Ολα τα παιδιά είναι... ζουζούνια!

Μπήκα πριν από λίγο στο blog της anastasia, το "a mother's diary" και άφησα ένα σχόλιο για τα αεικίνητα παιδάκια, φέρνοντας παράδειγμα τι τράβηξα με τη μεγάλη μου κορούλα. Γεννημένη ακροβάτις, μου έβγαλε το λάδι μέχρι να αποκτήσει συνείδηση του επικίνδυνου περιβάλλοντος των διαμερισμάτων μέσα στα οποία υποχρεώνει η κοινωνία μας να μεγαλώνουν (και αναπτύσσονται γενικώς) τα παιδιά μας.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ:

Η μεγάλη μου κόρη ήταν ένα παιδί αεικίνητο! Τρόμαξα να βρω τρόπο ώστε και να μη στερείται αυτό που της άρεσε -την κινηση και τα σκαρφαλώματα- αλλά και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο πως δε θα πάθει κάτι, δε θα τραυματιστεί.
Τα παιδάκια μέχρι να συμπληρώσουν τα 2,5 με 3 χρόνια δεν έχουν την αίσθηση του χώρου, όλα τα βλέπουν ίσωμα! Την άφηνα λοιπόν να παίζει, τρέχει, σκαρφαλώνει, αλλά ήμουν κοντά της, πολύ κοντά της... συνήθως από κάτω! Μεγάλη μανία το σκαρφάλωμα! Σαν μαϊμουδάκι σε όποιο κάγκελο, στύλο, ό,τιδήποτε σηκώνει σκαρφάλωμα. Το εύκολο θα ήταν να χρησιμοποιήσω ένα απλό ΜΗΗΗΗ και να τελειώνω, εμένα όμως μου αρέσουνε τα δύσκολα και δεν έχω μετανιώσει καθόλου που δεν την εμποδισα να αναπτυχθεί όπως εκείνη ήθελε.
Ευτυχώς, για καλή μου τύχη, το επόμενο παιδί ήταν ησυχούλικο και πολύ σταθερό στην κίνησή του.

:-)

Α! κάτι ακόμα για το άδειασμα των ντουλαπιών. Μια δυο φορές που τη βρήκα -ηλικία γύρω στους 18 μήνες- να αδειάζει τα (χαμηλά) ντουλάπια της κουζίνας ή του μπουφέ, κάθισα δίπλα της, της είπα "μπράβο.. έλα τώρα να τα βάλουμε ξανά στη θέση τους.." και τα βάλαμε ξανά σιγά σιγά στη θέση τους όλα τα πράγματα. Δεν ξαναάδειασε ντουλάπι, επειδή μάλλον είδε τι είχε μέσα και κατάλαβε ότι είναι κουραστική δουλειά!!!

..φυσικά, ένα κλείδωμα των ντουλαπιών ή ένα ηχηρό ΜΗΗΗΗ γλυτώνει τις μαμάδες.. αλλά παράλληλα στερεί ένα κομμάτι δημιουργικότητας από το μυαλουδάκι του παιδιού.. Διαλέγετε και παίρνετε..


--------------

Συμπληρώνω κάτι που δεν έγραψα στο σχόλιο, κάτι τι ακόμα για την ελλιπή αίσθηση του χώρου στα παιδάκια της προνηπιακής ηλικίας: Ολα τα βλέπουν ίσωμα και χρειάζεται μεγάλη προσοχή στις σκάλες, επειδή δεν υπάρχει η αίσθηση του χώρου, το κουτρουβάλημα είναι κάτι που εύκολα μπορεί να συμβεί και, δυστυχώς, δεν είναι ακίνδυνο.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ λοιπόν...

