για 7 ημέρες εδώ: guitar andaluza
___________
ΣΗΜ. Δε σημαίνει πως παίζει αυτή η κιθάρα που εικονίζεται.
Κυριακή, Απριλίου 30, 2006
Μπορεί και να έχω πεθάνει
Μπορεί και να έχω πεθάνει
να είμαι θαμμένη αυτή την ώρα
να μιλώ απο το μνήμα
να πληκτρολογώ στον τάφο
ποιος μπορεί να γνωρίζει
αν είναι παρών ή απών;
Και τι θα πει "νεκρός";
Δικό μας πρόβλημα
το αόρατο των ψυχών
το ψυχανέμισμα του πνεύματος
που δεν εικονοποιείται
ώστε να το βλέπουμε
αρκούμενοι στην ονομασία
που ορίζει την ύπαρξή του
Και τι θα πει "ανυπαρξία";
Σάματις είμαστε σίγουροι
πως υπάρχουμε;
Υπάρχω σημαίνει ορίζω
το χώρο και το χρόνο μου
άρα ο "νεκρός" υπάρχει
κατά τον ορισμό του χώρου
για το χρόνο δεν ξέρω
μπορεί ο αέναος κύκλος
να τον περικλείει αενάως
με νόημα την αιωνιότητα
μπορεί και να τον εκλύει
έξω. Μαζί με το πνεύμα.
Οπότε; τι να συμβαίνει;
Οσοι διατηρούν πνεύμα
είναι απλώς νεκροί.
Σάββατο, Απριλίου 29, 2006
Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΩΜΟΛΟΧΙΑΣ
Σκέφτηκα να τοποθετήσω εδώ πέρα μερικές σκέψεις, όπως βάζουμε σε τραπεζικό λογαριασμό τα χρήματά μας, προτείνοντας να τις διαχειριστούμε όλοι μαζί. Η απόδοση των τραπεζικών καταθέσεων είναι σε πτώση αυτή την εποχή, ελπίζω όμως να μη συμβεί το ίδιο και με αυτές τις σκέψεις και να αποδώσουν κάτι τι!
Σκέφτομαι λοιπόν πως η βωμολοχία αναπτύσσεται κυρίως περί τη γενετήσια περιοχή του ανθρώπινου σώματος, καθώς και γύρω από τις πράξεις που σχετίζονται με αυτή. Λέμε (και γράφουμε) κώλος, μουνί, πούτσες μπλε, μουνόπανο, ψωλές, κλπ κλπ, υπονοώντας κάτι βρώμικο γενικώς ή ανάξιο λόγου ή, απλά, αντιαισθητικό.
Επικεντρώνω στη γενετήσια πράξη, χωρίς να θέλω να υποβιβάσω την ηδονή της αφόδευσης, επειδή η αφόδευση θεωρείται απο τους «υβριστές» σχετικά ανώδυνη, όπως π.χ. το συχνό «χέστηκα!»
Λέμε (και γράφουμε) «γαμώ το!», «θα του γαμήσω το σόϊ..», «γάμησέ τα!», «γαμήθηκα στη δουλειά», «φάε μια πούτσα», «να πα να γαμηθείς..» κλπ κλπ, υποβιβάζοντας τη γενετήσια πράξη, που αποτελεί πηγή υψίστης ηδονής, σε φτηνιάρικο υποκατάστατο λεκτικής βίας. Σε κατάσταση έξαλλη, υπο το κράτος υπερβολικού θυμού, οργής, απόγνωσης, ή «εν βρασμώ ψυχής», χρησιμοποιούμε παρόμοιες λέξεις και φράσεις, επιθυμώντας φυσικά να προσβάλλουμε τον «άλλο».
Αυτός ο περίφημος «άλλος» αντιδρά ανάλογα ή και χειρότερα, με κάποια βίαιη πράξη (μαχαίρωμα, μπουνίδια, πιστολίδια) πέρα απο λόγια δηλαδή, και.. γίνεται το «κακό»! Λέμε (και γράφουμε) μετά πως «έφταιγε η κακιά ώρα» ή ότι «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει», υπονοώντας το μερίδιο ευθύνης του θύματος στο δικό του χαμό, δικαιώνοντας συχνά τον θύτη.
Τα τελευταία χρόνια η νέα γενιά, με τη σοφία που τη διακρίνει, τείνει να αντιστρέψει, υγειώς φερόμενη, όλα αυτά τα γενετήσια μπινελίκια. Η εξοικείωση με το γυμνό σώμα και η έκθεση στο μάτι των περαστικών όλων των «καλουδιών» που αναρτούν συστηματικά τα περίπτερα, μάλλον έχουν συνεισφέρει σε αυτό το φαινόμενο της απομυθοποίησης.
Η μικρούλα φράση που, επιδιώκοντας την αναγόρευση του «άλλου» σε ήρωα, χρησιμοποιείται κατά κόρον σήμερα είναι η: «μάγκα μου, είσαι και γαμώ!» Σιγά σιγά και σταθερά (βάρδα μη μας πέσει καμμιά πουριτανική λαγνοφοβία εκ δυσμών, όπως ενέσκηψε πρόσφατα η τρομολαγνεία) προχωρούμε προς την πλήρη απομυθοποίηση των δήθεν βωμολοχιών.
Θα μας τελειώσει ο Αριστοφάνης; Δε θα είμαστε ικανοί να αναγνωρίζουμε στο μέλλον τα «χοντρά» του αστεία; Θα σταματήσει ο Τύρναβος τα τρελλά του πεοστόλιστα αποκριάτικα έθιμα; Δε γνωρίζω τι θα γίνει... Σκέφτομαι πάντως στα σοβαρά, πόσο ενδιαφέρον θα ήταν αν μεθαύριο μας βρίσει κάποιος (εποχούμενος ή μη) με τη γνωστή φράση «να πα να γαμηθείς!», να απαντήσουμε χαμογελαστά «ευχαριστώ πολύ!»
Ενα ανατρεπτικό παράδειγμα έφερα και προτείνω την ευρεία εφαρμογή του! ΟΧΙ!! Δε θα μας τρελλάνουν!
Θέλω να σημειώσω πως καλό θα ήταν, να φροντίσουμε ώστε να αφήνουμε τα παιδιά μας να εκφράζονται ελεύθερα κατά την νηπιακή περίοδο -όπου η βωμολοχία είναι στο φόρτε της- ώστε να μη τους μείνουν κατάλοιπα για μελλοντικές ηλικίες και να μη περιμένουν να ξεστραβωθούν -πολύ αργότερα- μελετώντας Εμπειρίκο...
___________
Σχόλια
gall0ws_Bird:
Έχω την εντύπωση –όπως νομίζω είπε κι ο Μαλαρμέ– ότι έχουμε ξεχάσει ότι η ποίηση, ότι η λογοτεχνία γίνεται με λέξεις κι όχι με ιδέες. Κι ακόμα πως οι λέξεις έχουν τόσο πια χάσει το νόημά τους, που ανοίγεις ένα βιβλίο κι είναι λες και σκύβεις πάνω από μια χλιαρή μουνόσουπα. Τίποτα δεν σημαίνει τίποτα.
Όμως υπάρχουν ακόμα δυο τρεις λέξεις που μπορούν να κεντρίσουν την προσοχή του αναγνώστη, να τον πείσουν ότι όντως διαβάζει, όχι ότι απλά κοιτάει. Λέξεις που προφορικά περνούν απαρατήρητες και που αποκτούν στο χαρτί ομορφιά και δύναμη. Λέξεις μουνιά. Κι αν οι ίδιες αυτές λέξεις μπορούν να εγείρουν κανα δυο αντιδράσεις… ε, ίσως δεν μας έχει ολότελα καταχτήσει ο παχυδερμισμός των ημερών και ίσως μπορούμε να λέμε τριγύρω ότι έχουμε ένα μικρό κατάλοιπο ενεργητικότητας. Εξάλλου, για να παραποιήσω μια παροιμία της κολάσεως, if others had not been prudish, we should be so.
Η συνειδητή χρήση των βωμολοχιών στο γράψιμο δε συνιστά μονάχα περιφρόνηση της γενετήσιας πράξης: είναι κυρίως μια καλλιέπεια που βαριέται τον εαυτό της. Αυτό είναι σχεδόν αστείο. Κι αν οδεύουμε προς κάποια απομυθοποίηση των βωμολοχιών τότε την έχουμε –με συγχωρείτε– πουτσίσει. Γιατί ακόμα λιγότερα πράγματα θα μας προξενούν κατάπληξη, αηδία κι ότι άλλο προϋποθέτει ένα μικρό κατάλοιπο ενεργητικότητας.
Μπράβο στην Μ. Ρ. που ασχολήθηκε με το θέμα.
Roodia:
Μερσί για το «μπράβο»:)
Θα μου άρεσε πολύ πάντως να συμβεί κάποτε αυτή η απομυθοποίηση, όσο κι αν γράφετε ότι «την πουτσίσαμε»! Για σκεφτείτε να συναντάς το πρωΐ κάποιο γνωστό και να σας ρωτά «γαμήσατε καλά σήμερα;» αντί για το ξενέρωτο «τι κάνετε;» .. να πηγαίνει η νοικοκυρά στο μανάβη και να της λέει «πώς γαμηθήκατε κυρία μου; καλά;» .. ή να απευθύνουμε σε μικρά παιδάκια το ερώτημα «πώς έχεσες μωρό μου; όμορφα κακάκια;» .. κλπ κλπ
Αυτά που θα έπρεπε να προξενούν αηδία και αποστροφή είναι τα φριχτά πράγματα.. οι πράξεις οι αποτρόπαιες που έχουν γίνει καθημερινότητα στην εποχή μας: Οι σφαγές ανθρώπων απο ανθρώπους (και δεν εννοώ την τρομολαγνεία, αλλά τους «επίσημους» πολέμους.. τα «επίσημα» βασανιστήρια..
Ο ευτελισμός της ζωής (γενικώς) ως Αξίας, κλπ κλπ -ο νοών νοήτω. Αν διαθέταμε λίγη ενεργητικότητα για να σταματήσει το παρανοϊκό μακελλειό.. λίγη απο αυτή που αναλώνουμε σε απαγορεύσεις «ηθικού τύπου» για να διευρύνουμε την πραγματική μας ανηθικότητα.. ε.. πιστεύω ότι πολλά θα ήταν καλύτερα -τουλάχιστον..!
Σκέφτομαι λοιπόν πως η βωμολοχία αναπτύσσεται κυρίως περί τη γενετήσια περιοχή του ανθρώπινου σώματος, καθώς και γύρω από τις πράξεις που σχετίζονται με αυτή. Λέμε (και γράφουμε) κώλος, μουνί, πούτσες μπλε, μουνόπανο, ψωλές, κλπ κλπ, υπονοώντας κάτι βρώμικο γενικώς ή ανάξιο λόγου ή, απλά, αντιαισθητικό.
Επικεντρώνω στη γενετήσια πράξη, χωρίς να θέλω να υποβιβάσω την ηδονή της αφόδευσης, επειδή η αφόδευση θεωρείται απο τους «υβριστές» σχετικά ανώδυνη, όπως π.χ. το συχνό «χέστηκα!»
Λέμε (και γράφουμε) «γαμώ το!», «θα του γαμήσω το σόϊ..», «γάμησέ τα!», «γαμήθηκα στη δουλειά», «φάε μια πούτσα», «να πα να γαμηθείς..» κλπ κλπ, υποβιβάζοντας τη γενετήσια πράξη, που αποτελεί πηγή υψίστης ηδονής, σε φτηνιάρικο υποκατάστατο λεκτικής βίας. Σε κατάσταση έξαλλη, υπο το κράτος υπερβολικού θυμού, οργής, απόγνωσης, ή «εν βρασμώ ψυχής», χρησιμοποιούμε παρόμοιες λέξεις και φράσεις, επιθυμώντας φυσικά να προσβάλλουμε τον «άλλο».
Αυτός ο περίφημος «άλλος» αντιδρά ανάλογα ή και χειρότερα, με κάποια βίαιη πράξη (μαχαίρωμα, μπουνίδια, πιστολίδια) πέρα απο λόγια δηλαδή, και.. γίνεται το «κακό»! Λέμε (και γράφουμε) μετά πως «έφταιγε η κακιά ώρα» ή ότι «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει», υπονοώντας το μερίδιο ευθύνης του θύματος στο δικό του χαμό, δικαιώνοντας συχνά τον θύτη.
Τα τελευταία χρόνια η νέα γενιά, με τη σοφία που τη διακρίνει, τείνει να αντιστρέψει, υγειώς φερόμενη, όλα αυτά τα γενετήσια μπινελίκια. Η εξοικείωση με το γυμνό σώμα και η έκθεση στο μάτι των περαστικών όλων των «καλουδιών» που αναρτούν συστηματικά τα περίπτερα, μάλλον έχουν συνεισφέρει σε αυτό το φαινόμενο της απομυθοποίησης.
Η μικρούλα φράση που, επιδιώκοντας την αναγόρευση του «άλλου» σε ήρωα, χρησιμοποιείται κατά κόρον σήμερα είναι η: «μάγκα μου, είσαι και γαμώ!» Σιγά σιγά και σταθερά (βάρδα μη μας πέσει καμμιά πουριτανική λαγνοφοβία εκ δυσμών, όπως ενέσκηψε πρόσφατα η τρομολαγνεία) προχωρούμε προς την πλήρη απομυθοποίηση των δήθεν βωμολοχιών.
Θα μας τελειώσει ο Αριστοφάνης; Δε θα είμαστε ικανοί να αναγνωρίζουμε στο μέλλον τα «χοντρά» του αστεία; Θα σταματήσει ο Τύρναβος τα τρελλά του πεοστόλιστα αποκριάτικα έθιμα; Δε γνωρίζω τι θα γίνει... Σκέφτομαι πάντως στα σοβαρά, πόσο ενδιαφέρον θα ήταν αν μεθαύριο μας βρίσει κάποιος (εποχούμενος ή μη) με τη γνωστή φράση «να πα να γαμηθείς!», να απαντήσουμε χαμογελαστά «ευχαριστώ πολύ!»
Ενα ανατρεπτικό παράδειγμα έφερα και προτείνω την ευρεία εφαρμογή του! ΟΧΙ!! Δε θα μας τρελλάνουν!
Θέλω να σημειώσω πως καλό θα ήταν, να φροντίσουμε ώστε να αφήνουμε τα παιδιά μας να εκφράζονται ελεύθερα κατά την νηπιακή περίοδο -όπου η βωμολοχία είναι στο φόρτε της- ώστε να μη τους μείνουν κατάλοιπα για μελλοντικές ηλικίες και να μη περιμένουν να ξεστραβωθούν -πολύ αργότερα- μελετώντας Εμπειρίκο...
