Ετσι λεγόταν το διεθνές όργανο που ρύθμιζε τις σχέσεις μεταξύ των κρατών πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποτυχημένη στην περιορισμένη της μορφή εξαρχής, δεν κατάφερε να τον αποτρέψει. Ετσι, μετά τον πόλεμο, δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ που έτυχε πολύ καλής υποδοχής μια και με τη μία απέκτησε πάρα πολλά μέλη σε όλο τον κόσμο. Αρχικά ισχυρός, με τον κορακοζώητο Γενικό Γραμματέα του τον Ου Θαντ, αποδυναμώθηκε στη συνέχεια με διάφορα προσχήματα, με αρνήσεις, αποχές, και λοιπές ταρζανιές κυρίως των ΗΠΑ που αρχικά ήταν η χώρα που στήριξε αυτή τη λειτουργία με ζέση.
Εξακολουθούν οι ΗΠΑ να τον θέλουν υποχείριό τους και δεν χάνουν ευκαιρία να εξευτελίζουν τον ΟΗΕ δια του εξευτελισμού του τωρινού Γραμματέα του -αλλά και αρκετών προηγουμένων- και με συνεχείς αρνήσεις σε ψηφίσματα και αβάσιμα βέτο. Κάπως έτσι, με την υποβάθμιση των διεθνών οργάνων, ξεκίνησε ο Β' Πόλεμος. Κάθε χώρα κάνει ό,τι της καπνίσει, υποκλίνεται στο Μέγα Χάχα, όπως π.χ. ο Τσάμπερλαιν υπέγραφε Συνθήκη με το Χίτλερ και ώσπου να γυρίσει στη Μ. Βρετανία ο Χίτλερ της έδινε την αξία που καθόριζε ο ίδιος ότι είχε η Συνθήκη -μια καλή θέση στο καλάθι των αχρήστων του.
Πανηγυρίζει η Ε.Ε. για την επιτυχία της να συμμετέχει στις παλαβωμάρες των ΗΠΑ, θεωρώντας έτσι ότι, με αυτό τον τρόπο, έχει εξασφαλισμένη τη βοήθειά τους. Τα μπουρλότα όμως που ανάβουν οι ΗΠΑ δεν είναι δίπλα τους, αν ήθελαν θα έβαζαν ένα και στη Βενζουέλα, αλλά δεν το κάνουν. Προτιμούν να πυροδοτούν αενάως το καζάνι της Μέσης Ανατολής, με τη δικαιολογία της προστασίας του Ισραήλ. Πάνω που πάει να κοπάσει η μια καταιγίδα, επειδή κανείς άνθρωπος δεν επιθυμεί το θάνατό του, στέλνουν μια άλλη ισχυρότερη και πιο ξεκάρφωτη και πιο ανόητη.
Επινοούν παραμύθια για μικρά παιδιά κι εμείς οι έξυπνοι ευρωπαίοι τα χάβουμε αμάσητα. Μέχρι που τα παραμύθια παίρνουν σάρκα και οστά και δημιουργούν "πραγματικότητες" πλαστές μεν, αλλά πραγματικά επικίνδυνες. Στη χώρα μας αυτή τη στιγμή πειραματίζονται με ενα νέο όπλο, που πολεμά την πολιτική και αφήνει όλο το χώρο δράσης στο κεφάλαιο.
Ενα νέο μέγεθος βίας αρχίζει να βγαίνει από τα σπάργανα, ο οικονομικός πόλεμος. Οχι πως δεν υπήρχε ως τα τώρα, σήμερα όμως τολμά να βγαίνει στο προσκήνιο ξεκάθαρα, εξευτελίζοντας θεσμούς και καταργώντας τις βάσεις στήριξης του πολιτισμικού και πολιτειακού μας συστήματος.
Ανάμεσα σε τόσα πυρά, θα επιζήσουμε και πάλι, αλλά ποιος ξέρει τι είδους και πόσες απώλειες θα έχουμε... Πριν από λίγο καιρό, ήμουν πιο αισιόδοξη. Σήμερα, αν και ανάμεσα σε τόσες φωτιές, το τούνελ σκοτεινιάζει. Και δε μπορούμε, είναι αργά, να πούμε το ρήμα "φεύγω".
Εξακολουθούν οι ΗΠΑ να τον θέλουν υποχείριό τους και δεν χάνουν ευκαιρία να εξευτελίζουν τον ΟΗΕ δια του εξευτελισμού του τωρινού Γραμματέα του -αλλά και αρκετών προηγουμένων- και με συνεχείς αρνήσεις σε ψηφίσματα και αβάσιμα βέτο. Κάπως έτσι, με την υποβάθμιση των διεθνών οργάνων, ξεκίνησε ο Β' Πόλεμος. Κάθε χώρα κάνει ό,τι της καπνίσει, υποκλίνεται στο Μέγα Χάχα, όπως π.χ. ο Τσάμπερλαιν υπέγραφε Συνθήκη με το Χίτλερ και ώσπου να γυρίσει στη Μ. Βρετανία ο Χίτλερ της έδινε την αξία που καθόριζε ο ίδιος ότι είχε η Συνθήκη -μια καλή θέση στο καλάθι των αχρήστων του.
Πανηγυρίζει η Ε.Ε. για την επιτυχία της να συμμετέχει στις παλαβωμάρες των ΗΠΑ, θεωρώντας έτσι ότι, με αυτό τον τρόπο, έχει εξασφαλισμένη τη βοήθειά τους. Τα μπουρλότα όμως που ανάβουν οι ΗΠΑ δεν είναι δίπλα τους, αν ήθελαν θα έβαζαν ένα και στη Βενζουέλα, αλλά δεν το κάνουν. Προτιμούν να πυροδοτούν αενάως το καζάνι της Μέσης Ανατολής, με τη δικαιολογία της προστασίας του Ισραήλ. Πάνω που πάει να κοπάσει η μια καταιγίδα, επειδή κανείς άνθρωπος δεν επιθυμεί το θάνατό του, στέλνουν μια άλλη ισχυρότερη και πιο ξεκάρφωτη και πιο ανόητη.
Επινοούν παραμύθια για μικρά παιδιά κι εμείς οι έξυπνοι ευρωπαίοι τα χάβουμε αμάσητα. Μέχρι που τα παραμύθια παίρνουν σάρκα και οστά και δημιουργούν "πραγματικότητες" πλαστές μεν, αλλά πραγματικά επικίνδυνες. Στη χώρα μας αυτή τη στιγμή πειραματίζονται με ενα νέο όπλο, που πολεμά την πολιτική και αφήνει όλο το χώρο δράσης στο κεφάλαιο.
Ενα νέο μέγεθος βίας αρχίζει να βγαίνει από τα σπάργανα, ο οικονομικός πόλεμος. Οχι πως δεν υπήρχε ως τα τώρα, σήμερα όμως τολμά να βγαίνει στο προσκήνιο ξεκάθαρα, εξευτελίζοντας θεσμούς και καταργώντας τις βάσεις στήριξης του πολιτισμικού και πολιτειακού μας συστήματος.
Ανάμεσα σε τόσα πυρά, θα επιζήσουμε και πάλι, αλλά ποιος ξέρει τι είδους και πόσες απώλειες θα έχουμε... Πριν από λίγο καιρό, ήμουν πιο αισιόδοξη. Σήμερα, αν και ανάμεσα σε τόσες φωτιές, το τούνελ σκοτεινιάζει. Και δε μπορούμε, είναι αργά, να πούμε το ρήμα "φεύγω".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου