Καλλιτέχνες φτωχοί και παραγκωνισμένοι απο τα ταλέντα του αρπακολλιστάν μαραζώνουν στα κουτάκια τους πριν έρθει η ώρα να μπούν οριστικά στο Μεγάλο Κουτί, το ασανσέρ για το Μεγάλο Τίποτα. Παραιτημένοι απο τη σπίθα της δημιουργικότητας για χάρη κάποιας δημοσιοϋπαλληλικής θεσούλας για τον επιούσιο -άνθρωποι είναι και αυτοί και θέλουν να ζήσουν- μαραζώνουν άφωνοι. Δεν έχουν φωνή οι έλληνες καλλιτέχνες μέσα στη χώρα μας, μονάχα έξω κάτι γίνεται, εκεί έρχεται η αναγνώριση. Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, ιδίως αν εχουν την ατυχία να διαθέτουν κάποιο εκ γενετής χάρισμα, πράγμα που σε άλλους τόπους εκτιμάται ενώ εδώ θεωρείται αμάρτημα: Καλλιτέχνης = τεμπέλης.
Αλήθεια, έστειλε φέτος η χώρα μας έργο στη Μπιενάλε;
Γίνονται μερικές φιεστες απο ιδιωτικούς συλλόγους και μη κυβερνητικές οργανώσεις, κάποιες "κυρίες" αναλαμβάνουν να οργανώνουν αραιά και που εκδηλώσεις όπου οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες πληρώνουν απο την τσέπη τους τα έξοδα και συντηρούν αυτές τις "κυρίες", τους συλλόγους, τις οργανώσεις, ελπίζοντας ότι κάποιο μάτι θα δει τη δουλειά τους. Αλλη λύση έκθεσης των έργων τους είναι τα κορνιζάδικα, αλλά εκεί οι προδιαγραφές είναι πιο αυστηρές. Ο μέγας καλλιτέχνης κ. Ρεπροντυξιόν έχει την τιμητική του. Αυτόν ζητάει ο λαός. Ο ανεκπαίδευτος λαός, που μαθαίνει περί Τέχνης στις λιγοστές ώρες του μαθήματος απο δασκάλους μαραζωμένους, απαξιωμένους. Η Τέχνη είναι Περιθώριο για τον έλληνα. Κάτι αόριστο και άχρηστο συνάμα.
Προχτές που πήγα στο θέατρο (θα γράψω σε επόμενο ποστ για την εκπληκτική παράσταση του Γ. Κοτανίδη) μια κυρία ρωτούσε τον άντρα της βαδίζοντας στην είσοδο του θεάτρου «τι χρώμα είναι αυτό Γιώργο μου;» και «ένα κόκκινο είναι.. νομίζω.. εσύ τι βλέπεις;» απάντησε εκείνος με δισταγμό. Κόκκινο της φωτιάς ήταν το χρώμα.
Παλιά, γινόντουσαν Πανελλήνιες Εκθέσεις Ζωγραφικής στο Ζάππειο, όπου λάβαιναν μέρος καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα και όποιος διακρινόταν δυο φορές αποκτούσε τα δικαιώματα σπουδαγμένου ζωγράφου, είχε δικαίωμα εγγραφής στο Καλλιτεχνικό Επιμελητήριο. Μετά τη χρήση του Ζαππείου για τις διάφορες πολιτικές φανφάρες, το πολιτιστικό αυτό γεγονος έσβησε αθόρυβα και, αν και δημιουργήθηκαν αργότερα χώροι που μπορούν να στεγάσουν παρόμοιες δραστηριότητες, δεν ξαναλειτούργησαν οι Πανελλήνιες Εκθέσεις. Οι καλλιτέχνες αφέθηκαν στην ευγενή διάθεση των ιδιωτών και των ιδρυμάτων -μη κερδοσκοπικών κατ' όνομα.
ΠΡΟΤΑΣΗ: Να επαναλειτουργήσει ο θεσμός των Πανελληνίων Καλλιτεχνικών Εκθέσεων, εμπλουτισμένος με όλα τα σύγχρονα δημιουργικά εκφραστικά μέσα.
(Μη πει κανείς ότι ασκώ στείρα κριτική και ότι απλώς γκρινιάζω.)
5 σχόλια:
Με αυτό που είπες για το κόκκινο θυμήθηκα κάτι: στην έκθεση του Ελ Γκρέκο ένα κορίτσι γύτρω στα 20 πίσω μου απλώνει το χέρι της, δείχνει το δεξί κάτω μέρος του πίνακα και λέει στην φίλη της: Αυτό το κόκκινο θέλω να βάψω τα μαλλιά μου.
Κρίμα που σε γνωρίζω αργά. Πέρασα πάντως και σχολίασα τη "ρητορική ερώτηση"!
Φταίει το κορίτσι μονάχα για την αδιαφορία του;
(τουλάχιστον αδιαφορία)
υπάρχω και μέ άλλο περσόνα... (απλώς ο τζιτζίκος έκλεισε για πολλούς λόγους). Ψάξε για Ficciones (εγω δεν κάνω διαφήμιση μέσω σχολιων...)
οταν διαβαζω κατι τετοια θυμωνω τοσο πολυ που μπλοκαρω και δεν μπορω να εκφραστω
στην ελλαδα, στην ελλαδα, η τεχνη ειναι ΒΛΑΚΕΙΑ
και οποιοσ ειναι καλλιτεχνης ή θαυμαζει τεχνη (ναι, και ο θαυμαστης παιρνει τη ρετσινια) ειναι ΒΛΑΚΑΣ
εκτοσ και αν μαμησουμε το τι λενε "οι πολλοι" και κανουμε οτι μας κατεβει, ελευθερια εχουμε, ας κανουμε οτι μας κατεβει, ας ειμαστε φιλικοι (κατεχνες και θαυμασται αυτων) ο ενας με τον αλλον (γιατι εχουμε και διχονοιες...) και ας μην περιμενουμε τιποτα απο το κρατος (ποιος κρατος? υπαρχει τετοιο φρουτο στην ελλαδα και δεν το πηρα χαμπαρι?)
στο πρακτικο κομματι, προτεινω την υδριση σχολης καλων τεχνων σε καθε πολη και σε καθε καρυοφυλι
Μια καλή (γνώμη μου) περίπτωση θα ήταν να επιδοτείται κατευθείαν ο καλλιτέχνης και να στηρίζεται ώστς να εκθέτει και πεοβάλλει το έργο του και όχι τα διάφορα "ιδρύματα".
Δε χρειάζεται φιλανθρωπία, που την πληρώνει από πάνω, αλλά στήριξη και αναγνώριση.
:-)
Δημοσίευση σχολίου