη, ο οποίος πληροφορεί περί του παραδόξου των δηλώσεων Πολύδωρα ανατέμνοντας την επικαιρότητα στο περιθώριο των Γιουροβυζιών, τα οποία θα παρακολουθήσω και θα μαγνητοσκοπήσω -φυσικά.

Αντιγραφή απο τα αντεγραμμένα στο εν λόγω Μπαμπάκειον μπλογκ:

*** Πλήρη κάλυψη στον προκάτοχό του Γιώργο Βουλγαράκη παρείχε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας υποστηρίζοντας ότι «οι Πακιστανοί επιδίδονται στο σπορ να απαγάγει ο ένας τον άλλον».

*** Οι απαγωγές Πακιστανών, που καταγγέλθηκαν ότι έγιναν το καλοκαίρι του 2005, όντως πραγματοποιήθηκαν και μάλιστα από όργανα των ελληνικών κρατικών υπηρεσιών, όπως δήλωσαν την Πέμπτη ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δ. Λινός και ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών Δ. Παπαγγελόπουλος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μια και η αναφορά σε Δράκουλες, δέον να προσθέσω ότι επετέθησαν εις την διεύθυνσιν του εξαίρετου μπλόγκερ Κοκοβιού και απήγαγον ταύτην βιαίως, ΧΩΡΙΣ την συγκατάθεσίν του. Οθεν, ας αντισταθούμε στο διαδικτυακό ΦΘΟΝΟ και... ΜΗ ΜΑΣΑΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ!!!!!

Παρασκευή, Μαΐου 19, 2006

Πολεμική ατμόσφαιρα στα κανάλια - ζόμπι στους δρόμους

Σήμερα, περπατώντας στο δρόμο που γίνεται η λαϊκή της περιοχής μου, παρατήρησα πολλά απλανή βλέμματα σε απαθή πρόσωπα, σημάδι λήψης ψυχοφαρμάκων. Πάλεψα με την ιδέα ότι πράγματι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι ψυχοπαθείς, με το τι σημαίνει ακριβώς ψυχασθένεια, και αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο στόχος, να γίνουμε οι γήϊνοι ζόμπι.


Τα θέματα: της υποψήφιας για την υπερνομαρχία, της απαγωγής των πακιστανών, της Δικαιοσύνης, κλπ, καθώς και οι συνομιλητές του: Τραγκας, Τριανταφυλλόπουλος, Χρυσοχοΐδης, Λυκουρέντζος, κλπ, έκαναν τον πολύ κ. Χατζηνικολάου να αλλάξει φύλο σε μια λέξη, λέγοντας ακριβώς: "τΟν παράμετρο".

Πέμπτη, Μαΐου 18, 2006

Επιτέλους! Τι θέλουμε να (επι)(απο)δείξουμε..?

Είδα την πρόβα της παράστασης για την έναρξη της γιουροβίζιον. Μου άρεσε πολύ. Ανατρεπτικό χιούμορ, (αυτο)σαρκασμός, απομυθοποίηση. Της ιστορίας, των αρχαίων θεών και προγόνων, των πυλώνων του πολιτισμού. Με πολύ κέφι και δροσιά. Γιουχαΐστηκε με πάθος. Σκέφτηκα ότι μπορούμε να παραποιήσουμε, να ειρωνευτούμε και να σαρκάσουμε αυτό που αγαπάμε, αυτό που θαυμάζουμε, σεβόμαστε, εκτιμούμε και είμαστε εξοικειωμένοι μαζί του. Απόρησα με το πόσο μακριά βρισκόμαστε από εκείνο που νομίζουμε (πιστεύουμε, ως λαός) ότι αποτελεί το άπαν της ύπαρξής μας.

Υπουργός Βαρβαρισμού

Γκρεμίστηκαν τα κτίρια της δισκογραφικής εταιρείας Columbia. Με δεκάδες υπογραφές ανευθύνων λειτουργών, πίσω από τις οποίες κρύβεται ο πολύς (αλλοδαπός εκ Βουλγαρίας) υπουργός Βαρβαρισμού. Θα ζητήσει άραγε χρήματα από την Ε.Ε. η κυβέρνηση για να χτίσει νέα, θα επιδοτηθεί ο κ. Μάτσας να χτίσει στούντιο σουπερμάρκετ, τι ακριβώς θα γίνει δεν μας είπανε. Το πιθανότερο είναι να διεκδικήσει τα κτίρια του παλιού αερολιμένα...

Αυτό που με ανησυχεί είναι οι υπογραφές των καθηγητάδων, αν αληθεύει η πληροφορία ότι γνώριζαν πού τις έβαλαν. Και είναι πολλοί να πάρει η ευχή!

Τετάρτη, Μαΐου 17, 2006

...παραλειπόμενα και τέρμα. Κλείνω ως ρεπόρτερ!

Ξεκινώντας με το Χνούδι, είχαμε μερικές μικροπεριπέτειες: ένα πονόδοντο, μια παρ' ολίγον ακύρωση του ενός εισιτηρίου, μια καθυστέρηση στο αεροδρόμιο, αλλά όλα ξεπεράστηκαν με μπόλικο χαχανητό.


Μόλις φτάσαμε είχαμε μια πριγκηπική υποδοχή από τον ωραίο (κούκλο!) Ημίαιμο, με υπέροχα μοσχομυριστά τριαντάφυλλα από τον κήπο του, ερυθρού χρώματος που σημαίνει πάθος, καθώς και ένα γερό τραπέζωμα, όπου ξεκίνησε αισίως ο μαραθώνιος πολυνοστιμοφαγίας.
Η καλή καρδιά (βλ. επόμενες εικόνες) είναι ένα εξαιρετικό μαγαζί, εγγυημένο όσον αφορά την ποιότητα και το καλομαγείρεμα των εδεσμάτων. Τα βραδάκια παίζει εκεί και τραγουδάει ένας ρεμπέτης με φωνή ανώτερη, όπως πληροφορηθήκαμε. Δυστυχώς, κλείνει την περίοδο του καλοκαιριού, δηλαδή από αρχή Ιούνη μέχρι αρχή Σεπτέμβρη.


Ο τιμοκατάλογος δείχνει καθαρά τη διεύθυνση..


..τις ποικιλίες..


..και τις τιμές.



Πληροφορήθηκα από ντόπιο φίλο για τον Αγγελιοχώρο, την εφημεριδούλα που μοιράζεται δωρεάν στη Θεσσαλονίκη. Κατά τύχη, βρέθηκε το φύλλο της 8ης Απριλίου 2006, όπου ανακάλυψα άρθρα διαφόρων γνωστών μπλογκεράδων: old-boy.blogspot.com, mftm.blogspot.com, calledrama.blogspot.com, astrojoggis.blogspot.com, kaltsovrako.blogspot.com, diastaseis.blogspot.com, και teleologikos.word-press.com, του οποίου σκανάρησα το κομμάτι και το ανεβάζω:



Αυτό που υποσχέθηκα να ανεβάσω επίσης, είναι το ποιηματάκι που γράψαμε ομαδικά και στο πίτσι φιτίλι λίγο πριν εγκαταλείψουμε τον Ιμερο και φύγουμε από την Περαία:



Αντε και εις άλλα με υγεία!
Εδωσα μια γεύση, αρκετά πειστική ελπίζω. Παραδίδω τη σκυτάλη και δεν πρόκειται να ξαναγράψω για μπλογκοσυναντήσεις και τα τοιαύτα στο μέλλον.

Τρίτη, Μαΐου 16, 2006

Θεσσαλονίκη-Μπαγκλαντές σε 20 λεπτά (update)

Μετά από περιπέτειες που (ελπίζω να) περιγραφούν από τη χνουδένια γραμματέα μου, φτάσαμε στη νύμφη του βορρά, όπου μας περιλάβανε οι βόρειοι με κακούς σκοπούς. Εμένα ειδικά, με πήγανε στο Μπαγκλαντές και να πώς:

Το Σάββατο το πρωΐ με παρέλαβε ο παιδικός μου φίλος ο Αλέκος και με ρώτησε αν ήθελα να συναντηθούμε με τον (επίσης παιδικό) φίλο μας το Γιάννη στο Stretto. Πέταξα τη σκούφια μου, επειδή δεν ήξερα τι σήμαινε ακριβώς αυτή η πρόταση. Νόμιζα ότι ο Γιάννης ήταν όπως τον είχα αφήσει 33 χρόνια πριν, αλλά βρέθηκα μπροστά σε ένα συγγραφέα. Αμάν, η τύχη μου πια να με σέρνει διαρκώς ενώπιον συγγραφέων! Πολλαπλασιάζονται τραγικά στις μέρες μας. Τεσπά, θα γράψω προσεχώς για το βιβλίο του που σύντομα θα κυκλοφορήσει, μη τα μπλέκω όλα. Ο Γιάννης λοιπόν είχε την ιδέα να πάμε στο Μπαγκλαντές και λιγάκι παραπέρα κιόλας!


«Βρε παιδιά, δεν πέφτει κομματάκι μακριά;» ρώτησα δειλά δειλά, αλλά μου αποκρίθηκαν ότι θα φτάσουμε σε 20 λεπτά της ώρας και ότι εκεί βρίσκεται ο παπούς που έχει φοβερά ψάρια και μεζέδες και τσίπουρο -φυσικά.
Οταν φτάσαμε διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια ότι η περιοχή ήτανε πράγματι ξεχασμένη από την πορεία του χρόνου, μου θύμισε την Περαία της εφηβίας μου. Ταβερνάκια παραγκώδη, καμπινές ρομαντικός με τη χέστρα πάνω από το κύμα να πέφτει το σκατό κατευθείαν (μπλουμ!) στον ωκεανό. Ξετρελλάθηκα, επειδή παρασύρθηκα και πίστεψα για λίγο ότι έφυγαν ξαφνικά και τα χρόνια που κουβαλώ στη πλάτη μου, ελαφραίνοντας έτσι την καρδιά μου.


