Πέμπτη, Απριλίου 06, 2006

Παγκοσμιοποίηση ή... μονοχνωτισμός?

Εδώ και αρκετό καιρό ήθελα να σημειώσω δυο λόγια για την παγκοσμιοποίηση και πώς έχει υποστεί διαστροφή η έννοια της λέξης αυτής. Το θέμα του Γκαζμέντ Καπλάνι με τίτλο "Οι γκέι, το τάνγκα και η ένταξη", που αναρτήθηκε στις 15/3/2006 ημέρα Τετάρτη, ιδιαίτερα δε η τελευταία του παράγραφος

«H «αρρώστια» των σημερινών κοινωνιών, όπου ζουν στις ίδιες πόλεις ιθαγενείς και μετανάστες από όλα τα μέρη του κόσμου, δεν είναι η πολυπολιτισμικότητα αλλά ο πλουραλισμός των μονοπολιτισμών. Που σημαίνει ότι η κάθε κουλτούρα και ο κάθε πολιτισμός περνούν δίπλα ο ένας στον άλλον, στον ίδιο δρόμο, στην ίδια πολυκατοικία, στην ίδια πόλη, χωρίς να επικοινωνούν, χωρίς να μειγνύονται... Σαν τα καράβια την νύχτα στον ωκεανό...»

με διευκολύνει να το πράξω σήμερα, αν και πολύ θα ήθελα επίσης να καταθέσω μερικές σκέψεις περί του στιγμιαίου της επικοινωνίας στο διαδίκτυο -αυτές όμως μπορούν να περιμένουν λίγο ακόμα.

Οταν λέμε (και γράφουμε και σκεφτόμαστε) τη λέξη "παγκοσμιοποίηση" ο νους μας πηγαίνει σε ένα κόσμο όμορφο κι αγγελικά πλασμένο -που έλεγε κι ο ποιητής, τον οποίο εκτιμώ λίγο.

Η κατάσταση που μας επιβάλλεται σήμερα, αυτή η εκ των άνω εκπορευόμενη παγκοσμιοποίηση, δεν είναι το ποθούμενο απο την ανθρωπότητα. Και μόνο το ότι επιβάλλεται αντί να κατακτηθεί, είναι σοβαρό μειονέκτημα και όχι για λόγους αυστηρώς εγωιστικούς, ότι δηλαδή "φάε μουσακά που σ' αρέσει" και "όχι, δεν τρώω επειδή μου το επιβάλλεις". Η ιδιαίτερη οικονομικοπολιτική κατάσταση, η οποία επιβάλλεται στους λαούς του κόσμου σήμερα, θα ήταν κάτι τι ενδιαφέρον και ευπρόσδεκτο αν αυτό τους έφερνε πιο κοντά, τους μάθαινε τη συνεργασία, την αλληλοεκτίμηση, την αλληλοπαραδοχή, την επικοινωνία και την ανταλλαγή γνώσεων και πολιτισμού γενικότερα. Η παγκοσμοποίηση όμως, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δεν πήγασε αυθόρμητα από τις καρδιές των ανθρώπων, αλλά έφτασε βίαια από τα ταμεία των επιχειρήσεων και από τα οικονομικά υπουργεία των διαφόρων κρατών, που είναι ταγμένα να εξυπηρετούν τις επιχειρήσεις αυτές.

Το δεύτερο συνθετικό του όρου, δηλαδή το "-ποίηση" εκ του ρ. "ποιώ", σημαίνει κατι που είναι φτιαχτό, όπως λέμε "ομογενοποίηση" για τις μπάλες των σκουπιδιών που οδηγούνται στα "εργοστάσια" καταστροφής τους.

Δεν έχει ληφθεί υπόψη απο τους εγκεφάλους, που συνέλαβαν τη φαεινή(!) ιδέα να συγκεντρώσουν τις ανθρώπινες μάζες κάτω από τη στιβαρή οικονομική γροθιά τους, η ιδιαιτερότητα των λαών και των ανθρώπων οι οποίοι τους αποτελούν, τα πολιτισμικά, τα θρησκευτικά, τα εθιμικά, τα ιστορικά και άλλα χαρακτηριστικά τους. Αυτά τα χαρακτηριστικά που ενώνουν ή/και διχάζουν λαούς και ανθρώπους, το αλάτι που δίνει νοστιμιά στις μεταξύ τους σχέσεις, αγνοήθηκε -πιθανότατα σκοπίμως, ώστε να εφαρμοστεί το κλασικό "διαίρει και βασίλευε". Η απομόνωση των εξουσιαζόμενων βολεύει πάντα τους δυνάστες, όπως και η έλλειψη παιδείας. Η Διαίρεση και η Βλακεία είναι τα δυο πόδια της Εξουσίας.

Απομένει λοιπόν τώρα στους λαούς και στους ανθρώπους, αν θέλουν να εναντιωθούν στο απατηλό στοίχημα της ευμάρειας που υπόσχονται οι ανέκαθεν εξουσιαστές, να αναλάβουν δράση με απλά μέσα: Με την επικοινωνία, τη συνεργασία, την αλληλοαποδοχή και την αλληλοϋποστήριξη.

1 σχόλιο:

Νicola Beerman είπε...

καπου διαβασα εναν πολυ ευστοχο νεολογισμο που απεδιδε αυτα που (πανω-κατω)τονιζεις οτι δεν πρεπει να χαθουν κατα την παγκοσμοιοποιηση,δηλ τα ιδιαιτερα θετικα χαρακτηριστικα καθε λαου.Ναι στην παγκοσμοιοποιηση,οχι στην ισοπεδωση.Ο νεοεισαχθης ορος ηταν ''glocalisation''.(εκ του local)