Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006

Safari στο διαδίκτυο






ΑΧ! Α- όπως Αχινός, Χ- όπως Χίμαιρες



Πρώτα πάτησα έναν Αχινό, που με πλήγωσε βαθειά το ότι τον πέτυχα (ή με πέτυχε;) τόσο αργά! Συνιστώ θερμά να βολτάρετε στα νερά του, ασχέτως αν το φεγγαράκι βρίσκεται στη χάση ή στη φέξη. Ο Αχινός αυτός είναι πάντα γεμάτος και βρίσκεται στην παραλί(νκ)α http://www.akino.gr/


Αμέσως μετά, συνάντησα τις Χίμαιρες (chimeres) και καταγοητεύτηκα τόσο που μεταφέρω αυτούσιο ένα κείμενο που μου άρεσε, την απάντηση [answer] που γράφτηκε το 1954. Οι Χίμαιρες έχουν και blog! Καλά, μα πού είχα τα μάτια μου; Ευτυχώς που υπάρχει ο Ιστρος να με ξεστραβώνει κάπου κάπου.



απάντηση
[answer]


Ο Ντγουάρ Εβ, χρησιμοποίησε με τελετουργικό τρόπο λίγο χρυσάφι για την τελική σύνδεση. Τα μάτια μιας ντουζίνας από βιντεοκάμερες τον παρατηρούσαν κι ο υποαιθέρας μοίραζε σε κάθε γωνιά του σύμπαντος, μια ντουζίνα εικόνες της πράξης του.

Τέντωσε την κορμοστασιά του, έγνεψε στον Ντγουάρ Ρέυν, κι ύστερα τακτοποιήθηκε βολικά δίπλα στο διακόπτη που θα έκανε την ιδανική επαφή, τη στιγμή ακριβώς που θα τον κατέβαζε. Το διακόπτη αυτόν που θα συνέδεε ταυτόχρονα όλους αυτούς τους κτηνώδεις κομπιούτερς, όλων των κατοικημένων πλανητών του σύμπαντος - εννενηνταέξι δισεκατομμύρια - σε ένα υπερκύκλωμα που με τη σειρά του θα τυπωνόταν σε ένα υπερυπολογιστή - αποθέωση μιας κυβερνητικής μηχανής που με την σειρά της θα συνδύαζε τις γνώσεις που υπήρχαν σε όλους τους γαλαξίες.

Ο Ντγουάρ Ρέυν προλόγισε για λίγο το κοσμοϊστορικό γεγονός απευθυνόμενος στα τρισεκατομμύρια των θεατών ή ακροατών. Ύστερα από σιγή ενός λεπτού, είπε: «Τώρα, Ντγουάρ Εβ».

Ο Ντγουάρ Εβ κατέβασε το διακόπτη. Ένας κατανυκτικός βόμβος ακολούθησε την αχαλίνωτη ορμή της δύναμης που ξέρασαν εννενηνταέξι δισεκατομμύρια πλανήτες. Φώτα αναβόσβησαν στην εκτεινόμενη ολόκληρα μίλια κονσόλα ελέγχου.

Ο Ντγουάρ Εβ έκανε καναδυο βήματα προς τα πίσω, και πήρε μια βαθιά ανάσα. «Η τιμή της επιλογής της πρώτης ερώτησης ανήκει σε 'σένα, Ντγουάρ Ρέυν».

«Ευχαριστώ», απάντησε απλά ο Ντγουάρ Ρέυν.
«Θα είναι μια ερώτηση που καμιά απλή κυβερνητική μηχανή δε στάθηκε ικανή να απαντήσει».

Γύρισε για να αντιμετωπίσει τη μηχανή. «Υπάρχει Θεός;»

Η κατανυκτική φωνή απάντησε χωρίς δισταγμό, χωρίς το παραμικρό κλικ έστω και ενός μοναδικού μεταλλάκτη.

«Ναι, τώρα υπάρχει Θεός».

Ξαφνικός φόβος φούντωσε στο πρόσωπο του Ντγουάρ Εβ. Τινάχτηκε για να αρπάξει τον διακόπτη.

Ένα αστροπελέκι από τον καθάριο ουρανό τον έριξε κάτω κι έκαψε την ασφάλεια του τροφοδότη βραχυκυκλώνοντας το κύκλωμα λειτουργίας.


συγγραφέας: brown fredrick
μετάφραση: κοφίνος τζούλιο

Διαβάστε το αίσχος της ΤΙΜ



...γράφει ο Γ ρ η γ ό ρ η ς και συμπληρώνει:

Πως κλέβει επίσημα τους συνδρομητές της. Πολύ καλά κάνει ο Στάθης της Ελευθεροτυπίας και αναδεικνύει αυτό το θέμα.
Η λέξη απάραδεκτο ή αίσχος ίσως να μην αρκεί.

Τρίτη, Ιουνίου 27, 2006

Σιγά μην κλάψω! με τον εξαγριωμένο άγγελο Γιάννη Αγγελάκα



Σήμερα ακούω από νωρίς το πρωί (5 μεγάφωνα στο φουλ) συνεχώς το Σιγά μην κλάψω! (κλικ! για να το ακούσετε) με τον υπέροχο Γιάννη Αγγελάκα, που -γνώμη μου, ε- αξίζει το βάρος του σε μωβ 500ευρα! Ο,τι και αν λένε για "ξεπεσμό" του και "καβάλημα καλαμιού" και.. και.. δεν πιάνουν μία χαρτωσιά μπροστά στο τέμπο και στη φωνή του.. Αυτή τη φωνή που και νεκρούς ανασταίνει. Δεν είναι σταρ ο Γιάννης. Είναι καρακιτσάτο, νον κυριλέ, αστραφτερό φτερό, ένα ξυπνητήρι σε νεκροταφείο -προσπαθώ να ξυπνήσω και του το χρωστώ.

Σάββατο, Ιουνίου 24, 2006

ο αγαπητός ΟΗΕ παύει να δέχεται τα θερινά παράπονά σας



Ούτε τα δικά μου παράπονα γίνονται δεκτά, οπότε ας μη παραπονιέται κανείς. Ισαμε σήμερα εκφράστηκαν 214 παράπονα και απάντησις ουδεμία εδόθη. Δεν έχουμε και ντουντούκα, πόνεσε κι ο λαιμός μας. ΣΤΟΠ λοιπόν. Αρκετά. Πάμε γι άλλα! Κατά παραλία μεριά. Τώρα που μάθαμε κολύμπι, τι τα θέλουμε τα μπρατσάκια;..



ΜΠΛΟΥΜΜΜΜ σπλιτς σπλατς και ραντεβού το Σεπτέμβρη

Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006

Η δικαίωση του κάγκουρα




Οταν μια διασημότητα καταξιώνεται, περνά αυτομάτως στο περιθώριο, μπαγιατεύει. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον καταξιωμένο καλλιτέχνη. Ολα όσα είχε να πει, τα τράβηξαν με το τσιγγέλι των ερωτήσεων οι δημοσιογράφοι όταν ήταν διάσημος -όταν τον έκαναν διάσημο. Μετά τη διασημότητα, έρχεται η καταξίωση και η ανάπαυση πάνω στις δάφνες. Δύσκολο το κράτημα στο πρώτο πλάνο του ενδιαφέροντος του κοινού -Νού. Για τούτο ο ταλαίπωρος ψάχνει -ο ίδιος αλλά και ο τυχόν προαγωγός (μάνατζερ)- να βρει διάφορα τρικάκια ώστε να κρατιέται διαρκώς στην επικαιρότητα. Σαν λεμόνι που, ενώ έχει στιφτεί χιλιάδες φορές, επιμένει να το στίψει λίγο ακόμα ο λεμονοστίφτης των ΜΜΕ, διαβεβαιώνει ότι υπάρχει λίγο ζουμάκι ακόμα μέσα του και είναι κρίμα να χαθεί.

Ποιος επιμένει να γίνει διάσημος έστω για τα πέντε δέκα λεπτά της ώρας που (κατά Αντυ Γουόρχολ) τού αναλογούν; Ο κάγκουρας ίσως...

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

Η «ΑΛΛΗ» ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ & μια ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η «ΑΛΛΗ» ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ – Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ - ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ LARRY COOL

από τις εκδόσεις
ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ & ΑΜΟΝΙ
κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του



ΤΟΝ «ΚΑΝΕΝΑ»...
ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ!!!


200 σελίδες, 11.50 ευρώ, ISBN: 960-87701-8-1, 960-88020-1-6



Μπορείτε να το προμηθευτείτε με τρεις τρόπους:

1. Από τα κεντρικά βιβλιοπωλεία των Αθηνών (ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ, ΙΑΝΟΣ, ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ, ΑΝΤΙΠΟΛΙΣ κλπ) και στα υπόλοιπα να το παραγγείλετε.

2. Ταχυδρομικά με αντικαταβολή, 15 ευρώ για την Ελλάδα. Στείλτε το όνομα και τη διεύθυνσή σας στο larrycool@tellas.gr και θα σάς το ταχυδρομήσω.


3. Σε λίγες μέρες, με πιστωτική κάρτα από τα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία, του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ, του ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, του ΑΝΤΙΠΟΛΙΣ, ή στο anemologio

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Την ΤΕΤΑΡΤΗ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ στις 7.30 μ.μ
ο Larry Cool
σάς προσκαλεί
στην παρουσίαση του μυθιστορήματός του


ΤΟΝ «KANENA»...
ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ!!!

«Ούτιν εγώ πύματων έδομαι» (Οδ.ι369)
εκδόσεις, Τυφλόμυγα-Αμόνι
που θα γίνει στην
ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΟΥΓΚΩ 15, ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ,
ΤΗΛ. 210 52 27 711

(στάση metro Μεταξουργείο, έξοδος Δηληγιάννη)
στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Futura.



Μετά από μια σύντομη εισήγηση του Larry θα επακολουθήσει συζήτηση.
Θα προσφερθεί ψωμί ζυμωμένο από τον συγγραφέα!
Θα παίξει ακορντεόν και θα διαβάσει αποσπάσματα ο Γιώργος Κουλούρης.

____________________
ΣΗΜ. "taparaponasas stonOHE" είχαν ευχηθεί την Κυριακή, 16 Απριλίου 2006, Καλή Επιτυχία! στο συγγραφέα.

Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006

τι αξία έχει ένα χάδι


Μεγάλη αξία!
Ειδικά όταν το περιμένεις μια ολόκληρη ζωή και δεν έρχεται.



Ισως για τούτο θέλω να το σκορπίζω παντού.
Επειδή ακόμα δεν το έλαβα.




Για το χάδι της μάνας λέω.
Υπάρχουν μερικές μανάδες που το τσιγγουνεύονται.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΔΙΕΛΕΥΣΗ - ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ



χωρίς λόγια

Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006

Γρηγόρης: ένας παιδικός έρωτας απο την Αφρική


Οταν ήρθε ο Γρηγόρης από την Αφρική να επισκεφτεί τους συγγενείς εδώ, στην Ελλάδα, πήγαινα στην Ε' Δημοτικού. Εκείνος με περνούσε ένα χρόνο. Ηταν χειμώνας και είχε χιονίσει, στον κήπο μας το είχε στρώσει κι από τα κλωνάρια της αμυγδαλιάς κρεμόντουσαν παγωμένα κρύσταλλα. Ο Γρηγόρης έβλεπε χιόνι για πρώτη φορά στη ζωή του και ήταν ενθουσιασμένος. Κουκουλωθήκαμε γερά και βγήκαμε να το θαυμάσουμε από κοντά.