___________
Σχόλια
gall0ws_Bird:
Έχω την εντύπωση –όπως νομίζω είπε κι ο Μαλαρμέ– ότι έχουμε ξεχάσει ότι η ποίηση, ότι η λογοτεχνία γίνεται με λέξεις κι όχι με ιδέες. Κι ακόμα πως οι λέξεις έχουν τόσο πια χάσει το νόημά τους, που ανοίγεις ένα βιβλίο κι είναι λες και σκύβεις πάνω από μια χλιαρή μουνόσουπα. Τίποτα δεν σημαίνει τίποτα.
Όμως υπάρχουν ακόμα δυο τρεις λέξεις που μπορούν να κεντρίσουν την προσοχή του αναγνώστη, να τον πείσουν ότι όντως διαβάζει, όχι ότι απλά κοιτάει. Λέξεις που προφορικά περνούν απαρατήρητες και που αποκτούν στο χαρτί ομορφιά και δύναμη. Λέξεις μουνιά. Κι αν οι ίδιες αυτές λέξεις μπορούν να εγείρουν κανα δυο αντιδράσεις… ε, ίσως δεν μας έχει ολότελα καταχτήσει ο παχυδερμισμός των ημερών και ίσως μπορούμε να λέμε τριγύρω ότι έχουμε ένα μικρό κατάλοιπο ενεργητικότητας. Εξάλλου, για να παραποιήσω μια παροιμία της κολάσεως, if others had not been prudish, we should be so.
Η συνειδητή χρήση των βωμολοχιών στο γράψιμο δε συνιστά μονάχα περιφρόνηση της γενετήσιας πράξης: είναι κυρίως μια καλλιέπεια που βαριέται τον εαυτό της. Αυτό είναι σχεδόν αστείο. Κι αν οδεύουμε προς κάποια απομυθοποίηση των βωμολοχιών τότε την έχουμε –με συγχωρείτε– πουτσίσει. Γιατί ακόμα λιγότερα πράγματα θα μας προξενούν κατάπληξη, αηδία κι ότι άλλο προϋποθέτει ένα μικρό κατάλοιπο ενεργητικότητας.
Μπράβο στην Μ. Ρ. που ασχολήθηκε με το θέμα.
Roodia:
Μερσί για το «μπράβο»:)
Θα μου άρεσε πολύ πάντως να συμβεί κάποτε αυτή η απομυθοποίηση, όσο κι αν γράφετε ότι «την πουτσίσαμε»! Για σκεφτείτε να συναντάς το πρωΐ κάποιο γνωστό και να σας ρωτά «γαμήσατε καλά σήμερα;» αντί για το ξενέρωτο «τι κάνετε;» .. να πηγαίνει η νοικοκυρά στο μανάβη και να της λέει «πώς γαμηθήκατε κυρία μου; καλά;» .. ή να απευθύνουμε σε μικρά παιδάκια το ερώτημα «πώς έχεσες μωρό μου; όμορφα κακάκια;» .. κλπ κλπ
Αυτά που θα έπρεπε να προξενούν αηδία και αποστροφή είναι τα φριχτά πράγματα.. οι πράξεις οι αποτρόπαιες που έχουν γίνει καθημερινότητα στην εποχή μας: Οι σφαγές ανθρώπων απο ανθρώπους (και δεν εννοώ την τρομολαγνεία, αλλά τους «επίσημους» πολέμους.. τα «επίσημα» βασανιστήρια..
Ο ευτελισμός της ζωής (γενικώς) ως Αξίας, κλπ κλπ -ο νοών νοήτω. Αν διαθέταμε λίγη ενεργητικότητα για να σταματήσει το παρανοϊκό μακελλειό.. λίγη απο αυτή που αναλώνουμε σε απαγορεύσεις «ηθικού τύπου» για να διευρύνουμε την πραγματική μας ανηθικότητα.. ε.. πιστεύω ότι πολλά θα ήταν καλύτερα -τουλάχιστον..!
___________
ΣΗΜ. Πρώτη ανάρτηση 7 Μάη 2005: Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΩΜΟΛΟΧΙΑΣ
Παρασκευή, Απριλίου 28, 2006
μια μέρα θα βγω να ζητιανέψω
Να μάθω από πρώτο χέρι πώς είναι αυτό που λέγεται «κατάντια».
Θα βρω μια γειτονιά πολυσύχναστη, δυο τρεις φίλους να κρατάνε τσίλιες, θα κουκουλωθώ να μην είμαι αναγνωρίσιμη, θ' απλώσω το χέρι και ό,τι προκύψει.
Πώς γίνεται όμως αυτό το άπλωμα του χεριού;
Είχα διαβάσει για ένα παιδί από γειτονική χώρα που, πριν έρθει εδώ πέρα, έκοψε το ένα χέρι του για να ζητιανεύει. Δεν έβγαζε αρκετά, όσα είχε υπολογίσει, επέστρεψε στη χώρα του, έκοψε και το άλλο και ξαναγύρισε...
Επικερδές επάγγελμα λένε
η παγίδα της τελευταίας λέξης
Τι είναι αυτό που αναγκάζει το στόμα να ανοιγοκλείνει όταν μια συζήτηση έχει τελειώσει; Η ανάγκη της τελευταίας λέξης, αυτή η ακατανόητη ανάγκη να σφραγιστεί η συνομιλία, η εντύπωση ότι ο τελευταίος -που κλείνει και την πόρτα- είναι ο ισχυρότερος, η τελευταία θηλειά στο δίχτυ που πλέκει ένας διάλογος, όλα αυτά μαζί αποτελούν το ένα και μοναδικό: Την παγίδα της τελευταίας λέξης.
Η παγίδα αυτή έχει επεκταθεί τώρα και στο γραπτό λόγο, στις συζητήσεις μέσω διαδικτύου. Λόγος και αντίλογος και η τελευταία λέξη παρούσα.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Οτι λείπει η αυτοπεποίθηση; Οτι περισσεύει η φλυαρία; Οτι ο εγωϊσμός σπάει κόκκαλα; Το ότι μια συζήτηση αποκαλείται και λογομαχία (με την πολεμική έννοια!) δείχνει την επιθυμία του νικητή, όχι τόσο να υποδηλώσει τη νίκη του ξαπλώνοντας στις δάφνες του, αλλά να εξοντώσει (και να το δείξει τρανταχτά ότι εξόντωσε) τον αντίπαλο και να περιφέρει ως τρόπαιο τη λέξη του την τελευταία.
Κατά τη γνώμη μου, εμένα, που παλεύω να εξαλείψω αυτό το βραχνά και να βγαίνω από την παγίδα, σημαίνει ανασφάλεια και ανάγκη να ακουστεί αυτός που χρησιμοποιεί αυτό το όπλο της τελευταίας λέξης. Σημαίνει ουρλιαχτό απελπισίας βγαλμένο από ψυχές που πιέζονται και βασανίζονται, ψυχές που παραμένουν μισές και με φτερά κομμένα, αναγκασμένες (από το περιβάλλον αλλά και από το μέσα τους) να μην εκφράζονται.
Ωριμάζω σημαίνει πως δεν ενδιαφέρομαι αν ακούγομαι ή όχι, ωριμάζω σημαίνει ότι αποφεύγω συνειδητά την παγίδα της τελευταίας λέξης και τη χαρίζω γενναιόδωρα... στον αντίπαλο!!!
__________________
ΣΗΜ. 1. Εχουν γίνει ακόμα και φόνοι γι αυτή τη λέξη, την τελευταία.
ΣΗΜ. 2. Ο πρώτος λόγος (φρ. "έχει τον πρώτο λόγο") είναι κάτι τι όχι και τόσο διαφορετικό.
ΣΗΜ. 3. Ο πρώτος λόγος και η τελευταία λέξη είναι ένα παρανοϊκό ζευγάρι, το οποίο θορυβεί τόσο ώστε να ξεφεύγει από την προσοχή μας το κυρίως σώμα μιας συζήτησης. Το αν αυτός ο θόρυβος γίνεται σκοπίμως ή όχι δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Το ότι προσπαθώ να βγάζω το ζουμί από κείμενα συζητήσεων είναι, νομίζω, κάτι -τουλάχιστον- ελπιδοφόρο!
Η παγίδα αυτή έχει επεκταθεί τώρα και στο γραπτό λόγο, στις συζητήσεις μέσω διαδικτύου. Λόγος και αντίλογος και η τελευταία λέξη παρούσα.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Οτι λείπει η αυτοπεποίθηση; Οτι περισσεύει η φλυαρία; Οτι ο εγωϊσμός σπάει κόκκαλα; Το ότι μια συζήτηση αποκαλείται και λογομαχία (με την πολεμική έννοια!) δείχνει την επιθυμία του νικητή, όχι τόσο να υποδηλώσει τη νίκη του ξαπλώνοντας στις δάφνες του, αλλά να εξοντώσει (και να το δείξει τρανταχτά ότι εξόντωσε) τον αντίπαλο και να περιφέρει ως τρόπαιο τη λέξη του την τελευταία.
Κατά τη γνώμη μου, εμένα, που παλεύω να εξαλείψω αυτό το βραχνά και να βγαίνω από την παγίδα, σημαίνει ανασφάλεια και ανάγκη να ακουστεί αυτός που χρησιμοποιεί αυτό το όπλο της τελευταίας λέξης. Σημαίνει ουρλιαχτό απελπισίας βγαλμένο από ψυχές που πιέζονται και βασανίζονται, ψυχές που παραμένουν μισές και με φτερά κομμένα, αναγκασμένες (από το περιβάλλον αλλά και από το μέσα τους) να μην εκφράζονται.
Ωριμάζω σημαίνει πως δεν ενδιαφέρομαι αν ακούγομαι ή όχι, ωριμάζω σημαίνει ότι αποφεύγω συνειδητά την παγίδα της τελευταίας λέξης και τη χαρίζω γενναιόδωρα... στον αντίπαλο!!!
__________________
ΣΗΜ. 1. Εχουν γίνει ακόμα και φόνοι γι αυτή τη λέξη, την τελευταία.
ΣΗΜ. 2. Ο πρώτος λόγος (φρ. "έχει τον πρώτο λόγο") είναι κάτι τι όχι και τόσο διαφορετικό.
ΣΗΜ. 3. Ο πρώτος λόγος και η τελευταία λέξη είναι ένα παρανοϊκό ζευγάρι, το οποίο θορυβεί τόσο ώστε να ξεφεύγει από την προσοχή μας το κυρίως σώμα μιας συζήτησης. Το αν αυτός ο θόρυβος γίνεται σκοπίμως ή όχι δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Το ότι προσπαθώ να βγάζω το ζουμί από κείμενα συζητήσεων είναι, νομίζω, κάτι -τουλάχιστον- ελπιδοφόρο!
Πέμπτη, Απριλίου 27, 2006
Να ζήσεις μανούλα και Χρόνια Πολλά...
Πόσο μεγάλη να γίνεις ακόμα; Ο χρόνος έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα και η ημερομηνία λήξης όλο και πλησιάζει...
Σε φωνάζω ακόμα "μανούλα" όπως σου αρέσει να το ακούς. Είναι το τρυφερό μας μυστικό, πως με γέννησες πολύ νέα, μέσα σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες, άλλαξες τη ζωή σου, απαρνήθηκες πολλά για να με κρατήσεις και να ζήσεις τον έρωτά σου, μαζί με το παιδάκι σου -εμένα. Υπήρξα παιδάκι, υπήρξα και μωρουδέλι, φαίνεται καθαρά στη φωτογραφία, όπως υπήρξες κι εσύ νέα και δυνατή και όμορφη. Τώρα, ετοιμάζω το αγαπημένο σου κέϊκ. Σε καναδυό ωρίτσες θα έρθω στο παλιό μας μεγάλο σπίτι με τον κήπο, όπου ζεις πια μόνη πυργοδέσποινα ανάμεσα στα λουλούδια σου, να σου ευχηθώ:
Χρόνια πολλά μανούλα μου!
Τετάρτη, Απριλίου 26, 2006
παρανοϊκή αντιστοιχία με οικονομικές προεκτάσεις...
Από τη μια βάζω το Βυζάντιο και τις Σταυροφορίες και από την άλλη την Ε.Ε. και τους πολέμους των ΗΠΑ. Ζυγίζω, και τα τάσια της ζυγαριάς ισορροπούν. Με δυο λόγια, αυτό που διαπιστώνω είναι ότι ο απώτερος στόχος των ΗΠΑ είναι η διάλυση της Ε.Ε. και οι "περιφερειακοί" πόλεμοι γίνονται βασισμένοι σε απλές σκακιστικές στρατηγικές.
_________________
1. Γιατί πριν (ή ταυτόχρονα έστω με) την οικονομική ένωση της Ευρώπης δεν έγινε η στρατιωτική-αμυντική; Ας θυμηθούμε ποιος αντέδρασε και ποιος ήταν υπέρ...
2. Το ότι ο πόλεμος θα έρθει στα μέρη μας είναι γεγονός. Η πρόβα έλαβε χώρα και πέτυχε με το πείραμα της Σερβίας..
3. Γιατί άραγε εξακολουθούμε να στηρίζουμε (ως Ε.Ε.) την εξουσιαστική και αφανιστική "πολιτική" μιας ξοφλημένης (οικονομικά) αυτοκρατορίας;
_________________
1. Γιατί πριν (ή ταυτόχρονα έστω με) την οικονομική ένωση της Ευρώπης δεν έγινε η στρατιωτική-αμυντική; Ας θυμηθούμε ποιος αντέδρασε και ποιος ήταν υπέρ...
2. Το ότι ο πόλεμος θα έρθει στα μέρη μας είναι γεγονός. Η πρόβα έλαβε χώρα και πέτυχε με το πείραμα της Σερβίας..
3. Γιατί άραγε εξακολουθούμε να στηρίζουμε (ως Ε.Ε.) την εξουσιαστική και αφανιστική "πολιτική" μιας ξοφλημένης (οικονομικά) αυτοκρατορίας;
Τρίτη, Απριλίου 25, 2006
ψυχικές μεταλλάξεις
Σκέφτομαι ότι ο στόχος της (κάθε) εξουσίας είναι η ψυχή, το πνεύμα. Αυτό πρέπει να μεταλλαχθεί. Αραγε η κατανάλωση μεταλλαγμένων τροφίμων οδηγεί συντομότερα στο ποθούμενο; Συμβαίνει και στον άνθρωπο ό,τι ακριβώς στις "τρελλές αγελάδες";
___________
ΣΗΜ. Το ποστ αφιερώνεται στο μεταλλαγμένο πλάσμα που αφίχθη σήμερα ως αστραπή -εν αιθρία..?
___________
ΣΗΜ. Το ποστ αφιερώνεται στο μεταλλαγμένο πλάσμα που αφίχθη σήμερα ως αστραπή -εν αιθρία..?
Δευτέρα, Απριλίου 24, 2006
Α! για τούτο υπήρχε πρόβλημα στον αγαπητό Blogger...
Scheduled outage at 4PM PDT. Learn more.
