σήμερα είναι μια ήσυχη Κυριακή...

..τόσο ήσυχη, που ακούγεται η ησυχία ανάμεσα στα τρυφερά τραγούδια που ακούω τώρα.. από το πρωΐ τα άκουγα.. μόλις ξύπνησα και άκουσα τόση ησυχία γύρω μου και είδα το ταβάνι σα ζαχαρωμένο.. τόσο γλυκό και ήσυχο ταβάνι.. όλες οι αισθήσεις γίνονται όραση και όλα τα βλέπω γλυκά όταν δεν υπάρχουν παράσιτα γύρω μου. Με την ησυχία να πλημμυρίζει το χώρο, ένοιωσα τόσο όμορφα! Επιτέλους, μπορώ να ακούσω κάτι που μου αρέσει, είπα μέσα μου και έφτιαξα μια λίστα με απαλά γλυκά τραγούδια.. μόνο δυο βρήκα που η φωνή να είναι όργανο και να μην έχουν σημασία τα λόγια παρά μονάχα ο ήχος και αυτά τα δυο ακούω εναλλάξ. Αυτό είναι το τέλειο τραγούδι, αυτό που δε χρειάζεται να γνωρίζεις τη γλώσσα ή να το τραγουδήσεις για να το "καταλάβεις".. Τέλειο τραγούδι είναι εκείνο που μιλάει από μόνο του μέσα μου, αυτό που, χαϊδεύοντας τα αφτιά, εισχωρεί στο μυαλό μου και εμπλουτίζει την ησυχία. Σήμερα, μετά από πλήρες οκτάωρο ύπνου (και βάλε) είμαι ελαφρύτερη κατά τρία κιλά.. σκέψου τοξίνες που είχαν μαζευτεί στο μυϊκό ιστό... Χτες είχα πάει να συναντήσω κάτι φιλαράκια, παρ' όλο που ήμουν (και ένοιωθα) σα μύδι μπαγιάτικο και σα παραγεμισμένο σακί με αέρα κοπανιστό.. η συνάντηση όμως είχε αναβληθεί μερικές φορές και κάποτε θα έπρεπε να γίνει.. έτσι πήγα σε ένα σπίτι και έδωσα διάφορες οδηγίες.. τι να τρώνε και τι να πίνουν.. πού να βάλουν τους καναπέδες.. πώς να μεγαλώνουν το παιδάκι τους.. πόσο να του μιλάνε και τι να του λένε, και άλλα φαιδρά που ντρέπομαι να τα θυμάμαι.. είπα και σε μια υπέροχη κοπελίτσα με υπέροχα μαλλιά την ιστορία που είχε συμβεί σε ασσανσέρ ξενοδοχείου πριν κάποια χρόνια.. μια ιστορία τρομαχτική αλλά αληθινή.. από τότε δεν επιτρέπεται στα ξενοδοχεία να έχουν απλές πόρτες στα ασσανσέρ τους, αλλά διπλές.. μέσα έξω.. Στα ασσανσέρ των πολυκατοικιών δεν απαιτείται ασφάλεια και να πάν' οι κάτοικοι να κόψουν το λαιμό τους.. Ανατριχιαστικά πράγματα για Κυριακή απομεσήμερο, ποιος όμως θα μας πει τον τρόπο να προβλέπουμε γεγονότα; οι αστρολόγοι και οι μάγοι; Το απλό γεγονός που θα συμβεί όταν τοποθετώ ένα γεμάτο (ή άδειο) ποτήρι στην άκρη του τραπεζιού και μάλιστα σε πολύ κοντινή συνάφεια με τον αγκώνα μου που κινείται ενώ μιλάω, μάλλον δεν είναι και τόσο απρόβλεπτο.. η αλήθεια είναι ότι ο γονιός μόνο από μόνος του μπορεί να διδαχτεί το γονεϊλίκι.. και'γώ έμαθα πάνω στο πρώτο παιδάκι μου.. είχα ευτυχώς μερικές οδηγίες από σουηδικά σχετικά βιβλιαράκια.. που επεσήμαιναν πόσο σημαντικό είναι να προσπαθούμε να προβλέπουμε τη συμεριφορά όχι μόνο ενός παιδιού αλλά και ενός αντικειμένου.. Πότε πέφτει ένα πράγμα στο πάτωμα, πότε μπορεί να προκαλέσει φθορά, να τραυματίσει ένα παιδί.. ότι το παιδί έχει μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε αντικείμενο και όσο και να δείρουμε ή να μαλλώσουμε το παιδί το αντικείμενο δεν ξανακολλάει.. ενώ το παιδί, την ίδια στιγμή, μπορεί να σπάσει διαπαντός.. γιατί δεν υπάρχει καλύτερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος να διδαχτεί η βία παρά με την επίδειξη.. Μαύρες σκέψεις; Οχι, σκέψεις ενός άδειου ξεκούραστου μυαλού που ψιλοπαραληρεί ακούγοντας να τραγουδά η ησυχία... Είχα την ευκαιρία να περπατήσω πλάι σε ένα μικρό κοριτσάκι σε μια παραλία.. να γίνω μάρτυρας της πρώτης του συνάντησης με το θάνατο.. ένα ψόφιο περιστέρι επέπλεε στο νερό.. Δύσκολη στιγμή.. αυτή είναι μια στιγμή αναμετάξυ παιδιού και γονιού και ήθελα να τη προσπεράσω.. να αφήσω απλά την εικόνα για να τη συζητήσει μετά με το γονιό του το παιδάκι.. αλλά εκείνο ρωτούσε γιατί και πώς βρέθηκε το πουλί στο νερό και γιατί δε φαίνεται το κεφάλι του και γιατί είναι ανάσκελα και φαίνονται τα ποδαράκια του.. και ζητούσε "παρακαλώ, να το δω λίγο ακόμα" και μίλησα για το κεφάλι που είναι βαρύ και πάει κάτω.. ότι ίσως το περιστέρι δεν πρόσεξε και βρέθηκε στο νερό και βραχήκαν τα φτερά του και βάρυναν και πνίγηκε.. ή ότι μπορεί και να έπαθε κάτι και να σταμάτησε η καρδιά του στον αέρα και μετά να έπεσε στο νερό.. και το κοριτσάκι να μη ξεκολλάει.. διηγήθηκα μια δική μου ιστορία για ένα νεκροταφείο πουλιών που είχαμε με τα αδέρφια μου, όπου θάβαμε τα ψόφια πουλάκια.. με ρώτησε πώς τα πιάναμε και αν πλέναμε τα χέρια μας μετά.. απάντησα "βεβαίως" αλλά ομολογώ ότι δε θυμάμαι καθόλου τι κάναμε με τα χέρια μας.. η αίσθηση της συχασιάς δεν υπήρχε τότε.. μπροστά στο ιερό καθήκον της ταφής ενός πλάσματος νεκρού δε μετρούσε καθόλου..