Εκεί, κάτω από την αμυγδαλιά, μασουλώντας παγωμένα κρύσταλλα σα νά 'ταν γλυφιζούρια, μου εξομολογήθηκε πόσο με αγάπησε με την πρώτη ματιά και προσπαθούσε να με βάλει να του ορκιστώ ότι θα τον παντρευτώ όταν μεγαλώσω. Η εξομολόγησή του με κολάκεψε ασφαλώς, άσε που ο Γρηγόρης ήταν ένα όμορφο αγόρι με μακρύ πρόσωπο, με απαλό και κάτασπρο δέρμα και όμορφα στοχαστικά μάτια με βλέμμα μελαγχολικό. Κάπως σαν τον Τζέημς Στιούαρτ σε μικρή ηλικία έμοιαζε, με δυο λόγια ένας γόης. Αν δεν υπήρχε ένα βασικό εμπόδιο, θα είχα αφήσει τον εαυτό μου να τον ερωτευτεί.

Το βασικό εμπόδιο ήταν πως είμασταν ξαδέρφια εξ αγχιστείας. Δεν καταλάβαινα τότε ποια διαφορά υπάρχει, ήμουν κολλημένη στο βαθμό συγγενείας και ήξερα ότι τα ξαδέρφια δεν παντρεύονται μεταξύ τους. Μου εξηγούσε ότι τα "εξ αγχιστείας" ξαδέρφια εξαιρούνται, αλλά δεν τολμούσα να ορκιστώ κάτι που μπορεί να μου απέκλειε δια βίου την περίπτωση να παντρευτώ. Ετσι, δεν ορκίστηκα.

Μάθαινα αραιά και που νέα του, για τα ταξίδια του, για τις σπουδές του, πράγματα που δε συγκράτησε η μνήμη μου. Οταν ερχόταν κάποιος συγγενής από Κέηπ Τάουν ή από Ροδεσία ρωτούσα για το Γρηγόρη, αλλά κανείς ποτέ δεν μου είπε ότι εκείνος εξακολουθούσε να με σκέφτεται, ποτέ δεν έλαβα γράμμα ή μήνυμά του. Πριν από αρκετά χρόνια είχα στείλει σε μια ιστοσελίδα κάποιου συλλόγου ελλήνων της Ν. Αφρικής ένα ερώτημα στο βρόντο, αν γνωρίζει κάποιος έναν άνθρωπο με ελληνική καταγωγή με αυτό το όνομα, αλλά απάντηση δεν έλαβα. Φαντάζομαι να είναι καλά, να έχει γίνει παπούς και να θυμάται τα παγωμένα κρύσταλλα που τρώγαμε κάποτε μαζί.


____________________
ΣΗΜ. Αυτή την ιστορία τη θυμήθηκα επειδή γνώρισα πρόσφατα ένα νέο σοβαρό άντρα, κάποιον Γρηγόρη με όμορφο πρόσωπο, με απαλό λευκό δέρμα και όμορφα στοχαστικά μάτια με βλέμμα μελαγχολικό. Αραγε όλοι οι Γρηγόρηδες μοιάζουν;

Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΙΑΠΡΕΠΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ





Αυτό είναι φως φανάρι! Πολλοί φίλοι επέστρεψαν, προσκαλεσμένοι μάλιστα απο ελληνικά επιστημονικά ιδρύματα, για να στηρίξουν και προωθήσουν την επιστήμη τους στην πατρίδα. Η πατρίς όμως, τα τέκνα της τα καταβρόχθισε δίκην μεζέδων. Πειναλέα γαρ. Ανέκαθεν.



Πολλοί άλλοι ακόμη, παλιοί συμμαθητές στο Δημοτικό ή στο Γυμνάσιο, παλιοί συμφοιτητές, πιάσανε καρέκλες και αποφασίζουν και νομοθετούν εναντίον της γενικής προόδου. Φροντίζουν βέβαια για το στενό τους περιβάλλον. Παιδιά, συζύγους, εξαδέλφους. Οικογένεια. Πάνω απ' όλα.



Μερικοί δεν παρασύρθηκαν, καταπολέμησαν το νόστο και συνεχίζουν να μεγαλουργούν στην αλλοδαπή. Αρκετοί κρατούν τα δεσμά ισχυρά, άλλοι ξέχασαν και τους γονείς που τους γέννησαν. Ενας μου τηλεφωνεί κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα απο μια μακρινή πολιτεία, αλλά έχω πάνω από δέκα χρόνια να τον δω. Του στέλνω γλυκό του κουταλιού, περγαμόντο ναξιώτικο. Ισως έρθει φέτος.



Τους πρώτους τους λυπάμαι. Πέρασαν μακριές περιόδους ανεργίας περιμένοντας τον διορισμό για τον οποίο προσκαλέστηκαν, μερικοί διορίστηκαν σε άσχετες ενελώς θέσεις. Ενώ ήταν καθηγητές εν ενεργεία σε πανεπιστήμια ξένης χώρας, παραιτήθηκαν επειδή τους ζητήθηκε απο τα ευαγή ελληνικά επιστημονικά ιδρύματα, και βρέθηκαν προϊστάμενοι αφανών υπηρεσιών. Βαρειά η απόρριψη στη χώρα που τους γέννησε, ιδίως μετά τη δόξα στα ξένα και την φρούδα προσδοκία. Χάνονται πικραμένοι. Κρίμα!



Τους δεύτερους τους σιχαίνομαι και ντρέπομαι γι αυτούς, όσο κι αν η νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια είναι ισχυρή. Εναν τον θυμάμαι μικρό αγοράκι, με ξυρισμένο κεφάλι με την ψιλή μηχανή, με κοντά παντελονάκια, καλό και πρόθυμο παιδί. Πώς έφτασε να βγάζει ανόητες αποφάσεις; Πόση δύναμη έχει πια αυτή η καρέκλα της εξουσίας; Δυστυχώς, είναι πολλοί για τους οποίους ντρέπομαι. Ισως και αυτοί να ντρέπονται, έστω στα κρυφά. Αυτό με παρηγορεί κάπως.



Οι τρίτοι στη σειρά, με κάνουν περήφανη, όσο κι αν μου λείπουν. Φάνηκαν αρκετά έξυπνοι, ώστε να διατηρήσουν τις ικανότητες και τα χαρίσματά τους, να μη χαραμιστούν επανερχόμενοι στην ψωροκώσταινα. Ενας έχει μια πλούσια ιστοσελίδα, όπου ενημερώνει για την πρόοδο των επιτευγμάτων του. Δεν σκαμπάζω γρυ, αλλά την επισκέπτομαι κάπου κάπου. Μπράβο παιδιά! Χαίρομαι για σας, κι ας μη μάθουν ποτέ ελληνικά τα παιδιά ούτε τα εγγόνια σας.



Τα βράδια κάνω συχνά τέτοιες σκέψεις. Θυμάμαι. Την περασμένη βδομάδα ήρθε από πολύ μακριά μια αξιόλογη επιστήμων, παλιά συμμαθήτριά μου, να περάσει τους τελευταίους μήνες που της απομένουν (κατά τους γιατρούς) στο πατρικό της. Την έφαγε το μαράζι της ξενητειάς.



Ωρες ώρες μετανοιώνω που δεν εγκαταστάθηκα σε κάποια άλλη χώρα, ενώ είχα πολλές ευκαιρίες να το πράξω. Εζησα και δούλεψα κατά καιρούς στη Γαλλία, Σουηδία, Ολλανδία, Βέλγιο. Ο ουρανός τους όμως δεν δεχόταν να καθρεφτίζεται στα μάτια μου. Ετσι, πάντα επέστρεφα. Βρίσκω ότι τα κατάφερα αρκετά καλά για τα μέτρα μου, χωρίς να εμπλακώ με κλίκες και διατήρησα όσο γίνεται την ελευθερία μου. Με πολύ κόπο. Εξοντωτικό.



Κατά τα άλλα, η κυρίαρχη ανάγκη της χώρας μας είναι οι αγροφύλακες. Εχουμε απόλυτη ανάγκη από αγροφύλακες. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα γίνουμε χωρίς αγροφύλακες. Οχι, δεν τολμώ πραγματικά να φανταστώ ό,τιδήποτε. Ολα είναι υπεράνω κάθε φαντασίας πλέον. Πολύ βαθειά. Απύθμενα.



Η προκήρυξη (δεν ξέρω αν έγινε κιόλας ή επίκειται να γίνει) για τους αγροφύλακες έφτασε πάνω στην ώρα που γίνονται συζητήσεις περί του διορισμού παιδοψυχολόγων στα σχολεία. Τα παιδιά μας όμως, τι ανάγκη έχουν! Την πανίδα και τη χλωρίδα να προστατέψουμε πρώτα κι ύστερα βλέπουμε. Μπορεί να μετατεθούν αγροφύλακες σε θέσεις επιστατών σχολείων, θέσεις που βιαστικά καταργήθηκαν. Για χάρη οικονομίας. Ο Αρχηγός των αγροφυλάκων μήπως θα έχει το αρχηγείο του στο πάρκο της Ριζάρη; Αν είναι να σωθεί το πάρκο, θα πάψω να γκρινιάζω.



Πέμπτη, Ιουνίου 15, 2006

Ας ετοιμαστούμε: αρχίζει ο χορός των αγροφυλάκων!

Ακουσα ότι η κυβέρνηση προκήρυξε 9.000 θέσεις αγροφυλάκων. Εξαιρετικά σημαντική είδηση, αν αληθεύει φυσικά. Δεν τολμώ να υποψιαστώ ότι η σημερινή ελληνική κυβέρνηση διαθέτει τόσο μεγάλη φαντασία.

1. Ξέθαψε ένα αρχαίο επάγγελμα (ικανοποιεί τα πιο ακραία όνειρα των προφητών)

2. Βολεύει ένα σωρό κόσμο (χωρίς ειδικότητες και άλλα παλαβά)

3. Πατάσσει την ανεργία (μια στο σταυρό και τέζα!)