Blogger Status
Monday, April 24, 2006
Blogger.com will be down on April 24 2006 from 4 pm PDT to 4:45 pm PDT due to planned maintenance. We’re sorry about the one-two unplanned/planned outage punch today, but we need to do some database maintenance. You will still be able to view your blogs during the outage. Be assured that when Blogger.com comes back, it will be shinier and happier than ever.
Posted by Pete at 11:32 PDT
All publishing is broken right now. We’re working on fixing it.
Update, 10:15AM: We have Blog*Spot publishing working again. External publishing coming soon.
Update, 10:41AM: External publishing is working again as well. Plus users, we haven't forgotten about you.
Update, 10:50AM: Everything sorted out now and working fine. Expect possible transient slownesses as we shore up some of the quick fixes that we had to make.
Posted by Pete at 09:42 PDT
Blogger Status
Monday, April 24, 2006
Blogger.com will be down on April 24 2006 from 4 pm PDT to 4:45 pm PDT due to planned maintenance. We’re sorry about the one-two unplanned/planned outage punch today, but we need to do some database maintenance. You will still be able to view your blogs during the outage. Be assured that when Blogger.com comes back, it will be shinier and happier than ever.
Posted by Pete at 11:32 PDT
All publishing is broken right now. We’re working on fixing it.
Update, 10:15AM: We have Blog*Spot publishing working again. External publishing coming soon.
Update, 10:41AM: External publishing is working again as well. Plus users, we haven't forgotten about you.
Update, 10:50AM: Everything sorted out now and working fine. Expect possible transient slownesses as we shore up some of the quick fixes that we had to make.
Posted by Pete at 09:42 PDT
διάφορα απλά αναμνηστικά και άλλα
Το μήνυμα-κάλεσμα-κραυγή-γνωστοποίηση του Art Attack μου θύμισε μια παλιά ιστορία. Συνέβη στο Ρόττερνταμ, δεκαετία '70, όπου ήταν αρόδου το γκαζάδικο όπου ήταν μπαρκαρισμένος ο αγαπημένος μου αδελφός ως τζόβεννο. Ηταν η μέρα των γενεθλίων του -έκλεινε τα 25- και ήτανε μεν μόνος, αλλά αποφασισμένος να τα γιορτάσει. Βγήκε στην πόλη, μπήκε σ' ένα ζαχαροπλαστείο, παράγγειλε μια τούρτα, άναψε και τα κεράκια και τα φύσηξε! Για πότε μαζεύτηκε τόσος κόσμος γύρω του, κιθάρες, τραγούδια, κλπ, ούτε που το κατάλαβε -όπως μου έγραψε στο τρυφερό του γράμμα. «Πέρασα τα ωραιότερα γενέθλια, μην ανησυχείς για μένα» έτσι έκλεινε το γράμμα του. Οχι, δεν ανησυχούσα για σένα. Είχες ένα μοναδικό χάρισμα να έλκεις ανθρώπους, να μη περνάς απαρατήρητος. Ισως τα βάρη που φορτωνόσουν ανέκαθεν να ήταν αυτά που σε τραβήξανε κάτω.. ή απάνω..;
Κάποιο άλλο μήνυμα, που το διάβασα εδώ, μου θύμισε μια γυναίκα με διάσημο όνομα. Τόσο διάσημο, που έχει γίνει δρόμος κιόλας και αρκετά κεντρικός -περνούν και λεωφορεία από εκεί. Είχε δοθεί στο δρόμο εξαιτίας της ύπαρξης του σπιτιού του εκλεκτού προγόνου της. Πριν πολλά χρόνια, το σπίτι δόθηκε για αντιπαροχή. Εμαθα προσφάτως ότι πούλησε και το μεγάλο διαμέρισμα που είχε αποκτήσει. Το πούλησε για να συνεχίσει να ζει με τις ανέσεις όπου ήταν μαθημένη και τις οποίες δεν κάλυπτε η πενιχρή της σύνταξη. Μη φανταστεί κανείς υπερβολικές απαιτήσεις, μερικά βιβλία, ένα θέατρο αραιά και που, και διατήρηση των κοινωνικών της συναναστροφών. Παιδιά δεν απέκτησε, προτίμησε να ζήσει μόνη παρά να συνεχίσει έναν αποτυχημένο γάμο. Κυρία με τα όλα της, μπήκε ήδη περήφανα στην ένατη δεκαετία μιας ενδιαφέρουσας ζωής.
Τώρα που ανέφερα τα παιδιά, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αποκτήσει κάποιος παιδιά και άλλοι τόσοι ακριβώς για να μην αποκτήσει. Τα δικά μου, αποφάσισα να τα αποκτήσω όταν είχα εκπληρώσει τα (πιο πολλά) καθήκοντα προς τον εαυτό μου. Δεν μου έμεναν απωθημένες επιθυμίες σχετικά με την καριέρα και το κορμί μου, είχα μια σχετική οικονομική άνεση και ένα καλό σύντροφο. Στην πορεία μερικά άλλαξαν, π.χ. η οικονομική άνεση ανεβοκατέβαινε -όπως κάνει μέχρι σήμερα!- και ο καλός σύντροφος έκοψε ρόδα μυρωμένα! Αυτά τα γεγονότα όμως, αντί να μου δημιουργήσουν προβλήματα, βοήθησαν στο να αναπτυχθεί ένας ιδιαίτερα γερός σύνδεσμος με τα παιδιά μου. Μεγάλωσα (ξανά) μαζί τους, μοιραζόμαστε πολλά πράγματα, αγαπιόμαστε. Χαίρομαι για τις ιδέες τους, συζητούμε πολύ και για πολλά, ζούμε διαφορετικά και σε διαφορετικούς τόπους.
Δυστυχώς, είμαι και 'γώ παιδί. Λέω "δυστυχώς" επειδή... Αυτό όμως είναι μεγάλο θέμα και χρειάζεται ένα ολόκληρο ποστ δικό του!
Κυριακή, Απριλίου 23, 2006
"φάτε, φάτε. όσο μπορούτε!"
Αθάνατε Βασίλη Αυλωνίτη!
Με δέκα μασέλες ξεσκίζονται τα αμνοερίφια σήμερα..
αλλά βρήκα μονάχα... τρεις!;-)
...ας είναι και καφετί!;-)
XRISTOS ANESTH - XRONIA POLLA ME KAFETI KALO SE SENA KAI THN OIKOGENEIA SOY...
Αυτό το μήνυμα έλαβα πριν από λίγο. Τι να κάνουμε; Αν είναι καλό, ε, ας είναι και καφετί!;-)
Σάββατο, Απριλίου 22, 2006
ΦΤΟΥ! κι αυτό ειπώθηκε!!!
«Αυτά που απεχθάνομαι είναι απλά: απεχθάνομαι την ανοησία, την καταπίεση, το έγκλημα, την σκληρότητα, και την απαλή μουσική»
Vladimir Nabokov
από το flytoistros.com
ΦΤΟΥ! κι αυτό ειπώθηκε!!!
πώς κρατιέται ξυπνητό το μυαλό
Αρχινά το λοιπόν
ο χορός των λιπών
οβελίας, κρασί, κοκορέτσι
δάκρυ, γέλιο, φυγή
να μικραίνει η πληγή
να μη μείνει αυγό στο κοτέτσι!
________________
Το μυαλό, όταν αμφισβητεί και παραποιεί παίζοντας, κρατιέται ξυπνητό.
Παρασκευή, Απριλίου 21, 2006
Το Μέλλον και πώς να το... αποφεύγουμε!
Ο άνθρωπος, λένε, -και μάλλον έχουν δίκιο όσοι το λένε- είναι το μοναδικό πλάσμα που έχει γνώση ότι έχει ημερομηνία λήξης. Γνωρίζει πως η διάρκεια της παραμονής του στον πλανήτη, σε αυτή την κατάσταση με τα συγκεκριμμένα χαρακτηριστικά, η οποία ονομάζεται Ζωή, είναι περιορισμένη. Εχει όρια, των οποίων το εύρος αγνοεί, και αυτό του δημιουργεί φόβο. Ετσι, προσπαθεί να προσδιορίσει το "αύριο" και το "μετά" με διάφορους τρόπους, αντί να συγκεντρώσει τις προσπάθειές του στο "σήμερα", το οποίο του είναι σχετικά γνωστό, ώστε να το διαβαίνει καλύτερα.
Αυτό το φόβο του πεπερασμένου, το φόβο της αυριανής ανυπαρξίας, εκμεταλλεύονται ανά τους αιώνες όλοι όσοι θέλουν να ελέγχουν τη δύναμη του ανθρώπου, οι διάφοροι εξουσιαστές του δηλαδή. Οι βασιλιάδες παλιότερα, οι άρχοντες γενικά, οι πολιτικοί ηγέτες, οι θρησκείες, οι αστρολόγοι, οι μάγοι, κλπ κλπ, χρησιμοποιούν το φόβο ως μέσο επιβολής αξιών, συχνά αντίθετων προς τη δημιουργικότητα του ανθρώπινου πνεύματος, πατώντας ακριβώς πάνω στην αντίληψη της ύπαρξης της ψυχής.
Αν αφαιρέσουμε αυτή την αντίληψη, αν ενστερνιστούμε ότι η ενεργειακή δύναμη του ανθρώπου είναι δικό του βιολογικό κομμάτι, που ανήκει στο δικό του εγκέφαλο δηλαδή, παύουν αυτομάτως οι κάθε είδους φόβοι να τον απειλούν. Μένει να αιωρείται το ερώτημα ποιος είναι ο κατασκευαστής των πάντων -και του ανθρώπου- και αυτό μπορεί να απαντηθεί ως εξής: Ολοι οι άνθρωποι μαζί με όλα τα πλάσματα, απο το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο, περιλαμβάνοντας το σύνολο της ύλης γνωστής και άγνωστης μέχρι τώρα, αποτελούν ένα αδιάσπαστο Σύνολο, το οποίο μπορεί να αποκαλείται όπως θέλουμε, ακόμα και Θεός, αν έχουμε αυτή την ανάγκη.
Με τρομάζει η θανατολαγνική τάση που αναπτύσσεται στις διάφορες θρησκείες, ιδιαίτερα στο χριστιανισμό που τον διδάχτηκα. Ολοι οι καταναγκασμοί και τα σκληρά "πρέπει" διαμορφώνουν επί σειρά αιώνων γενιές ανθρώπων υποταγμένων στις διάφορες εξουσίες, διδάσκουν τον άνθρωπο να αντλεί δύναμη (οξύμωρο, αλλά έτσι είναι) απο την υποταγή του. Οπως ο δημόσιος υπάλληλος υποτάσσεται για να έχει ασφάλεια στο μέλλον, όταν θα πάψει να παρέχει το δυναμικό του στο κράτος, έτσι και ο άνθρωπος που αποζητά την εξουσία της θρησκείας υποτάσσεται σε αυτή ώστε να έχει ασφάλεια στο μέλλον, μετά θάνατο δηλαδή, κάτι που παρέχεται από τις περισσότερες θρησκείες επαρκώς! Αυτό είναι το μεγάλο ατού του χριστιανισμού, η υπόσχεση για ζωή αιώνια. Αυτή είναι η μεγάλη παγίδα που ανατρέπει τη διδασκαλία περί αγάπης και αλληλοφροντίδας σε "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε" μια και αφήνει εντέχνως το παραθυράκι της μετάνοιας, έστω και την τελευταία στιγμή.
Τι να το κάνω που ο κ. Μπους.. π.χ. λέμε τώρα.. θα μετανοήσει αφού θα έχει φέρει τόσο μεγάλη καταστροφή στον πλανήτη; Αφού θα έχει σπείρει το θάνατο αντί της χαράς, την οποία θα μπορούσε να παρέχει με τη δύναμη που του δίνουν, όχι τόσο η εξουσία που κατέχει, όσο οι εξουσιαζόμενοι.. όλοι εκείνοι που επιθυμούν να εξουσιάζονται δηλαδή. Οξύμωρο και εδώ: Ο αδύναμος παρέχει, δωρεάν και ασυζητητί και με πίστη μάλιστα, την ενέργεια του εγκεφάλου του σε εκείνον ακριβώς που τη χρησιμοποιεί εναντίον του, στον εξουσιαστή του, είτε είναι αυτός πολιτικός είτε θρησκευτικός ηγέτης. Κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, όπως λέει η παροιμία, πάμε λοιπόν όλοι ως αμνοί επί σφαγήν. Με μοναδικό όπλο την περιφρούρηση της ατομικότητάς του ο καθένας. Ο κόσμος αλλάζει μεν, αλλά αλλάζει από το μέσα μας. Από την αμφισβήτηση και την διαρκή πολύπλευρη ενημέρωση.
Κατά τα λοιπά... ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Αυτό το φόβο του πεπερασμένου, το φόβο της αυριανής ανυπαρξίας, εκμεταλλεύονται ανά τους αιώνες όλοι όσοι θέλουν να ελέγχουν τη δύναμη του ανθρώπου, οι διάφοροι εξουσιαστές του δηλαδή. Οι βασιλιάδες παλιότερα, οι άρχοντες γενικά, οι πολιτικοί ηγέτες, οι θρησκείες, οι αστρολόγοι, οι μάγοι, κλπ κλπ, χρησιμοποιούν το φόβο ως μέσο επιβολής αξιών, συχνά αντίθετων προς τη δημιουργικότητα του ανθρώπινου πνεύματος, πατώντας ακριβώς πάνω στην αντίληψη της ύπαρξης της ψυχής.
Αν αφαιρέσουμε αυτή την αντίληψη, αν ενστερνιστούμε ότι η ενεργειακή δύναμη του ανθρώπου είναι δικό του βιολογικό κομμάτι, που ανήκει στο δικό του εγκέφαλο δηλαδή, παύουν αυτομάτως οι κάθε είδους φόβοι να τον απειλούν. Μένει να αιωρείται το ερώτημα ποιος είναι ο κατασκευαστής των πάντων -και του ανθρώπου- και αυτό μπορεί να απαντηθεί ως εξής: Ολοι οι άνθρωποι μαζί με όλα τα πλάσματα, απο το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο, περιλαμβάνοντας το σύνολο της ύλης γνωστής και άγνωστης μέχρι τώρα, αποτελούν ένα αδιάσπαστο Σύνολο, το οποίο μπορεί να αποκαλείται όπως θέλουμε, ακόμα και Θεός, αν έχουμε αυτή την ανάγκη.
