Στις 19 Φεβρουαρίου έχει τα γενέθλιά του ο καλύτερός μου φίλος. Φίλος του μυαλού και της καρδιάς, όχι αστεία. Σε χαρές και σε λύπες, παρών. Από τα δεκαοχτώ μας μαζί, πότε πραγματικά και πότε νοερά. Οι ζωές μας ακολουθούν παράλληλες πορείες, δεν διασταυρώθηκαν ποτέ. Δίπλα δίπλα προχωράμε, σε διαφορετικούς δρόμους, αλλά η αφετηρία και το τέρμα κοινό. Σπουδάσαμε, παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένεια. Εκείνος σταθερός, δεν έχει καθόλου τη δική μου μανία για αλλαγή, μπήκε πολύ νωρίτερα στο παιχνίδι της ζωής, έχει γίνει τώρα και παππούς. Οταν μιλάμε στο τηλέφωνο και όταν συναντιόμαστε, είναι σαν να μην έχουν περάσει ούτε πέντε λεπτά από την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε ή συναντηθήκαμε. Και δεν συμβαίνει αυτό που συνήθως γίνεται μεταξύ παλιών φίλων και συμμαθητών, να ξαναπιάνουν δηλαδή το νήμα της συζήτησης από εκεί που το είχαν αφήσει χρόνια πριν. Εμείς μιλάμε γι αυτά που συμβαίνουν σήμερα, όλα τα σύγχρονα ζητήματα, δεν αναπολούμε ούτε θυμόμαστε, εκτός αν αναφερθούμε σε κάτι που έχει αλλάξει. Κάθε χρόνο, το πιο σίγουρο τηλεφώνημα είναι αυτό που γίνεται στα γενέθλιά μας.
«Η δεκάτη εβδόμη Ιανουαρίου εκεί;» με ρωτάει
«Ναι, είστε η δεκάτη εννάτη Φεβρουαρίου;» απαντώ
Φέτος έλειπα, γιόρτασα τα γενέθλιά μου μακριά από την Ελλάδα, οπότε, έχασα το τηλεφώνημα. Γι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να θυμηθώ να του τηλεφωνήσω στις 19 του μήνα.
«Η δεκάτη εννάτη Φεβρουαρίου;» θα τον ρωτήσω και θα ακούσω τη φωνή του, που ποτέ δεν έπαψε να βρίσκεται στ' αυτιά μου, και τώρα που γράφω την ακούω.
Σκέφτομαι να του πω να σκαρώσει ένα blog, πλάκα θα έχει αν το κάνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου