Να μάθω από πρώτο χέρι πώς είναι αυτό που λέγεται «κατάντια».
Θα βρω μια γειτονιά πολυσύχναστη, δυο τρεις φίλους να κρατάνε τσίλιες, θα κουκουλωθώ να μην είμαι αναγνωρίσιμη, θ' απλώσω το χέρι και ό,τι προκύψει.
Πώς γίνεται όμως αυτό το άπλωμα του χεριού;
Είχα διαβάσει για ένα παιδί από γειτονική χώρα που, πριν έρθει εδώ πέρα, έκοψε το ένα χέρι του για να ζητιανεύει. Δεν έβγαζε αρκετά, όσα είχε υπολογίσει, επέστρεψε στη χώρα του, έκοψε και το άλλο και ξαναγύρισε...
Επικερδές επάγγελμα λένε
4 σχόλια:
ξέρεις πόσες φορές το έχω σκεφτεί;!!!! αλλά όχι να είμαι μη αναγνωρίσιμη, ούτε φτωχικά ντυμένη, να πάω με το καλό μου τζιν βαμένη και χτενισμένη, να κάτσω π.χ. στα σκαλιά μιας εκκλησίας ή σ' ένα πεζούλι έξω από το ΖΑRA και ν' απλώσω το χέρι, κοιτώντας τους όλους στα μάτια... τι θα ένιωθα; τι θα ένιωθαν;
Ααχαχαχαχαχαχα!
Παρανοϊκούς βγάζει η σχολή!:-)
Το είχε κάνει ένας συνάδελφος στο Β' έτος.. φυλάγαμε τσίλιες στο απέναντι πεζοδρόμιο.. το πείραμα κράτησε μια ώρα περίπου.. έκανε και ψοφόκρυο βλέπεις.
Με τα "κέρδη" φάγαμε και οι τρείς ένα υπέροχο γεύμα στο Ολυμπος-Νάουσα (το καλύτερο -τότε- της συμπρωτεύουσας)
κοίτα τους στα μάτια και θα καταλάβεις. αν και κανένας τους πια δεν κοιτάει στα μάτια. μάλλον ξέρουν οτι είναι κακοί επαγγελματίες.
παλιότερα, όλο και κάποιος απ' αυτούς κοίταζε στα μάτια. και σε πόναγε αυτο το βλέμμα.
εγινε κι'αυτό δουλειά.
http://www.youtube.com/watch?v=smdjY22wiaw
Δημοσίευση σχολίου