Καθίσαμε στο "κυματάκι του Παπού" και φάγαμε (και ήπιαμε) τον αγλέορα. Λαυράκια και γλώσσες της ώρας, χταπόδια και καλαμάρια, μελιτζάνες ψητές (απίθανες!) και διάφορα σαλατικά και πατάτες τηγανητές νοστιμώτατες. Τσίπουρο με γλυκάνισο και μπίρες.


Στη Θεσσαλονίκη έβραζε ο τόπος κι εμείς κρυώναμε και καθίσαμε μέσα. Τόση δροσιά, τόσος αέρας φρέσκος! Και ο παπούς να σερβίρει, να σερβίρει, να σερβίρει...


Κουβεντιάζανε για διάφορα τρέχοντα ζητήματα, ρώτησα μερικές φορές τον Αλέκο για παλιούς φίλους, αλλά μετά την τρίτη του απάντηση «α, αυτός πέθανε τότε, πριν τόσα χρόνια» έπαψα να ρωτάω και αφοσιώθηκα στα τρέχοντα, όπου έμαθα ότι ο Δήμαρχος Εδεσσας θέλει να χτίσει Μουσείο μέσα στο Πάρκο της πόλης, και άλλα ευτράπελα.. που αν έμεναν στο χώρο του ευτράπελου απλώς θα γελάγαμε, αλλά δυστυχώς επειδή είναι πράγματα απειλητικά για τη ζωή των ανθρώπων, τη δική μας δηλαδή, χρειάζεται να τα αντιμετωπίζουμε δυναμικά και όχι μονάχα με το γέλιο.


Κατά τις οχτώ παρά φύγαμε με τον Αλέκο γιατί έπρεπε να με πάει στο Μπλογκομήτινγκ στην απέναντι παραλία, στην Περαία, στον Ιμερο. Σε σαράντα λεπτά μονάχα, επιστρέψαμε από το Μπαγκλαντές στον πολιτισμό. Ο φίλος μου έφυγε και'γώ έμεινα έρμαιο του Τάγματος των Βορείων, όπου με υποδέχτηκε ο θυελλώδης Πάνος, ο ογκόλιθος της συντροφιάς, παρέα με τον κολλητό του Αθανάσιο. Ενα σκυλί έκλαιγε σπαραχτικά κι ένα μωράκι γαύγιζε, ψιλοχαμός, θα σας γελάσω για το τι ακριβώς συνέβαινε, ώσπου έφτασε ο κύριος Νομάρχης (όστις ανεφέρθη ήδη επιτυχώς στο μπλογκ του) και έβαλε τα πράγματα σε τάξη. Εκτοτε, το μωράκι έκλαψε λίγο ακόμα και μετά κοιμήθηκε ήρεμα και το σκυλί βρήκε παρηγοριά σε δυο σκυλίτσες ντόπιες. Φωτογραφικό ρεπορτάζ αυτής της συνάντησης ανέβασε το Χημείο, με όλα τα σκάνδαλα αλλά και τα ενδιαφέροντα εδέσματα. Οι κύριοι Πάνος και Φούφουτος επίσης, καθώς και όλοι οι συμμετέχοντες στο λουκούλλειο οργιώδες δείπνο (υποθέτω, γιατί δεν πρόλαβα να ξεσκονίσω όλο το μόνιτορ ακόμα) έχουν αναφερθεί σχετικώς.


Ανεβάζω μονάχα μια φωτογραφία του ήλιου που πάει για νανάκια και νομίζω πως είναι η μοναδική, επειδή όλοι οι φακοί είχαν επικεντρωθεί στην περήφανη Πανσέληνο. Εμένα, ως γνωστόν, η πανσέληνος δεν με εμπνέει επειδή διαθέτω ισχυρό αντιπανσεληνιακό και δεν ξεχνάω να το φοράω. Χωρίς άρωμα ναι, χωρίς αντιπανσεληνιακό ποτέ!


Στις δύο περίπου εγκαταλείψαμε τον Ιμερο με τους αφανείς του ήρωες (αν φορούσαν ωτοασπίδες δεν πρόκειται περί ηρώων) και διασκορπιστήκαμε. Εμείς, τα ατίθασσα νιάτα, δεν αφήσαμε μπαράκι για μπαράκι παραπονεμένο. Μουσική και ποτό, ποτό μετά μουσικής. Η αλήθεια είναι ότι οι βόρειοι βγήκαν κυριολεκτικά από τα ρούχα τους με την αντοχή μας. Για του λόγου το αληθές, φωτογράφισα μονάχα τα ρούχα, μη σκανδαλίσω κιόλας.


Φωτογράφισα και τα τριαντάφυλλα από τον κήπο του Ημίαιμου και είναι κρίμα που δε γίνεται -ακόμα- να μεταδίδονται οι ευωδιές μέσω διαδικτύου. Με συντρόφεψαν τις νύχτες αρωματίζοντας τα όνειρά μου. Αυτά που θα έβλεπα δηλαδή γιατί έπεφτα σαν κούτσουρο για λίγες ωρίτσες οριζοντιωμένου ύπνου, μια και κοιμόμουν όρθια -τόσο πολύ παραμύθι σπάνια το ζει άνθρωπος σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα! (όπου ενικός, ας εννοηθεί και πληθυντικός αριθμός, αν δεν έχει αντίρρηση το χνούδι)


Αποχαιρέτισα τη Θεσσαλονίκη, την τόσο αλλαγμένη και τόσο όμορφη πόλη, πολύ ομορφότερη απ' όσο την περίμενα, το μεσημεράκι της Κυριακής. Στη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής με το ΚΤΕΛ, σκέφτηκα πολλά θέματα για διήγημα, φαινομενικά (ή και πραγματικά) άσχετα με τη συνάντηση αυτή. Σκέφτηκα να προταθεί επισήμως η αλλαγή του κλασικού βγαλσίματος "Αμπεμπαμπλομ" σε Α Μπεμπα ΜπλοΝγκ του Κείθε ΜπλοΝγκ" την ώρα που τα εμπνευσμένα τραγούδια των α/φών βισοβανδή ανάδευαν σαν ξέφρενα μίξερ αφηνιασμένου DJ τα τύμπανα των αφτιών. Σκέφτηκα και μια διαστροφή του κλασικού παραμυθιού "Τα τρία γουρουνάκια" όπου τελικά τείνω να πιστέψω ότι το πιο σοφό γουρουνάκι είναι εκείνο που χτίζει το σπιτάκι του με μπάλες από άχυρα. Είναι και μονωτικές και δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον με κάτι ανθεκτικό στο πέρασμα του χρόνου. Ετσι κι αλλιώς, ο λύκος τα τρώει όλα στο τέλος, ούτε το γουρουνάκι με το τούβλινο σπιτάκι τη γλιτώνει. Το παραμύθι δεν μας λέει την αλήθεια, αλλά και ποιο παραμύθι τη λέει;


Πλησιάζοντας την Αθήνα με πούλμαν (επειδή η γραμματέψ είχε ξεχάσει την ταυτότητά της και αδυνατούσαμε να επιστρέψουμε απο αέρος) είχα την ευκαιρία να ξαναζήσω την όμορφη διαδρομή με τα χωράφια στα χρώματα της άνοιξης και τους απαλούς τόνους της σκιάς από τα σύννεφα πάνω τους. Πέρασα και από τόπους που εδώ και πάρα πολλά χρόνια θέλω να επισκεφτώ ως οδοιπόρος αλλά δεν τα έχω καταφέρει ακόμα, όπως π.χ. αυτά τα βράχια με τις σπηλιές στα όρια της αποξηραμένης λίμνης Κωπαΐδας.


Ο αττικός ουρανός, με νέφη αλλά χωρίς ΤΟ νέφος ευτυχώς, με έφερε στα ίσια μου.



__________________
ΣΗΜ.1. Θα ακολουθήσει update με φωτογραφικο υλικό επειδή μέχρι τώρα αρνείται πεισματικά να το ανεβάσει ο κ. Γούγλης και καταλαβαίνω την ανυπομονησία "εκείνων που δεν τόλμησαν κι έμειναν πίσω".
ΣΗΜ.2. Το βράδυ (+νύχτα) της Παρασκευής, το μεσημέρι και το βράδυ (+νύχτα) της Κυριακής δεν τα περιγράφω, επειδή είναι απερίγραπτα! Ας μείνουν φυλαγμένα όπως φυλάμε τα πολύτιμα κοσμήματα στα ειδικά θησαυροφυλάκια, έτσι ακριβώς και ό,τι θέλει κανείς ας σκεφτεί. Αμα πια! Ολα στα φόρα δε γίνεται!

Το Καταχθόνιο Σχέδιο των Βορείων (ΚουΣουΒο)

Μόλις χτες βραδάκι γύρισα από Θεσσαλονίκη, όπου ως μέλος της ανθυποδιμοιρίας της Νότιας Μπλογκερίας συμμετείχα σε ειρηνική σύρραξη με το Τάγμα του Βορρά, το οποίον θέλησε να μας εξοντώσει με το καταχθόνιο σχέδιο: φαΐ-τσίπουρο-φαΐ-μπύρες-φαΐ-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο-τσίπουρο...

Λεπτομέρειες αργότερα, μόλις αποτινάξω και την τελευταία τοξίνη από τον οργανισμό μου, που είναι τίγκα στην Αστεροτονίνη, Λαμπρουκολίνη, Πανοτολουόλη, Μαυρογατόνη, Λεμοναδιόλη, Τερόνη, Αθανασιάτη, Φουφουτένη, Τυχοναστριόλη, Ημιαιμίνη, Πανσεληνοτάση, Χημειομπανίνη, Μπιρμανόλη, κλπ κλπ.