4. Δίνει ώθηση στους ανθρώπους να χαρούν τη φύση (κάποτε έδιναν επιδοτήσεις για μετεγκατάσταση στην επαρχία, τώρα παρέχεται μόνιμη θέση στο δημόσιο τομέα)

5. Προστατεύει τους πολυάριθμους αγρότες μας από τις επικίνδυνες επιδρομές των μεταναστών (άσχετο αν οι μετανάστες είναι η βασική αγροτική μας δύναμη, μια και μαζεύουν κάθε χρόνο τις σοδειές και χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαν ελληνικά αγροτικά προϊόντα)

6. Δίνει λύση στο πρόβλημα των "ισόβιων" φοιτητών (π.χ. οι γιατροί άνευ πτυχίου να πάνε, αντί για αγροτικό, να γίνουν αγροφύλακες, μικρή η διαφορά)

7. Διαφημίζει εμπράκτως την υγιεινή ζωή (χωρίς σχόλιο)

8. Συμβάλλει στην αποταμίευση (να μη ξοδεύει ο κοσμάκης σε γυμναστήρια τα λεφτά του)

9. Θυμήθηκε ότι η Ελλάδα είναι αγροτική χώρα, τώρα που το είδος των αγροτών σπανίζει (κάλλιο αργά παρά ποτέ)


ΜΕΙΝΟΚΤΗΜΑΤΑ

1. Η αμοιβή του αγροφύλακα δεν περιλαμβάνει επίδομα ανθυγιεινής εργασίας (χωρίς σχόλιο)

2. Προβλέπονται πορείες αντιφρονούντων και διαμαρτυρομένων (όλοι οι εργαζόμενοι στα μποντυμπιλντάδικα, γυμναστήρια, καλλωπιστήρια, κλπ. Μόνη λύση να προσληφθούν και αυτοί ως αγροφύλακες. Οι ιδιοκτήτες όλο και κάτι άλλο θα βρουν να κάνουν, π.χ. να ανοίξουν τράπεζα)


ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ

1. Οι τράπεζες θα γεμίσουν καταθέσεις και θα διακόψουν την πηγή εσόδων τους, δηλαδή τα δάνεια (όπως ανεφέρθη, θα ισχυροποιηθούν με τους μισθούς των αγροφυλάκων, οι οποίοι θα αποταμιεύουν ενισχύοντας έτσι και την εθνικη οικονομία)

2. Θα γίνουμε ένα έθνος υγιών και πλουσίων ΕΛλήνων (νους υγιής εν σώματι υγιεί, κάτι ξέρανε παραπάνω οι αρχαίοι)

3. Θα αυξηθούν οι πωλήσεις λαπτοπ, δεδομένου ότι ουδείς αγροφύλακας προβλέπεται να εγκαταλείψει το μπλογκ του (αναμένεται να ανταποκριθούν πολλοί μπλόγκερς στην πρόσκληση, ούτως ή άλλως ο μπλόγκερ ξενυχτάει, ξενυχτάει, ξενυχτάει)

4. Θα αυξηθεί ο αριθμός των ελληνικών blogs και αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο για τη χώρα μας (το μόνιτορ θα αποκτήσει ισχυρή παρουσία και θα πάρει γερό κομμάτι από τη διεθνή διαφημιστική πίτα)


ΕΡΩΤΗΜΑ ΑΓΩΝΙΩΔΕΣ

Μήπως, αντί να πάμε στα χωράφια, ήρθε η ώρα να πάρουμε τα βουνά..???..


____________________
ΣΗΜ. Κάθε συμπλήρωμα του Post δεκτό.

Τρίτη, Ιουνίου 13, 2006

Tι πρόσεξα, τι άκουσα, τι είδα, τι κατάλαβα, τι θυμήθηκα..



..τι φαντάστηκα, τι είπα, τι μου είπαν, κλπ κλπ


Πρόσεξα ότι τα παιδιά επηρεάζονται μονάχα 10% από τα λόγια και τις συμβουλές των μεγάλων και 90% από τις πράξεις, δηλαδή το παράδειγμά τους.


Ακουσα μια αριστούχο μαθήτρια να λέει αυτολεξί: «υπάρχουν παιδιά με ροπή προς την παραβίαση κανόνων εκ γενετής». (πόσα θαυμαστικά να βάλω;)


Είδα μια αναφορά ότι η εγχείριση που έκανε η κ. Νατάσα (αφαίρεση λιπώματος από το σβέρκο του συναδέλφου της χειρουργού κ. Γεωργίου Κασάμπαλη) έγινε πριν δυο χρόνια και απόρησα γιατί προβλήθηκε τώρα από τα ΜΜΕ. Για να επηρεάσει τις εξελίξεις στο φοιτητικό κίνημα ίσως. Αν δεν είναι σκάνδαλο αυτό, πρέπει να δοθεί νέος ορισμός για τη λέξη "σκάνδαλο". (δεν εννοώ μονάχα την εγχείριση)
Ως γνωστόν, η σύζυγος του πρωθυπουργού της χώρας, πέρα από την σκανδαλωδώς ευνοϊκή μεταχείρισή της από την Πολιτεία, εγχειρίζει ΠΡΙΝ την απόκτηση του σχετικού πτυχίου, το οποίο απέκτησε με τον γνωστό τρόπο: σκανδαλωδώς.
Ο κ. Κασάμπαλης εξεφράσθη με τα καλύτερα λόγια για τη μέλλουσα (τότε, πριν δυο χρόνια) συνάδελφό του, ατενίζοντας (προχτές) χαμογελαστός την κάμερα.


Κατάλαβα ότι η συμπτωματική θεραπεία (ρίχνω π.χ. τον πυρετό ενός ασθενούς) υπολείπεται κατά πολύ της αιτιολογικής θεραπείας (αντιμετώπιση της ασθένειας πριν εκδηλωθεί). Πρόληψη εναντίον καταστολής, σημειώσατε ΕΝΑ.
Το ίδιο ισχύει όχι μονάχα για συμβατικές ασθένειες αλλά και για ασθένειες κοινωνικές, οι οποίες προλαμβάνονται κυρίως με την ενημέρωση και την αποδοχή του διαφορετικού.


Θυμήθηκα ότι κάποτε κάποιος κάπου μου είχε εξομολογηθεί «εγώ έχω σκοτώσει τρεις ανθρώπους». Οταν μου το είπε, δεν τον πίστεψα. Αργότερα, μετά από την εκδήλωση μιας βίαιης συμπεριφοράς εκ μέρους του, ρώτησα ένα φίλο μου παιδοψυχολόγο αν είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εκείνος μου απάντησε «νομίζεις ότι εξιχνιάζονται όλα τα εγκλήματα; ένα σωρό εξαφανίσεις που δηλώνονται, μπορεί να σημαίνουν φόνο» και ψιλοτρόμαξα. Να τον πιστέψω;


Φαντάστηκα τα παιδιά των φαναριών να εκδικούνται την ανάλγητη κοινωνία μας, που τα πέταξε στου δρόμου την άκρη -όπως λέει το τραγούδι- και να επανδρώνουν τις τάξεις των εγκληματιών. Ηδη, το πανηγύρι έχει ξεκινήσει.


Φαντάστηκα ακόμη, μια λύση για να ξαναγυρίσουν στους κόλπους της έννομης ζωής μερικοί ταλαντούχοι παραβάτες. Ο διαρρήκτης π.χ. με το εκπληκτικό ταλέντο στην παραβίαση ηλεκτρονικών ασφαλειών, συναγερμών, κλειδαριών, κλπ, θα μπορούσε να προσληφθεί ως ειδικός από την αστυνομία για να διδάξει την τέχνη του, αντί να τον κυνηγούν και να τον χώνουν φυλακή. Αν, λέμε ΑΝ, ορισμένοι παραχαράκτες είχαν αναγνωριστεί ως επιτυχημένοι καλλιτέχνες (αστέρια στη "δουλειά" τους!) θα επέμεναν να ζουν στο περιθώριο;


Είπα ότι η οικογένεια χρειάζεται τη στήριξη απο το κράτος πριν αποκτήσει προβλήματα, όχι να τη θυμάται η Πολιτεία όταν έχει δημιουργηθεί το πρόβλημα.


Μου είπαν μια ωραία ατάκα για την «ηδονή της αρρωστημένης τηλεθέασης» που υποστηρίζεται ΚΑΙ από τα κρατικά ΜΜΕ. Για ποιο λόγο άλλωστε προσελήφθησαν οι τύποι με το κακεντρεχές "χιούμορ" να παρουσιάσουν μια μεταμεσονύκτια μεταμούντιαλ εκπομπή; Μου είπαν και για έναν φουκαρά αστρολόγο που κάνει προβλέψεις στην εκπομπή αυτή, με αντάλλαγμα να υπομένει το κακεντρεχές χιούμορ των δυο ανοήτων που την έχουν δει έξυπνοι.


Μετά απο αυτό που άκουσα, σκέφτηκα «να ένα ωραίο θέμα για τον κ. Γιαννακίδη!» Δεν το αγγίζει όμως φαίνεται, επειδή προσβλέπει σε μια μελλοντική του συνέντευξη στον κ. Λάλα, που -εντελώς ξαφνικά- άρχισε να τρίβεται στην μπάλα. Ονειρεύεται να ερωτηθεί «πείτε μου, γιατί γίνατε δημοσιογράφος;» και να απαντήσει «επειδή, τότε που το αποφάσισα, δεν υπήρχαν ακόμα τα blogs», κάπως έτσι. Τα εξυπνακίστικα σχολιάκια του εξαντλούνται στο "Γύρο" της Αθήνας. Προτιμώ τους υπόλοιπους συντάκτες των μικρών σχολίων της Κ.Ε., με πρώτο τον κ. Αρη Μαλανδράκη.




Θυμήθηκα πότε κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της Ε και τη διαφήμισή του που γινόταν με χαρτάκια στους δρόμους, σαν προκηρύξεις περίπου. Χάρηκα γιατί επιτέλους θα έμπαινε ένα τέλος στην εξαπάτηση του κόσμου με το περίφημο "νερό του Καματερού" και το να ψωνίζω αυτή την εφημερίδα μου έγινε συνήθειο, ακόμα κι όταν άλλαξε διεύθυνση και ορίζοντες. Παρακολουθούσα τον κ. Φυντανίδη και συχνότατα συμφωνούσα μαζί του. Μετά το άστοχο (τουλάχιστον) άρθρο του κ. Γιαννακίδη, το οποίο παραπλανεί τους αναγνώστες, λέω να διακόψω κάθε σχέση με το φύλλο. Η μπάλα δεν πήρε μαζί της μονάχα τον κ. Λάλα, όπως φαίνεται θα πάρει και την ενημέρωση απο τον τύπο -ένα κομμάτι τουλάχιστον.


Μου αρέσει που γράφω εδώ πέρα. Γράφω σα να είμαι μόνη μου. Δεν χρειάζομαι κανόνες για να γράψω, ούτε για να σκεφτώ. Μπορώ να γράφω ό,τι μου κατέβει και αυτό με ευχαριστεί. Επικοινωνώ, μοιράζω και μοιράζομαι, διασκορπίζομαι και εισπράττω το σκόρπισμα των άλλων. Μαθαίνω. Οσφραίνομαι τον παλμό των ανθρώπων κατευθείαν, χωρίς μεσολαβητές. Κάθε άνθρωπος ευωδιάζει, αρκεί να παραμένει άνθρωπος. Ορίστε; Αντίρρηση κανείς;

Δευτέρα, Ιουνίου 12, 2006

Νοσταλγώ παλιές συζητήσεις...