Με τρομάζει η θανατολαγνική τάση που αναπτύσσεται στις διάφορες θρησκείες, ιδιαίτερα στο χριστιανισμό που τον διδάχτηκα. Ολοι οι καταναγκασμοί και τα σκληρά "πρέπει" διαμορφώνουν επί σειρά αιώνων γενιές ανθρώπων υποταγμένων στις διάφορες εξουσίες, διδάσκουν τον άνθρωπο να αντλεί δύναμη (οξύμωρο, αλλά έτσι είναι) απο την υποταγή του. Οπως ο δημόσιος υπάλληλος υποτάσσεται για να έχει ασφάλεια στο μέλλον, όταν θα πάψει να παρέχει το δυναμικό του στο κράτος, έτσι και ο άνθρωπος που αποζητά την εξουσία της θρησκείας υποτάσσεται σε αυτή ώστε να έχει ασφάλεια στο μέλλον, μετά θάνατο δηλαδή, κάτι που παρέχεται από τις περισσότερες θρησκείες επαρκώς! Αυτό είναι το μεγάλο ατού του χριστιανισμού, η υπόσχεση για ζωή αιώνια. Αυτή είναι η μεγάλη παγίδα που ανατρέπει τη διδασκαλία περί αγάπης και αλληλοφροντίδας σε "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε" μια και αφήνει εντέχνως το παραθυράκι της μετάνοιας, έστω και την τελευταία στιγμή.
Τι να το κάνω που ο κ. Μπους.. π.χ. λέμε τώρα.. θα μετανοήσει αφού θα έχει φέρει τόσο μεγάλη καταστροφή στον πλανήτη; Αφού θα έχει σπείρει το θάνατο αντί της χαράς, την οποία θα μπορούσε να παρέχει με τη δύναμη που του δίνουν, όχι τόσο η εξουσία που κατέχει, όσο οι εξουσιαζόμενοι.. όλοι εκείνοι που επιθυμούν να εξουσιάζονται δηλαδή. Οξύμωρο και εδώ: Ο αδύναμος παρέχει, δωρεάν και ασυζητητί και με πίστη μάλιστα, την ενέργεια του εγκεφάλου του σε εκείνον ακριβώς που τη χρησιμοποιεί εναντίον του, στον εξουσιαστή του, είτε είναι αυτός πολιτικός είτε θρησκευτικός ηγέτης. Κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, όπως λέει η παροιμία, πάμε λοιπόν όλοι ως αμνοί επί σφαγήν. Με μοναδικό όπλο την περιφρούρηση της ατομικότητάς του ο καθένας. Ο κόσμος αλλάζει μεν, αλλά αλλάζει από το μέσα μας. Από την αμφισβήτηση και την διαρκή πολύπλευρη ενημέρωση.
Κατά τα λοιπά... ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Πονάει πολύ αυτό το Πάσχα - Επιτάφιος
Καταφθάνει καλπάζοντας, σε λίγες ώρες θα βρεθούμε αντιμέτωποι. Το Πάσχα και'γώ. Σκατά. Φρίκη, να το πω πιο κομψά. Η γιορτή αυτή που υπήρξε γιορτή για πολλά συνεχή χρόνια, αποτελεί εφιάλτη από το 2000 και μετά. Για μένα, ε. Ημέρα μνήμης και θλίψης, και πώς θα περάσει. Θα δούμε. Θα ξέρω ότι σίγουρα κάποιοι περνούν καλά και θα προσπαθήσω να χαίρομαι για κείνους. Μπορεί να το ρίξω στο διάβασμα, μπορεί να ζωγραφίσω κάτι, πιθανότατα να το ρίξω στον ύπνο. Θα δείξει. Παίζει και το να πάω σε φίλους, ίσως το αποφασίσω. Τελευταία στιγμή και ΑΝ. Ιδωμεν.
Σήμερα το βράδυ, Επιτάφιος στο Α' Νεκροταφείο. Ηχεί υπέροχα η μπάντα -ποια μπάντα είναι δεν ξέρω. Ψέλνεται το "Ω, γλυκύ μου Εαρ" που μου αρέσει. Είναι ένας Επιτάφιος χαρούμενος σχεδόν, στο φυσικό του τόπο. Χωρίς πολλές φανφάρες. Ο Επιτάφιος αυτός βγαίνει νωρίς, πριν από τους άλλους, μόλις δύσει ο ήλιος. Θα πάω από τις 7:00 να είμαι σίγουρη. Η μικρή θα πάει στο Λυκαβηττό, στον Αγιο Ισίδωρο, με την παρέα της. Κάθε γενιά με τις προτιμήσεις της. Καλά είναι και κει, αλλά ξεποδάριασμα (για μένα) όλ' αυτά τα σκαλιά.
Παλιά, όταν είμαστε παιδιά, πηγαίναμε πρώτα σε αυτόν του Α' Νεκροταφείου. Τ' αγόρια κάνανε τσιγάρο στον τάφο των παπούδων και λέγαμε ανέκδοτα πιστεύοντας πως τους δίνουμε χαρά, είχαμε μια παράξενη οικειότητα με τους αγαπημένους μας νεκρούς. Μετά προλαβαίναμε καναδυοτρείς Επιτάφιους ακόμα. Υστερα, την κάναμε για ένα ταβερνείο πίσω απο το Ιπποκράτειο -το μόνο ανοιχτό σε όλη την Αθήνα- και πλακωνόμαστε στα σουβλάκια, μπριζόλες, κλπ αμαρτωλά, μετά απο συνεπή νηστεία καθόλη τη διάρκεια της μεγαλοβδομάδας, ένεκα οι μαμάδες και οι γιαγιάδες. Δεν είμαι καλή μαμά. Δεν ανάγκασα τα παιδιά μου να νηστέψουν. Αλλωστε, κάνουν δίαιτα -όχι πείνας, απλώς υγιεινή διατροφή. Δερματάκι σιντεφένιο. Οικογενειακό μας. Αμέ!
Αχ, γιατί να χαθείς έτσι άδοξα; Γιατί να μην υπάρχει Ανάσταση για όλους;
Ψέμματα. Ολα ψεύτικα. Τάισμα για το Φόβο. Δε θέλω να φοβάμαι τίποτα. Αμήν.
Σήμερα το βράδυ, Επιτάφιος στο Α' Νεκροταφείο. Ηχεί υπέροχα η μπάντα -ποια μπάντα είναι δεν ξέρω. Ψέλνεται το "Ω, γλυκύ μου Εαρ" που μου αρέσει. Είναι ένας Επιτάφιος χαρούμενος σχεδόν, στο φυσικό του τόπο. Χωρίς πολλές φανφάρες. Ο Επιτάφιος αυτός βγαίνει νωρίς, πριν από τους άλλους, μόλις δύσει ο ήλιος. Θα πάω από τις 7:00 να είμαι σίγουρη. Η μικρή θα πάει στο Λυκαβηττό, στον Αγιο Ισίδωρο, με την παρέα της. Κάθε γενιά με τις προτιμήσεις της. Καλά είναι και κει, αλλά ξεποδάριασμα (για μένα) όλ' αυτά τα σκαλιά.
Παλιά, όταν είμαστε παιδιά, πηγαίναμε πρώτα σε αυτόν του Α' Νεκροταφείου. Τ' αγόρια κάνανε τσιγάρο στον τάφο των παπούδων και λέγαμε ανέκδοτα πιστεύοντας πως τους δίνουμε χαρά, είχαμε μια παράξενη οικειότητα με τους αγαπημένους μας νεκρούς. Μετά προλαβαίναμε καναδυοτρείς Επιτάφιους ακόμα. Υστερα, την κάναμε για ένα ταβερνείο πίσω απο το Ιπποκράτειο -το μόνο ανοιχτό σε όλη την Αθήνα- και πλακωνόμαστε στα σουβλάκια, μπριζόλες, κλπ αμαρτωλά, μετά απο συνεπή νηστεία καθόλη τη διάρκεια της μεγαλοβδομάδας, ένεκα οι μαμάδες και οι γιαγιάδες. Δεν είμαι καλή μαμά. Δεν ανάγκασα τα παιδιά μου να νηστέψουν. Αλλωστε, κάνουν δίαιτα -όχι πείνας, απλώς υγιεινή διατροφή. Δερματάκι σιντεφένιο. Οικογενειακό μας. Αμέ!
Αχ, γιατί να χαθείς έτσι άδοξα; Γιατί να μην υπάρχει Ανάσταση για όλους;
Ψέμματα. Ολα ψεύτικα. Τάισμα για το Φόβο. Δε θέλω να φοβάμαι τίποτα. Αμήν.
Πέμπτη, Απριλίου 20, 2006
αγκαλίτσες και φιλάκια - ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΤΙ
Εφυγα στις τρεις περίπου παραζαλισμένη εντελώς. Βρήκα εύκολα ταξί και επέστρεψα στο σπίτι, όπου ο υπολογιστής μου τελούσε υπό κατάληψη, έτσι έπεσα κατευθείαν για ύπνο. Αφού έλυσα καναδυό SU DO KU και η καταληψίας πήγε να κοιμηθεί, αντιλήφθηκα ότι οι πατούσες μου καίγανε, ο λαιμός μου έκαιγε κι αυτός.. μια φλεγόμενη βάτος ήμουν με δυο λόγια. Σηκώθηκα λοιπόν και έβαλα μια ζεστή σοκολάτα να πιω, και να γράψω τις νωπές μου εντυπώσεις απο το πάρτι πριν μπαγιατέψουν.
Σημειωτέον ότι οι εντυπώσεις μου αφορούν το διάστημα από 19/4/2006, ώρα 11:00 μέχρι 20/4/2006, ώρα 3:00 και ό,τι συνέβη μετά τις 3:00 δεν μπορώ να το γνωρίζω.
ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!!
Κοιταχτήκαμε, αγγιχτήκαμε, ανταλλάξαμε δυο τρία λογάκια, αλληλοθαυμαστήκαμε, σε μερικές περιπτώσεις κόντεψα να πέσω ξερή στο πάτωμα, σε άλλες κόντεψαν άλλοι να πέσουν επίσης ξεροί στο πάτωμα, η μουσική ήταν τέλεια και στο καραφούλ, με μια κουβέντα "είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα"! Ενα ποτό ήπια μονάχα, μια μαργαρίτα, στο ξεκίνημα, για να πάρω μπρος -όπως ρίχνουμε βενζίνη στο ρεζερβουάρ, οπότε, η αντίληψή μου δεν ήταν παραίσθηση.
Αυτό που ένοιωσα και που -νομίζω- είναι δύσκολο να επαναληφθεί, είναι μια ενότητα, κάτι τι το μαγικό, σα να αποτελούσαμε όλοι μαζί ένα μεγάλο μυαλό, έναν εγκέφαλο γιγάντιο. Μετά την πρώτη ώρα περίπου, άρχισαν να σχηματίζονται πηγαδάκια. Υπήρξα μέλος σε διάφορα, δεν έμεινα "πηγαδιασμένη" κάπου σταθερά για πολλή ώρα, έκανα και τις βόλτες μου, παρά το στριμωξίδι -καρφίτσα δεν έπεφτε- και γνώρισα (τρόπος του λέγειν "γνώρισα" γιατί πιο καλά γνώριζα ήδη απο τα κείμενα) από κοντά (είδα δλδ τις φατσούλες τους) πολλούς συναδέλφους και συναγωνιστές. Φυσικά, χόρεψα. Χορός γεροντικός, ένα απλό σούρτα φέρτα, κρίνοντας από τους χορούς που έρριχνα πριν ακόμα και δέκα χρόνια. Πάντως κίνησα αρκετά τα πέλματά μου!
Ομορφα μάτια, βλέμματα γελαστά, χαμόγελα ατελείωτα. Μου άρεσε πολύ. Κάποιοι είπαν να ξαναγίνει αλλά σε ταβέρνα για να μπορέσουμε να μιλήσουμε κιόλας. Καλή ιδέα, αλλά η ταβέρνα έχει καρέκλες και τραπέζια και θα είναι δύσκολο να μιλάς με τον απέναντι σε δέκα μέτρα απόσταση.
Δεν θέλω να γράψω ξεχωριστά για το κάθε φυλλαράκι αυτού του εκπληκτικού άνθους, του οποίου έλαχε να είμαι και'γώ τμήμα, επειδή θα στενοχωρηθώ πολύ αν κάνω κάποια παράλειψη. Αλλωστε, ξέρουν οι ίδιοι για ποιους θα έλεγα. Ολους όσοι αγκάλιασα και με αγκάλιασαν, γνωρίζουν και από κοντά πια πόσο τους εκτιμώ ως ψυχούλες.
Ψυχούλες μου σας αγαπώ πολύ!:-)
Α! Ενα τεράστιο συγχαρητήρια στους διοργανωτές, μαζί με ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι αυτή την υπαρξιακή ευκαιρία -την αξίζουν!!!
Σημειωτέον ότι οι εντυπώσεις μου αφορούν το διάστημα από 19/4/2006, ώρα 11:00 μέχρι 20/4/2006, ώρα 3:00 και ό,τι συνέβη μετά τις 3:00 δεν μπορώ να το γνωρίζω.
ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!!
Κοιταχτήκαμε, αγγιχτήκαμε, ανταλλάξαμε δυο τρία λογάκια, αλληλοθαυμαστήκαμε, σε μερικές περιπτώσεις κόντεψα να πέσω ξερή στο πάτωμα, σε άλλες κόντεψαν άλλοι να πέσουν επίσης ξεροί στο πάτωμα, η μουσική ήταν τέλεια και στο καραφούλ, με μια κουβέντα "είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα"! Ενα ποτό ήπια μονάχα, μια μαργαρίτα, στο ξεκίνημα, για να πάρω μπρος -όπως ρίχνουμε βενζίνη στο ρεζερβουάρ, οπότε, η αντίληψή μου δεν ήταν παραίσθηση.
Αυτό που ένοιωσα και που -νομίζω- είναι δύσκολο να επαναληφθεί, είναι μια ενότητα, κάτι τι το μαγικό, σα να αποτελούσαμε όλοι μαζί ένα μεγάλο μυαλό, έναν εγκέφαλο γιγάντιο. Μετά την πρώτη ώρα περίπου, άρχισαν να σχηματίζονται πηγαδάκια. Υπήρξα μέλος σε διάφορα, δεν έμεινα "πηγαδιασμένη" κάπου σταθερά για πολλή ώρα, έκανα και τις βόλτες μου, παρά το στριμωξίδι -καρφίτσα δεν έπεφτε- και γνώρισα (τρόπος του λέγειν "γνώρισα" γιατί πιο καλά γνώριζα ήδη απο τα κείμενα) από κοντά (είδα δλδ τις φατσούλες τους) πολλούς συναδέλφους και συναγωνιστές. Φυσικά, χόρεψα. Χορός γεροντικός, ένα απλό σούρτα φέρτα, κρίνοντας από τους χορούς που έρριχνα πριν ακόμα και δέκα χρόνια. Πάντως κίνησα αρκετά τα πέλματά μου!
Ομορφα μάτια, βλέμματα γελαστά, χαμόγελα ατελείωτα. Μου άρεσε πολύ. Κάποιοι είπαν να ξαναγίνει αλλά σε ταβέρνα για να μπορέσουμε να μιλήσουμε κιόλας. Καλή ιδέα, αλλά η ταβέρνα έχει καρέκλες και τραπέζια και θα είναι δύσκολο να μιλάς με τον απέναντι σε δέκα μέτρα απόσταση.
