Καταφθάνει καλπάζοντας, σε λίγες ώρες θα βρεθούμε αντιμέτωποι. Το Πάσχα και'γώ. Σκατά. Φρίκη, να το πω πιο κομψά. Η γιορτή αυτή που υπήρξε γιορτή για πολλά συνεχή χρόνια, αποτελεί εφιάλτη από το 2000 και μετά. Για μένα, ε. Ημέρα μνήμης και θλίψης, και πώς θα περάσει. Θα δούμε. Θα ξέρω ότι σίγουρα κάποιοι περνούν καλά και θα προσπαθήσω να χαίρομαι για κείνους. Μπορεί να το ρίξω στο διάβασμα, μπορεί να ζωγραφίσω κάτι, πιθανότατα να το ρίξω στον ύπνο. Θα δείξει. Παίζει και το να πάω σε φίλους, ίσως το αποφασίσω. Τελευταία στιγμή και ΑΝ. Ιδωμεν.
Σήμερα το βράδυ, Επιτάφιος στο Α' Νεκροταφείο. Ηχεί υπέροχα η μπάντα -ποια μπάντα είναι δεν ξέρω. Ψέλνεται το "Ω, γλυκύ μου Εαρ" που μου αρέσει. Είναι ένας Επιτάφιος χαρούμενος σχεδόν, στο φυσικό του τόπο. Χωρίς πολλές φανφάρες. Ο Επιτάφιος αυτός βγαίνει νωρίς, πριν από τους άλλους, μόλις δύσει ο ήλιος. Θα πάω από τις 7:00 να είμαι σίγουρη. Η μικρή θα πάει στο Λυκαβηττό, στον Αγιο Ισίδωρο, με την παρέα της. Κάθε γενιά με τις προτιμήσεις της. Καλά είναι και κει, αλλά ξεποδάριασμα (για μένα) όλ' αυτά τα σκαλιά.
Παλιά, όταν είμαστε παιδιά, πηγαίναμε πρώτα σε αυτόν του Α' Νεκροταφείου. Τ' αγόρια κάνανε τσιγάρο στον τάφο των παπούδων και λέγαμε ανέκδοτα πιστεύοντας πως τους δίνουμε χαρά, είχαμε μια παράξενη οικειότητα με τους αγαπημένους μας νεκρούς. Μετά προλαβαίναμε καναδυοτρείς Επιτάφιους ακόμα. Υστερα, την κάναμε για ένα ταβερνείο πίσω απο το Ιπποκράτειο -το μόνο ανοιχτό σε όλη την Αθήνα- και πλακωνόμαστε στα σουβλάκια, μπριζόλες, κλπ αμαρτωλά, μετά απο συνεπή νηστεία καθόλη τη διάρκεια της μεγαλοβδομάδας, ένεκα οι μαμάδες και οι γιαγιάδες. Δεν είμαι καλή μαμά. Δεν ανάγκασα τα παιδιά μου να νηστέψουν. Αλλωστε, κάνουν δίαιτα -όχι πείνας, απλώς υγιεινή διατροφή. Δερματάκι σιντεφένιο. Οικογενειακό μας. Αμέ!
Αχ, γιατί να χαθείς έτσι άδοξα; Γιατί να μην υπάρχει Ανάσταση για όλους;
Ψέμματα. Ολα ψεύτικα. Τάισμα για το Φόβο. Δε θέλω να φοβάμαι τίποτα. Αμήν.
Σήμερα το βράδυ, Επιτάφιος στο Α' Νεκροταφείο. Ηχεί υπέροχα η μπάντα -ποια μπάντα είναι δεν ξέρω. Ψέλνεται το "Ω, γλυκύ μου Εαρ" που μου αρέσει. Είναι ένας Επιτάφιος χαρούμενος σχεδόν, στο φυσικό του τόπο. Χωρίς πολλές φανφάρες. Ο Επιτάφιος αυτός βγαίνει νωρίς, πριν από τους άλλους, μόλις δύσει ο ήλιος. Θα πάω από τις 7:00 να είμαι σίγουρη. Η μικρή θα πάει στο Λυκαβηττό, στον Αγιο Ισίδωρο, με την παρέα της. Κάθε γενιά με τις προτιμήσεις της. Καλά είναι και κει, αλλά ξεποδάριασμα (για μένα) όλ' αυτά τα σκαλιά.