(Ο Νότος αντιστέκεται πάντως σθεναρώς)

Πέμπτη, Μαΐου 11, 2006

Παλιά κείμενα - Ντανταϊσμός (γαλ. Dadaisme)

Ντανταϊσμός (γαλ. Dadaisme) = Διεθνές κίνημα αντιτέχνης (1915-1922) στα πλαίσια της ευρύτερης avantgarde (πρωτοπορία) εκείνης της εποχής. Ηταν μια αντίδραση βίαιη στην αφ' υψηλού αντιμετώπιση και στην αποτελματωμένη αντίληψη όσον αφορούσε την έννοια της τέχνης. Με έδρα ένα καμπαρέ στη Ζυρίχη, το Βολτέρ, Ομοϊδεάτες καλλιτέχνες (λογοτέχνες, συγγραφείς, ζωγράφοι, μουσικοί) συμμετείχαν σε πειραμματικές δραστηριότητες, όπως: Ποίηση χωρίς νόημα, ακατανόητη μουσική, "αυτόματη" ζωγραφική. Οι ντανταϊστές ήταν ικανοί να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσον προκειμένου να καταδικάσουν τον παραλογισμό του πολέμου και να προσβάλλουν την αστική τάξη με την παρωχημένη παιδεία της. Το κίνημα του ντανταϊσμού, με τη λατρεία προς το παράλογο που το χαρακτήριζε, προετοίμασε το έδαφος για την έλευση του σουρεαλισμού το 1920. Σημαντικοί εκπρόσωποι: Jean Arp, Marcel Duchamp, Raoul Hausmann, Man Ray, Francis Picabia, Kurt Shwitters

ΣΗΜ: Ο όρος "νταντα" προέρχεται απο τη νηπιακή διάλεκτο, ή δόθηκε στην τύχη χωρίς συγκεκριμμένο νόημα.

---------------------------------------------------------------

Μετά απο τον ορισμό αυτό, δεν πιστεύω καθόλου πως τα μηχανήματα και οι προγραμματιστές ή χειριστές τους μπορούν να χαρακτηριστούν ως νταντάδες, επειδή δε βρίσκω να υποκρύπτεται κανενός είδους ιδεολογία πίσω απο τις σχετικές προσπάθειες -για την ώρα τουλάχιστον... *

Ανάφλεξις

Υ.Γ. Πάντα με έλκει η ανατρεπτικότητα ενός συστήματος, οπότε.. μάλλον είμαι θετικά προσκείμενη στο εν λόγω κίνημα που, δυστυχώς, τέλειωσε τόσο άδοξα.. αντιστρόφως ανάλογα με τον ενθουσιασμό με τον οποίο είχε ξεκινήσει... Οι νταντάδες δεν έβγαλαν φράγκο απο το έργο τους.. και έσβησαν απλά, όταν ενηλικιώθηκαν.. ή εντάχθηκαν.. ή προσχώρησαν.. ή μετώκησαν εις τόπους χλοερούς... Το κίνημα λειτούργησε ως μήτρα του σουρεαλισμού και δεν έγινε ποτέ δεκτό απο το κατεστημένο, που πάντα φοβάται το καινούργιο και ανατρεπτικό και το αφομοιώνει όταν δε μπορεί να το καταστρέψει. Ο ντανταϊσμός δε στάθηκε δυνατό να αφομοιωθεί. Οπότε το κίνημα αυτό καταστράφηκε/εξαφανίστηκε με την εξαφάνιση των μελών του. κλπ. κλπ.

Με τις υγείες μου!;-)

Ανάφλεξις


______________________________
ΣΗΜ. Μου αρέσει να ψάχνω παλιά κείμενά μου στο Google. Αυτό εδώ αναρτήθηκε
στο λογοτεχνικό group του yahoo "elogos" στις 7 Ιουλίου 2003. Τότε χρησιμοποιούσα το παρωνύμιο anaflexis και ήμουν σχετικά "ψάρι" ακόμα. Σκέφτομαι να ανεβάζω κάπου κάπου μερικά, ώστε να τα βρίσκω πιο εύκολα.

* Σήμερα έχω αναθεωρήσει ήδη την άποψη ότι δεν υπάρχει ιδεολογία πίσω από τις τολμηρές προτάσεις αρκετών προγραμματιστών.

Τρίτη, Μαΐου 09, 2006

το κουκούτσι της καρδιάς μας

Οσο και αν φανεί παράξενο, αυτό το κείμενο του George Le Nonce έσφιξε την καρδιά μου και με έκανε να δακρύσω. Με πόνεσε η διαπίστωση αυτή, που είναι και δική μου, πως δηλαδή ελευθερία δύσκολα βρίσκεται ακόμα και εδώ μέσα.

Ημουν έτοιμη να ανεβάσω ένα ποστ σχετικό με το κουκούτσι της καρδιάς μας, αυτό που κρύβεται πίσω από λόγια, λόγια, λόγια και λόγια. Γράφουμε λέξεις προκλητικές, αληθινές για μας αλλά που προκαλούν άλλους, γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσουν, αλλά δεν τολμούμε να εκφράσουμε το μέγιστο πόνο -αυτόν που είναι μέγιστος για τον καθένα ξεχωριστά. Χιλιάδες μάτια καιροφυλακτούν να παρανοήσουν αυτό που μας πονά, να ξεσκίσουν μια σελίδα της ύπαρξής μας ιερή. Συχνά, γράφω με την αίσθηση ότι πετώ τα "άγια στα σκυλιά" σα να πειραματίζομαι για την αντοχή μου στη λεηλασία.

Ακόμα πιο δύσκολο γίνεται και μαζεύομαι όλο και πιο πολύ, σφίγγομαι γύρω από το κουβάρι μου το μπερδεμένο, όταν χάνεται η ανωνυμία. Η ανωνυμία, αυτή η σημαντική κατάκτηση του διαδικτύου απαλλοτριώνεται εξαιτίας, αφενός της περιέργειας και αφετέρου της ελπίδας. Της περιέργειας να σχηματοποιθεί μια μορφή πίσω από τις λέξεις και της ελπίδας να ολοκληρωθεί μια σημαντική γνωριμία.

Απλώνω λοιπόν τα κομμάτια μου στο διαδίκτυο επιθυμώντας να κοινωνήσω και να τα κοινωνήσουν, με αποτέλεσμα την ατολμία να διαθέσω το ένα και μοναδικό κομμάτι που πονά, το σκληρό πυρήνα της καρδιάς. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει σε όλους όσοι γράφουν δημόσια εκμυστηρευόμενοι. Πολλοί γράφουν ακατάσχετα για πράγματα, ενδιαφέροντα μεν ή και πρωτότυπα, αλλά απέξω απέξω από το κυρίως ενδιαφέρον, από αυτό που θα άγγιζε όλους, από αυτό που είναι κοινό σε όλους.

Και πες ότι γνωρίζεσαι και εκμυστηρεύεσαι ό,τι πονά. Είναι σα να παίζεις κορώνα γράμματα την καρδιά σου, τη στιγμή που το έτερον στοχεύει απλώς και μόνο στην ανάλωσή σου. Ως αναλώσιμο προϊόν εκπαιδεύομαι λοιπόν εδώ μέσα. Ισως αυτή να είναι η μοναδική αλήθεια, η μόνη περίπτωση να σπάσει το κουκούτσι ως να μην είναι το άπαν της ύπαρξης αλλά ένα βδελυρό απόστημα.

Εχει πολλή συνέχεια ο προβληματισμός, αλλά αφήνω κάτι και για αργότερα.

ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ ΤΗΣ Ν.Δ. - ΤΟ Λ.Α.Ο.Σ. ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟΠΛΗΞΙΑ

Μετά την τολμηράν ομολογουμένως κίνησιν του αρχηγού της αξ/κής αντιπολιτεύσεως κ. Γ.Α. Παπά-Ανδρέου να προτείνει δια την υπερνομαρχίαν υποψηφίαν εκπρόσωπον του δευτέρου φύλου και δη μουσουλμάναν, η κυβέρνησις απεφάσισε την ίδρυσιν υπερνομαρχίας εις την απάτητον υπό των μωαμεθανών ένδοξον Επτάνησον, με στόχο να προτείνει ως υπερνομάρχην ενεργόν μέλος του κόμματος gay βουδιστήν.

"Δεύτερον φύλον εσείς; τρίτον εμείς! Μωαμεθανήν εσείς; βουδιστήν εμείς!" κάπως έτσι θα σκέφτηκαν οι εκλεκτοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού κ. Καρά-Μανλί και ο κ. Γ.Α. Παπά-Ανδρέου το φυσάει και δεν κρυώνει.

Κατόπιν της αποκοτιάς του κόμματος της Ν.Δ. δια της κυβερνήσεως αυτού, ο αρχηγός του Λ.Α.Ο.Σ. κ. Καρα-Τζαφέρ υπερακόντισεν δια δηλώσεών του εις το κανάλι του:

"Ημείς, όταν γίνουμε κυβέρνησις, θα ιδρύσωμεν υπερνομαρχίαν 'Αθηνών-Θεσσαλονίκης' και θα προτείνωμεν δια την θέσιν του υπερνομάρχου τον κ. Δ. Λιακόπουλον, εκδότην και βιβλιοπώλην όστις διατηρεί βιβλιοπωλεία και εις τας δυο πόλεις πυλώνας της ΕΛλάδος, αποδεδειγμένως άνδρα με τη βούλα του πολυτέκνου, ακραιφνώς ΕΛΛΗΝΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ, δεδομένου ότι στηρίζομεν ανέκαθεν το πρώτον φύλον και τας αρχαιοελληνοχριστιανικάς παραδόσεις."

Υστερα ξύπνησα και, επειδή η Πρωταπριλιά αργεί, είπα να το ανεβάσω τώρα το ποστ...

Δευτέρα, Μαΐου 08, 2006

Κυριακή, Μαΐου 07, 2006

σήμερα είναι μια ήσυχη Κυριακή...