Δεν θέλω να γράψω ξεχωριστά για το κάθε φυλλαράκι αυτού του εκπληκτικού άνθους, του οποίου έλαχε να είμαι και'γώ τμήμα, επειδή θα στενοχωρηθώ πολύ αν κάνω κάποια παράλειψη. Αλλωστε, ξέρουν οι ίδιοι για ποιους θα έλεγα. Ολους όσοι αγκάλιασα και με αγκάλιασαν, γνωρίζουν και από κοντά πια πόσο τους εκτιμώ ως ψυχούλες.
Ψυχούλες μου σας αγαπώ πολύ!:-)
Α! Ενα τεράστιο συγχαρητήρια στους διοργανωτές, μαζί με ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι αυτή την υπαρξιακή ευκαιρία -την αξίζουν!!!
Τρίτη, Απριλίου 18, 2006
party bloggers - παρτυ bloggers
Αναζήτησα στο google "party bloggers" και έδωσε 34.800.000 λήμματα! Αναζήτησα μετά "παρτυ bloggers" και έδωσε 303 λήμματα. Ενημερώνω λοιπόν και από εδώ ότι το πάρτυ θα γίνει αύριο Τετάρτη, ώρα βραδινή και απροσδιόριστη (υποθέτω μετά τις 10:00) στο Barrio, Κεραμεικού 53, Μεταξουργείο, Αθήνα, τηλ. 6936 125912.
Λίγο αργότερα, θα κοιτάξω αν ανέβηκαν τα λήμματα και πόσο!
Πρόταση: Να ανεβάσουμε μια συγκεκριμμένη μέρα κάτι για ένα συγκεκριμμένο γεγονός όλοι μαζί, π.χ. "πλατεία Αριστοτέλους".. ή "ανεργία".. ή "βίτσια".. ή "greek dance" ή ό,τιδήποτε...
Λίγο αργότερα, θα κοιτάξω αν ανέβηκαν τα λήμματα και πόσο!
Πρόταση: Να ανεβάσουμε μια συγκεκριμμένη μέρα κάτι για ένα συγκεκριμμένο γεγονός όλοι μαζί, π.χ. "πλατεία Αριστοτέλους".. ή "ανεργία".. ή "βίτσια".. ή "greek dance" ή ό,τιδήποτε...
Δευτέρα, Απριλίου 17, 2006
Επιχείρηση: ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ
Διάβασα πριν από λίγο στο blog του Darthiir the Abban τη φράση «..ευχαρίστως πετσόκοβα μερικούς από αυτούς που κόβουν τσάμπα και βερεσέ τα σώματα των γυναικών..» αναφερόμενος στους γυναικολόγους που συνιστούν (και επιμένουν για) καισαρική επέμβαση σε γυναίκες εγκύους, και θέλω να καταθέσω τη δική μου εμπειρία:
Πριν από πολλά χρόνια, έγκυος στη μεγάλη μου κόρη, επισκέφτηκα ένα γυναικολόγο άρτι αφιχθέντα εξ Αμερικής, κατά σύσταση φίλου μου γιατρού παθολόγου. Ιατρείο μέγκλα. Μέσα στα φώτα και τα χλιδάτα έπιπλα και τα περιοδικά -για γυναίκες. (παρένθεση: συγχίζομαι με τα σεξιστικά περιοδικά. Τι θα πει "για γυναίκες" ή "για άντρες"; κλείνει η παρένθεση)
Ενώ είχα κλείσει ραντεβού πριν καμμιά βδομάδα, πολυάσχολος γαρ, με δέχτηκε ο γιατρός μετά από μια ώρα περίπου, πάνω που σκεφτόμουν να την κάνω... «Περάστε» μου είπε και, κατά τη διάρκεια της εξέτασης, έβγαζε κάτι περίεργους συριγμούς του τύπου "εχμμ.." "σσσσσ..." "τς τς τς" και του λόγου μου, ξαπλωμένη και αδύναμη όπως ήμουν, έβαζα στο νου μου τα χειρότερα.
Τέλειωσε η εξέταση, ντύθηκα, και καθήσαμε να μιλήσουμε. «Συμβαίνει τίποτα γιατρέ;» ρώτησα και μου απάντησε ότι δεν συμβαίνει κάτι τι το ανησυχητικό πέρα από το ότι υπάρχει ένα ινομύωμα στη μήτρα.. σε μέγεθος καρυδιού.. και όσο θα αναπτύσσεται το έμβρυο θα μεγαλώνει και αυτό.. μέχρι να γεννήσω μπορεί να φτάσει και σε μέγεθος πεπονιού.. και μπορεί να επιφέρει βλάβες στο έμβρυο.. αλλά να μην ανησυχώ επειδή και αυτό το έχει λύσει η επιστήμη με την καισαρική τομή.. και πως η καισαρική τομή κοστίζει τόσο.. αλλά τη δικαιολογούν τα ταμεία.. κλπ κλπ
Βγήκα σκέτο ράκος και γύρισα στο σπίτι με τα πόδια κλαίγοντας με λυγμούς και αναφυλλητά. Ναι, βάδιζα στα πεζοδρόμια εντελώς σα χαμένη. Εφτασα σπίτι, ήμουνα μόνη, το ταίρι μου υπηρετούσε την πατρίδα εκείνο τον καιρό, και έψαχνα να βρω τι θα κάνω. Ευτυχώς, το μυαλό μου παίρνει στροφές και ατάκα κι επί τόπου τηλεφώνησα στο γυναικολόγο της μάνας μου, ένα συμπαθητικό γιατρό μεγάλης ηλικίας -νάναι καλά η ψυχούλα του, μας άφησε χρόνους- που θα με δεχόταν αμέσως.
Ιατρείο σεμνό, με χαμηλό φωτισμό και αναπαυτικές πολυθρόνες, με βιβλία ποίησης και άλλα με αστείες ιστορίες -εκεί πρωτοδιάβασα για το Νόμο του Μέρφυ! Με εξέτασε χωρίς κανένα επιφώνημα και μετά καθήσαμε να μιλήσουμε. «Ολα καλά θα πάνε, μην ανησυχείτε» μου είπε πρώτος, αλλά η προηγούμενη εμπειρία μου δε με άφηνε να ησυχάσω. «Είστε σίγουρος γιατρέ; Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα;» τον τσίγκλισα να εκφραστεί ανοιχτά.
Σήμερα που το θυμάμαι, είμαι βέβαιη ότι κάτι θα είχε καταλάβει γιατί απάντησε σε ερώτημα που δεν είχα θέσει: «Ενα μικρό ινομύωμα υπάρχει σαν κουκούτσι από λεμόνι και όσο θα αναπτύσσεται το έμβρυο αυτό θα μικραίνει σιγά σιγά μέχρι να εξαλειφθεί εντελώς.. δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα»
Ρώτησα πόσο θα κοστίσει και μου είπε το ένα τέταρτο της τιμής του άλλου γιατρού με την καισαρική. Κανονίσαμε να τον επισκέπτομαι κάθε μήνα, μου είπε να προσέχω και να μη σηκώνω βάρη, και έφυγα απο το ιατρείο του ελαφριά σαν πουλάκι! Είχα άδικο;
Την άλλη μέρα τηλεφώνησα στο φίλο μου τον παθολόγο, που μου είχε συστήσει το νέο γιατρό εξ Αμερικής, και του διηγήθηκα τα καθέκαστα. Μου ζήτησε συγγνώμη, δικαιολογήθηκε ότι μια πελάτισσά του τον είχε συστήσει με τα καλύτερα λόγια και με διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να ξανασυστήσει πουθενά κάποιον που δε θα γνώριζε και ο ίδιος.
Το πώς γεννήθηκε η μεγάλη μου κόρη είναι... άλλο ανέκδοτο!
Πριν από πολλά χρόνια, έγκυος στη μεγάλη μου κόρη, επισκέφτηκα ένα γυναικολόγο άρτι αφιχθέντα εξ Αμερικής, κατά σύσταση φίλου μου γιατρού παθολόγου. Ιατρείο μέγκλα. Μέσα στα φώτα και τα χλιδάτα έπιπλα και τα περιοδικά -για γυναίκες. (παρένθεση: συγχίζομαι με τα σεξιστικά περιοδικά. Τι θα πει "για γυναίκες" ή "για άντρες"; κλείνει η παρένθεση)
Ενώ είχα κλείσει ραντεβού πριν καμμιά βδομάδα, πολυάσχολος γαρ, με δέχτηκε ο γιατρός μετά από μια ώρα περίπου, πάνω που σκεφτόμουν να την κάνω... «Περάστε» μου είπε και, κατά τη διάρκεια της εξέτασης, έβγαζε κάτι περίεργους συριγμούς του τύπου "εχμμ.." "σσσσσ..." "τς τς τς" και του λόγου μου, ξαπλωμένη και αδύναμη όπως ήμουν, έβαζα στο νου μου τα χειρότερα.
Τέλειωσε η εξέταση, ντύθηκα, και καθήσαμε να μιλήσουμε. «Συμβαίνει τίποτα γιατρέ;» ρώτησα και μου απάντησε ότι δεν συμβαίνει κάτι τι το ανησυχητικό πέρα από το ότι υπάρχει ένα ινομύωμα στη μήτρα.. σε μέγεθος καρυδιού.. και όσο θα αναπτύσσεται το έμβρυο θα μεγαλώνει και αυτό.. μέχρι να γεννήσω μπορεί να φτάσει και σε μέγεθος πεπονιού.. και μπορεί να επιφέρει βλάβες στο έμβρυο.. αλλά να μην ανησυχώ επειδή και αυτό το έχει λύσει η επιστήμη με την καισαρική τομή.. και πως η καισαρική τομή κοστίζει τόσο.. αλλά τη δικαιολογούν τα ταμεία.. κλπ κλπ
Βγήκα σκέτο ράκος και γύρισα στο σπίτι με τα πόδια κλαίγοντας με λυγμούς και αναφυλλητά. Ναι, βάδιζα στα πεζοδρόμια εντελώς σα χαμένη. Εφτασα σπίτι, ήμουνα μόνη, το ταίρι μου υπηρετούσε την πατρίδα εκείνο τον καιρό, και έψαχνα να βρω τι θα κάνω. Ευτυχώς, το μυαλό μου παίρνει στροφές και ατάκα κι επί τόπου τηλεφώνησα στο γυναικολόγο της μάνας μου, ένα συμπαθητικό γιατρό μεγάλης ηλικίας -νάναι καλά η ψυχούλα του, μας άφησε χρόνους- που θα με δεχόταν αμέσως.
Ιατρείο σεμνό, με χαμηλό φωτισμό και αναπαυτικές πολυθρόνες, με βιβλία ποίησης και άλλα με αστείες ιστορίες -εκεί πρωτοδιάβασα για το Νόμο του Μέρφυ! Με εξέτασε χωρίς κανένα επιφώνημα και μετά καθήσαμε να μιλήσουμε. «Ολα καλά θα πάνε, μην ανησυχείτε» μου είπε πρώτος, αλλά η προηγούμενη εμπειρία μου δε με άφηνε να ησυχάσω. «Είστε σίγουρος γιατρέ; Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα;» τον τσίγκλισα να εκφραστεί ανοιχτά.
Σήμερα που το θυμάμαι, είμαι βέβαιη ότι κάτι θα είχε καταλάβει γιατί απάντησε σε ερώτημα που δεν είχα θέσει: «Ενα μικρό ινομύωμα υπάρχει σαν κουκούτσι από λεμόνι και όσο θα αναπτύσσεται το έμβρυο αυτό θα μικραίνει σιγά σιγά μέχρι να εξαλειφθεί εντελώς.. δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα»
Ρώτησα πόσο θα κοστίσει και μου είπε το ένα τέταρτο της τιμής του άλλου γιατρού με την καισαρική. Κανονίσαμε να τον επισκέπτομαι κάθε μήνα, μου είπε να προσέχω και να μη σηκώνω βάρη, και έφυγα απο το ιατρείο του ελαφριά σαν πουλάκι! Είχα άδικο;
Την άλλη μέρα τηλεφώνησα στο φίλο μου τον παθολόγο, που μου είχε συστήσει το νέο γιατρό εξ Αμερικής, και του διηγήθηκα τα καθέκαστα. Μου ζήτησε συγγνώμη, δικαιολογήθηκε ότι μια πελάτισσά του τον είχε συστήσει με τα καλύτερα λόγια και με διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να ξανασυστήσει πουθενά κάποιον που δε θα γνώριζε και ο ίδιος.
Το πώς γεννήθηκε η μεγάλη μου κόρη είναι... άλλο ανέκδοτο!
το πάρτι της Τετάρτης με προβληματίζει...
να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω.. να πάω να μη πάω..
φέρτε μου κι άλλες μαργαρίτες!!!!
Κυριακή, Απριλίου 16, 2006
Το βιβλίο του Larry Cool εν όψει! "ΤΟΝ ΚΑΝΕΝΑ ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ!"
Μετά το μυθιστόρημά του "Αστρικές Συνουσίες" που κυκλοφόρησε το 2000 από τίς εκδόσεις "Μοντέρνοι Καιροί" δεν είχε την τύχη που του άξιζε, δεδομένου ότι αφαιρέθηκε ένα ολόκληρο κεφάλαιο και η γλώσσα του κειμένου δεν αποδόθηκε ορθώς. Πριν από λίγο έμαθα μου ότι σύντομα θα κυκλοφορήσει το νέο μυθιστόρημά του και ενημερώνω πάραυτα!
Καλή Επιτυχία Λάρρυ!:-)
Ιδού η ενημερωτική ειδοποίηση απο τον ίδιο το δημιουργό:
Με μεγάλη χαρά σας ανακοινώνω ότι δύο φίλοι θα εκδώσουν τον Μάιο το μυθιστόρημά μου, με τίτλο:
Καλή Επιτυχία Λάρρυ!:-)
Ιδού η ενημερωτική ειδοποίηση απο τον ίδιο το δημιουργό:
Με μεγάλη χαρά σας ανακοινώνω ότι δύο φίλοι θα εκδώσουν τον Μάιο το μυθιστόρημά μου, με τίτλο:
ΤΟΝ ΚΑΝΕΝΑ ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ!
Ούτιν εγώ πύματον έδομαι (Οδ.ι369)
Οι εκδοτικοί οίκοι,
MODERN TIMES - ΟΞΥ – ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ – ΠΑΤΑΚΗΣ – ΚΕΔΡΟΣ – ΑΓΡΑ – ΩΚΕΑΝΙΔΑ – ΠΟΛΙΣ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ – ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ – ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ – ΕΜΠΕΙΡΙΑ – SCRIPTA – ΨΥΧΟΓΙΟΣ – ΝΕΦΕΛΗ – ΛΙΒΑΝΗΣ – ΑΓΚΥΡΑ – ΕΣΤΙΑ – ΡΟΕΣ – ΚΟΧΛΙΑΣ – ΕΚΚΡΕΜΕΣ – ΑΠΟΠΕΙΡΑ – ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ – ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ – ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ – ΔΙΗΓΗΣΗ – ΜΙΝΩΑΣ – κ.α,
αρνήθηκαν να το εκδώσουν. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε κάποιος απ' αυτούς, «αξίζει να εκδοθεί, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να το εντάξουμε στο πρόγραμμά μας».
