Το Μέλλον και πώς να το... αποφεύγουμε!

Ο άνθρωπος, λένε, -και μάλλον έχουν δίκιο όσοι το λένε- είναι το μοναδικό πλάσμα που έχει γνώση ότι έχει ημερομηνία λήξης. Γνωρίζει πως η διάρκεια της παραμονής του στον πλανήτη, σε αυτή την κατάσταση με τα συγκεκριμμένα χαρακτηριστικά, η οποία ονομάζεται Ζωή, είναι περιορισμένη. Εχει όρια, των οποίων το εύρος αγνοεί, και αυτό του δημιουργεί φόβο. Ετσι, προσπαθεί να προσδιορίσει το "αύριο" και το "μετά" με διάφορους τρόπους, αντί να συγκεντρώσει τις προσπάθειές του στο "σήμερα", το οποίο του είναι σχετικά γνωστό, ώστε να το διαβαίνει καλύτερα.

Αυτό το φόβο του πεπερασμένου, το φόβο της αυριανής ανυπαρξίας, εκμεταλλεύονται ανά τους αιώνες όλοι όσοι θέλουν να ελέγχουν τη δύναμη του ανθρώπου, οι διάφοροι εξουσιαστές του δηλαδή. Οι βασιλιάδες παλιότερα, οι άρχοντες γενικά, οι πολιτικοί ηγέτες, οι θρησκείες, οι αστρολόγοι, οι μάγοι, κλπ κλπ, χρησιμοποιούν το φόβο ως μέσο επιβολής αξιών, συχνά αντίθετων προς τη δημιουργικότητα του ανθρώπινου πνεύματος, πατώντας ακριβώς πάνω στην αντίληψη της ύπαρξης της ψυχής.

Αν αφαιρέσουμε αυτή την αντίληψη, αν ενστερνιστούμε ότι η ενεργειακή δύναμη του ανθρώπου είναι δικό του βιολογικό κομμάτι, που ανήκει στο δικό του εγκέφαλο δηλαδή, παύουν αυτομάτως οι κάθε είδους φόβοι να τον απειλούν. Μένει να αιωρείται το ερώτημα ποιος είναι ο κατασκευαστής των πάντων -και του ανθρώπου- και αυτό μπορεί να απαντηθεί ως εξής: Ολοι οι άνθρωποι μαζί με όλα τα πλάσματα, απο το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο, περιλαμβάνοντας το σύνολο της ύλης γνωστής και άγνωστης μέχρι τώρα, αποτελούν ένα αδιάσπαστο Σύνολο, το οποίο μπορεί να αποκαλείται όπως θέλουμε, ακόμα και Θεός, αν έχουμε αυτή την ανάγκη.

Με τρομάζει η θανατολαγνική τάση που αναπτύσσεται στις διάφορες θρησκείες, ιδιαίτερα στο χριστιανισμό που τον διδάχτηκα. Ολοι οι καταναγκασμοί και τα σκληρά "πρέπει" διαμορφώνουν επί σειρά αιώνων γενιές ανθρώπων υποταγμένων στις διάφορες εξουσίες, διδάσκουν τον άνθρωπο να αντλεί δύναμη (οξύμωρο, αλλά έτσι είναι) απο την υποταγή του. Οπως ο δημόσιος υπάλληλος υποτάσσεται για να έχει ασφάλεια στο μέλλον, όταν θα πάψει να παρέχει το δυναμικό του στο κράτος, έτσι και ο άνθρωπος που αποζητά την εξουσία της θρησκείας υποτάσσεται σε αυτή ώστε να έχει ασφάλεια στο μέλλον, μετά θάνατο δηλαδή, κάτι που παρέχεται από τις περισσότερες θρησκείες επαρκώς! Αυτό είναι το μεγάλο ατού του χριστιανισμού, η υπόσχεση για ζωή αιώνια. Αυτή είναι η μεγάλη παγίδα που ανατρέπει τη διδασκαλία περί αγάπης και αλληλοφροντίδας σε "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε" μια και αφήνει εντέχνως το παραθυράκι της μετάνοιας, έστω και την τελευταία στιγμή.

Τι να το κάνω που ο κ. Μπους.. π.χ. λέμε τώρα.. θα μετανοήσει αφού θα έχει φέρει τόσο μεγάλη καταστροφή στον πλανήτη; Αφού θα έχει σπείρει το θάνατο αντί της χαράς, την οποία θα μπορούσε να παρέχει με τη δύναμη που του δίνουν, όχι τόσο η εξουσία που κατέχει, όσο οι εξουσιαζόμενοι.. όλοι εκείνοι που επιθυμούν να εξουσιάζονται δηλαδή. Οξύμωρο και εδώ: Ο αδύναμος παρέχει, δωρεάν και ασυζητητί και με πίστη μάλιστα, την ενέργεια του εγκεφάλου του σε εκείνον ακριβώς που τη χρησιμοποιεί εναντίον του, στον εξουσιαστή του, είτε είναι αυτός πολιτικός είτε θρησκευτικός ηγέτης. Κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, όπως λέει η παροιμία, πάμε λοιπόν όλοι ως αμνοί επί σφαγήν. Με μοναδικό όπλο την περιφρούρηση της ατομικότητάς του ο καθένας. Ο κόσμος αλλάζει μεν, αλλά αλλάζει από το μέσα μας. Από την αμφισβήτηση και την διαρκή πολύπλευρη ενημέρωση.

Κατά τα λοιπά... ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!