Η Costantina άνοιξε ένα νέο blog με τίτλο YIOTHESIES όπου αιτείται την αλλαγή του Νόμου περί υιοθεσιών. Την απλοποίησή του δηλαδή, ώστε να είναι πιο εύκολες και συντομότερες οι διαδικασίες υιοθεσίας ενός παντέρημου παιδιού.
Το ζήτημα με είχε απασχολήσει πριν από πολλά χρόνια, όταν μια θεία της μάνας μου, πολύ ευκατάστατη επιστήμων, έφτασε σε διαδικασίες παράξενες ώστε να καταφέρει να υιοθετήσει ένα παιδάκι. Οχι μέσω των ιδρυμάτων, επειδή εκείνα δίνουν για υιοθεσια παιδιά μόνο σε ζευγάρια και εκείνη (η θεία) ήταν ανύπαντρη.
Κάποτε, όταν η μικρή μου κόρη ήταν 3 μηνών, είχε συμβεί ένα περιστατικό που με είχε συγκλονίσει. Είχε βρεθεί ένα μωράκι 15 ημερών έκθετο και κακοποιημενο άγρια στο δρόμο. Το συζητήσαμε με το σύντροφό μου και θελήσαμε να το βοηθήσουμε να μεγαλώσει, να το κάνουμε δικό μας παιδί. Σκοντάψαμε στο Νόμο. Επειδή είχαμε ήδη δυο παιδιά για να γίνουμε "θετοί γονείς" και επειδή είχαμε αρκετό εισόδημα για να χριστούμε "ανάδοχη οικογένεια".
Εκτοτε, συχνά σκέφτομαι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Κάπου κάπου, όταν επισκέπτομαι το ΠΙΚΠΑ και αυτά τα μουτράκια με υποδέχονται ως "μαμά" τρελλαίνομαι από θλίψη για το τι τα περιμένει σαν μεγαλώσουν και βγούν στην κοινωνία "μας". Γιατί η κοινωνία δεν είναι γι αυτά, δεν είναι ΚΑΙ δική τους, μια και τα αποστρέφεται.
Εφτασα λοιπόν στη σκέψη της αποτροπής του να υπάρχουν έκθετα παιδιά, της ΠΡΟΛΗΨΗΣ δηλαδή του "φαινομένου" αυτού. Πώς; Με το να υποστηρίζονται οι γονείς, να στηρίζεται η οικογένεια με κάθε τρόπο ώστε να ΜΗ ΦΤΑΝΕΙ στο σημείο να δίνει (με όποιο τρόπο) τα παιδιά της.
Το κράτος (που ΕΜΕΙΣ το αποτελούμε) χρειάζεται την οικογένεια (ακόμα, μέχρι να φτάσει να ξεφουρνίζει παιδιά με το σύστημα κλωνισμού) για να αποκτά νέους πολίτες. ΟΦΕΙΛΕΙ λοιπόν να στηρίζει επαρκώς αυτό το θεσμό.
Παρακολουθώντας εκπομπές (λεγόμενες) trash TV, αν και περισσότερο τείνουν προς trace TV, μια και ιχνηλατούν πτυχές που εμείς οι "καθωσπρέπει" αδυνατούμε να φανταστούμε καν ότι υπάρχουν, είχα την ευκαιρία να δω ένα ζευγάρι γονέων που απεγνωσμένα ζητούσε να τους επιστραφούν τα 5 (πέντε) παιδιά τους πίσω απο τα ιδρύματα όπου τα είχε στείλει κοινωνική λειτουργός κρίνοντας ανεπαρκή τα μεσα που τους παρείχαν οι γονείς τους, δηλαδή ένα χώρο διαβίωσης για ΟΛΗ την οικογένεια σε κοντέϊνερ εμβαδού 30 τ.μ. μετά από το σεισμό. Αντί να βοηθήσει το κράτος (ΕΜΕΙΣ δλδ, επιμενω) να καλυτερέψουν οι συνθήκες διαβίωσης, να συνδράμει το ζευγάρι των ενηλίκων ώστε να έχει εργασία και συνεπώς αρκετό εισόδημα ώστε να διατρέφει "σωστά" τα παιδιά του, έσπευσε να πάρει τα παιδιά και να τα στείλει στις "σωστες" συνθήκες διαβίωσης των ιδρυμάτων.