Το μυθιστόρημα, ΤΟΝ ΚΑΝΕΝΑ ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, είναι άγριο –και στη γλώσσα και στο περιεχόμενο. Δεν είναι κάποιο συμβατικό μυθιστόρημα που μπορουν να το βάλουν μέσα στη μηχανή του κιμά όπου σπρώχνουν την λογοτεχνία οι έμποροι του είδους για να βγάλουν χρήματα.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΌΜΕΝΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Ο Larry ξυπνά ένα πρωί και δεν θυμάται τίποτε. Ούτε καν τ' όνομά του. Είναι κυριολεκτικά, ο Κανένας!
Περιπλανώμενος σε μια άγνωστη, ζοφερή μητρόπολη και προσπαθώντας να βρει ποιος είναι και τί τού συμβαίνει, ανακαλύπτει μια προηγμένη τεχνολογικά –αλλά και εξαθλιωμένη- κοινωνία η οποία αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή απειλή. Τα πράγματα και οι άνθρωποι χάνουν αιφνιδίως το βάρος τους και πετούν στο διάστημα. Για να μην διαλυθούν στο χάος κατασκευάζουν ένα απέραντο δίκτυο ασφαλείας που τους συγκρατεί καλύπτοντας ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο Larry αναζητώντας ταυτότητα και νόημα μέσα σ' αυτόν τον παρανοϊκό κόσμο όπου κάθε ανθρώπινη αξία και βεβαιότητα συντρίβονται, παρασύρεται σ' έναν κυκεώνα από ιλαροτραγικές περιπέτειες με τρομοκράτες, επιθεωρητές ασφαλείας, εικονικά όντα, κλπ.
Στο τέλος, και καθώς η μητρόπολη διαλύεται, ανακαλύπτει πως ό,τι έζησε –δηλ. ο ζοφερός τεχνολογικός κόσμος και οι περιπέτειές του μέσα σ' αυτόν- ήταν ένας μύθος του ίδιου του τού μυαλού. Αφού λοιπόν όλα είναι μια διήγηση, ο Larry αναζητεί και βρίσκει την πρώτη εκείνη λέξη με την οποία θ' αρχίσει η ιστορία ενός άλλου –πιο φωτεινού αυτή τη φορά- κόσμου.
ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Κατά τας επομένας ώρας περιεπλανώμην ασκόπως υπό βροχής, ανέστιος, αποτεθαρρημένος, ρυπαρός τε και πεινών, σκοντάπτων ως προς τους πόδας παραπαίων ως προς τας φρένας. Οπίσω μου ο κύων εγρύλλιζεν ανήσυχος δεικνύων τους οδόντας του προς αοράτους εχθρούς. Δις ή τρις εστράφην, αλλ' ουδένα ιδών εξηκολούθησα την μοναχικήν μου πορείαν.
Αφνιδίως ησθάνθην να εγκαταλείπω το πεζοδρόμιον, να χάνω την επαφήν μετά του εδάφους, αιθεραβατών έκπληκτος, ανερχόμενος άφωνος, υψούμενος άνευ βάρους! Ο κύων υλάκτησεν αγρίως και πηδήξας εδάγκασεν τον αριστερόν μου πόδα εμπήξας τους κυνόδοντας του εντός του γαστροκνημίου μου με προφανή σκοπόν όπως σταματήση την ανοδικήν μου πορείαν.
Όντως! Το βάρος του ζώου εξισορροπούν την άνωσιν ανέκοψεν την ανύψωσιν εις τρόπον ώστε άνθρωπος και κύων ευρέθημεν ενάεροι έν περίπου μέτρον υπέρ της επιφανείας τού εδάφους παρασυρόμενοι οριζοντίως υπό του παγερού ανέμου προσκρούοντες επί προσόψεων και πινακίδων.
Ησθανόμην τους κοπτερούς κυνόδοντας να σχίζωσιν βραδέως κι οδυνηρώς την σάρκαν μου, εκβάλλων διάτορον κραυγήν πόνου, έως ότου ο δήκτης κύων απεχωρίσθη του ποδός μου πέσας επί του εδάφους, ενώ εγώ ηκολούθουν ανιούσαν τροχιάν, κινών σπασμωδικώς χείρας τε και πόδας.
Εναεριζόμενος, μεταρσιούμενος, την των στιγμών υστάτην, ενεπλάκην εν τω εκ σχοινίων πλέγματι, ακινητοποιηθείς εις μέγα ύψος ως παγιδευθέν έντομον εντός τεραστίου ιστού αράχνης. Έτρεμον εκ του ψύχους, έφριττον υπό του τρόμου!
Τότε ο υετός έπαυσεν επ' ολίγον, και εν τω ανοίγματι τ' ουρανού ενεφανίσθη ο αργυρούς δίσκος της σελήνης πλέων γαλήνιος κι ατάραχος εν μέσω τρικυμίας μελανών νεφών άτινα εφέροντο ταχέως υπό ισχυρών ανέμων. Καλυπτομένη υπό ομβροφόρων νεφελών και πάλιν εμφανιζομένη η μεγαλοπρεπής σελάνα, προσέδιδεν εις το εξωπραγματικόν Λονδίνον μεταλλικάς αποχρώσεις, ενώ αι άπειροι κρεμάμεναι εκ του ιστού σταγόνες εξέπεμπον gris argent και gris perle λάμψεις.
Μετέωρος, συνειλημμένος υπό της σαγήνης εντός τρομακτικής θαλάσσης, εκοίταζον εκστατικός τ' ανεξιχνίαστα σημεία των θεών, ενώ την ζοφεράν ποιητικότητα των στιγμών επέτεινον αι φθάνουσαι έως της πανσελήνου θρηνητικαί ουρανομήκεις ωρυγαί τού εις μέγα βάθος κάτωθεν ευρισκομένου κυνός.
Μ' εμπεπηγμένους όνυχας κι οδόντας εντός των βεβρεγμένων σχοινίων συνεκρατούμην έντρομος κι ασάλευτος πασχίζων ν' αντέξω και να μην αποκοιμηθώ. Τότε είδα διερχόμενον βραδέως προ της αργυράς πανσελήνου σκιάγραμμα –κ. σιλουέτα- τεραστίου αεροπλοίου τύπου τζέππελιν, γεγονός το οποίον απέδωσα εις πλαναισθησίαν λόγω εξαντλήσεως, και προβλέπων ότι αι δινάμεις μου θα μ' εγκατέλειπον οσονούπω, προσεδέθην δια λόγους ασφαλείας εις το πλέγμα δια του λαιμοδέτου και της ζώνης της περισκελίδος.
Βαθμιαίως το βάρος μου επανήλθεν και έρπων επί του ολίσθηρού πλέγματος ηύρον πρότονον σχοινίον τη βοηθεία του οποίου κατερριχήθην έως του εδάφους προσγειωθείς εις ερημικήν τοποθεσίαν. Συρθείς δε δια των τελευταίων μου δυνάμεων υποκάτω γεφύρας αρτηρίας οδού ελιποθύμησα μεταξύ εφθαρμένων επισώτρων και κατεστραμμένων αυτοκινήτων
(συνεχίζεται)
Σάββατο, Απριλίου 15, 2006
Χρόνια Πολλά Λαζαράκο!:-)
.
Να τον χαίρεσαι Chrisa μας το γατούλη σου!
Του εύχομαι ένα περίπατο σ' ένα πανώριο δάσος κάπου στην Ηπειρο...
...παρέα με ένα χαμογελαστό φιλαράκι...
...και του στέλνω δυο ρόδια γεμάτα ευχούλες!______________________
ΣΗΜ. Τα ρόδια είναι ακουαρέλλα της ζωγράφου Μερόπης Πρέκα
Παρασκευή, Απριλίου 14, 2006
Οταν ζούμε στην κριτική...
Οταν «κρίνουμε, συγκρίνουμε, προτιμούμε, απορρίπτουμε», ζούμε στην «κριτική». Οταν ζούμε στην κριτική, ζούμε στο σκοτάδι. Ζούμε στο εσωτερικό σκοτάδι. Ενώ έχουμε την ψευδαίσθηση ότι βλέπουμε πιο καθαρά, πιο αντικειμενικά, στην πραγματικότητα έχουμε τυφλωθεί.
Οποιος ζει στην κριτική, δεν έχει εμπιστοσύνη πρώτα στον εαυτό του κι ύστερα στους άλλους. Οποιος δεν έχει εμπιστοσύνη, δεν έχει γνώση, ουσιαστική γνώση. Οποιος δεν έχει γνώση, δεν έχει πίστη. Οποιος δεν έχει πίστη, ζει σε καθημερινή αγωνία. Αυτός ο άνθρωπος είναι απελπισμένος.
Οποιος καρπός έχει ρίζα του την κριτική, είναι δηλητηριαμένος.
Πρέπει να τον αρνηθούμε. Οταν σας αγαπώ εσάς, γιατί έχω κρίνει, συγκρίνει, προτιμήσει κι απορίψει κάποιον ή κάποιους άλλους, δεν σας αγαπώ. Είναι ακριβώς το ίδιο με το να σας έχω απορρίψει εσάς, γιατί αγαπώ κάποιον ή κάποιους άλλους.
(...)
Μα όλ' αυτά τα δηλητηριασμένα φρούτα που ανήκουν περισότερο στο δικό μας δυτικό πολιτισμό, όσο κι αν μείνουν πίσω μας, ξανάρχονται σαν «επιδημίες». Κάθε φορά που θα ζήσουμε μια αλλαγή, κάθε φορά που θα γίνει μια αλλαγή δίπλα μας, γύρω μας, νιώθουμε απειλημένοι κι η κριτική αναβλύζει απο τις ιστορικές μας ρίζες. Και μιλώ για τις ιστορικές ρίζες του ανθρώπου, γιατί η «απόρριψη» σαν πράξη και σαν συναίσθημα είναι αποκλειστική ανθρώπινη κατασκευή. Ανήκει στις ρίζες της ιστορίας του είδους μας και όχι στις ρίζες της φύσης του ανθρώπου.
Δεν είναι κοσμικός νόμος, αλλά ιστορική κατασκευή.
(...)
Δεν αρνιόμαστε την «κριτική» με μια «αντίθετη κριτική»
__________________________
..μερικές γραμμές του ανθρωπολόγου Κ. Φωτεινού.
Οποιος ζει στην κριτική, δεν έχει εμπιστοσύνη πρώτα στον εαυτό του κι ύστερα στους άλλους. Οποιος δεν έχει εμπιστοσύνη, δεν έχει γνώση, ουσιαστική γνώση. Οποιος δεν έχει γνώση, δεν έχει πίστη. Οποιος δεν έχει πίστη, ζει σε καθημερινή αγωνία. Αυτός ο άνθρωπος είναι απελπισμένος.
Οποιος καρπός έχει ρίζα του την κριτική, είναι δηλητηριαμένος.
Πρέπει να τον αρνηθούμε. Οταν σας αγαπώ εσάς, γιατί έχω κρίνει, συγκρίνει, προτιμήσει κι απορίψει κάποιον ή κάποιους άλλους, δεν σας αγαπώ. Είναι ακριβώς το ίδιο με το να σας έχω απορρίψει εσάς, γιατί αγαπώ κάποιον ή κάποιους άλλους.
(...)
Μα όλ' αυτά τα δηλητηριασμένα φρούτα που ανήκουν περισότερο στο δικό μας δυτικό πολιτισμό, όσο κι αν μείνουν πίσω μας, ξανάρχονται σαν «επιδημίες». Κάθε φορά που θα ζήσουμε μια αλλαγή, κάθε φορά που θα γίνει μια αλλαγή δίπλα μας, γύρω μας, νιώθουμε απειλημένοι κι η κριτική αναβλύζει απο τις ιστορικές μας ρίζες. Και μιλώ για τις ιστορικές ρίζες του ανθρώπου, γιατί η «απόρριψη» σαν πράξη και σαν συναίσθημα είναι αποκλειστική ανθρώπινη κατασκευή. Ανήκει στις ρίζες της ιστορίας του είδους μας και όχι στις ρίζες της φύσης του ανθρώπου.
Δεν είναι κοσμικός νόμος, αλλά ιστορική κατασκευή.
(...)
Δεν αρνιόμαστε την «κριτική» με μια «αντίθετη κριτική»
__________________________
..μερικές γραμμές του ανθρωπολόγου Κ. Φωτεινού.
«το μπουκάλι πίνουμε ή το κρασί;»
Καίριο ερώτημα. Επιχειρώ να απαντήσω:
Οταν γνωρίζουμε το κρασί, δεν μας ξεγελά το μπουκάλι.
Οταν δεν γνωρίζουμε το κρασί, το αναγνωρίζουμε απο το μπουκάλι.
Οταν αρεσκόμαστε να πίνουμε γενικώς, δεν μας ενδιαφέρει καν τι θα πιούμε και απο ποιό μπουκάλι.
Οταν γνωρίζουμε το κρασί, δεν μας ξεγελά το μπουκάλι.
Οταν δεν γνωρίζουμε το κρασί, το αναγνωρίζουμε απο το μπουκάλι.
Οταν αρεσκόμαστε να πίνουμε γενικώς, δεν μας ενδιαφέρει καν τι θα πιούμε και απο ποιό μπουκάλι.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ για εκδήλωση στο Βόλο
Τη Δευτέρα 15 ΜΑΪΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 7.ΟΟμμ. το 10ο Γυμνάσιο Βόλου σας προσκαλεί στην παρουσίαση των πολιτιστικών και των προγραμμάτων Αγωγής Υγείας που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς 2005-2006.