..τόσο ήσυχη, που ακούγεται η ησυχία ανάμεσα στα τρυφερά τραγούδια που ακούω τώρα.. από το πρωΐ τα άκουγα.. μόλις ξύπνησα και άκουσα τόση ησυχία γύρω μου και είδα το ταβάνι σα ζαχαρωμένο.. τόσο γλυκό και ήσυχο ταβάνι.. όλες οι αισθήσεις γίνονται όραση και όλα τα βλέπω γλυκά όταν δεν υπάρχουν παράσιτα γύρω μου. Με την ησυχία να πλημμυρίζει το χώρο, ένοιωσα τόσο όμορφα! Επιτέλους, μπορώ να ακούσω κάτι που μου αρέσει, είπα μέσα μου και έφτιαξα μια λίστα με απαλά γλυκά τραγούδια.. μόνο δυο βρήκα που η φωνή να είναι όργανο και να μην έχουν σημασία τα λόγια παρά μονάχα ο ήχος και αυτά τα δυο ακούω εναλλάξ. Αυτό είναι το τέλειο τραγούδι, αυτό που δε χρειάζεται να γνωρίζεις τη γλώσσα ή να το τραγουδήσεις για να το "καταλάβεις".. Τέλειο τραγούδι είναι εκείνο που μιλάει από μόνο του μέσα μου, αυτό που, χαϊδεύοντας τα αφτιά, εισχωρεί στο μυαλό μου και εμπλουτίζει την ησυχία. Σήμερα, μετά από πλήρες οκτάωρο ύπνου (και βάλε) είμαι ελαφρύτερη κατά τρία κιλά.. σκέψου τοξίνες που είχαν μαζευτεί στο μυϊκό ιστό... Χτες είχα πάει να συναντήσω κάτι φιλαράκια, παρ' όλο που ήμουν (και ένοιωθα) σα μύδι μπαγιάτικο και σα παραγεμισμένο σακί με αέρα κοπανιστό.. η συνάντηση όμως είχε αναβληθεί μερικές φορές και κάποτε θα έπρεπε να γίνει.. έτσι πήγα σε ένα σπίτι και έδωσα διάφορες οδηγίες.. τι να τρώνε και τι να πίνουν.. πού να βάλουν τους καναπέδες.. πώς να μεγαλώνουν το παιδάκι τους.. πόσο να του μιλάνε και τι να του λένε, και άλλα φαιδρά που ντρέπομαι να τα θυμάμαι.. είπα και σε μια υπέροχη κοπελίτσα με υπέροχα μαλλιά την ιστορία που είχε συμβεί σε ασσανσέρ ξενοδοχείου πριν κάποια χρόνια.. μια ιστορία τρομαχτική αλλά αληθινή.. από τότε δεν επιτρέπεται στα ξενοδοχεία να έχουν απλές πόρτες στα ασσανσέρ τους, αλλά διπλές.. μέσα έξω.. Στα ασσανσέρ των πολυκατοικιών δεν απαιτείται ασφάλεια και να πάν' οι κάτοικοι να κόψουν το λαιμό τους.. Ανατριχιαστικά πράγματα για Κυριακή απομεσήμερο, ποιος όμως θα μας πει τον τρόπο να προβλέπουμε γεγονότα; οι αστρολόγοι και οι μάγοι; Το απλό γεγονός που θα συμβεί όταν τοποθετώ ένα γεμάτο (ή άδειο) ποτήρι στην άκρη του τραπεζιού και μάλιστα σε πολύ κοντινή συνάφεια με τον αγκώνα μου που κινείται ενώ μιλάω, μάλλον δεν είναι και τόσο απρόβλεπτο.. η αλήθεια είναι ότι ο γονιός μόνο από μόνος του μπορεί να διδαχτεί το γονεϊλίκι.. και'γώ έμαθα πάνω στο πρώτο παιδάκι μου.. είχα ευτυχώς μερικές οδηγίες από σουηδικά σχετικά βιβλιαράκια.. που επεσήμαιναν πόσο σημαντικό είναι να προσπαθούμε να προβλέπουμε τη συμεριφορά όχι μόνο ενός παιδιού αλλά και ενός αντικειμένου.. Πότε πέφτει ένα πράγμα στο πάτωμα, πότε μπορεί να προκαλέσει φθορά, να τραυματίσει ένα παιδί.. ότι το παιδί έχει μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε αντικείμενο και όσο και να δείρουμε ή να μαλλώσουμε το παιδί το αντικείμενο δεν ξανακολλάει.. ενώ το παιδί, την ίδια στιγμή, μπορεί να σπάσει διαπαντός.. γιατί δεν υπάρχει καλύτερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος να διδαχτεί η βία παρά με την επίδειξη.. Μαύρες σκέψεις; Οχι, σκέψεις ενός άδειου ξεκούραστου μυαλού που ψιλοπαραληρεί ακούγοντας να τραγουδά η ησυχία... Είχα την ευκαιρία να περπατήσω πλάι σε ένα μικρό κοριτσάκι σε μια παραλία.. να γίνω μάρτυρας της πρώτης του συνάντησης με το θάνατο.. ένα ψόφιο περιστέρι επέπλεε στο νερό.. Δύσκολη στιγμή.. αυτή είναι μια στιγμή αναμετάξυ παιδιού και γονιού και ήθελα να τη προσπεράσω.. να αφήσω απλά την εικόνα για να τη συζητήσει μετά με το γονιό του το παιδάκι.. αλλά εκείνο ρωτούσε γιατί και πώς βρέθηκε το πουλί στο νερό και γιατί δε φαίνεται το κεφάλι του και γιατί είναι ανάσκελα και φαίνονται τα ποδαράκια του.. και ζητούσε "παρακαλώ, να το δω λίγο ακόμα" και μίλησα για το κεφάλι που είναι βαρύ και πάει κάτω.. ότι ίσως το περιστέρι δεν πρόσεξε και βρέθηκε στο νερό και βραχήκαν τα φτερά του και βάρυναν και πνίγηκε.. ή ότι μπορεί και να έπαθε κάτι και να σταμάτησε η καρδιά του στον αέρα και μετά να έπεσε στο νερό.. και το κοριτσάκι να μη ξεκολλάει.. διηγήθηκα μια δική μου ιστορία για ένα νεκροταφείο πουλιών που είχαμε με τα αδέρφια μου, όπου θάβαμε τα ψόφια πουλάκια.. με ρώτησε πώς τα πιάναμε και αν πλέναμε τα χέρια μας μετά.. απάντησα "βεβαίως" αλλά ομολογώ ότι δε θυμάμαι καθόλου τι κάναμε με τα χέρια μας.. η αίσθηση της συχασιάς δεν υπήρχε τότε.. μπροστά στο ιερό καθήκον της ταφής ενός πλάσματος νεκρού δε μετρούσε καθόλου..

Σάββατο, Μαΐου 06, 2006

The Mc Manus Sessions

.


Εμπρός όλοι μαζί
Για την κορυφή!


κλικάρισμα ΠΑΝΩ στο σύνθημα ή στη πλαϊνή στήλη ΠΑΝΩ στην εικόνα του βασιλιά των dj's για να φτάσει το αστέρι στη κορυφή του wordpress.com


___________
ΣΗΜ. Η εικόνα είναι καρέ από το φιλμάκι του ΝΥLON

Παρασκευή, Μαΐου 05, 2006

Τι ειναι ο συγγραφεας?

Μπορεί και να τα καταφερω να γινω συγγραφεας. Γιατι, τι ειναι ο συγγραφεας? Ειναι μια γυναικα που «αν μ’ αγαπας, τότε μπορεις να μ’ αγγιξεις» λέει, ή ένας άντρας που αλληλλοξυλοκοπιεται στα αποδυτηρια των γηπεδων χωρις να του καιγεται καρφι πού (σε ποιο σημειο του σωματος) θα φαει -και θα δωσει- την ξυλια? Ενας συγγραφεας αγγιζει, δεν αγγιζεται. Αγγιζει μυαλα με το συναισθημα του -και σωματα καμμια φορα, μια και η αντιδραση του σωματος ξεκιναει απο το μυαλο. Αν αφηνοταν να αγγιχτει απο οτιδηποτε αλλο, εκτος απο τα δικα του συναισθηματα, θα ηταν απλα μια κατινα κουτσομπολα ή ενας χαμαλης υβριστης.

Ενας συγγραφεας λοιπον ειναι κατι το ουδετερο, όπως ενα μιξερ π.χ. που ομως δεν εχει αναγκη να τον βαζουν στην πριζα: Μπαινει μονος του, ή, μαλλον, ειναι στην πριζα μονιμως. Το υλικο που ανακατευει διαφερει καθε φορα μοναχα. Μια δοση γερη πονου μαζι με δυο κουταλιες της σουπας λυρισμο μπορουν να εχουν ένα πεντανοστιμο αυτοσαρκαστικο αποτελεσμα. Μπορουν να παραγουν επισης και μια αηδη σουπιτσα. Δεν εξαρταται λοιπον η γευση ενος εργου τόσο απο τη δοσολογια, όσο απο τον τρόπο αναμειξης των υλικων. Ουτε πολυ ανακατεμα ουτε λιγο. Το πόσο, το ανακαλύπτει κανεις γραφοντας. Για τουτο ο συγγραφεας δεν πρεπει να σταματα να γραφει. Εστω και αν γραφει σαχλαμπουρδες. Αυτες εκ των υστερων αξιολογουνται. Αν δεν γραφτουν, δε θα γνωριζει κανεις -ουτε ο ιδιος ο συγγραφεας- τι ειναι.

Συγγραφεας ειναι μονο λοιπον οποιος γραφει? Και βεβαια. Διαφορετικα, αν δεν εγραφε, πώς θα λεγοταν? Αγραφεας μαλλον! Γιατι λεγεται ΣΥΝγραφεας? Μαζι με ποιον αλλον γραφει? Αφου γραφει για να εκφραζει τον εαυτο του, χωρις να του υπαγορευει κανεις... Δεν ειναι ετσι! Ο συγγραφεας ειναι καποιος που εχει ανακαλυψει αυτη την εσωτερικη φωνη που του υπαγορευει τι να γραψει. Πότε ειναι μια φυλακισμενη κραυγη που δεν αντεχει να κρατηθει άλλο δεμενη μεσα του, πότε ειναι ψιθυρος που βγαινει σαν απαλό αερακι, πότε ειναι απλα μια φωνη. Φωνη διαρκειας. Δε σταματαει να απασχολει την ακοη του. Τοσο που κινδυνευει να παρασυρθει στο δρομο απο κανα οχημα, για τουτο και απαγορευεται να οδηγει. Ενα τεστ αναγνωρισης του συγγραφεα ειναι αυτο ακριβως: Ενας συγγραφεας ή θα ειναι οδηγος φορμουλας-1 ή δε θα εχει διπλωμα οδηγησης. Στην πρωτη περιπτωση για να σβηνει τις εσωτερικες του φωνες με το θορυβο (γγγρρρρ γγγρρρρ) και με την αδρεναλινη να του βραχυκυκλωνει τις καλωδιωσεις των νευρων, και στη δευτερη για να ακουει τα κλαξον, μη και γινει λυωμα στην ασφαλτο πριν προλαβει να γραψει!