Εκτός από αυτό το περιστατικό, παρακολούθησα και μια διαφορετική ιστορία, όπου ένα παιδάκι δεν γινόταν δεκτό από ιδρύματα που δήλωναν πληρότητα (ενώ είχαν θέσεις) επειδή ήταν άτακτο και με "παραβατική" συμπεριφορά. Τα ιδρύματα λοιπόν επιθυμούν παιδιά ρομποτάκια, ήσυχα και παραδομένα, υποταγμένα ανθρωπάκια.
Τελικά, πιστεύω ότι όχι μόνο ο Νόμος για τις υιοθεσίες θελει συμμάζεμα, αλλά ότι ΟΛΗ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ των "φαινομένων" ΠΑΙΔΙ και ΦΤΩΧΕΙΑ χρειάζεται νεες βάσεις. Για να μην αποτελούν φαινόμενα πλέον και να πέσουν στο χώρο της ανυπαρξίας.
Αυτά -για την ώρα.
Το ζήτημα με είχε απασχολήσει πριν από πολλά χρόνια, όταν μια θεία της μάνας μου, πολύ ευκατάστατη επιστήμων, έφτασε σε διαδικασίες παράξενες ώστε να καταφέρει να υιοθετήσει ένα παιδάκι. Οχι μέσω των ιδρυμάτων, επειδή εκείνα δίνουν για υιοθεσια παιδιά μόνο σε ζευγάρια και εκείνη (η θεία) ήταν ανύπαντρη.
Κάποτε, όταν η μικρή μου κόρη ήταν 3 μηνών, είχε συμβεί ένα περιστατικό που με είχε συγκλονίσει. Είχε βρεθεί ένα μωράκι 15 ημερών έκθετο και κακοποιημενο άγρια στο δρόμο. Το συζητήσαμε με το σύντροφό μου και θελήσαμε να το βοηθήσουμε να μεγαλώσει, να το κάνουμε δικό μας παιδί. Σκοντάψαμε στο Νόμο. Επειδή είχαμε ήδη δυο παιδιά για να γίνουμε "θετοί γονείς" και επειδή είχαμε αρκετό εισόδημα για να χριστούμε "ανάδοχη οικογένεια".
Εκτοτε, συχνά σκέφτομαι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Κάπου κάπου, όταν επισκέπτομαι το ΠΙΚΠΑ και αυτά τα μουτράκια με υποδέχονται ως "μαμά" τρελλαίνομαι από θλίψη για το τι τα περιμένει σαν μεγαλώσουν και βγούν στην κοινωνία "μας". Γιατί η κοινωνία δεν είναι γι αυτά, δεν είναι ΚΑΙ δική τους, μια και τα αποστρέφεται.
Εφτασα λοιπόν στη σκέψη της αποτροπής του να υπάρχουν έκθετα παιδιά, της ΠΡΟΛΗΨΗΣ δηλαδή του "φαινομένου" αυτού. Πώς; Με το να υποστηρίζονται οι γονείς, να στηρίζεται η οικογένεια με κάθε τρόπο ώστε να ΜΗ ΦΤΑΝΕΙ στο σημείο να δίνει (με όποιο τρόπο) τα παιδιά της.
Το κράτος (που ΕΜΕΙΣ το αποτελούμε) χρειάζεται την οικογένεια (ακόμα, μέχρι να φτάσει να ξεφουρνίζει παιδιά με το σύστημα κλωνισμού) για να αποκτά νέους πολίτες. ΟΦΕΙΛΕΙ λοιπόν να στηρίζει επαρκώς αυτό το θεσμό.