Οι εκδηλώσεις ξεκινούν με την παρουσίαση του προγράμματος Αγωγής Υγείας με θέμα: ΄Ατομα με αναπηρία και λογοτεχνία. Οι μαθητές θα παίξουν ποδόσφαιρο με τυφλά παιδιά από τη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης, θα αποδώσουν στα δυο τυφλά παιδιά γράμμα που οι ίδιοι οι μαθητές έγραψαν σε BRAILLE
Οι τυφλοί προσκεκλημένοι μας θα απαντήσουν σε ερωτήσεις μαθητών και θα τους παρουσιάσουν συσκευές που έχουν φτιαχτεί για την εξυπηρέτηση ατόμων με ολική ή μερική απώλεια όρασης
Η παρουσία σας θα μας δώσει μεγάλη χαρά,
Οι μαθητές του Β2 του 10ου Γυμνασίου Βόλου
Υπεύθυνος καθηγητής: Διονύσης Λεϊμονής
Οι τυφλοί προσκεκλημένοι μας θα απαντήσουν σε ερωτήσεις μαθητών και θα τους παρουσιάσουν συσκευές που έχουν φτιαχτεί για την εξυπηρέτηση ατόμων με ολική ή μερική απώλεια όρασης
Η παρουσία σας θα μας δώσει μεγάλη χαρά,
Οι μαθητές του Β2 του 10ου Γυμνασίου Βόλου
Υπεύθυνος καθηγητής: Διονύσης Λεϊμονής
Δήμος Αθηναίων = ένα σκαλοπάτι για το/τη Δήμαρχο
Λαέ των Αθηνών ακούς; Σε λίγο θα σε φωνάξουνε να ψηφίσεις, για τούτο πρόσεξε καλά ποιο χαρτάκι θα ρίξεις στη κάλπη. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα σκαλοπάτι για ανέλιξη σε ανώτερα (?) πατώματα είναι η θέση του Δημάρχου των Αθηναίων. Αυτού του ίδιου που προΐσταται όλων των Δημάρχων της χώρας μας. Αυτού του οποίου οι πράξεις αποτελούν οδηγό για τους υπόλοιπους Δημάρχους. Αυτού που δηλώνει ότι θα εξαντλήσει την τετραετία και μόλις του σφυρίξουν τρέχει. Το κομματικό συμφέρον, το συμφέρον του τόπου, διάφορα συμφέροντα... καταργούν την ψήφο σου κοσμάκη μου.
Εδώ και πολλά χρόνια το βλέπουμε να συμβαίνει, όποιος κι αν είναι Δήμαρχος, όπου και αν ανήκει. Πού ανήκει ο Δήμαρχος; Νόμιζα πως πρόκειται περί τοπικού άρχοντα και όχι περί κυβερνητικού στελέχους. Πρόχειρα θυμάμαι: Μπέης, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη.
Ψηφίζω αλλού, δεν με αφορά το θέμα, με αφορά το μέλλον του θεματοφύλακα.
Εδώ και πολλά χρόνια το βλέπουμε να συμβαίνει, όποιος κι αν είναι Δήμαρχος, όπου και αν ανήκει. Πού ανήκει ο Δήμαρχος; Νόμιζα πως πρόκειται περί τοπικού άρχοντα και όχι περί κυβερνητικού στελέχους. Πρόχειρα θυμάμαι: Μπέης, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη.
Ψηφίζω αλλού, δεν με αφορά το θέμα, με αφορά το μέλλον του θεματοφύλακα.
Arxedia MEDIA: Εννέα Των Ράβδων
Arxedia MEDIA: Εννέα Των Ράβδων: "το θάρρος είναι μονάδα μέτρησης του χρόνου."
Η θέση του καλλιτέχνη στον κόσμο
«Προκειμένου να καταφέρει ο καλλιτέχνης να εκφράσει τον κόσμο, πρέπει πρώτ' απ' όλα να βρίσκεται ο ίδιος μέσα στον κόσμο, ως καταπιεστής ή καταπιεσμένος, ως παραιτημένος ή επαναστάτης, ως άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους.»
Simone de Beauvoir
(πάλι με πρόλαβε)
Simone de Beauvoir
(πάλι με πρόλαβε)
"Αν δεν σας μιλησει το ιδιο το εργο τοτε τζιφος η υποθεση φιλοι μου!"
Με αυτή τη φράση τελειώνει το άρθρο του Art Attack και την προσυπογράφω και με τα δυο χέρια. Σήμερα που δηλώνω χαζή. Αύριο δεν ξέρω αν θα το επαναλάβω, εξηγημένα.
Σε μια έκθεση ζωγραφικής π.χ. όλοι ζητάνε να μάθουν διάφορα από το ζωγράφο, όπως π.χ. πόσο χρόνο του πήρε να ζωγραφίσει ένα έργο, πώς το κοστολογεί, τι σκεφτότανε όταν το δημιουργούσε, κλπ κλπ. Ευτύχησα να έχω έναν αληθινό Δάσκαλο στη ζωγραφική, τον αείμνηστο Χρήστο Λεφάκη, που δυστυχώς έφυγε νεότατος από τη ζωή. Τον φάγανε τα μεταλλικά χρώματα που χρησιμοποιούσε -είπαν.
Ο Δάσκαλός μου λοιπόν, σε μια κατ 'ιδίαν συνομιλία, μου είχε πει "μάθε τους κανόνες και μετά κατάργησέ τους, αλλά πρώτα να τους μάθεις καλά". Αντιδρούσα τότε και πειραματιζόμουν και η συζήτησή μας είχε περιστραφεί γύρω από την... ανυποταξία μου. Εμαθα λοιπόν τους κανόνες και τους χρησιμοποίησα για πάνω απο 35 χρόνια. Με συνέπεια. Αυτό όμως που έβγαινε από τα χέρια μου δεν με ικανοποιούσε και το κατέστρεφα. Ελάχιστα έργα υπάρχουν για να θυμίζουν ότι, πράγματι, γνώριζα και εφάρμοζα τους κανόνες.
Κάποια στιγμή, πριν από 6 χρόνια, σε μια συνειδησιακή κρίση, αποφάσισα όχι μόνο να ξεχάσω τους κανόνες αλλά να τους ανατρέψω εντελώς. Επαψα να προσπαθώ να μεταδώσω το συναίσθημά μου στα έργα και άρχισα την προσπάθεια να αποτυπώσω πάνω στο καμβά το ίδιο το συναίσθημα. Να βλέπει ο θεατής και να του προκαλεί "κάτι" το χρώμα και το στήσιμο ή το άτσαλο του στησίματος. Να εκστασιάζεται από την ισορροπία ή να εκνευρίζεται από το ακατάστατο. Να αγγίζει κάτι απαλό ή να τραβάει το χέρι του από το τσίμπημα του ανάγλυφου. Κάτι να νοιώθει τελοσπάντων!
Αυτό, φυσικά, είναι δύσκολο να εξηγηθεί, ή μάλλον είναι ακατόρθωτο να γίνει αντιληπτό από κάποιον που δηλώνει "εγώ δεν ξέρω από ζωγραφική και θέλω να μου πείτε τι παριστάνει..." κλπ κλπ. Τι να εξηγήσω; Λέω λοιπόν απλά να δει καλά και να νοιώσει. Αν νοιώσει, έχει καλώς. Και αν δεν νοιώσει, πάλι καλώς έχει.
Στο κάτω κάτω για ζωγραφική πρόκειται και όχι για "αντικειμενική" φωτογραφία. Αν υπήρχαν φωτογραφικές μηχανές στην εποχή του, είμαι σίγουρη ότι ο Λεονάρντο θα φωτογράφιζε τη Μόνα Λίζα του. Οπωσδήποτε και ο Ρέμπραντ το μάθημα Ανατομίας. Και αν οι φωτογραφίες είχαν κάνει τότε τον κύκλο τους ήδη με τις "αντικειμενικές" απεικονίσεις, σίγουρα οι μεγάλοι ζωγράφοι της Αναγέννησης θα έπαιζαν με αυτές όπως κάνει σήμερα ο Αρτατάκης!
Σε μια έκθεση ζωγραφικής π.χ. όλοι ζητάνε να μάθουν διάφορα από το ζωγράφο, όπως π.χ. πόσο χρόνο του πήρε να ζωγραφίσει ένα έργο, πώς το κοστολογεί, τι σκεφτότανε όταν το δημιουργούσε, κλπ κλπ. Ευτύχησα να έχω έναν αληθινό Δάσκαλο στη ζωγραφική, τον αείμνηστο Χρήστο Λεφάκη, που δυστυχώς έφυγε νεότατος από τη ζωή. Τον φάγανε τα μεταλλικά χρώματα που χρησιμοποιούσε -είπαν.
Ο Δάσκαλός μου λοιπόν, σε μια κατ 'ιδίαν συνομιλία, μου είχε πει "μάθε τους κανόνες και μετά κατάργησέ τους, αλλά πρώτα να τους μάθεις καλά". Αντιδρούσα τότε και πειραματιζόμουν και η συζήτησή μας είχε περιστραφεί γύρω από την... ανυποταξία μου. Εμαθα λοιπόν τους κανόνες και τους χρησιμοποίησα για πάνω απο 35 χρόνια. Με συνέπεια. Αυτό όμως που έβγαινε από τα χέρια μου δεν με ικανοποιούσε και το κατέστρεφα. Ελάχιστα έργα υπάρχουν για να θυμίζουν ότι, πράγματι, γνώριζα και εφάρμοζα τους κανόνες.
Κάποια στιγμή, πριν από 6 χρόνια, σε μια συνειδησιακή κρίση, αποφάσισα όχι μόνο να ξεχάσω τους κανόνες αλλά να τους ανατρέψω εντελώς. Επαψα να προσπαθώ να μεταδώσω το συναίσθημά μου στα έργα και άρχισα την προσπάθεια να αποτυπώσω πάνω στο καμβά το ίδιο το συναίσθημα. Να βλέπει ο θεατής και να του προκαλεί "κάτι" το χρώμα και το στήσιμο ή το άτσαλο του στησίματος. Να εκστασιάζεται από την ισορροπία ή να εκνευρίζεται από το ακατάστατο. Να αγγίζει κάτι απαλό ή να τραβάει το χέρι του από το τσίμπημα του ανάγλυφου. Κάτι να νοιώθει τελοσπάντων!
Αυτό, φυσικά, είναι δύσκολο να εξηγηθεί, ή μάλλον είναι ακατόρθωτο να γίνει αντιληπτό από κάποιον που δηλώνει "εγώ δεν ξέρω από ζωγραφική και θέλω να μου πείτε τι παριστάνει..." κλπ κλπ. Τι να εξηγήσω; Λέω λοιπόν απλά να δει καλά και να νοιώσει. Αν νοιώσει, έχει καλώς. Και αν δεν νοιώσει, πάλι καλώς έχει.
Στο κάτω κάτω για ζωγραφική πρόκειται και όχι για "αντικειμενική" φωτογραφία. Αν υπήρχαν φωτογραφικές μηχανές στην εποχή του, είμαι σίγουρη ότι ο Λεονάρντο θα φωτογράφιζε τη Μόνα Λίζα του. Οπωσδήποτε και ο Ρέμπραντ το μάθημα Ανατομίας. Και αν οι φωτογραφίες είχαν κάνει τότε τον κύκλο τους ήδη με τις "αντικειμενικές" απεικονίσεις, σίγουρα οι μεγάλοι ζωγράφοι της Αναγέννησης θα έπαιζαν με αυτές όπως κάνει σήμερα ο Αρτατάκης!
Μόλις πέρασε το σκουπιδιάρικο
Το άκουσα καθαρά. Αυτό τον ήχο "σταμάτα_ξεκίνα", με το φρένο να ηχεί σα μπαλόνι που ξεφουσκώνει. Θα ξεφουσκώσουν οι γωνίες από τις πολύχρωμες σακκούλες. Θα χαθεί η απαίσια μυρωδιά σάπιων λαχανικών. Ολα τα παίρνει μαζί του το σκουπιδιάρικο. Μακάρι νά 'παιρνε και τις αμφιβολίες μου. Αυτές όμως δε χωράνε σε καμμιά σακκούλα.
Είμαι φοβερός και το ξέρεις!
Το πιο πετυχημένο nick name της blogόσφαιρας, σύμφωνα με τη γνώμη μου.
Προς τιμή του, αλλάζω για λίγο το δικό μου και αφιερώνω ένα τραγουδάκι -προϊόν αγαστής συνεργασίας- σε ένα μικρό φιλαράκι μου. Οι στίχοι είναι δικοί του, ελαφρώς διασκευασμένοι.
Χρόνια Πολλά μικρό μου!
Προς τιμή του, αλλάζω για λίγο το δικό μου και αφιερώνω ένα τραγουδάκι -προϊόν αγαστής συνεργασίας- σε ένα μικρό φιλαράκι μου. Οι στίχοι είναι δικοί του, ελαφρώς διασκευασμένοι.
Χρόνια Πολλά μικρό μου!
Πέμπτη, Απριλίου 13, 2006
Αποχαιρέτα τη την Αριστοτέλους που χάνεις...
Προβληματίζομαι εντόνως!
Μάλλον πρέπει ν' ανέβω σύντομα στη Θεσσαλονίκη, να την ξαναδώ για τελευταία φορά όπως τη γνώριζα...
Ετοιμάζονται, όπως μαθαίνω, να της αλλάξουν τα... πετρέλαια!!!
Μάλλον πρέπει ν' ανέβω σύντομα στη Θεσσαλονίκη, να την ξαναδώ για τελευταία φορά όπως τη γνώριζα...
Ετοιμάζονται, όπως μαθαίνω, να της αλλάξουν τα... πετρέλαια!!!
Ποιος θα μπορούσε να είναι ο έλληνας Μπερλουσκόνι..???..
.
Μόνο ο Δημοσθένης Λιακόπουλος θα μπορούσε να ενσαρκώσει αυτό το ιδεώδες, αν τον βοηθούσαμε να επεκτείνει την εκδοτική του δραστηριότητα...
Με τη μαγική του πένα να δημιουργήσει τη Νέα πραγματικότητά μας...
Να ανορθώσει το πεσμένο μας ηθικό με αντιβαρυτικές κοσμοσφαίρες...
Να συνδέσει το παρελθόν με το μέλλον μας...
Να μας ταξιδέψει με καινούργιους τρόπους και Νέα μέσα...
Να λάμνει αγέρωχος ξεκαθαρίζοντας τα νερά της απελπισίας μας...
_______________
ΣΗΜ. Ολες οι εικόνες είναι δια χειρός κ. funEL, του οποίου ακολουθεί Σοβαρή Συνέντευξη εντός ολίγων ημερών.
Μόνο ο Δημοσθένης Λιακόπουλος θα μπορούσε να ενσαρκώσει αυτό το ιδεώδες, αν τον βοηθούσαμε να επεκτείνει την εκδοτική του δραστηριότητα...
Με τη μαγική του πένα να δημιουργήσει τη Νέα πραγματικότητά μας...
Να ανορθώσει το πεσμένο μας ηθικό με αντιβαρυτικές κοσμοσφαίρες...
Να συνδέσει το παρελθόν με το μέλλον μας...
Να μας ταξιδέψει με καινούργιους τρόπους και Νέα μέσα...
Να λάμνει αγέρωχος ξεκαθαρίζοντας τα νερά της απελπισίας μας... _______________
ΣΗΜ. Ολες οι εικόνες είναι δια χειρός κ. funEL, του οποίου ακολουθεί Σοβαρή Συνέντευξη εντός ολίγων ημερών.
Τετάρτη, Απριλίου 12, 2006
Σούπα εγκεφάλων είμαστε!