Ενα μιξερ κραυγαζει ανακατευοντας. Ενας συγγραφεας κραυγαζει γραφοντας. Το μιξερ ακουγεται ετσι κι αλλιως. Ο συγγραφεας πρεπει να διαβαστει απο καποιον αλλο -εστω και έναν- για να «ακουστει». Ενας συγγραφεας ΔΕΝ ειναι συγγραφεας πριν εκδοθει? Οποιος γραφει και εκδοθει μετα θανατο, τοτε, πεθαμενος δηλαδη, γινεται συγγραφεας? Οξυμωρο: Γινεται (στο μελλον) συγγραφεας καποιος που ήταν (στο παρελθον) συγγραφεας αλλα και δεν ήταν ταυτοχρονα, αφου κανεις δεν το γνωριζε -ουτε ο ιδιος, εφόσον δεν αρκει ο εαυτος του ως μοναδικος αναγνωστης. Δε γινεται να σταματησω να γραφω. Το υλικο μου ειναι άπειρο. Δεν εχει τελος λοιπον, δεν υπαρχει επιλογος εδω. Θα μπορουσα να συνεχισω με τον αυτοσαρκασμο ως πηγη εμπνευσης και ως ερεθισμα, με τον αυτοσαρκασμο ως προδρομο και δασκαλο της αισθησης του (αμεταφραστου) χιουμορ. Δε θα το κανω τωρα. ΣΤΟΠ. Τα υλικα ξεχειλισαν απο το μηχανηματακι. Φρεναρω τη φορμουλα και παω για συνεργειο!

Πέμπτη, Μαΐου 04, 2006

τώρα νομίζω πως μπορώ να γράψω για κάτι αποτρόπαιο

Ισως και να είμαι κατά βάθος μοιρολάτρις, μια και ο τρόπος που αντιμετώπισα ένα γεγονός που με έφερε στα όρια του αφανισμού μπορεί να χαρακτηριστεί μοιρολατρεία. Το ότι βρέθηκα ένα ξημέρωμα υπερπλήρης συναισθημάτων αυτοταπείνωσης, εξευτελισμού του εαυτού μου, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω με οποιαδήποτε νοητική μέθοδο αυτό που συνέβη σε μένα, παραδέρνοντας μεταξύ του να ακινητοποιηθώ εντελώς και του να ξαμολυθώ ξέφρενη στους δρόμους, είναι κάτι που δύσκολα θα μπορούσα να περιγράψω λίγο καιρό πριν. Σήμερα όμως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, μπορώ πλέον να βάλω μερικά πράγματα σε τάξη και να τα διηγηθώ σε μένα μπας και βγάλω κάποιο συμπέρασμα, μήπως μπορέσω να καταλάβω δηλαδή τι ακριβώς συνέβη.

Σαν ένα κακό όνειρο θυμάμαι τα γεγονότα. Λάθος. Οχι τόσο τα γεγονότα αλλά τα συμπτώματα που τα ακολούθησαν. Το πρώτο σύμπτωμα ήταν μια αίσθηση κενού, ότι τίποτα δεν υπήρχε μέσα μου, ότι ήμουν τελείως αδειασμένη από ο,τιδήποτε με γέμιζε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το δεύτερο σύμπτωμα ήταν μια αίσθηση αδιαφορίας τόσο εκτεταμένη που ούτε άκουγα ούτε είχα καμιά όρεξη να μιλήσω. Συγκεκριμένα, θυμάμαι δυο φίλους που ήρθαν να δουλέψουμε μαζί ένα πρότζεκτ, όπως είχαμε συνεννοηθεί από την προηγούμενη μέρα, και τους άφησα να δουλεύουν στον υπολογιστή ενώ έπιασα ένα τελάρο και ζωγράφιζα με μανία με χρώματα ωμά και μεγάλες απλωτές της σπάτουλας, χωρίς να ξέρω καλά καλά τι ήταν αυτό που ήθελα να ζωγραφίσω. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό, μου είπανε και μπράβο, έβαλα το έργο στην άκρη να στεγνώξει, τους κέρασα κάτι ή πήγαν μόνοι τους και ετοίμασαν κάτι ούτε που θυμάμαι. Μετά έφυγαν, αλλά δε θυμάμαι αν χαιρετιστήκαμε. Κατόπιν, ξύπνησε η μικρή μου κόρη και μου είπε "μαμά είσαι χάλια, άντε ντύσου να σε βγάλω μια βόλτα" και ντύθηκα και πήγαμε στην Πλάκα και περπατούσαμε με τις ώρες. Αυτή η βόλτα με ωφέλησε πολύ γιατί δε χρειαζόταν να μιλάω, απλά περπατούσα δίπλα της και την άκουγα να μου μιλάει. Σίγουρα κάτι για τα μαθήματα θα μου έλεγε ή για κάτι που διάβασε ή για κάποιο φιλμ που είδε και, σίγουρα πάλι, δε θυμάμαι τίποτ' άλλο εκτός από το περπάτημα.

Κουράστηκα πολύ, αλλά μου έκανε καλό. Το επόμενο πρωί έφυγε για την πόλη όπου σπουδάζει. Εμεινα μόνη μαζί με το κενό μου και αποφάσισα να το αντιμετωπίσω. Τηλεφώνησα στο φίλο μου τον παιδοψυχολόγο, επειδή μαζί του νοιώθω άνετα, μου εξηγεί απλά τα πράγματα χωρίς περικοκλάδες, και, όποτε είχα κάποιο πρόβλημα ή χρειαζόμουν κάποια υπόδειξη σχετική με την ανατροφή των παιδιών, σε κείνον απευθυνόμουν. Κατοικεί μακριά από το κέντρο της πόλης και πήρα τρεις συγκοινωνίες ώσπου να φτάσω. Αυτό μου έκανε καλό επίσης, γιατί δεν ήθελα να φτάσω σύντομα, διαφορετικά θα έπαιρνα ταξί. Περπάτησα κιόλας αρκετά ως το σχολειό που διατηρεί κοντά στο σπίτι του. Καλύτερα έτσι, σε περιβάλλον ουδέτερο, μακριά από το σπιτικό που περιέχει την έννοια της φιλίας. Ηθελα να μιλήσω όσο το δυνατό πιο στεγνά, να εξιστορήσω τα γεγονότα σαν εξωτερικός παρατηρητής και όχι όπως συνέβησαν σε μένα την ίδια και με συνέτριψαν.

Μου πρόσφερε νερό από τη βρύση, όπως ζήτησα, σε ένα μεγάλο ποτήρι και κάθησα απέναντί του στο μικρό του γραφείο. Δεν ήξερα πώς να αρχίσω, δεν μπορούσα ακόμα να κατατάξω τα πράγματα, τι πρώτο και τι δεύτερο και ούτε με διευκόλυνε σε αυτό. Αρχισε να με ρωτά για τα παιδιά, για τη δουλειά μου, χαλάρωσα και μετά οι λέξεις βγαίναν λες μόνες τους ασυνάρτητες σαν σποραδικοί πυροβολισμοί. Το σοκ της βίας που είχα υποστεί με είχε συνταράξει τόσο, που ζητούσα ευθύνες απο τον εαυτό μου μονάχα, προσπαθώντας να δικαιολογήσω το θύτη έπαιρνα το ρόλο του. Ο ρόλος του θύματος δε μου ταίριαξε ποτέ ως τότε κι έτσι η κύρια ανάγκη που ένοιωθα ήταν να καταλάβω το "γιατί" συνέβη ό,τι συνέβη και όχι να αποδώσω ευθύνες ή να αναπτύξω συναίσθημα εκδίκησης. Η ταπείνωση που ένοιωθα και ο εξευτελισμός είχαν τεράστιο μέγεθος. Επιπλέον, ένοιωθα και μια ισχυρή εξάρτηση από το θύτη. Αναλύσαμε μαζί διεξοδικά το φιλμ "Ο θυρωρός της νύχτας" που ορίζει κλασσικά αυτή τη σχέση θύματος με θύτη, υποσχέθηκα να το δω άλλη μια φορά και έφυγα.

Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν βρέθηκα σπίτι. Παράγγειλα σουβλάκι και μπίρα κι έβαλα την κασέτα να παίζει. Μέχρι το επόμενο μεσημέρι έβλεπα και ξανάβλεπα την ταινία, με το ίδιο ενδιαφέρον κάθε φορά, χωρίς διαλείμματα. Απάντηση δε μπόρεσα να δώσω για το λόγο που συνέβαινε ό,τι συνέβαινε στο έργο αυτό, έτσι μπόρεσα να καταλάβω τελικά πως ούτε στη δική μου περίπτωση μπορούσε να δοθεί καμία απάντηση. Δεν υπήρχε λόγος να γίνει ό,τι έγινε. Ηταν απλώς ένα από τα πράγματα που συμβαίνουν ερήμην μας, και όμως συμβαίνουν. Η απορία μου παραμένει πάντως και δεν είναι δυνατό να σβηστεί. Πώς γίνεται δηλαδή να υπάρχει τόσος φθόνος που να δικαιολογεί σκαιές συμπεριφορές μεταξύ ανθρώπων, πώς κάποιοι άνθρωποι που θεωρούνται φίλοι μπορούν να γίνουν άγρια θηρία από τη μια στιγμή στην άλλη και να κατασπαράξουν. Εβαλα σε τάξη τις σκέψεις μου ευτυχώς, έκανα μια λίστα με τις άμεσες υποχρεώσεις μου, πήρα αποφάσεις που καθορίζουν τη συμπεριφορά μου ως σήμερα, και έσβησα ανθρώπους -κάτι που κάνω μονάχα σε σπάνιες περιπτώσεις. Υστερα κοιμήθηκα δυο 24ωρα σερί και στο τέλος, αφού πέρασαν δυο μήνες διαδικτυακής αποτοξίνωσης, μπήκα στη μπλογκοσφαίρα.

