παροιμίες, η σοφία του λαού

..απο το ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΠΑΡΟΙΜΙΟΜΥΘΟΙ του Δημ Σ. Λουκάτου:

Κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει

Αλλα τα μάτια του λαγού, κι άλλα της κουκουβάγιας

Η όρνιθα πίνει νερό και κοιτάει τον ουρανό

Οποιον ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρών' οι κότες

Κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε

Σαρανταπέντε Γιάννηδες, ενός κοκόρου γνώση

Γκιάξε με Γιάννη κι άλειψέ με λάδι

Σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει

Από τα μετρημένα τρώει ο λύκος

Τί έχεις Γιάννη; Τί είχα πάντα

Η αλαζονία κάνει παρέα με το φθόνο

Ομοιος στον όμοιο, κι η κοπριά στα λάχανα

Οποιος έχει πολύ πιπέρι, βάζει και στα λάχανα

Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι

«Εσύ, δέντρο της ελιάς, είσαι χλωρό!»
«Η καρδιά μου το ξέρει!»

«Κουμπάρε, φάε κι ελιές..»
«Καλό είν' και το χαβιάρι!»
«Μα κοστίζει..»
«Μα τ' αξίζει!»

Και σένα, γύφτο, τ' αμόνι σού 'φαγα;

Και με τον άντρα κάπαρη και με το φίλο κάπαρη. Κάλλια τιμή και κάπαρη, παρά πομπή και κάπαρη.

Ο λύκος όταν γεράσει γίνεται μασκαράς των σκυλιών

Ο καλός ο καπετάνιος, στη φουρτούνα χαίρεται

Στην αντάρα τρέχει ο λύκος

Οποιος δε θέλει να ζυμώσει, πέντε μέρες κοσκινίζει

Φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης

Οταν λείπει ο γάτος, χορεύουν τα ποντίκα

Μια αλεπού κουτσονόρα, τις θέλει όλες κουτσονόρες

Κι η αχελώνα τ' αχελωνάκια της γι αετούδια τά 'χει

Η καμήλα δε θωρρεί τη δικιά της καμπούρα, μοναχά του παιδιού της

Αμα θέλει ξύλο η προβατίνα, τρίβεται στου τσοπάνη τη γκλίτσα

Ο ποντικός στην τρύπα του δε χώραγε, κολοκύθια έσερνε

Οταν αποκλάψαν όλοι, τότε δάκρυσε κι η χήρα

Ο παπάς τα γένια του πρώτα βλογάει

Ο κόσμος εποντίζετο κι η γριά ξεροχτενίζετο

Ο Γρηγόρης εγρηγόρει κι ο Μελέτης εμελέτα
κι ο Γρηγόρης την επήρε του Μελέτη τη γυναίκα

Ολο το βόδι εφάγαμε και στην ουρά αποστάσαμε

Ο μυλωνάς γίνηκε βασιλιάς και πάλι αλεύρια γύρευε

Οντεν σειούσαν την αχλάδα, όσοι ελάχασιν εφάγαν

Λαγός τη φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του

Κέλε κέλε, εσέγκαν το μουσκάρ' σο μαντρίν

Η κουκουβάγια το κουκουβαγιέλι της περδικέλι το θαρρούσε

Η κότα σγαλίζοντας, έβγαλε το φίδι και την έφαε

Εκάκιωσεν ο βάτραχος κι η λίμνη δεν το ξέρει

Είπ' η γάνα τση καφρίλας:
«Κάμε πέρα, μη με χρίσεις!»

Είχε ο φρόνιμος χουλιάρι, κι έτρωε ο ζουρλός με δαύτο

Γελάτε σεις, μα εγώ καβαλεριά πηγαίνω

Για ν' αρέσω τση μιανής, για ν' αρέσω τσ' αλληνής,
δεν έκαμα με τη γυναίκα μου παιδί!