Μια καινούρια αρχή


Είναι διαταραγμένα μυαλά. Εχουν αναγάγει το υπέρογκο κέρδος εις βάρος του άλλου σε υπέρτατη λογική, σε νέα κανονικότητα. Αντικατέστησαν με αυτό την αρμονία της φύσης. Μας διαμορφώνουν εμάς και τα παιδιά μας σύμφωνα με τη διαταραγμένη συνείδησή τους.

Προσπαθούν να μας κάνουν να νιώθουμε ασήμαντοι για να νιώσουμε την ανάγκη να αφήσουμε άλλους να διαχειρίζονται τη ζωή μας.

Θέλουν να παρουσιάσουν τη ζωή ανυπόφορη, να μας πονέσουν, να βλάπτουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, για να μας ξανασυστηθούν ως θεραπευτές και να καταναλώνουμε τα προϊόντα-θεραπείες τους.

Μας θέλουν βλάκες και φλύαρους, με αδύναμο και μπερδεμένο κριτήριο επιλογής, για να μπορούν εύκολα να παράγουν προϊόντα με χαμηλό κόστος, να τα καταναλώνουμε άβουλα ώστε να κερδίζουν ανόητες δικές τους ευχαριστήσεις.

Θέλουν να μας ξεχειλώσουν την επιθυμία μέσα από την ενίσχυση της μιζέριας και της ενοχοποίησης ώστε να καταναλώνουμε ανεξέλεγκτα.

Η ανοητολογία, η περιττολογία αποτρέπει τον άνθρωπο από το να έχει συνείδηση του εαυτού του, τον διασκορπίζει.

Μας αναγκάζουν να σκεφτόμαστε ο καθένας στενά για το συμφέρον του, διαχωρισμένα από τους διπλανούς μας.

Μας τρελαίνουν, καταστρέφουν τις σχέσεις μας, την εμπιστοσύνη μας στον άλλο και μας αποξενώνουν από τον εαυτό μας ώστε να νιώθουμε μόνοι μας και παρηγοριά να γίνει η δουλειά μας γι' αυτούς όσο γίνεται περισσότερες ώρες, η εργασιοθεραπεία.

Η ανθρωπότητα χαίρεται μαζοχιστικά πια να υποφέρει, επιζητεί πια να αυτοκαταστραφεί για να λυτρωθεί. Οι άνθρωποι έχουν τρελαθεί. Ανήγαγαν την τρέλα σε νέα φύση.

Στη φύση δεν υπάρχει κακό. Υπάρχει ένας κυκλικός χρόνος όπου η ζωή διαδέχεται το θάνατο. Ο θάνατος γίνεται τροφή για τη νέα ζωή. Κακό υπάρχει μόνο στη συνείδηση ενός διαταραγμένου νου.

Η ζωή στο επίπεδο της φύσης είναι ένα θαύμα. Οι άνθρωποι την έχουμε καταστρέψει και δεν βλέπουμε πια την αρμονία.

Δεν υπάρχει τρόπος να κρίνει κανείς δίκαια όταν δεν λαμβάνει υπόψη του πως η ζωή είναι ένα αλληλένδετο σύνολο. 'Ενα ενιαίο όλο και ότι η ζωή του ενός πλάσματος εξαρτάται από τη ζωή του άλλου.

Αν κάνεις το λάθος και θεωρήσεις τη σκέψη έξω από τη φύση και τον μυαλό κορωνίδα της δημιουργίας, η φύση δεν εκδικείται. Αποτραβιέται.

--------------
ΣΗΜ.1. Στο υπέροχο αυτό κείμενο_διαμαρτυρία του φίλου μου Στέλιου, απάντησα τόσο ανόητα και "από καθέδρας" -δυστυχώς:
"Η φύση θα ξαναβρεί το δρόμο της όχι μόνο αν αρνηθούμε να εξουσιαζόμαστε, αλλά κυρίως όταν πάψουμε να ασκούμε κάθε είδους εξουσία, ξεκινώντας απο τα παιδιά μας. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μη διδάξουμε εμπράκτως τι σημαίνει εξουσία στα παιδιά μας. Ας σταματήσουμε να τα υπερπροστατεύουμε. Είναι δύσκολο, το ξέρω, αλλά είναι το πρώτο βήμα."
ΣΗΜ.2. Τα κείμενα υπάρχουν στα σημειωματάρια (blogs) του kivernologotexnia.com

Μικροί και μεγάλοι εν... βράσει!..



Το ίδιο δε γινόταν πάντα..???..

Οι μεγάλοι καλοβολεμένοι, να φοβούνται μη και χάσουν την ησυχία τους και οι μικροί σε δράση, να αλλάξουν τον κόσμο! Οι μεγάλοι να απορούν τι να θέλουν άραγε αυτά τα σκατόπαιδα και φέρνουν τα πάνω κάτω και δεν κάθονται στ' αυγά τους και οι μικροί να κατηγορούν τους μεγάλους για την αδιαφορία τους.

Πάντα ήταν ο κόσμος ένα καζάνι που βράζει. Χάρη σ' αυτό το βράσιμο, έχουν αλλάξει τόσες φορές τα πράγματα και ο κόσμος προχωράει βήμα βήμα μπροστά. Οι μεγάλοι πάνε στον πάτο του καζανιού σιγά σιγά, όσο περνούν τα χρόνια, εκεί που υπάρχει σχετική ηρεμία, και οι μικροί κάνουν μπουρμπουλήθρες στην επιφάνεια του καζανιού πριν κατακαθίσουν με τη σειρά τους στον πάτο.

Βρήκα ένα τόπο, όπου μπορεί κανείς να μάθει στο περίπου πώς έχουν τα πράγματα σήμερα, στο: http://www.edopolytexneio.org/ Μακάρι να τελειώσουν ομαλά, να γίνουν δεκτές κάποιες διεκδικήσεις, να συνεχίσουν οι μικροί τις σπουδές τους, να καταλάβουν οι μεγάλοι τους μικρούς, κι όταν οι μικροί μεγαλώσουν κι αυτοί με τη σειρά τους και γίνουν μεγάλοι, να μη ξεχνούν τα νιάτα τους. Θέλει λίγη προσπάθεια, αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο πιά!

φεγγαράκι μου φέγγε, φέγγε μου...