κιθάρα πάλι, αλλά επαναστατική!

.



Από τον Angel Parra, guitarra en duelo mayor.


Το αηδόνι της Χιλής, ο Angel Parra, μου θυμίζει στην όψη αλλά και στη φωνή, το δικό μας τον αξέχαστο τροβαδούρο Νίκο Γούναρη. Τα τραγούδια τους είναι διαφορετικά βέβαια, τα χαρακτηρίζει όμως το πάθος. Δεν μου αρέσει η συναισθηματική εμπλοκή του τραγουδιστή μέσα στο τραγούδι του, προτιμώ τις απρόσωπες ξύλινες φωνές, όπως π.χ. του Μπιθικώτση ή του Κάραλη, για αυτούς τους δυο πάντως κάνω μια εξαίρεση. Είναι απολύτως δικαιολογημένο το πάθος τους. Του μεν Angel Parra το πάθος είναι η Ελευθερία, του δε Γούναρη η Γυναίκα.





Σύντομο βιογραφικό:

Angel Parra is perhaps one of the most outstanding figures in the cultural, artistic and political life of Chile. His songs - which have achieved international recognition and elevated him to 'cult status', have also had an impact on many generations of South American youth. Unable to remain in Chile after the right-wing "coup" that toppled President Salvador Allende in 1973, Angel left his homeland and settled in France. He carried with him the diverse musical traditions of his native region to a dedicated global audience. Son of the legendary Violeta Parra, close friend of the late Victor Jarra, he started his career with a revolutionary repertoire filled with socio-political lyrics that addressed human rights with an undying optimism.

Τετάρτη, Μαΐου 03, 2006

Ο προορισμός του ανθρώπου και άλλα τραγουδάκια

Μόλις τέλειωσα το Λύκειο (Γυμνάσιο το λέγαν τότε) άρχισε το παραμύθι και η υπνοπαιδεία περί του προορισμού του ανθρώπου, από το γυναικείο πληθυσμό της οικογένειας, όπου οι γυναίκες ήταν πολύ περισσότερες. Ο πατέρας μου, ευτυχώς, δε λάβαινε θέση και ήταν μονίμως υπέρ της ελευθερίας του ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου ως το μοναδικό πρόσωπο στην οικογένεια που με έβλεπε ως άνθρωπο, γενικώς.

Επλενα σαν καλή κόρη τα πιάτα μετά το φαγητό, ερχόταν η μανούλα μου να μου ψιθυρίσει τα περί προορισμού (μου) και να με ψαρέψει αν "τρέχει κάτι". Φυσικά και έτρεχε, αλλά δεν είχα σκοπό να εκμυστηρευτώ στον εχθρό μου για να του δώσω όπλα να με πολεμήσει. Χαζή ήμουν; Οχι. Επλενα τα πιάτα λοιπόν κι έτρεχα γραμμή να διαβάσω για να ετοιμαστώ για το φροντιστήριο. Διάβαζα μετά μουσικής σε ρυθμό κομπρεσέρ, επειδή εκείνο ακριβώς το καλοκαίρι σκάβανε το δρόμο μας αλληλοδιαδόχως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, το ΝΕΡΟ, η ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗ. Και στη συνέχεια, αφού ο ένας μπάλωνε τις κακοτεχνίες, μετά ερχόταν να σκάψει ο επόμενος. Διάβαζα παρ' όλ' αυτά και έμαθα να συγκεντρώνομαι με θόρυβο. Μάλιστα, με βοηθά ο θόρυβος και το αλαλούμ στη συγκέντρωση του νου ίσαμε τώρα.

Τέλειωσε το καλοκαίρι κι έπρεπε να διαλέξω πού θα δώσω εξετάσεις. Τότε δίναμε εξετάσεις στη σχολή που μας ενδιέφερε, νομίζω ήταν η τελευταία χρονιά που εφαρμόστηκε αυτή η μέθοδος. Μετά άρχισε το Ακαδημαϊκό Απολυτήριο, οι Πανελλήνιες, κλπ, πράγματα που δεν τα γνωρίζω αφού δεν τα έζησα. Διάλεξα τα δυο Πολυτεχνεία (ΕΜΠ και Θεσσαλονίκη) και το Φυσιογνωστικό Αθήνας, τρεις σχολές δηλαδή. Η Μάνα μου γυρόφερνε τον πατέρα μου να μου απαγορέψει να πάω στη Θεσσαλονίκη και εκείνος, τι να κάνει ο άνθρωπος, την καθησύχαζε λέγοντάς της "κι αν πάει, νομίζεις πως θα πετύχει;"

Εδωσα πρώτα στο ΕΜΠ, είχα του κόσμου τις ατυχίες, ήταν και το βάπτισμα του πυρός, χάλια τα πήγα και φυσικά δεν πέρασα. Είχα και τη μανούλα να με ξυπνάει από του Θεού τα χαράματα για να ετοιμαστώ τάχα μου, άστα να πάνε. Μετά, έδωσα στο Φυσιογνωστικό και τα πήγα λίγο καλύτερα. Την επόμενη βδομάδα βρέθηκα -με μια θεία να με συνοδεύει- στη Θεσσαλονίκη! Χάρμα πόλη, είχε και Εκθεση, χαμός γινότανε! Η θεία (αδερφή του παπού μου) είχε πολλές γνωριμίες στη πόλη αυτή και κάθε βράδυ μας βγάζανε έξω να μας περιποιηθούν. Ολο στην Εκθεση μας πήγαιναν και, φυσικά, διασκεδάζαμε ως αργά. Σα ντουβάρι έπεφτα για ύπνο τα βράδια, αλλά τα πρωινά ξυπνούσα ελαφριά σαν πουλάκι, έτρωγα κάτι στα πεταχτά κι έτρεχα να γράψω. Η όλη κατάσταση με ωφέλησε φαίνεται, γιατί κατάφερα να περάσω! Με τους τελευταίους, ίσως δυο τρεις θέσεις πριν από τον τελευταίο, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία: ένας στους δεκατρείς πετύχαιναν τότε στη σχολή μου.

Ολα καλά λοιπόν και πριν κλείσω τα δεκαοχτώ βρέθηκα μόνη σε μια παγωμένη πολιτεία που δεν έμοιαζε καθόλου με την καλοκαιρινή ξεφαντώστρα. Μόλις εγκαταστάθηκα, βγήκανε τα αποτελέσματα του Φυσιογνωστικού και είχα πετύχει και κει πέρα, αλλά ούτε λόγος να δεχτώ να γυρίσω σπίτι. Βεβαίως και ξεκίνησα την ερωτική μου καριέρα. Λίγο απότομα, με ένα εξαιρετικά βίαιο εραστή, αλλά έφταιγα και 'γώ που ήμουν εντελώς απροετοίμαστη. Για προορισμό μου λέγανε, αλλά για το πώς και το τί ούτε κουβέντα, και τα πλατωνικά ενδιαφέροντά μου στην Αθήνα, τα διανθισμένα με ολίγη από φιλάκι και μισή από χαδάκι δε γινόταν να γεφυρώσουν το χάσμα της άγνοιας. Πληγώθηκα βαριά, που λένε, του έδωσα τα παπούτσια στο χέρι και έκανα δυο ολόκληρα χρόνια να ξαναθέλω σύντροφο. Κατόπιν, όλα έρχονταν εύκολα, επειδή ανακάλυψα το ατού της δύσκολης.

Οταν λοιπόν μια γυναίκα είναι δύσκολη, μαζεύονται ένα σωρό παρατρεχάμενοι γύρω της. Εχει πολλά πλεονεκτήματα αυτή η φάση: Υπάρχει πάντα κάποιος (όταν λέμε "κάποιος" αυτό μπορεί να σημαίνει και "περισσότεροι από έναν" και όχι τον ίδιο "κάποιο" σε σταθερή βάση) να σου δείχνει τα μαθήματα, κάποιος να σε πηγαίνει σινεμά, κάποιος άλλος να βοηθάει στο κουβάλημα διαφόρων πραγμάτων, κάποιος να φροντίζει για εκδρομές και τσιμπούσια, κλπ, στοχεύοντας σε αυτό που κατέχει κάθε γυναίκα αλλά οι περισσότερες αγνοούν την αξία του στο χρηματιστήριο του αντρικού πόθου. Με δυο λόγια, ένοιωθα πανευτυχής! Οταν κάπου κάπου έκανε την εμφάνισή της η υπνοπαιδεία του προορισμού του ανθρώπου, είχα το σθένος να την παραμερίζω.

Πέρασαν τα χρόνια, συνήψα και μερικούς δεσμούς που διαλυόντουσαν μόλις δεν ενέδιδα σε πιέσεις γνωριμίας στενής με οικογενειακά περιβάλλοντα, συζητήσεις περί παιδιών, εκκλησιών, νυφικών, κλπ κλπ. Κάποιους τους παρηγορούσα κιόλας, έκλαιγαν και ένοιωθα δύσκολα να έχω κάποιον να κλαίει γονατιστός, αλλά έμενα ανένδοτη. Ωσπου το σκέφτηκα το πράγμα, μετά από πίεση των δικών μου, και είπα "ας πάει και το παλιάμπελο" κι έκανα τον πρώτο μου γάμο που κράτησε τρεις μήνες. Θυμάμαι όταν με πήγαινε με το αυτοκίνητο ο πατερούλης μου στην εκκλησία και ψιλόβρεχε, που με ρώτησε πλησιάζοντας τη στροφή για το ναό "Να στρίψω τώρα; Τι λες;" και απάντησα θαρραλέα "Στρίψε πατέρα!" και έστριψε και έγινε το μυστήριο. Σκέφτηκα κυρίως όλους τους καλεσμένους που είχανε φέρει και του κόσμου τα δώρα και δε μου ερχόταν καλά να τους αφήσω σύξυλους χωρίς θέαμα. Μια παράσταση ήταν για μένα.