Παρακολουθώντας εκπομπές (λεγόμενες) trash TV, αν και περισσότερο τείνουν προς trace TV, μια και ιχνηλατούν πτυχές που εμείς οι "καθωσπρέπει" αδυνατούμε να φανταστούμε καν ότι υπάρχουν, είχα την ευκαιρία να δω ένα ζευγάρι γονέων που απεγνωσμένα ζητούσε να τους επιστραφούν τα 5 (πέντε) παιδιά τους πίσω απο τα ιδρύματα όπου τα είχε στείλει κοινωνική λειτουργός κρίνοντας ανεπαρκή τα μεσα που τους παρείχαν οι γονείς τους, δηλαδή ένα χώρο διαβίωσης για ΟΛΗ την οικογένεια σε κοντέϊνερ εμβαδού 30 τ.μ. μετά από το σεισμό. Αντί να βοηθήσει το κράτος (ΕΜΕΙΣ δλδ, επιμενω) να καλυτερέψουν οι συνθήκες διαβίωσης, να συνδράμει το ζευγάρι των ενηλίκων ώστε να έχει εργασία και συνεπώς αρκετό εισόδημα ώστε να διατρέφει "σωστά" τα παιδιά του, έσπευσε να πάρει τα παιδιά και να τα στείλει στις "σωστες" συνθήκες διαβίωσης των ιδρυμάτων.
Εκτός από αυτό το περιστατικό, παρακολούθησα και μια διαφορετική ιστορία, όπου ένα παιδάκι δεν γινόταν δεκτό από ιδρύματα που δήλωναν πληρότητα (ενώ είχαν θέσεις) επειδή ήταν άτακτο και με "παραβατική" συμπεριφορά. Τα ιδρύματα λοιπόν επιθυμούν παιδιά ρομποτάκια, ήσυχα και παραδομένα, υποταγμένα ανθρωπάκια.
Τελικά, πιστεύω ότι όχι μόνο ο Νόμος για τις υιοθεσίες θελει συμμάζεμα, αλλά ότι ΟΛΗ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ των "φαινομένων" ΠΑΙΔΙ και ΦΤΩΧΕΙΑ χρειάζεται νεες βάσεις. Για να μην αποτελούν φαινόμενα πλέον και να πέσουν στο χώρο της ανυπαρξίας.
Αυτά -για την ώρα.
6 σχόλια:
Πολύ πολύ καλό. Αυτή ακριβώς είναι η "καρδιά" του προβλήματος.
Υποκλίνομαι. :)
Το ανεγκέφαλο κράτος δεν καταλαβαίνει οτι πρέπει να δώσει ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασία στις γεννήσεις. Χρειάζονται απόλυτη προτεραιότητα. Να βοηθήσει (και προτρέψει) τις νέες οικογένειες με κάθε τρόπο. Να χρηματοδοτήσει τα πάντα μέχρι μια ηλικία. Να στηρίξει το παιδί μέχρι την ενηλικίωση.
Αν μή τι άλλο για έναν τελείως ωμό και ρεαλιστικό λόγο: γιατί αύριο θα το χρειάζεται απελπισμένα.
Πριν από λίγο, βλέποντας τις ανταποκρίσεις από τη Γαλλία με τους νέους στο δρόμο (3.000.000 υπολογίζουν) να απαιτούν την απόσυρση του νομοσχεδίου "πάταξης της ανεργίας" (ωραίο όνομα!) σκέφτηκα... Πώς μπόρεσε η Γαλλία να καταντήσει έτσι; Η ευρωπαϊκή χώρα με τις περισσότερες γενήσεις και τις πολυμελείς οικογένειες; Εμείς εδώ, με την υπογεννητικότητά μας, θεωρητικά βρισκόμαστε σε καλύτερη μοίρα.. σβήνουμε αργά αργά αλλά τουλάχιστον υπάρχει εργασία και για μετανάστες (αστείο είναι αυτό).