σε φωτογράφισα λίγο πριν στρογγυλέψεις ολότελα,
ένας πάτος πηγαδιού που φωσφορίζει,
κολλημένος στον περιστρεφόμενο ουράνιο θόλο,
μια τρύπα στο μαύρο ταψί,
-μαύρο από την καπνιά του φούρνου-
σαν να περιμένει να με ρουφήξει...


~~~***~~~***~~~***~~~

φεγγαράκι μου φέγγε, φέγγε μου...
γίνε μια λευκή πόρτα για τον παράδεισο,
ένα ολοστρόγγυλο πέρασμα,
που οδηγεί έξω από την κόλασή μου,
γίνε η ασπίδα μου,
το αντιμαγνητικό μου,
φέγγε, φέγγε, φέγγε,
μονάχα φέγγε...



(τώρα δα, επί τόπου και χωρίς ανάσα)

Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006

λαϊκό δεν είναι το σκυλάδικο ούτε το ψιψινάδικο


- Ε, παιδί! Πιάσε μια ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σκέτη, ένα ΒΗΜΑ πολλά βαρύ και όχι, μια ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ναι και όχι με μία φουσκάλα στη μέση, κι ένα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ μέτριο ελαφρύ!

Κάπως έτσι, τα παλιά χρόνια -που δεν είναι και τόσο παλιά, αμάν πια!- παραγγέλνανε στα καφενεία τους καφέδες. Εκείνους τους καφέδες που τους λέγανε τούρκικους πριν τους βαφτίσουν ελληνικούς. Μετά το (ξανα)βάφτισμα των τούρκικων καφέδων σε ελληνικούς ή και βυζαντινούς (τρομάρα μας!) κατέφθασε ο ευρωπαϊκός πολυμορφικός καφές και, με τις πολλές μορφές του, κατατρόπωσε το δικό μας το καφεδάκι. Αντέχει βέβαια ακόμα αλλά, όσο νά 'ναι, έχει χάσει την παλιά του αίγλη, όπως τα σπίρτα (με το πουλί ή το ελαφάκι) που δεν είναι πλέον μονοπώλιο.

Το σύνδρομο του απαραίτητου σε μας καφετζή μας έχει διαποτίσει για τα καλά όπως φαίνεται, έτσι, μη μπορώντας να στερηθούμε την ύπαρξή του, μεταφέραμε την εικόνα του στο τελευταίο εναπομείναν υποστύλωμα του λαϊκού μας πολιτισμού: στον περιπτερά. Κάθε λαός θέλει τον μεσολαβητή του, αυτόν που θα τον συνδέσει με το παράλογο. Στην Αμερική υπάρχουν τα μπαρ, οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές, στην Καθολική Ευρώπη υπάρχουν τα μπαρ και οι παπάδες, στην Ινδία οι βουδιστές καλόγεροι χωρίς μπαρ, σε μας ο θεσμός του μικρομάγαζου καλά κρατεί ακόμη. Εγιναν προσπάθειες από τους εκμοντερνιστές, από το ιερατείο και από τους ιατρικούς συλλόγους να αναλάβουν δράση και, χαλάλι, πήραν και αυτοί το κομματάκι τους από τη μεγάλη πίτα των μαχόμενων εναντίον του εφιάλτη της καθημερινότητας.

Ομως, ο περιπτεράς και ο ψιλικατζής κρατούν καλά, ταγμένοι στο μετερίζι του λαϊκού πολιτισμού, ώστε να μας θυμίζουν ότι λαϊκό δεν είναι το σκυλάδικο ούτε το ψιψινάδικο, λαϊκό είναι το αυθόρμητο πάρε-δώσε, το δούναι και λαβείν των αρχαίων που μεταγγίστηκε σε μας, και όχι το πρώτο τραπέζι πίστα.

Προς Costantina: Βρε κοριτσάκι μου, γιατί x-psilikatzoy? Ντρέπεσαι; Το ψιλικατζίδικο δεν είναι μαγαζάκι, είναι Ιδέα!!!

Σάββατο, Ιουνίου 10, 2006

ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΡΚΑ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ!

Κοστίζει και φτηνότερα, έρχονται και τα μπάνια του λαού... Ας αφήσουμε τους εργολάβους να δράσουν ανενόχλητοι, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Επιστημών, υπό την αιγίδα του αναπληρωτού κ. Δημάρχου, κλπ κλπ




Η Κατερίνα (αυτή η προ των πυλών) ανέβασε ενημερωτικό άρθρο περί του αμαρτωλού πάρκου της Ριζάρη. Γιατί αμαρτωλό; Επειδή το κυνηγάνε και δεν το πιάνουνε, κάπως σαν τον άγνωστο γνωστό δραπέτη... Εκείνο διαφεύγει, αλλά να δούμε για πόσο ακόμα. Μέχρι πότε θα αντιστέκεται στις ορέξεις των διωκτών του; Το 1/6 του, το έφαγε το ΜΕΤΡΟ, υπολείπονται άλλα 5/6 για την αξιότιμη αξίνα και τον περήφανο εκσκαφέα! Ποιος εργολάβος έχει σειρά; Οποιος ασχολείται με τα κομματάκια της ΕΓΝΑΤΙΑΣ δεν θα μπορέσει. Αλλος; Πολλοί οι μνηστήρες...

Αναρωτιέμαι, γιατί οι εργολάβοι λένε πάντα ΝΑΙ. Δεν ανασαίνουν εκείνοι; ούτε τα παιδάκια τους; Μπα, το κέντρο της Αθήνας "τσιμέντο να γίνει"! κατά την προσφιλή ρήση εκείνων που έχουν υπέρτατη αξία το «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» (κι ό,τι αρπάξουμε, φυσικά) επειδή κατοικούν στα Β.Π.


ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΤΡΩΝΕ ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ ΟΥΤΕ ΓΚΑΖΟΝ, ΤΡΩΝΕ ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΧΩΜΑ

Τι τα βάζω με τους εργολάβους; θα ρωτήσει κάποιος υποψιασμένος. Ε, επειδή οι πολιτικοί μας έχουν αποδείξει την υπευθυνότητα με την οποίαν αντιμετωπίζουν τον πολίτη, κλπ κλπ (ας σκεφτεί ο καθένας να αντικαταστήσει με όποια λέξη θέλει τη λέξη "υπευθυνότητα") Βρε κουτά, (ν' αγιάσει η ψυχούλα σου Μαλβίνα!) βρε κουτά λοιπόν, άμα οι στρατώνες των τσολιάδων καταπιούν ΚΑΙ τον υπόλοιπο εθνικό κήπο, αυτόν που διαφεύγει από τη ξεραΐλα και την απουσία περιποίησης, πού θα το πάτε το Κοινοβούλιο; Στα Βόρεια Προάστεια; Είναι καρκινογόνα καλέ σεις...

Τα άρθρα της Κατερίνας και ένα παλιό δικό μου εδώ:

2. Ένα Πάρκο μα ποιό Πάρκο.. 9 Ιουνίου 2006
1.
Ο κήπος της Ριζάρη 20 Νοεμβρίου 2005
3.
Αναχωρώ για το χωριό μου! 30 Νοεμβρίου 2005


Ο blog-man και η blog-woman που είναι απασχολημένοι να ασχολούνται με τους άλλους -γενικώς και αορίστως- υπερασπιζόμενοι ευλαβικά το δικαίωμα της (απο)μόνωσής τους, ας μην ανησυχούν: Αδέρφια, πολεμάμε και για τη δική σας ανάσα!

Ευχαριστώ Νίκη! ήταν η σειρά μου να πάθω πλάκα!


Σήμερα δέχτηκα μια παράξενη επισκέπτρια, που ήρθε από τη Μυτιλήνη για να δει τα έργα μου από κοντά. Πριν από 3 μέρες μου είχε στείλει ένα ενθουσιώδες μέηλ, όπου έγραφε τη φράση «έπαθα πλάκα!!!» έτσι ακριβώς. Απάντησα ευγενικά «όποτε θέλεις μπορείς να τα δεις από κοντά» κι εκείνη το πήρε τοις μετρητοίς και κατέφτασε!!!

Δυστυχώς δε μπορούσα να κατεβάσω όλα όσα είχα ταχτοποιημένα στα ψηλά και αρκέστηκε να κοιτάξει με προσοχή αυτά που ήταν εύκολο να παρουσιαστούν. Ο θαυμασμός της με άφησε άναυδη και πολύ χαρούμενη που μοιράζεται ένας άνθρωπος με τόση θέρμη το έργο μου. Φυσικά, προθυμοπιήθηκα να της χαρίσω ένα, αλλά δυσκολευόταν να διαλέξει ποιο θα ήθελε περισσότερο. Με τα πολλά, κατέληξε στο λεκέ, αυτόν εδώ:



blood-shed
acrylic on canvas

60X45 cm








ενώ αγόρασε τις φράουλες, επειδή την αντιπροσώπευαν απολύτως, όπως είπε.



strawberries
acrylic on canvas

22 X 30 cm




Είμαι πολύ χαρούμενη, επειδή γνώρισα από κοντά και τόσο γρήγορα μάλιστα, ένα αξιόλογο άνθρωπο, μια γυναίκα που εργάζεται στο Παν/μιο του Αιγαίου και λατρεύει την Τέχνη, με την οποία ασχολείται αρκετά και η ίδια, αλλά και επειδή μια τολμηρή μου κίνηση -σχεδόν αποκοτιά!- είχε τόση επιτυχία! Μακάρι να είναι πάντοτε τόσο απλά τα πράγματα, μακάρι το ιντερνέτ να φέρνει κοντά τους ανθρώπους χωρίς υστεροβουλίες και κινδύνους...

Ευχαριστώ και πάλι Νίκη!:-)

..και.. πού'σαι; Θα έρθω οπωσδήποτε στο χωριό σου!
..αυτό μπορείς να το πάρεις και ως... απειλή!;-)
..και.. ΑΝΟΙΞΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΕΝΑ BLOG ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ..

Ευχαριστώ κ. Anonymous!:-)



Ελαβα και τα 28 ενθαρρυντικά επαναλαμβανόμενα μηνυματάκια σου τύπου:

1. Great site loved it alot, will come back and visit again.
2. Really amazing! Useful information. All the best.
3. Hey what a great site keep up the work its excellent.
4. Hmm I love the idea behind this website, very unique.
5. Super color scheme, I like it! Good job. Go on.
6. Looks nice! Awesome content. Good job guys.

..που έλαβες τον κόπο να κολλήσεις στα ποστ που αναρτήθηκαν απο τις 17 του Μάη ως τα σήμερα, αλλά και'γώ κοπίασα αρκετά για να εξαλείψω! Θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη αν καταλάβαινες τι έγραφαν τα ποστ μου, κάτω από τα οποία σχολίαζες τόσο θετικά. Δυστυχώς, είμαι σίγουρη πως δεν καταλάβαινες τίποτα, επειδή κάτω από το όμορφο ονοματάκι "Anonymous" παρέπεμπες με δυο βελάκια (>>) στη τζογαδόρικη σελίδα σου...

Ελπίζω να γλιτώσω από παρόμοιες ενοχλήσεις με το Word Verification...

..ή όχι..?..

Παρασκευή, Ιουνίου 09, 2006

Απέραντη, αδικαιολόγητη θλίψη...