Ο γάμος εκείνος άρχισε μετά την αίτηση διαζυγίου. Χωρίσαμε πολύ εγκάρδια και, ώσπου να βγει το χαρτί που θα μας χώριζε κανονικά, το γλεντήσαμε υπέροχα! Γνωρίζω καλά όλα τα πολυτελή ξενοδοχεία Αθηνών και περιχώρων, όπου πηγαίναμε με τη βούλα του παπά ως νεόνυμφοι -τρεις μήνες ως ενάμισι χρόνο νεόνυμφος λογίζεσαι, έτσι δεν είναι;- και περνάγαμε ζάχαρη! Τι μήνας του μέλιτος, λένε, εμείς διαζύγιο του μέλιτος περάσαμε! Ο προορισμός του ανθρώπου έκανε την εμφάνισή του καναδυό φορές, μια στην αρχιεπισκοπή όπου ένας αρχιμαντρίτης πήγε να μας τουμπάρει κι άλλη μια όταν η γιαγιά μου με κοίταξε περιμένοντας απάντηση για δισεγγονάκι, αλλά δεν έκαμψε την αποφασιστικότητά μου.

Κατόπιν, άρχισε το κυνήγι της καριέρας και ο προορισμός του ανθρώπου έμενε σε αφασία, για να μη πω σε κωματώδη κατάσταση. Γνωριμίες, γλέντια, φάσεις, κόσμος πηγαινοερχόταν, παρακάλια, απειλές, μεγάλα μέσα, κλπ, τίποτε όμως δε με έκανε να λυγίσω, ώσπου έφτασε η μέρα που κάτι, μια μικρή ζωούλα, βρέθηκε -κατά λάθος ή εξεπίτηδες- να σκιρτάει μέσα μου. Το ζύγισα από δω, το μέτρησα από κει, είδα ότι με παίρνει να το επιχειρήσω και να εκπληρώσω επιτέλους τον προορισμό μου ως άνθρωπος και ως γυναίκα, μάνα, μητέρα, μαμά, κλπ. Είχα μια καλή οικονομική βάση, ένα σύντροφο ενδιαφέροντα που διασκεδάζαμε μαζί, δουλεύαμε μαζί, με κοινά γούστα, ένοιωθα ότι θα μπορούσα να του αφοσιωθώ, όταν του ανήγγειλα το γεγονός χάρηκε, δέχτηκε και τη λόξα μου που δεν ήθελα γάμο και φανφάρες κι έτσι γεννήθηκε η πρώτη μου κορούλα. Την ώρα ακριβώς που την ήθελα ολόψυχα.

Πέρασα μερικές από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου ως έγκυος. Το είχα αποφασίσει ότι δε θα στερούσα τίποτε από τον εαυτό μου με δικαιολογία το παιδί, ώστε να μη το χρεώνω κατόπι με "θυσίες" και πράσιν' άλογα (πράσσειν άλογα είναι, αλλά μου αρέσουν τα ζωάκια). Μετά από ένα χρόνο σχεδόν, πέσανε διάφοροι να με πείσουν να δεχτώ ένα γάμο. Και την έκανα την αμαρτία και παντρεύτηκα. Και ήρθε και το δεύτερο μωράκι. Και έκοψε ρόδα μυρωμένα ο μπαμπάς τους και μη τον είδατε τον Παναή. Ετσι είναι, έτσι συμβαίνει συχνά, όταν πέφτουν ευθύνες και βάρη μαζεμένα ο ένας λακίζει. Να πω ότι δε μ' ένοιαξε θα είναι ψέμα. Δεκάξι μέρες πήγαινα στο πάρκο με το μωρό εφτά μηνών στο καρότσι και κάναμε κούνια. Αξημέρωτα, από τις πέντε το πρωί, να μη μας κάψει ο ήλιος γιατί ήταν καλοκαίρι. Κούναγα το μωρό, η μεγάλη ήταν σε συγγενείς για τα μπάνια της, και τραγουδούσα και του έλεγα αστειάκια, και άδειαζα το μυαλό μου. Ισαμε τις έντεκα που επιστρέφαμε στο σπίτι για να φάει και να μπανιαριστεί, βρισκόμουν σε κατάσταση ούφο. Με το που έφτασε η δέκατη έβδομη μέρα, είχα πάρει τις αποφάσεις μου.

Είναι δύσκολο ίσως να φανταστεί κάποιος πόσο δυνατή είναι μια γυναίκα, ιδίως όταν έχει εκπληρώσει τον προορισμό της. Μέσα σε μια στιγμή βρέθηκα από τα σύννεφα στα τάρταρα, χωρίς δουλειά, χωρίς πεντάρα τσακιστή, με δυο παιδιά να σκέφτομαι τι να κάνω και τα κατάφερα και πήρα μπρος και μάλιστα με πολλή φόρα! Μου λέγανε διάφοροι καλοθελητές εναντίον του και πώς να τον κυνηγήσω και απαντούσα "να είναι καλά όπου είναι και να μη μας φέρνει δυσκολίες". Δεν είναι όλοι οι άντρες γεννημένοι πατεράδες, έτσι φαίνεται, εκείνος σίγουρα δεν ήταν.

Πέρασα πολλά λούκια, στερήθηκα αυτό που λένε "προσωπική ζωή" αλλά χαλάλι. Σπίτι, σχολείο, γραφείο, όλα ένα γύρω, σε απόσταση αναπνοής. Ενα δωμάτιο στο γραφείο για τα παιδιά, ερχόντουσαν μετά το σχολείο, τρώγαμε, διάβαζαν, ξεκουραζόντουσαν, το βράδυ επιστροφή στο σπίτι. Η πιο δημιουργική περίοδος της ζωής μου. Χίλια πράγματα κατάφερνα να σκαρώνω. Τύχαινε δουλειά μακριά από την πόλη μου; Ολοι μαζί πηγαίναμε, πάλι σπίτι, σχολείο, γραφείο ένα γύρω. Ενοιωθα ασφάλεια, μοιραζόμουν, χαριζόμουν και λάβαινα χαρίσματα. Είναι κάτι διαφορετικό ο προορισμός του ανθρώπου; Για μένα, είναι αυτό ακριβώς -και εξακολουθεί να είναι το ίδιο: Μοίρασμα, ξόδεμα, χάρισμα του εαυτού μου, και ευχαριστώ τα παιδιά μου γιατί μέσα από τη σχέση μαζί τους το έμαθα.

Τελοσπάντων, τι είναι αυτό το φόρουμ;

Ντρινννν! το τηλέφωνο σήμερα πρωί πρωί. Μετά το χθεσινοβραδινό της κυρίας Ευθαλίας, ο παλιός συμμαθητής μου ο Γιώργος με θυμήθηκε.

- Τι είναι αυτό το φόρουμ; Ξέρεις τίποτα;
- Δε διάβασες σχετικά;
- Διάβασα, πως.. Θέλουν να πάνε τα δίδυμα. Να τ' αφήσω;
- Γιατί όχι; Κι άμα θέλουν να πάνε θα σε ρωτήσουν;
- Εσύ τι κάνεις; Θ' αφήσεις τα δικά σου;
- Θα τα συνοδέψω κιόλας!
- Κι αν γίνει καμμιά φασαρία; Λέω το ένα να το κρατήσω σπίτι με τη βία.
- Βρε Γιώργο, τι φασαρία να γίνει; Και τι θα κάνεις δηλαδή; θα το δέσεις;
- Να, λέει η μάνα τους να μη πάνε και τα δυο μαζί... μη συμβεί κάτι...
- Σαν τι να συμβεί, ένα πανηγύρι θα είναι. Θα έχει και καφέ που έχουν στείλει οι Ζαπατίστας!
- Ποιοί είναι αυτοί πάλι; Κάτι δε μου πάει καλά... Επαναστάτες είναι;
- Θα σού 'λεγα τίποτα τώρα.. Αντε, βγάλε τη γραβάτα φόρα και κανα παπουτσάκι αθλητικό κι έλα να δεις από μόνος σου τι είναι αυτό το φόρουμ.
- Μπορώ νά 'ρθω έτσι;
- Τι 'έτσι' δηλαδή;
- Από μόνος μου;
- Ελα να παρακολουθήσεις, δε σου λέω να βγάλεις λόγο!
- Ασε, ο πελάτης θα με κρεμάσει.. έχω δουλειά..
- Οπως νομίζεις.. πάντως χάνεις άμα δεν έρθεις.
- Το μικρό να τον αφήσω λες, ε; Να τα στείλω και τα δυο.. Τι γνώμη έχεις;
- Εχεις ακόμα την εντύπωση ότι μπορείς να απαγορέψεις κάτι στα παιδιά; Τώρα; Στα είκοσί τους; Ενήλικα είναι βρε!
- Χμμ.. Φοβήθηκα μην έχει τίποτα ναρκωτικά..
- Είσαι με τα καλά σου;;; Μάλλον δε διάβασες τίποτα μου φαίνεται.
- Ε, όλοι οι αναρχικοί που κάνουν φασαρίες, εκεί δε θα είναι;
- Τι να σου πω τώρα... για σύνελθε!
- Καλά.. αφού το λες.. σ' εμπιστεύομαι.. Γεια σου! και να προσέχεις!
- Καλημέρα και καλή δουλειά.

________________________
Τι έχει πάθει ο κόσμος με το φόρουμ; Δε βλέπω και τηλεόραση.. τι λένε δηλαδή τα κανάλια.. πώς σχηματίζει γνώμη ο πολύς κόσμος; Με την τιβί υποθέτω. Κρίμα που ξέχασα να το ρωτήσω, πώς του ήρθε ο φόβος δηλαδή.

Τρίτη, Μαΐου 02, 2006

Post 180 - Οι Βάσκοι! Ερχονται οι Βάσκοι!

Ντριννν! το τηλέφωνο. Η κυρία Ευθαλία, ετών 95.