Φαντάζεται κανείς την έκπληξή μου όταν την είχα βρει ξαφνικά, σε στρίψη ματιού που λένε, να είναι σκαρφαλωμένη στα ράφια της βιβλιοθήκης και να πιάνει το ταβάνι λέγοντάς μου "κοίτα μαμα, κοίτα!".. τρελλάθηκα λεμε!!! Το 18μηνο θηριάκι σε νέα ακροβατικά! Εβαλα τον εγκέφαλο ατακα κιεπιτόπου να δουλεύει στο φουλ, πλησίασα και ίσα που έφτανα να ακουμπήσω τη σόλα του παπουτσιού της.. Να απομακρυνθώ για να πάρω τη σκάλα ή, έστω, μια καρέκλα; Ούτε λόγος.. Αν τη στιγμή της απομάκρυνσης έπεφτε; Χμμ.. "Μπράβο καρδούλα μου! Πόσο ψηλά έφτασες! Και τώρα έλα αγαπούλα μου, έλα σιγά σιγά.. όπως ανέβηκες εκεί ψηλά, έλα σιγά να κατέβεις..." αυτό σκέφτηκα να πω, απλώνοντας την αγκαλιά μου -για παν ενδεχόμενο!- και τα χέρια μου έτοιμα να οδηγήσουν τα μικρά ποδαράκια στα παρακάτω ράφια.

Οταν κατέβηκε μέχρι κάτω -όχι, δεν την πήρα αγκαλιά πριν ολοκληρώσει την... κατάβαση!- καθήσαμε και συζητήσαμε ποιος είναι ο ρόλος της βιβλιοθήκης και ότι για τα ακροβατικά κόλπα υπάρχουν ειδικά συστήματα πιο ασφαλή.. ότι τα ράφια είναι φτιαγμένα για να σηκώνουν βιβλία και όχι ανθρώπους.. και ευτυχώς που είναι ακόμα μικρή και ελαφριά γιατί αλλιώς θα έπεφτε και θα έσπαγε και η βιβλιοθήκη.. και άλλα τέτοια.. μέχρι που βαρέθηκε να ρωτάει και να ακούει.. ή μάλλον μέχρι που λύθηκαν οι απορίες της.

Οι συζητήσεις με τα μικρά παιδάκια δεν γίνονται "απο καθέδρας" αλλά με τρόπο παιχνιδιάρικο, όπως είναι δυνατό να γίνουν αντιληπτά τα θέματα που συζητιούνται. Μαζί με τις σωστές λέξεις λοιπόν, προσθέτουμε μπόλικα επιφωνήματα του στυλ ΜΠΟΥΜ! ΖΝΤΟΥΠ! ΑΟΥΟΥΟΥ! κλπ, καθώς και διάφορες παντομίμες, που δείχνουν "ζωντανά" τις επιπτώσεις κάθε άστοχης ενέργειας. Οχι βέβαια μονάχα επιφωνήματα και παντομίμα, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιείται σωστά η γλώσσα, γιατί αλλιώς πώς θα τη μάθουν;

Το μαρτύριό μου ήτανε στα καράβια! Οπου υπάρχουν ένα σωρό σωληνωτά στηρίγματα για τις τέντες στο κατάστρωμα. Δε μπορούσα να διανοηθώ ότι θα κλεινόμουν μέσα στα σαλόνια "επειδή είχα μικρό παιδί".. Ετσι, ταξιδεύαμε με τη μικρή κατάστρωμα. Αφού της εξήγησα καλά περί κουπαστής και την πήγα άκρη άκρη να δει τη θάλασσα κλπ κλπ, εκείνη έδωσε όλο το χαρισματικό ακροβατικό εαυτό της στα σωληνωτά στηρίγματα. Σκαρφάλωνε όπως βλέπουμε να σκαρφαλώνουν οι ιθαγενείς για να μαζέψουν καρύδες από κοκκοφοίνικες! Η πεθερά μου κόντεψε να γίνει καρδιακή, την έπαιρνε σφιχτά αγκαλίτσα αλλά το έσκαγε κι έτρεχε με περισσότερη ορμή, πολλοί ταξιδιώτες κάνανε διάφορες υποδείξεις, μερικοί κοιτάζανε παράξενα και κουνούσαν το κεφάλι.. Βρισκόμουν, φυσικά, κάτω από τη μικρή ακροβάτιδα των 2-3 χρονών, που δεν την έφτανα εκεί ψηλά που ήταν, έτοιμη να τη πιάσω σε περίπτωση που γλίστραγε. Δεν γλίστρησε ποτέ, ίσα ίσα απέκτησε δύναμη στα χέρια.. κάτι λεπτά χεράκια που μπορούν να ανοίγουν όλα τα σφιχτά καπάκια!!!