Νοιώθω απέραντη θλίψη. Μπορεί να προέρχεται και από τα τελευταία γεγονότα. Σχετικά με το παιδάκι που "εξαφανίστηκε". Μπορεί και από την απέραντη αναλγησία κάποιων που θέλουν να λέγονται άνθρωποι χωρίς να πληρούν τους όρους ώστε να έχουν αυτή την ιδιότητα. Χαζεύουμε σκοτωμούς σε ευρεία κλίμακα και είναι σαν να βλέπουμε κινηματογραφική ταινία. Κόσμος χάνεται στην Ασία, στην Αφρική, αλλά δεν μας πειράζει επειδή εκεί η ζωή είναι φτηνή, σχεδόν χωρίς καμιά αξία. Διαμελίζονται σώματα τιναγμένα στον αέρα από βόμβες, αλλού άνθρωποι τυλίγονται πυρομαχικά και γίνονται οι ίδιοι βόμβες απελπισίας, αλλού εξαερώνονται κορμιά ανθρώπινα με τις ευλογίες των πεντάγωνων ναών του πολέμου και του φανατισμού. Η μαζική καταστροφή της ανθρώπινης ζωής δεν μας ενοχλεί, δεν μας αγγίζει και τόσο, επειδή συμβαίνει κάπου μακριά, επειδή μοιάζουν με μύγες εκείνα τα μαύρα ανθρωπάκια τα σκελετωμένα, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε τις επιθυμίες των εξουσιαστών μας. Ετσι, λουφάζουμε. Θεωρούμε εαυτούς προνομιούχους, έχοντες και κατέχοντες και για τούτο ευρισκόμενους στο απυρόβλητο. Νοιώθω απέραντη θλίψη, επειδή ο θυμός μου δεν βρίσκει ανταπόκριση, επειδή το δάκρυ έχει στεγνώσει εδώ και χρόνια και δε βγαίνει από το παγωμένο μάτι, επειδή νοιώθω εξαιρετικά αδύναμη. Τόσο αδύναμη που αρνούμαι να βγω από το σπίτι, αρνούμαι να κυκλοφορήσω "ανάμεσα" στα εν δυνάμει τέρατα. Αρνούμαι τη δική μου τερατοσύνη. Αρνούμαι να ανήκω οπουδήποτε, να "ανήκω" γενικά. Ποια κατάψυξη μπορεί να με χωρέσει μέχρι να ξυπνήσω στον Παράδεισο;

Για την ώρα, θα παίξει Μουντιάλ. Ενα μικρό χάπι, υποκατάστατο του παραδείσου, κατάλληλο για μερικούς άντρες μονάχα. Οι υπόλοιποι, ας κοιμηθούμε λιγάκι ακόμη.

το ραδιόφωνο ΔΕΝ ΠΑΕΙ τηλεόραση



Αντίθετα από τα θεατρικά έργα που μπορούν να παιχτούν με επιτυχία στο ραδιόφωνο και να μαγέψουν τον ακροατή, οι ραδιοφωνικές εκπομπές όταν μεταφέρονται στην τιβι μετατρέπονται σε ανιαρές σουπίτσες.

Δεν θυμάμαι άλλη φορά που να πίεσα τον εαυτό μου τόσο πολύ για να υποστεί κάτι τόσο ανιαρό. Με βασάνισα, άντεξα περιμένοντας μάταια την έκπληξη, αλλά δεν θα το επαναλάβω με τίποτα. Ο λόγος για την πολυδιαφημισμένη εκπομπή στη ΝΕΤ «τα κακά παιδιά πάνε Goalywood» με τους κυρίους Θ. Λάλα και Λ. Ταγματάρχη. Φρίκη λέμε... αηδία και βαρεμάρα...

Τετάρτη, Ιουνίου 07, 2006

Το ελληνικό δαιμόνιο βρίσκεται ακόμη εν δράσει;


Mε αφορμή το θέμα του e-Rooster για το Πουέρτο Ρίκο, θυμήθηκα τι μου έλεγε πριν μερικά χρόνια ένας φίλος που εργαζόταν στον ΕΟΜΜΕΧ.

Εμαθα δηλαδή, ότι ενώ στην Γερμανία π.χ. οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι αυτές που "τραβάνε" το άρμα της οικονομίας και οι μικρές αποτελούν πρόβλημα, στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι οι προβληματικές, επειδή απομυζούν το εθνικό εισόδημα με τις επιδοτήσεις και τις φοροαπαλλαγές που απαιτούν (και τους έχει γίνει συνήθεια) ενώ οι μικρές (και μικρομεσαίες) ατομικές επιχειρήσεις αν και τις "κυνηγά" το κράτος ξεζουμίζοντας τους επιχειρηματίες με φόρους και δυσμενείς νόμους, είναι αυτές που προσφέρουν πολλά στην ελληνική οικονομία.

Ρωτώ: Το ελληνικό δαιμόνιο βρίσκεται ακόμη εν δράσει;

Αν η απάντηση είναι θετική, ένα έχω να πω: Ελληνες μικροί, ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!

Με αφορμή μια απάντηση...

...σκέφτηκα το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που εφάρμοσα η ίδια στα παιδιά μου και ο πατέρας μου σε μένα: Αντί να κυνηγάμε τα παραβατικά παιδιά που κοροϊδεύουν τα αδύναμα, να ενισχύουμε τα αδύναμα να αποκτούν αυτοπεποίθηση και να ξεπερνούν τους φόβους τους...

Απορώ που, ενώ είναι βίωμά μου, πρώτη φορά σκέφτηκα να το εκθέσω.


Το σχόλιο εδώ: Με αφορμή μια απάντηση

ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΕΝΗ ΣΧΕΣΗ



Γεμάτη πληγές η ψυχή της. Λες και τό 'κανε επίτηδες ο άντρας αυτός και την έπρηζε καθημερινά με την αδιαφορία του, που επεκτεινόταν και πέρα από τη στενή τους σχέση. Δεν τον ένοιαζε για τίποτα πλέον, σε τίποτα δεν έδινε πιά σημασία. Ετρωγε ό,τι του σερβίριζε, κι αν δεν υπήρχε φαΐ δεν διαμαρτυρόταν καθόλου, αυτός, ο πρώην καλοφαγάς. Οσο για τον ύπνο και την καθαριότητα, ας μη μιλάμε καλύτερα. Τον έπαιρνε όπου βρισκόταν, στον καναπέ ή στην ταλαίπωρη την πολυθρόνα, αυτός που, όταν το κατωσέντονο δεν ήτανε καλοτεντωμένο, χάλαγε τον κόσμο νυχτιάτικα. Δεν αποφάσιζε να μπεί στην μπανιέρα να πλυθεί, ακόμα κι όταν η λίγδα των μαλλιών τού έγλειφε το σβέρκο, ακόμα κι αν οι μασχάλες κι οι πατούσες του έζεχναν, αυτός, που δεν άφηνε ποτέ το θερμοσίφωνο να ξεκουραστεί κι όλο μπανιαριζόταν και παρφουμαριζόταν σαν πουτάνα.

Αναρωτιόταν η φτωχή, τί νά 'φταιγε γι αυτή του την αλλαγή, αυτή την απάθεια που τον κατείχε, αυτή τη νωθρότητα που μέσα της κολυμπούσε, τιμωρώντας τον εαυτό του και 'κείνην καθημερινά. Αναρωτιόταν, κι όλο γυρνούσε προς τα πίσω, στις χαρούμενες στιγμές και στη γλύκα των περασμένων που, μιά κι ήταν πιά "περασμένα", σήμερα φάνταζαν πιό γλυκά - ζαχαρωμένα κι απ' την άχνη της φαντασίας - συγκρινόμενα με την τωρινή κατάσταση.

Παραμελούσε συστηματικά την εμφάνισή του, τις υποχρεώσεις του, το μόνο που τον ξύπναγε λίγο ήταν τα σχέδια πού 'κανε για τη δουλειά του. Κι αυτά όμως έμεναν μονίμως "σχέδια", ποτέ δεν έλεγαν να προχωρήσουν παραπέρα. Οι μέρες κι οι μήνες περνούσαν κι η κατάσταση αυτή, του μόνιμου λήθαργου, δεν έλεγε να βελτιωθεί, μάλλον προς το χειρότερο πήγαινε. Υπνος και αδιαφορία, λες κι ήτανε οι μόνοι στόχοι του από δώ και πέρα. Κι η ερωτική σχέση, νωθρή κι αυτή, με μιά δόση απελπισίας.

Εκείνη, πότε τού 'βαζε τις φωνές, σαν ζωντανό ξυπνητήρι, και πότε αδιαφορούσε κι αυτή για όλα, μήπως τον κάνει να διαμαρτυρηθεί, να εξαγριωθεί, να θυμώσει εναντίον της, να ξυπνήσει, επιτέλους. Δεν σκέφτηκε, ούτε για μιά στιγμή δεν της πέρασε απ' το μυαλό, ότι θα μπορούσε ίσως, εκείνη η ίδια να ήταν η πηγή της αδιαφορίας του. Θα μπορούσε επίσης να σκεφτεί πως εκείνη πληγωνόταν απ' την συμπεριφορά του ή την απουσία οποιασδήποτε συμπεριφοράς και ότι αυτός δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να την πληγώσει, δεν έκανε τίποτα σκοπίμως εναντίον της, απλώς περνούσε ένα δύσβατο μονοπάτι, που όλες οι ανήσυχες ψυχές κάποτε περνούν, ένα μονοπάτι που ήταν και για τον εαυτό του εξαιρετικά δυσάρεστο, μα που έπρεπε οπωσδήποτε να το περάσει για να προχωρήσει, να αναπτυχθεί.

Μέχρι πότε όμως θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Και πώς θα μπορούσε να "ξεπεραστεί"; Το πρόβλημα είναι πως ο καθένας τους μετέθετε τις ευθύνες στον άλλο και δεν έκανε καμμιά προσπάθεια αναδρομής στο ευτυχισμένο παρελθόν, που ίσως και να βοηθούσε. Ισως μια καθορισμένη χρονικά απομάκρυνση, ένα ταξίδι χωριστό, κάποια διακοπή της καθημερινότητας, να ήταν μιά καλή συνταγή για το ξανακέρδισμα της ευτυχίας. Το ήθελε όμως κανείς τους αυτό το ξανακέρδισμα; Υπήρχε περίπτωση να αναβιώσει η νεκρή σχέση; Τι θα μπορούσε να προσφέρει και σε ποιόν μια τέτοια αναβίωση;

Μήπως θά 'ταν καλύτερα να αφεθούν τα πράγματα στην τύχη; Ενα τυχαίο γεγονός, θλιβερό ή χαρμόσυνο -δεν έχει σημασία- αναταράζει τα νερά του έλους και η σχέση συνεχίζει το δρόμο της σα να μη συνέβη τίποτα, ή διαλύεται σα να μην είχε ποτέ υπάρξει. Συχνά είναι προτιμώτερο ν' αφήνεται η πορεία της σχέσης στην τύχη, όχι για τίποτ' άλλο, μα για να διαπιστώνει κανείς πόσο στενή είναι. Πάντως, σπάνια μιά σχέση που μπορεί και φτάνει στην αποτελμάτωση, είναι πραγματικά σημαντική. Η διατήρησή της με τεχνάσματα είναι ψυχοφθόρα και μειώνει την ηθική ποιότητα των μελών της. Ετσι κι αλλιώς, θα υπάρχει το πρόβλημα της "ανάστασης" κι όπως ο νεκρός δεν είναι ποτέ δυνατό ν' αναστηθεί, πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένει την ανάσταση μιάς σχέσης, έστω κι άν αυτή κάποτε υπήρξε ζωντανή;

Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑ ΕΝΤΟΝΩΣ!

Ανοιξα το προφίλ μου και αντίκρυσα:

Profile Views 6006

«Βρε μπας και είμαι το Θηρίο;» Αλλο ένα εξάρι και την κάτσαμε τη βάρκα...

Το καλοκαιράκι προχωρεί ακάθεκτο! (μια ιστορία ακόμα)





Με τη δροσούλα του ακόμα, ευτυχώς, με τις παραλίες να ετοιμάζονται να υποδεχτούν τα χαλαρά και παχουλούτσικα σαρκία μας τα ξασπρουλιάρικα. Ξασπρουλιάρικο και παχουλούτσικο ήταν (τότε) και το αγόρι στα πρώτα έτη του Πολυτεχνείου κι από καλή οικογένεια -γιος καθηγητή. Η μαμά του δασκάλα στο πιάνο, τον είχε στρώσει για τα καλά και τον προόριζε για το Μότσαρτ το Β'. Καλού κακού, τον στέλναν και στη Γαλλική Ακαδημία, αλλά και στο Στρατηγάκη. Μπορεί να διέπρεπε διεθνώς το παιδί, να μην ήξερε να μιλήσει;