Εχω μπερδευτεί στ' αλήθεια:
1. θέλουμε γεννήσεις,
2. δεν έχουμε τη δύναμη να ταΐσουμε τόσο κόσμο,
3. διατυμπανίζουμε τον εξ ανατολών κίνδυνο, που θα μας υποδουλώσει,
4. αντί να ενσωματώσουμε τους διάφορους πρόσφυγες στην κοινωνία μας, τους απομονώνουμε δημιουργώντας γκέτο,
5. αφήνουμε να ανθούν διάφορα σκλαβοπάζαρα, περιλαμβανομένου του εμπορίου βρεφών,
6. αποθαρρύνουμε (όπως πάντα μέχρι τώρα) τους νέους να δημιουργήσουν οικογένεια,
7. εγκαταλείπουμε στις τράπεζες το ρόλο προνοίας του κράτους, ώστε να δανειοδοτούν με τρόπους απεχθείς και καλυμμένους από ροζ παραπειστικές διαφημίσεις,
8. έχουμε περιπέσει σε κατάσταση ευφορίας (καλά να περνάμε σήμερα) ευελπιστώντας να κερδίσουμε σε κάποιο κρατικό τζόγο ή σε κάποιο τηλεπαιχνίδι για να επιζήσουμε,
9. κλπ κλπ
Δεν υπάρχει κοινωνική πολιτική και αυτή που υπάρχει ολοένα και αδυνατίζει.
Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, αλλά ίσως υπάρχει λιγος χρόνος ακόμα. Πράξεις χρειάζονται.
..αλλά.. πώς να γίνουν οι πράξεις όταν δεν έχουν προηγηθεί σκέψεις;..
(κατά τα άλλα, το μέγα πρόβλημα της φυλής των ελλήνων βλακών είναι το σκήνωμα κάποιου μοναχού, ονόματι Βησσαρίων)
Πολύ τεκμηριωμένα θέτεις το θέμα στο σύνολό του.
Στο σχόλιό σου να προσθέσουμε και τον προβληματισμό των εκτρώσεων ως μέσον αντισύλληψης (άκουσον άκουσον στα 14 όριο ηλικίας έφθασε για έκτρωση..).
Διάβαζα ένα αμερικάνικο άρθρο για την υπογεννητικότητα σε όλη την ευρώπη και δεν κατάλαβα αν επέχαιρε τελικά.
Πιάνομαι απο την τελευταία λέξη σου Κατερίνα, και ας βγω εκτός θέματος. Ξέρεις την παροιμία "κάψε με Γιάννη κι άλειψέ με λάδι"; Πιστεύω ότι, στη φάση αυτή, αποδίδει πολύ καλά τη σχέση ΕΕ-ΗΠΑ. Τόσες φωτιές ανάψανε ένα γύρω και παρά ταύτα το δολάριο πίπτει.. Ποιον καις βρε; Τη γιαγιά σου;
δεν κατάλαβες καλά....
δεν συμφέρει και δεν θέλουν οι 5-10-20 άλλη πολιτική για τίποτα και για κανένα..
και όλα αυτά τα ''θα κάνουμε, θα σας φτιάξουμε, θα σας δώσουμε, θα έχετε,'' είναι μπούρδες και στάχτη στα μάτια του κόσμου!
η ανεργία τους βολεύει*...( κοτίζει λιγότερο απο τους μισθούς )
οι συνταξιούχοι είναι βάρος *...( δεν παράγουν και ζούνε πολλά χρόνια )
τα πολλά παιδιά έχον περιττά έξοδα *...( σχολεία, παιδικοί σταθμοί κλπ.κλπ )
5-10 άτομα για τις δουλειές τους χρειάζονται και όλα τα άλλα είλωτες ή στον Καιάδα.
εάν ήταν στα χέρια τους να μας είχαν
' ξεκάνει ' όλους θα το είχαν κάνει.
αυτό πιστεύω.
*μου το έλεγε ένας βουλευτής.
Δημοσίευση σχολίου