Αφησα ένα σχόλιο στο blog του chanana που μόλις σήμερα τον γνώρισα και μου έκανε εντύπωση πόσο μπορούν δυο άνθρωποι διαφορετικού φύλου να αντιλαμβάνονται πράγματα με παρόμοιο τρόπο. Οπως συγκινήθηκα όταν διάβασα το κείμενο Ο ερωτευμένος Zouri, γραμμένο μέσα απο μια αντρική καρδιά. Μα, τόσο πολύ μοιάζουμε τελικά;
Μια σούπα εγκεφάλων είμαστε, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Μια εξάσκηση για το μελλοντικό τρόπο επικοινωνίας χωρίς λόγια γίνεται εδώ μέσα, ένα γκρέμισμα του Πύργου της Βαβέλ. Αργά αλλά σταθερά. Βάρδα μη κοπεί το ρεύμα!
Τρίτη, Απριλίου 11, 2006
Καληστείαααααα!!!!!
Τι έγινε παιδιά; Μας ληστέψανε;
..και τώρα βρήκανε να αλλάξουν την κεραία να πάρει!:-(
..και τώρα βρήκανε να αλλάξουν την κεραία να πάρει!:-(
"ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΡΕΩΣΗ"
Τι θα πει αυτό; Ντριννν το τηλέφωνο, το σηκώνω και ακούω μια παρλαπίπα να μιλάει ξεκινώντας με αυτή τη φράση "το μήνυμα δεν έχει χρέωση"! Και τι με νοιάζει στην τελική αν χρεώνεται ή οχι αυτός που το στέλνει; Το κόστος του χρόνου που θα σπαταλήσω για να το ακούσω το υπολογίζει κανείς; Κατεβάζω αμέσως το ακουστικό, αλλά η ζημιά έχει γίνει. Η διάθεσή μου σπάστηκε. Να υποβάλλω μήνυση;
συνιστώ την παράσταση: QED ή Τι απέγινε ο κύριος Φάυντμαν
Στο θέατρο Ανεσις στους Αμπελοκήπους, τηλ. 210 777 33 72ώρες έναρξης
Π-Π-Σ : 21:00
Κ : 20:00
Ταμείο για κρατήσεις
Τρίτη έως Κυριακή : 10:00-13:00 και 17:00-22:00
Θα απολαύσετε ένα ρεσιτάλ ήθους και ηθοποιΐας από τον εξαίρετο
Γιώργο Κοτανίδη.
Πηγαίνετε και δεν θα χάσετε.
Κάτι θα κερδίσετε και ίσως σας τύχει και το μπαλάκι!
Πιστεύω ότι ήμουν τυχερή που πέτυχα και είδα αυτή ΤΗΝ παράσταση...
Δευτέρα, Απριλίου 10, 2006
OYK EN ΤΩ ΠΟΛΛΩ ΤΟ ΕΥ ή ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΧΩΡΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ..???..
Ανεβάζω ένα κομμάτι απο το σημερινό ΚΑΙΡΟ της Κ.Ε. Είναι ένα κείμενο με το οποίο συμφωνώ 100% και δε θέλω να το ξεχάσω:
_______________________
Επειδή, εξαιτίας αυτής της προσβολής της νοημοσύνης, επιβάλλεται το βλακώδες επί του ευφυούς, το φτηνιάρικο επί του ποιοτικού, το αρπακολλατζήδικο επί του κοπιαστικού, το ψεύτικο επί του αληθινού, το αμοραλιστικό επί του κοινωφελούς, το αντικοινωνικό επί του κοινωνικού και το ατομικό επί του συνολικού.
Επειδή, εξαιτίας αυτής της προσβολής της νοημοσύνης, θεοποιείται η αξία ότι κάτι επιλέγεται από τους πολλούς και τείνει να επιβληθεί σαν νόμος, ενώ αποσιωπάται εντελώς η αλήθεια:
Σημασία δεν έχει τι επιλέγουν οι πολλοί. Αλλά αν αυτό που επιλέγουν τους συμφέρει κιόλας. Οι πολλοί επιλέγουν την υποταγή, που δεν τους συμφέρει, τη σιωπή, που δεν τους συμφέρει, την παθητική στάση, που δεν τους συμφέρει, την ευκολία, που δεν τους συμφέρει, το εύπεπτο, που δεν τους συμφέρει, την αμάθεια, που δεν τους συμφέρει. Οι πολλοί, με την ανοχή τους, αν όχι με τη συμμετοχή τους, στηρίζουν τις δικτατορίες, τις γενοκτονίες, το δουλεμπόριο και ταΐζουν τις μηχανές που εξαφανίζουν κάθε άλλη ζωή στον πλανήτη.
Κάνουν και αγλαΐσματα οι πολλοί. Αλλά γι' αυτά δεν χρειάζονται τα μηχανάκια της AGB. Τα μηχανάκια χρειάζονται για να κατασκευαστούν οι πολλοί, που θέλουμε στα μέτρα μας. Οι πολλοί-προϊόντα μας.
Αυτοί, που ποδηγετούνται από τις κάθε είδους δημοσκοπήσεις, οι οποίες κρύβουν μέσα στις ερωτήσεις τις απαντήσεις.
Γιατί, αυτό είναι το μυστικό των μετρήσεων. Οι μετρήσεις δεν ψάχνουν να βρουν μια απάντηση. Ψάχνουν να πάρουν την απάντηση που θέλουν. Για να την πουλήσουν στους πολλούς-προϊόντα. Προϊόντα ειδών και κομμάτων. Ειδεολογιών, εν ολίγοις.
Θα ήταν ίσως πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε μια δημοσκόπηση στις ΗΠΑ, που θα περιελάμβανε το ερώτημα «πόσο ηλίθιος αισθάνεστε, που πριν από τρία χρόνια πιστεύατε ότι το Ιράκ είχε όπλα μαζικής καταστροφής;» Ή μια δημοσκόπηση στην Ιαπωνία με το ερώτημα «πόσο εγκληματίας αισθάνεστε, που συμμετέχετε στην εξαφάνιση των φαλαινών μόνο και μόνο για να τις τρώτε». Ή μια δημοσκόπηση στην Ισπανία με το ερώτημα «πόσο φασίστας αισθάνεστε, που ανεχθήκατε τον Φράνκο για 40 χρόνια». Και πάει λέγοντας.
Με τις μετρήσεις των πολλών για οδηγό δεν θα υπήρχε κλασική μουσική και τζαζ. Δεν θα υπήρχε Ελύτης και Ντοστογιέφσκι. Δεν θα υπήρχε Κιούμπρικ και Βούλγαρης. Δεν θα υπήρχε παρά μια κατευθυνόμενη τεράστια μετριότητα. Ενας υφέρπων φασισμός δουλοπαροίκων.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν σταματούσαμε να χαϊδεύουμε τα αφτιά των πολλών και τους βάζαμε τον καθρέφτη με τα αμείλικτα ερωτηματικά μπροστά τους. Για τη συμμετοχή τους στα παγκόσμια και στα καθημερινά εγκλήματα. Κι αν κοπιάζαμε λιγουλάκι να καλλιεργηθούν αντί να ταΐζονται διαρκώς με κουτόχορτο. Γιατί έτσι, ίσως υπήρχε ελπίδα να γίνουν καλύτεροι οι πολλοί. Και καλύτερος ο κόσμος.
σε φιλώ, δούλος σου
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 09/04/2006
__________________
ΣΗΜ. Δηλώνω θαυμάστρια του συντάκτη του ΚΑΙΡΟΥ της Κ.Ε. Σπάνια να διαφωνήσω με τα γραφόμενά του. Θαυμάζω τους Δον Κιχώτες, γενικά. Από τι πάσχω γιατρέ μου; Θα γίνω ποτέ καλά; (ο τιτλος του ποστ εκφράζει ένα γενικό προβληματισμό)
_______________________
Επειδή, εξαιτίας αυτής της προσβολής της νοημοσύνης, επιβάλλεται το βλακώδες επί του ευφυούς, το φτηνιάρικο επί του ποιοτικού, το αρπακολλατζήδικο επί του κοπιαστικού, το ψεύτικο επί του αληθινού, το αμοραλιστικό επί του κοινωφελούς, το αντικοινωνικό επί του κοινωνικού και το ατομικό επί του συνολικού.
Επειδή, εξαιτίας αυτής της προσβολής της νοημοσύνης, θεοποιείται η αξία ότι κάτι επιλέγεται από τους πολλούς και τείνει να επιβληθεί σαν νόμος, ενώ αποσιωπάται εντελώς η αλήθεια:
Σημασία δεν έχει τι επιλέγουν οι πολλοί. Αλλά αν αυτό που επιλέγουν τους συμφέρει κιόλας. Οι πολλοί επιλέγουν την υποταγή, που δεν τους συμφέρει, τη σιωπή, που δεν τους συμφέρει, την παθητική στάση, που δεν τους συμφέρει, την ευκολία, που δεν τους συμφέρει, το εύπεπτο, που δεν τους συμφέρει, την αμάθεια, που δεν τους συμφέρει. Οι πολλοί, με την ανοχή τους, αν όχι με τη συμμετοχή τους, στηρίζουν τις δικτατορίες, τις γενοκτονίες, το δουλεμπόριο και ταΐζουν τις μηχανές που εξαφανίζουν κάθε άλλη ζωή στον πλανήτη.
Κάνουν και αγλαΐσματα οι πολλοί. Αλλά γι' αυτά δεν χρειάζονται τα μηχανάκια της AGB. Τα μηχανάκια χρειάζονται για να κατασκευαστούν οι πολλοί, που θέλουμε στα μέτρα μας. Οι πολλοί-προϊόντα μας.
Αυτοί, που ποδηγετούνται από τις κάθε είδους δημοσκοπήσεις, οι οποίες κρύβουν μέσα στις ερωτήσεις τις απαντήσεις.
Γιατί, αυτό είναι το μυστικό των μετρήσεων. Οι μετρήσεις δεν ψάχνουν να βρουν μια απάντηση. Ψάχνουν να πάρουν την απάντηση που θέλουν. Για να την πουλήσουν στους πολλούς-προϊόντα. Προϊόντα ειδών και κομμάτων. Ειδεολογιών, εν ολίγοις.
Θα ήταν ίσως πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε μια δημοσκόπηση στις ΗΠΑ, που θα περιελάμβανε το ερώτημα «πόσο ηλίθιος αισθάνεστε, που πριν από τρία χρόνια πιστεύατε ότι το Ιράκ είχε όπλα μαζικής καταστροφής;» Ή μια δημοσκόπηση στην Ιαπωνία με το ερώτημα «πόσο εγκληματίας αισθάνεστε, που συμμετέχετε στην εξαφάνιση των φαλαινών μόνο και μόνο για να τις τρώτε». Ή μια δημοσκόπηση στην Ισπανία με το ερώτημα «πόσο φασίστας αισθάνεστε, που ανεχθήκατε τον Φράνκο για 40 χρόνια». Και πάει λέγοντας.
Με τις μετρήσεις των πολλών για οδηγό δεν θα υπήρχε κλασική μουσική και τζαζ. Δεν θα υπήρχε Ελύτης και Ντοστογιέφσκι. Δεν θα υπήρχε Κιούμπρικ και Βούλγαρης. Δεν θα υπήρχε παρά μια κατευθυνόμενη τεράστια μετριότητα. Ενας υφέρπων φασισμός δουλοπαροίκων.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν σταματούσαμε να χαϊδεύουμε τα αφτιά των πολλών και τους βάζαμε τον καθρέφτη με τα αμείλικτα ερωτηματικά μπροστά τους. Για τη συμμετοχή τους στα παγκόσμια και στα καθημερινά εγκλήματα. Κι αν κοπιάζαμε λιγουλάκι να καλλιεργηθούν αντί να ταΐζονται διαρκώς με κουτόχορτο. Γιατί έτσι, ίσως υπήρχε ελπίδα να γίνουν καλύτεροι οι πολλοί. Και καλύτερος ο κόσμος.
σε φιλώ, δούλος σου
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 09/04/2006
__________________
ΣΗΜ. Δηλώνω θαυμάστρια του συντάκτη του ΚΑΙΡΟΥ της Κ.Ε. Σπάνια να διαφωνήσω με τα γραφόμενά του. Θαυμάζω τους Δον Κιχώτες, γενικά. Από τι πάσχω γιατρέ μου; Θα γίνω ποτέ καλά; (ο τιτλος του ποστ εκφράζει ένα γενικό προβληματισμό)
Κυριακή, Απριλίου 09, 2006
Καινούργιοι bloggers και ξενερέ προσκλήσεις
Μπήκες στο μπλογκοχωριό.
Μάλιστααααα... Ε, και; που θα έγραφε κι η raffinata. Πάμ' παρακάτ' λοιπόν. Μπαίνεις σε ένα θέμα και αντί για σχόλιο πετάς ένα κάλεσμα για το χώρο σου. Εκεί που καθένας σχολιάζει κάτι με τον τρόπο του, εσύ καινούργιε/α πετιέσαι σαν -άσε, να μη πω καλύτερα- με μια πρόσκληση στα σφιγμένα σου δόντια. Γιατί να σε επισκεφτώ; Οχι, πες μου να καταλάβω το λόγο! Αν είχες δώσει κάποιο στίγμα, ένα σχόλιο, κάτι που θα μου έδειχνε κάποιο στοιχείο δικό σου, για τον τρόπο που σκέφτεσαι και που εκφράζεσαι, τότε θα έψαχνα από μόνη μου να βρω ποια να είναι αυτή η καινούργια ύπαρξη στο χωριό.. ποιο φρέσκο πνευματάκι κατασκήνωσε παραδίπλα.. εδωνά παραπέρα...
Μάλιστααααα... Ε, και; που θα έγραφε κι η raffinata. Πάμ' παρακάτ' λοιπόν. Μπαίνεις σε ένα θέμα και αντί για σχόλιο πετάς ένα κάλεσμα για το χώρο σου. Εκεί που καθένας σχολιάζει κάτι με τον τρόπο του, εσύ καινούργιε/α πετιέσαι σαν -άσε, να μη πω καλύτερα- με μια πρόσκληση στα σφιγμένα σου δόντια. Γιατί να σε επισκεφτώ; Οχι, πες μου να καταλάβω το λόγο! Αν είχες δώσει κάποιο στίγμα, ένα σχόλιο, κάτι που θα μου έδειχνε κάποιο στοιχείο δικό σου, για τον τρόπο που σκέφτεσαι και που εκφράζεσαι, τότε θα έψαχνα από μόνη μου να βρω ποια να είναι αυτή η καινούργια ύπαρξη στο χωριό.. ποιο φρέσκο πνευματάκι κατασκήνωσε παραδίπλα.. εδωνά παραπέρα...
Πέτυχα αυτές τις μέρες μερικές προσκλήσεις (σε δικό μου μπλογκ αλλά και σε άλλα) απο 2-3 νέους "συναδέλφους" και τους παρακαλώ αν έχουν κάτι να γράψουν να το γράψουν. Αν δεν έχουν, ας μείνουν στο σπιτάκ.. οπ! στο μπλογκάκι τους ήσυχα ήσυχα και να πάψουν να με ξενερώνουν.
..μετά τα καβούρια έχω σκληρύνει κάπως.. ;-)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)