Ηξερε να μιλήσει βέβαια, αλλά μονάχα στους κολλητούς. Στο μπαμπά και στη μαμά μπροστά, στεκότανε σούζα. Ούτε και όταν σωνόταν το χαρτζηλίκι έλεγε κουβέντα και η παρέα τον συνδράμαμε, κάθε που ο μήνας πλησίαζε προς το τέλος του. Αυτό είχε καταντήσει το μαρτύριό του, να δανείζεται από παιδιά πιο φτωχά από κείνον, αλλά που έκαναν καλύτερο κουμάντο ή λάβαιναν περισσότερα απο αυτόν, το καλομαθημένο πλουσιόπαιδο. Και μια μέρα τον χάσαμε. Μια βδομάδα δεν είχε πατήσει σε καμιά παράδοση. Κάποιος ρώτησε τον καθηγητή μπαμπά του, αλλά εκείνος τα μάσησε, κάτι για αρρώστεια είπε. Δε δώσαμε σημασία και περιμέναμε να δώσει σημεία ζωής ο φίλος μας, μια και το τηλέφωνο δεν απάνταγε και η πόρτα του σπιτιού του έμενε κλειστή: Ο καθηγητής εργαζόταν σκληρά και ήθελε ησυχία.

Μια μέρα του Ιουνίου, πριν πάρα πολλά χρόνια, περνούσα από ένα γιαπί. Η Αθήνα χτιζόταν και φτιασιδωνόταν άγαρμπα, σα γριά τσατσά, αλλά με ταχύτητα νεαρής κοπελίτσας. Τότε λοιπόν συνάντησα μια γνωστή φιγούρα. Ναι, ήταν ο Κώστας, μ' ένα αυτοσχέδιο φακιόλι στα σγουρά του, μη του κάψει ο ήλιος το κεφάλι. Κουβαλούσε ένα τενεκέ λάσπη στον ώμο του, όπου είχε βάλει ένα πανί για να προστατέψει το τρυφερό του δέρμα, και ανέβαινε τη σκαλωσιά. Περίμενα υπομονετικά να κατέβει να ρωτήσω, να μάθω τι είχε συμβεί, να βεβαιωθώ πως ήταν καλά.

Κατέβηκε, με πήρε το μάτι του, αλλά σα να έκανε ότι δε με είδε και κατευθύνθηκε προς το αναδευτήρι να του ξαναγεμίσουν τον τενεκέ. Ετρεξα κοντά του και τον καλημέρισα. «Εχω δουλειά, δε βλέπεις;» μου είπε, αλλά δέχτηκε να έρθει να φάμε μαζί το μεσημέρι, όταν θα σχολούσε. Εφυγα, πήγα στο διαμερισματάκι μου, άνοιξα το ψυγείο του πάγου, είχα εκεί κολοκυθάκια για γεμιστά, δεν προλάβαινα όμως να τα μαγειρέψω εκείνη την ώρα κι έτσι τα έκοψα μαζί με πατάτες σε λεπτές φέτες και τα πήγα στο γειτονικό φούρνο για μπριάμ.

Ο Κώστας έφτασε κατά τις τέσσερις, φάγαμε με όρεξη, σχεδόν καταβρόχθισε ολόκληρο το ταψί, γελάσαμε πολύ με τη διήγησή του περί των γεγονότων που είχαν συμβεί τελευταία στο σπίτι του, πώς δηλαδή αποφάσισε να φύγει από εκεί, τι λόγια αντάλλαξε με τον αυστηρό του πατέρα και τη "μη-μου άπτου" μαμάκα του. Τα «τι θα πει ο κόσμος» που τού 'λεγαν, τα αντιγύριζε πολύ έξυπνα με φράσεις του τύπου «θα πει ότι ο γιος επιτέλους μεγάλωσε και αναλαμβάνει τις ευθύνες του» και άλλες παρόμοιες. Μου έδειξε την ξεφλουδισμένη πλάτη του και την πληγή στον ώμο, αλλά πρόσεξα πόσο είχε προλάβει να αλλάξει, μαζί με τον τόνο της φωνής του, και το σώμα του. Μέσα σε λίγες μέρες είχαν αποκτήσει μια λάμψη οι μύες, λύγιζε το χέρι σφίγγοντας τη γροθιά και ξεπεταγόταν ένα στρουμπουλό ποντίκι! Τότε δεν υπήρχαν γυμναστήρια.

Ο Κώστας έχασε την εξεταστική περίοδο του Ιουνίου εκείνη τη χρονιά. Επέστρεψε σπίτι του, συζήτησε σε νέα βάση με τους γονείς του, οι οποίοι δεν ήταν και κούτσουρα και κατάλαβαν τις ανάγκες του γιού τους να αυτονομηθεί, βρέθηκε μια μέση λύση ώσπου να τελειώσει τις σπουδές του, για την προσωπική του ζωή και τα οικονομικά του δηλαδή, έδωσε εξετάσεις το Σεπτέμβρη και πέρασε τη χρονιά με τα τσαρούχια που λένε.

________________
ΣΗΜ. Η ιστορία είναι αληθινή, άλλαξα μόνο το όνομα του ήρωα και τη Σχολή του. Τη θυμήθηκα με την ευκαιρία ενός σχολίου που έστειλα σε ένα διαδικτυακό μου φιλαράκι και ανέβασα αυτό το ποστ. Ο,τι γράφω εδώ, προέρχεται κι από κάποια σχετική εικόνα. Τα φανταστικά τα γράφω στο blogometro.

Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα βασιλόπουλο...




..που προχωρούσε καβάλα στο άσπρο του άλογο κι έψαχνε να βρει μια καλή βασιλοπούλα να την αγαπήσει, να τον αγαπήσει κι εκείνη, να παντρευτούνε και να κάνουνε πολλά πολλά όμορφα παιδάκια...

Στα παραμύθια συνηθίζεται να περνάει το βασιλόπουλο από διάφορες δοκιμασίες ώσπου να ενδώσει η καλή του και ο φοβερός -συνήθως- πατέρας της, ο βασιλιάς. Οταν με το καλό ξεπερνούσε ο ήρωας του παραμυθιού όλα τα εμπόδια, σκότωνε φοβερούς και τρομερούς δράκους, αιχμαλώτιζε άγρια θηρία, πέρναγε ποτάμια φωτιάς, θάλασσες με άπατα νερά, βουνά με σπηλιές που έκρυβαν μάγισσες και φίδια... όταν λοιπόν κέρδιζε σε όλα τα σημεία και έβγαζε νοκ-άουτ τους αντιπάλους του, τους πρίγκηπες από άλλα βασίλεια, τότε η βασιλοπούλα τον περίμενε στολισμένη με γιορντάνια μαργαριταρένια, φορώντας συνήθως ενα κάτασπρο φουστάνι και έχοντας τα τετράξανθα μαλλάκια της χυτά στους ώμους... τον περίμενε να την αδράξει και να την πάρει αγκαλιά στη σέλλα του αλόγου του και να φύγουν μαζί καλπάζοντας, σχεδόν πετώντας πάνω από δάση και βουνά, για το βασίλειό του το μακρυνό. Μόλις φτάναν εκεί, οι γονείς του το περίμεναν για να κάνουν γάμους και χαρές και ξεφάντωσες πολλές και να αφήσουν τα θρονιά τους στο νέο ζευγάρι να βασιλέψει με τη σειρά του.


Στο γάμο τέλειωναν τα παραμύθια με τη γνωστή φράση «κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» και τα παιδιά που τα άκουγαν ή τα διάβαζαν, έμεναν ευχαριστημένα περιμένοντας τα μεν κοριτσάκια να τα γυρέψει κάποτε ένα όμορφο βασιλόπουλο με άσπρο άλογο που θα έδινε ένα σωρό μάχες για να κατακτήσει την καρδιά τους, τα δε αγοράκια δεν έβλεπαν την ώρα να καβαλήσουν ένα πανώριο άτι και να τρέξουν να συναπαντήσουν τη βασιλοπούλα των ονείρων τους.
Ωσπου νά'ρθει η ώρα η καλή, που λένε, τα κοριτσάκια μάθαιναν όλα τα μυστικά του νοικοκυριού βοηθώντας τη μαμά τους και τα αγοράκια κάνανε ασκήσεις παληκαριάς σκαρφαλώνοντας σε δέντρα και παίζοντας ξύλο με τα συνομίληκά τους για να μαθαίνουν τη δύναμή τους. Το κορίτσι πρέπει να είναι καλό και ήμερο και γλυκό και τρυφερό, να μοσχομυρίζει καθαριότητα, να ξέρει να μαγειρεύει, να ράβει και να κεντάει και να μπαλώνει, να ξέρει τι σημαίνει αφοσίωση και αγάπη και να γνωρίζει πόσο διαφορετικό είναι από το αγόρι.


Το αγόρι πάλι, από τη μεριά του, πρέπει να μαθαίνει στη σκληρή δουλειά, να βοηθάει τον πατέρα του στα χωράφια, να μαθαίνει τα μυστικά της φύσης παρατηρώντας τα ζώα και τα φυτά, να είναι ατίθασσο και περήφανο, θαρραλέο για να τα βγάζει πέρα στα δύσκολα, να φωνάζει δυνατά και να κρυφοκοιτάζει τα κορίτσια δείχνοντας ότι τα περιφρονεί αλλά, βαθειά μέσα του, λαχταρώντας να σφίξει τουλάχιστον ένα στην αγκαλιά του, να νοιώσει πόσο απαλό είναι το δέρμα του κοριτσιού και πόσο μυρωδάτα είναι τα μαλλάκια του.
Μέχρι να γίνουν γυναίκες, τα κορίτσια φοβούνται τ' αγόρια και κλείνονται κοιτάζοντας στα κλεφτά τα πίσω από κλειστά παράθυρα τα αγόρια της καρδιάς τους, κι αν ένα αγόρι τους ζητήσει ένα φιλί τρέχουν αλαφιασμένα μακριά. Και πώς να γίνει γυναίκα ένα κορίτσι άμα δε φιληθεί; Τ' αγόρια δεν το ξέρουν αυτό, ότι πρέπει να φιλήσουν το κορίτσι για να το κάνουν γυναίκα κι εκείνα να γίνουν άντρες με τα όλα τους και χασομερούν όσο γίνεται επειδή φοβούνται την άρνηση του κοριτσιού. Η άρνηση όμως είναι μέσα στη φύση της γυναίκας όπως η επίθεση μέσα στη φύση του άντρα. Ετσι, πολλά αγόρια αργούν να μεγαλώσουν ή το ρίχνουν στη φιλοσοφία ή πάνε στις πουτάνες για να μάθουν τα μυστικά του έρωτα, πράγμα που δεν είναι και το καλύτερο.


Σήμερα, οι ρόλοι έχουν μπερδευτεί αρκετά, μια και οι γυναίκες έχουνε μπει για τα καλά στη βιοπάλη και συχνά ανταγωνίζονται τους άντρες. Εκείνοι οι καημένοι έχουν χάσει το μπούσουλα, τη πυξίδα της φύσης τους που τους οδηγούσε τόσα χρόνια στο ρόλο του κυνηγού. Αντί λοιπόν να αφήνουν το κορμί τους ελεύθερο να μιλήσει, τρομάζουν στη σκέψη του έρωτα που ταράζει τα σωθικά τους και δε ξέρουν τον τρόπο να φέρουν βόλτα, να κατακτήσουν ένα κορίτσι και να το κάνουν γυναίκα και να ανδρωθούν μέσα από τη σχέση αυτή. Εχει σκάσει μύτη και η "σεξουαλική παρενόχληση", ο ιός του AIDS επίσης δυσκολεύει τα πράγματα, ο φόβος λοιπόν είναι δικαιολογημένος ίσαμε ένα σημείο. Αυτός που κυριαρχεί πάντως είναι ο φόβος της απόρριψης, πράγμα που δε θα συνέβαινε αν τα σημερινά αγόρια δεν προστατευόντουσαν τόσο πολύ από τους γονείς τους. Αν εμείς οι γονείς μπορούσαμε να καταλάβουμε και να αφήνουμε στη θέση μας τα παιδιά μας, να παίρνουν εκείνα τα ηνία όταν μεγαλώνουν. Να φταίει και η αύξηση του μέσου όρου ζωής; Και τα οικονμικά μας χάλια; Και η ανεργία; Ισως...