Παλιά, όταν είμαστε παιδιά, πηγαίναμε πρώτα σε αυτόν του Α' Νεκροταφείου. Τ' αγόρια κάνανε τσιγάρο στον τάφο των παπούδων και λέγαμε ανέκδοτα πιστεύοντας πως τους δίνουμε χαρά, είχαμε μια παράξενη οικειότητα με τους αγαπημένους μας νεκρούς. Μετά προλαβαίναμε καναδυοτρείς Επιτάφιους ακόμα. Υστερα, την κάναμε για ένα ταβερνείο πίσω απο το Ιπποκράτειο -το μόνο ανοιχτό σε όλη την Αθήνα- και πλακωνόμαστε στα σουβλάκια, μπριζόλες, κλπ αμαρτωλά, μετά απο συνεπή νηστεία καθόλη τη διάρκεια της μεγαλοβδομάδας, ένεκα οι μαμάδες και οι γιαγιάδες. Δεν είμαι καλή μαμά. Δεν ανάγκασα τα παιδιά μου να νηστέψουν. Αλλωστε, κάνουν δίαιτα -όχι πείνας, απλώς υγιεινή διατροφή. Δερματάκι σιντεφένιο. Οικογενειακό μας. Αμέ!
Αχ, γιατί να χαθείς έτσι άδοξα; Γιατί να μην υπάρχει Ανάσταση για όλους;
Ψέμματα. Ολα ψεύτικα. Τάισμα για το Φόβο. Δε θέλω να φοβάμαι τίποτα. Αμήν.
8 σχόλια:
είναι χαζό να το λες, αλλά καμιά φορά, κάνει καλό να το ακούς: μην στεναχωριέσαι...
Αχ βρε Ροδίτσα μου τι να πει κανείς για σένα... Είσαι οι μοίχειες σκέψεις όλων μας. Σε αγαπάμε... Καλό Πάσχα!
Εχουμε να σας ανακοινώσουμε ότι μετά από τον Θάνατο υπάρχει ζωή όπως ακριβώς θα αναστηθεί το έθνος το 2024. Προς το παρόν πρέπει να γιορτάσουμε άλλη μια Ανάσταση του Εθνους. 21 Απριλίου. Μία εθνική Πατριωτική εορτή. Μας θυμίζει τα λόγια του Προφήτη για τα λαμόγια τους πολιτικούς.
Για να μη ξεχνιόμαστε.
Χρόνια πολλά.
Ροδιά, πάρε το τραίνο, ανέβα Λάρισα, να πάμε σε όλους τους Επιτάφιους (συναντιούνται στην πλατεία) και μετά θα ξεχυθούμε να βρούμε καμιά καρέκλα σε τσιπυράδικο. Είναι όλα γεμάτα, τα καφενεία, οι καφετέριες (μοδέρνες), ακόμη και τα μπαρ, σερβίρουν τσίπουρο και μεζεδάκια μετά τον Επιτάφιο.
Δεν χρειάζεται να φοβάσαι για ΤΙΠΟΤΑ γλυκιά μου!
Έχεις τις ευχές μας και ό,τι πιο ειλικρινά ζεστό απ' την ψυχή μας!
Έτσι, για να απαλύνει λίγο...
(Ο καθένας έχει το σταυρό του να κουβαλάει, νά σαι σίγουρη - σιγά μην τον αφήνουμε όμως να μας πλακώσει, κάποιος βρίσκεται να βοηθήσει!)
Και τις δικές μου ευχές μανούλα.
:')
*** γατουλίνι, δε στενοχωριέμαι για κάτι που δεν αλλάζει, απλώς θυμάμαι. Θέλω να θυμάμαι και αυτό πονάει.
σμουτς!:-)
*** κ. Νομάρχα, λατρεύω τις... μοίχειες σκέψεις σας!:-)
(όλο εκεί ο νους σου πιθηκάνθρωπε, μη τύχει και ξεφύγεις καθόλου, ε)
*** κ. funEL, ευχαριστώ που με ανακαλείτε -από καιρού εις καιρόν- στην τάξη:-)
*** Annabooklover, ευχαριστώ για τη πρόσκληση:-) Πειράζει να κάνω χρήση εν ευθέτω χρόνω; (που λένε..)
*** An-Lu, μου άρεσε και το σχολιάκι που έσβησες!:-) Δε φοβάμαι καρδούλα μου.
*** neTpen, έτσι ακριβώς είναι. Με Ι.Χ. σταυρούς πορευόμαστε. Η βοήθεια του μέσου αυτού είναι ήδη πολύ ισχυρή!:-)
*** COSTANTINA κορούλα μου, ΣΜΟΥΤΣ!:-) Πρόσεχε τη διατροφή σου τώρα που σε κυνηγά ο χρόνος, ε
(σε βλέπω να τσακιζεις γαριδάκια πάλι. ΜΗΗΗΗΗΗ)
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΙΔΙΑ!!!:-))))
(αν αυτό είναι που επιθυμείτε να ακούσετε)
Δημοσίευση σχολίου