- Οι Βάσκοι! Ερχονται οι Βάσκοι!
- Καλώς να τους δεχτείτε...
- Δεν κατάλαβες. Ερχονται οι Βάσκοι! Θα φιλοξενήσουνε Βάσκους!
- Ε, και σεις φιλοξενούσατε κάτι γάλλους παλιά..
- Ισα κι όμοια είμαστε; Θα έρθουν γι αυτό το αναθεματισμένο φόρουμ!
- Ε, δικό τους είναι το σπίτι, φιλοξενούν όποιον θέλουν..
- Καλά, και συ μαζί τους είσαι; ή κάνεις πως δε καταλαβαίνεις..
- Τι να καταλάβω κυρία Ευθαλία μου; Ανθρωποι είναι και οι Βάσκοι..
- Ναι, αλλά πριν δέκα μέρες ήρθε η αστυνομία και με ρώταγε ποιοι μπαινοβγαίνουν..
- ...
- ..και μου είπανε ότι παρακολουθείται το σπίτι μας..
- ...
- Δεν ακούς;
- Ακούω, ακούω.. και γιατί, δε σας είπανε το λόγο;
- ..και πριν μια βδομάδα βρήκανε εκείνο το γέρο σφαγμένο, μου είπαν, εκατό μέτρα πιο πέρα από το σπίτι μας..
- Ποιο γέρο; Και τι σχεση έχει αυτό; Οσοι συμμετέχουν στο φόρουμ δεν είναι δολοφόνοι..
- Ετσι λες, ε; Αμα έρθεις, να με πάρεις τηλέφωνο πριν.. δεν ανοίγω σε κανένα!
- Καλά κάνετε..
- Δεν ξέρεις τι τραβάω, δε μπορείς να καταλάβεις.. Φοβάμαι..
- Μη φοβάστε κυρία Ευθαλία. Για να τους φιλοξενούν, τους γνωρίζουν τους ανθρώπους.
- Καλά, καλά, έτσι.. λέγε εσύ.. Πάντως καλό μου έκανε που μιλήσαμε.. ξέσπασα!
- Καλό κάνει να μιλάτε για τους φόβους σας, ναι.
- Πάνω που σκεφτόμουν να φύγω από εδώ.. να τα πουλήσω όλα και να φύγω.
- Αντε, καληνύχτα σας και καλόν ύπνο.. να καλονυχτήσετε κυρία Ευθαλία μου.
- Ευχαριστώ παιδάκι μου, ευχαριστώ.

_________
ΣΗΜ. συνέβη πριν 10 λεπτά περίπου, όσο χρόνο μου πήρε να το γράψω. Οι μεγάλες ηλικίες φοβούνται το φόρουμ, ή μονάχα η κυρία Ευθαλία;

φυσικά.. όλα είναι φυσικά...

φυσικά, πρέπει να αποφασίσω μέχρι τέλος Ιουνίου.. φυσικά, δε μπορούμε να πετάξουμε έναν άνθρωπο.. φυσικά, πρέπει να τον πετάξουμε αν αυτός μας έχει γίνει αφόρητο βάρος.. φυσικά, αν πρόσεχε τον εαυτό του και δεν έφτανε στα άκρα.. φυσικά, υπάρχουν προτεραιότητες.. φυσικά, τα λεφτά κάνουν φτερά.. φυσικά, -μα πού ζεις;- λες να υπήρχε περίπτωση κρατικής αρωγής και να μη το πρόσεξα; φυσικά και δεν υπάρχει μέριμνα σχετική.. φυσικά, οι κρατήσεις γίνονται κανονικά στα ταμεία.. φυσικά, τα νοσοκομεία, δεν αναλαμβάνουν τέτοιες πολύπλοκες περιπτώσεις.. θα πρέπει να κοπεί ο ασθενής στα τρία και να μοιραστεί αναλόγως, αλλά αυτό δεν είναι φυσικό.. φυσικά, ευτυχώς που υπάρχουν και αλλοδαποί και βοηθάνε.. φυσικά, πολύ φυσικό είναι να βάζεις στη τσάντα το πρωί 3.000 € και το βράδυ να είσαι ρέστος.. φυσικά, αν δεν υπήρχαν οι φίλοι τι θα γινόμασταν.. φυσικά, σε τέτοιες περιπτώσεις οι φίλοι τρομάζουν και μη τους είδατε.. φυσικά, και άντε να μείνουν καναδυο απο το σχολείο.. φυσικά, ξεπουλιέσαι και είναι πολύ φυσικό.. φυσικά πρέπει να φροντιστούν όλοι, αλλοίμονο, πώς μπορώ να ξεχάσω κάποιον; φυσικό είναι να ξεχάσω; φυσικά, θα το συζητήσω με τα παιδιά.. φυσικά, δε θα τα παραφορτώσω.. φυσικά, φυσικά, φυσικά...

ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ ΡΕ ΤΣΟΓΛΑΝΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΟΙ ΣΑΣ ΝΤΑΝΤΕΥΟΥΝ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΡΑΒΑΝΕ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΤΑΡΑΧΟ. ΑΜΑΝ!

ψάχνοντας για μουσική

Βρέθηκα εδώ: Europe/Greece και είδα Σημεία και Τέρατα!

Πρώτο είχαν το Νότη (ΜΑΣ, ΣΑΣ) που δε με ξάφνιασε
Notis Sfakianakis

Notis Sfakianakis (pronounced No-tees Saf-kee-an-uh-kees) might be an unfamiliar name to Americans,...
Bestselling Song: If

Δεύτερο το Μιχάλη (ΜΑΣ, ΣΑΣ) ούτε αυτό με ξάφνιασε
Michalis Terzis
Mikis Theodorakis introduced Michalis Terzis to the world as one of Greece’s most important...
Bestselling Song: Odos Athinas (Athena's Street)

Τρίτο τον Ορχάν, ούτε κι αυτό με ξάφνιασε πολύ, γειτονάκι φαίνεται ο Ορχάν
Orhan Osman
Master bouzouki player has travelled the world developing his unique...
Bestselling Song: Maziden

Τέταρτο ένα συγκρότημα από τη Γκάνα, που με ξάφνιασε ευχάριστα, αξίζουν να ακούγονται τα παιδιά, τι φωνές και τι ρυθμός! ευχαρίστως να τα προτείνω για μεταδημότευση τα παιδιά.
Distant Voices
go on a pleasant wander through the voices of the five continents. For all lovers of vocal...
Bestselling Song: Nipa: Oba desenfo (Ghana)

Πέμπτοι αυτοί που με έκαναν κουρέλι! Να μείνουν στην Ινδία!
Tilak

Tilak creates an ethno-electronic sound by fusing Indian, Greek, Assyrian, and Italian folk...
Bestselling Song: KYTTA-E ME

Εκτος ο Θεοδωράκης υιός, προηγούμενος του πατρός -αχ, γιατί;
George Theodorakis
Combines Theodorakis's remarkable electronic compositions with moving, sometimes ballad-like songs....
Bestselling Song: Joy of life

Εβδομος ο Μίκης (ΜΑΣ, ΣΑΣ)
Mikis Theodorakis
Many others may have sung his songs, but when the Master himself does so, it has nothing more to do...
Bestselling Song: The Words of heaven

Ογδοος ο Γιώργος (ΜΑΣ, ΣΑΣ)
George Dalaras

Born in Piraeus, Greece, George Dalaras was the first artist to take Greek music out of the...
Bestselling Song: Hasta siempre

~~~~~
και η σελίδα παρουσίασης της ελληνικής μουσικής δεν καταφέρνει να συμπληρώσει τα 10 (δέκα) άλμπουμς.. μένει στα οκτώ.. πού να δείτε τι συμβαίνει σε άλλες χώρες
~~~~~

Δευτέρα, Μαΐου 01, 2006

μια αληθινή πρωτομαγιάτικη ιστορία

.

Μια παραμονή πρωτομαγιάς, όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη, τριγυρίζαμε στους δρόμους, νύχτα, να "πιάσουμε το Μάη", που σημαίνει να μαζέψουμε λουλούδια από κήπους και αυλές για να φτιάξουμε το πρωτομαγιάτικο στεφάνι. Πονηρεμένοι όμως οι νοικοκυραίοι, φυλάγαν τσίλιες, τα φώτα αναμμένα κι όλο και κάποιος έβγαινε στον κήπο να ελέγξει την κατάσταση.

Γυρίζαμε, γυρίζαμε και Μάη δεν πιάναμε. Κάποια στιγμή, νύχτωσε για τα καλά και ο κόσμος βαρέθηκε να περιμένει στην τσίτα μη μπουκάρει κανείς στους κήπους και αρχίσαμε να ελπίζουμε ότι κάτι θα καταφέρουμε. Στρίβοντας μια γωνία, αντικρύσαμε ένα υπέροχο θέαμα! Βρεθήκαμε σ' ένα θεοσκότεινο δρομάκι με ένα κήπο γεμάτο τριανταφυλλιές.

Ολο και υπήρχε ο φόβος μη πιαστούμε στα πράσσα κι έτσι αποφασίστηκε να κρατάει ένας από την παρέα τσίλιες. Ο κλήρος έπεσε σε μένα και, με μεγάλη ταραχή, στάθηκα στη γωνία του δρόμου να βλέπω αν έρχεται κανείς, ενώ οι υπόλοιποι είχαν πηδήξει τα κάγκελα και ρήμαζαν τα λουλούδια. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινότανε τόση ζημιά... Για δυο τρία τριαντάφυλλα λέγαμε και βρεθήκαμε με μια αγκαλιά!

Με τούτα και με κείνα, φτιάξαμε ένα τεράστιο στεφάνι, που το κρεμάσαμε στο μπαλκόνι των ερωτευμένων της συντροφιάς. Την ίδια χρονιά παντρευτήκανε και ζούνε ως τα σήμερα σαν πιτσουνάκια, παρ' όλες τις δυσκολίες που περάσανε σε ξένους τόπους, σπουδές μαζί με παιδιά, γονείς εναντιωμένους στη σχέση τους, και άλλα καθόλου βολικά. Σκέφτομαι ώρες ώρες πού να οφείλεται η επιτυχία αυτού του γάμου που είναι από τους λίγους που γνωρίζω σταθερά ευτυχισμένος. Ισως, να οφείλεται και σε κείνη την πρώτη νύχτα του Μάη.