Να προστατεύουμε, ναι, τα παιδιά μας, αλλά μέσα σε λογικά όρια. Οχι όλο καταδυνάστευση, καλλιέργεια του φόβου και απαγορεύσεις. Η υπερβολική προστασία φέρνει συχνά ανάποδα αποτελέσματα, τόσο που τείνουν να αντιστραφούν οι κλασικοί ρόλοι και να βλέπουμε το φαινόμενο να γίνονται οι γυναίκες κυνηγοί και οι άντρες θηράματα. Ισως χρειάζονται τα παραμύθια ένα γερό ρετουσάρισμα, να προσαρμοστούν στο σήμερα, ώστε ούτε τα κοριτσάκια να περιμένουν το θαρραλέο και δυνατό βασιλόπουλο πάνω στ' άσπρο άλογο, ούτε τ' αγοράκια τη γλυκειά και άβγαλτη ρομαντική βασιλοπούλα με το κέντημα στην ποδιά.



Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006

ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤ' ΑΛΛΟ




Πόσο παραγωγικός είναι ο άνθρωπος που εργάζεται ΓΙΑ ΝΑ δημιουργεί ανάγκες;

η λεπτή γραμμή των τσινόρων υποχωρεί



Ξυπνώ με τα μάτια κλεισμένα σφιχτά.
Η ουρά της μαϊμούς απλωμένη
στη γραμμή των τσινόρων
εμποδίζει το άνοιγμά τους


- Μάθε μα βλέπεις προς τα μέσα!
Ακούγεται μια υποχθόνια φωνή.
Σκύβω προς το υπόγειο,
ν' ακούσω καλύτερα,
αλλά η φωνή
όσο την πλησιάζω τόσο ξεμακραίνει
ώσπου χάνεται εντελώς.
Τα τσίνορα ορθώνονται σα λόγχες,
το φως κανονιοβολεί φώκιες
μεταξύ των κενών.


Οι φώκιες κρύβονται στις ίριδες
ξερνούν αστέρια,
η λεπτή γραμμή των τσινόρων υποχωρεί,
ανοίγεται προς τα μέσα,
βλέπω πολικές αρκούδες,
αλλά μαϊμού πουθενά.


Η ουρά της έγινε πύραυλος
Παλεύει με σαπουνόφουσκες
Πλησιάζοντας το φεγγάρι


Μόλις πέρασε το σκουπιδιάρικο...



Αυτές οι πρωινές ώρες, οι μικρές που λένε, είναι παράξενες για μένα. Τέτοιες ώρες έχουν συμβεί αντιφατικά γεγονότα που άλλα θυμάμαι με ευχαρίστηση, άλλα με απορία, άλλα με αηδία και άλλα με τρόμο. Υπάρχουν και φορές που συνέβησαν πράγματα με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μαζεμένα. Ευχαρίστηση, απορία, αηδία και τρόμος σε οικονομική συσκευασία, όλα μαζί ταυτόχρονα.

Κάποια φορά θυμάμαι π.χ. ένα όμορφο βράδυ που ξεντώθηκε μέχρι τις μικρές ώρες με ενδιαφέρουσα συζήτηση και μακρύ τσιμπουσάρισμα. Προχωρώντας ο χρόνος στη κλεψύδρα, η συζήτηση ακροβατούσε, ανακατευόταν με την άμμο και απορούσα πώς γλιστρούσαν οι λέξεις μέσα από το στενό στόμιο και έπεφταν στο χαμηλό της υπογάστριο, ενώ, αηδιασμένη από το θέαμα της ανοιχτής κοιλιάς της που τις ρούφαγε με λαιμαργία, τρόμαζα στο τέλος με το γδούπο του τελευταίου κόκκου που βούλιαζε βαρύτερος από όλους τους προηγούμενους και σχημάτιζε ένα βαθύ κρατήρα.

Κατόπιν, ξημέρωνε και, μαζί με τον ήλιο που έσκαγε πίσω από το βουνό, αναποδογύριζα τη κλεψύδρα ώστε να προλάβει να αδειάσει αρκετά για να μου χαρίσει την επόμενη εκπληκτική σύνθεση συναισθημάτων στις μικρές ώρες που θα ερχόντουσαν. Κάποιες φορές νύσταζα τόσο που έπεφτα ξερή για ύπνο και ονειρευόμουν την άμμο να ρέει, να χύνεται, να βουλιάζει χωρίς σταματημό και όταν ξυπνούσα η ώρα είχε περάσει και η απόλαυση της ευχαρίστησης, της απορίας, της αηδίας και του τρόμου είχε χαθεί.

Θυμάμαι μια φορά που ο τρόμος είχε υπερισχύσει αισθητά όταν άκουσα κάποιον να μου λέει «ξέρεις, εγώ που με βλέπεις έχω σκοτώσει τρεις ανθρώπους», θυμάμαι κι άλλη μια που η αηδία είχε ξεπεράσει τα όρια όταν βρέθηκα να υφίσταμαι βίαιη παρέμβαση στο ανοιγμένο σαν τριαντάφυλλο κρανίο μου και κάποιος σκάλιζε το μυαλό μου, θυμάμαι και μια περίπτωση απορίας όπου αναρωτιόμουν τι να γύρευα αγκαλιά με μια κλεψύδρα γεμάτη φίδια αντί για άμμο, αλλά τη φορά που ένοιωσα άφατη ευχαρίστηση δεν τη θυμάμαι καθόλου. Ισως επειδή έχει μείνει κολλημένη κάτω από τη μασχάλη μου που έχω καιρό να τη περιποιηθώ και τη σκεπάζουν άφθονες τρίχες, σαν αυτές που πληκτρολογώ τώρα δα.

Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006

Ενα σενάριο με προεκτάσεις



τίτλος: παρακολουθώντας βήμα βήμα ένα αποτρόπαιο γεγονός
τόπος: Βέροια (ή άλλη επαρχιακή πόλη)
χρόνος: μια νύχτα Φλεβάρη
παίζουν: 6 μικρά παιδιά από 10 μέχρι 14 χρονών και κάποιος/οι μεγάλος/οι




Τα 5 παιδιά (2 ελληνάκια, 1 αλβανάκι, 1 βορειοηπειρωτάκι, 1 ρουμανάκι) κυνηγούν 1 γεωργιανάκι. Μόλις έχουν παίξει μπάσκετ και το γεωργιανάκι πηγαίνει στο μάθημα ζωγραφικής.

Το γεωργιανάκι φοβάται επειδή τα 5 παιδιά το πλακώνουν συχνά στο ξύλο και τρέχει να ξεφύγει καθώς διαπιστώνει να έχουν ξανά άγριες προθέσεις.

Τα παιδιά οσμίζονται (όπως τα σκυλιά) τη μυρωδιά του φόβου του και το κυνηγούν.

Περίπτωση Α': Το γεωγιανάκι σκοντάφτει, πέφτει και χτυπάει άσχημα.

Περίπτωση Β': Το γεωγιανάκι κατευθύνεται προς ένα ερειπωμένο σπίτι να κρυφτεί από τους διώκτες του, αλλά το προλαβαίνουν και του ρίχνουν ένα γερό ξύλο που το αφήνουν αναίσθητο.

Περίπτωση Γ': Το γεωγιανάκι τρώει μια πέτρα (από αυτές που του ρίχνουν οι "φίλοι" του) στο κεφάλι και πέφτει κάτω.

Περίπτωση Δ': Το γεωγιανάκι φτάνει στο ερειπωμένο σπίτι, κρύβεται, αλλά το βρίσκουν και το κλειδώνουν σε ένα δωμάτιο, όπου υφίσταται βασανιστήρια.


Ερωτήματα για όλες τις περιπτώσεις:

1. Γιατί τα παιδιά δεν κάλεσαν βοήθεια όταν είδαν το γεωργιανάκι αναίσθητο;

2. Μήπως κάλεσαν βοήθεια, αλλά όχι τη "σωστή"; Δηλαδή, μήπως κάλεσαν κάποιον (γονιό ή συγγενή τους) ο οποίος ανέλαβε δράση στο να σύρει το γεωργιανάκι στο ερειπωμενο σπίτι και να το θάψει;

3. Το γεωργιανάκι ήταν νεκρό ή ζωντανό μετά το πέσιμο, ή τον ξυλοδαρμό, ή τον λιθοβολισμό, ή τα βασανιστήρια;

4. Μήπως ο "μεγάλος" που προσέτρεξε για βοήθεια γνώριζε ήδη ότι το ερειπωμένο σπίτι θα κατεδαφιζόταν;

5. Μήπως είχε κάποια σχέση με τον χειριστή του σκαπτικού μηχανήματος που μετέφερε τα μπάζα και μετέφερε το πτώμα πριν τη θεμελίωση της νέας οικοδομής;

6. Μήπως το πτώμα τσιμενταρίστηκε στα θεμέλια; (όπως στην περίπτωση του μηχανολόγου που τσιμεντάρησε σε θεμέλιο πολυκατοικίας το πτώμα του γιού του)


Γενικές απορίες:

1. Η μάνα του σκοτωμένου παιδιού πώς αντιμετωπιζόταν από τον κόσμο της πόλης; Γιατί φοβόταν να επιμείνει, να ξαναπάει στον κ. δ/ντή του σχολείου για να ξαναπαραπονεθεί που απειλούσαν και δέρνανε το παιδί της;

2. Γιατί ο κ. δ/ντής του σχολείου αρνείται ότι τον είχαν επισκεφτεί η μάνα του παιδιού, αλλά και άλλοι γονείς, που εξέφραζαν παράπονα για την παραβατική συμπεριφορά ορισμένων παιδιών; Μήπως συμμεριζόταν τις απόψεις των παιδιών αυτών; Ακόμα χειρότερα, μήπως πυροδοτούσε τον υπερεθνικισμό τους; (η απορία ισχύει και για μερικούς δασκάλους που κάνουν τώρα το παγώνι)

3. Γιατί ο κ. πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων υποστηρίζει ότι όλα ήταν πολύ καλά και υπό έλεγχο; Γιατί νομίζει πως μας ενδιαφέρει αν ο ίδιος είναι ευϋπόληπτος πολίτης εδώ και 35-40 χρόνια; Για τη θέση που κατέχει η υπευθυνότητα έχει σημασία και όχι η υπόληψή του.

4. Γιατί η έρευνα της αστυνομίας άργησε τόσο πολύ να γίνει στον τόπο του εγκλήματος και στράφηκε κυρίως προς το εξωτερικό; Τόση εμπιστοσύνη πια στην καθαρότητα των ελληνικών χεριών;

5. Γιατί ο αρμόδιος εισαγγελέας άφησε ελεύθερα τα παιδιά μετά την ομολογία τους;

6. Γιατί δεν τα εξέτασε ψυχολόγος;

7. Τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης (ή τάξεων) του Α' δημοτικού σχολείου Βέροιας δεν έχουν ανάγκη ψυχολόγου; Πώς λογαριάζει η πολιτεία να τα συνδράμει, να τα στηρίξει;

8. Γιατί δεν υπάρχει προστασία των παιδιών δραστών από την επέλαση των ΜΜΕ;

9. Ποιος ο ρόλος της κυβέρνησης; Τι μέτρα θα παρθούν; Οι αρμόδιοι υπουργοί (Δικαιοσύνης, Δημ. Τάξης, Εσωτερικών, Παιδείας) κοιμούνται;

10. Γιατί δεν αναλαμβάνει τελικά η TV την κυβέρνηση και όλες τις υπηρεσίες, μια και κάνει καλύτερα τη δουλειά της σε όλους τους τομείς;

11. Ολα αυτά τα καινούργια αγάλματα με αγωνιστές κουμπουροφόρους και σπαθάρχες που έχουν ανεγερθεί στις πλατείες των επαρχιακών πόλεων, και που είχα την ευκαιρία να θαυμάσω στο πρόσφατο ταξίδι μου στην ενδοχώρα, τι ρόλο παίζουν; Χάθηκαν οι μοντέρνοι καλλιτέχνες; Ετσι καλλιεργούμε την αγάπη για τις Τέχνες και την έφεση στη δημουργικότητα στα παιδιά μας;


_____________________
Παρατήρηση: Είδα ένα ντοκυμαντέρ όπου σε κάποιο τόπο της δυτικής Ελλάδας εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα της ΕΕ για παιδιά με παραβατική συμπεριφορά, όπου φιλοξενούνται παιδιά απο άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να βοηθηθούν στην επανένταξή τους στη κοινωνία και μου έκανε ευχάριστη εντύπωση. Τα δικά μας παιδιά γιατί τα παραμελούμε ως κοινωνία και ως κράτος;

(συνεχίζεται και προσθέστε ό,τι νομίζετε, δεν δηλώνω τόσο ευφάνταστη)