προς κάθε ενδιαφερόμενο (πρόχειρες σημειώσεις)

Το ζουμί είναι ότι πήξαμε στα Πανεπιστήμια. «Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο» ήταν το σλόγκαν της χούντας. Τώρα έχουμε τα Παν/κά ιδρύματα. Οι φοιτητές δίνουν ζωή στις πόλεις, τη στιγμή που οι επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο και πάνε σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη με φτηνότερα προσφερόμενη εργασία. Ενα Πανεπιστήμιο και στην πολύπαθη Νάουσα! ..ή μήπως έχει κιόλας μερικές σχολές;

Το περίφημο δυσκίνητο ελληνικό κράτος, που απαιτεί ευκίνητους πολίτες -προτιμώνται οι έχοντες τη μεγαλύτερη ευλυγισία στη μέση- διασπάθισε τα χρήματα των ασφαλισμένων ως χαμηλότοκα δάνεια σε ΔΕΚΟ, κλπ οργανισμούς και σήμερα τσιγγουνεύεται τις συντάξεις. Το ίδιο κράτος διαφημίζει τις παροχές του, τη στιγμή που τις περιορίζει ή τις διοχετεύει (εντόκως και υψηλοτόκως!) με μεσάζοντες τα ευαγή ιδρύματα των τραπεζών.

Ζηλεύουμε τη δόξα των νεαρών άγγλων που σπουδάζουν με τραπεζικά δάνεια; Το πρώτο παιδί μιας αγγλικής οικογένειας έχει υπολογιστεί ότι κοστίζει 500.000 λίρες και το δεύτερο 250.000 λίρες. Αυτό θέλουμε; (ερωτώ, δεν εκφέρω γνώμη)

Η γνώμη μου για τα Πανεπιστήμια είναι ότι χρειάζονται εκσυγχρονισμό από τα μέσα. Να αλλάξει η καθηγητική νοοτροπία. Η αισθητική της καρέκλας, της "έδρας", που δεν έχει αλλάξει παρ' όλη τη μετονομασία σε "τμήμα". Απλώς, σήμερα κάνουν περισσότεροι κουμάντο αντί για τον ένα καθηγητή των παλιών χρόνων. Κάνουν κουμάντο στην αγρανάπαυση (χοντρά τα γράφω, αλλά πώς αλλιώς θα γίνω κατανοητή;) και στις δάφνες που στολίζουν τα φτωχά τους συγγράμματα -ο θεός να τα κάνει συγγράμματα, μερικά απο αυτά είναι μονάχα ράμματα. Κυνηγούν το κύρος τους με όπλο την απόρριψη των φοιτητών για λόγους που μόνο αυτοί γνωρίζουν. Ρωτείστε να σας πουν, κυρία υπουργέ, πόσοι φοιτητές του μαθηματικού Ιωαννίνων (αυτό έχω πρόχειρο τώρα) περνούν το έτος. Οταν το ποσοστό απορριπτέων είναι μεγαλύτερο από 80% στο σύνολο των φοιτητών ενός τμήματος, ε, κάπου φταίει/νε και ο/οι καθηγητής/ές, έτσι δεν είναι;

Η καθηγητική νοοτροπία να αλλάξει και ως προς το συμφέρον των φοιτητών, δηλαδή την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Εμαθα ότι στο Παν/μιο Κρήτης ένας καθηγητής ο καθηγητής κ. Σουκούλης έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις χρηματοδότησης κάποιου σημαντικού προγράμματος. Δεν είμαι ειδική για να το αξιολογήσω επιστημονικά, καταλαβαίνω όμως ότι οι ενέργειες του καθηγητή αυτού ωφελούν το πανεπιστήμιο -φέρνοντας χρήμα- αλλά και τους φοιτητές του -ανοίγοντας επαγγελματικές διεξόδους.

Αν κάθε καθηγητής προσπαθούσε αναλόγως μαζί με το επιτελείο του, λέκτορες, κλπ επιστημ. προσωπικό, να αναδείξει όχι μονάχα την εργασία του αλλά και το ίδρυμα και τους φοιτητές του και τη χώρα του.. και να αξιολογείται με βάση ΚΑΙ αυτό το προσόν του, τότε μάλλον δεν θα μιλούσε κανείς για κρίση στην Παιδεία.

Φυσικά, στα κριτήρια αξιολόγηγης να περιλαμβάνονται όχι μονάχα οι οικονομικοί πόροι που θα προσελκύουν οι ενέργειες του καθηγητή στο αντίστοιχο Τμήμα του Πανεπιστημίου, αλλά και η επιτυχής επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων του. Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια προσφέρουν αυτή την αποκατάσταση οργανώνοντας συνεντεύξεις με εκπροσώπους εταιρειών και προτείνοντας αποφοίτους τους.

Το Πανεπιστήμιο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένα σύστημα παλλόμενο, δεν είναι μια ακίνητη λιμνάζουσα επιφάνεια νερού. Οι φοιτητές νομίζω ότι φοβούνται πως τα μέτρα που προτείνονται δεν είναι σημαντικά για την αναζωογόνηση αλλά ότι απλώς θα ανακινήσουν λίγο το νερό. Οι νέοι νιώθουν την ανασφάλεια του αύριο, με το ΑΣΕΠ να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους -άλλη μια εξέταση άσκοπη. Τι διδασκόντουσαν τόσα χρόνια; Ποια είναι η αξία του πτυχίου αφού χρειάζεται επιπλέον αξιολόγησή του; Είναι το πτυχίο ένα παλιόχαρτο;

Το Πανεπιστήμιο χρειάζεται να ανακτήσει το κύρος του και το μέσον είναι η καταπολέμηση της ραστώνης των καθηγητών και της αυθαιρεσίας τους. Ο Δάσκαλος αναδεικνύει, ο Δάσκαλος οδηγεί τη νεολαία. Να λάβει λοιπόν ο Καθηγητής το ρόλο του, τη θέση του, ως οδηγού και ως προτύπου για τους νέους, ως βασικό στήριγμα της Παιδείας που δεν σημαίνει μονάχα στεγνή και αποστειρωμένη γνώση.

Η γενιά μου, δυστυχώς, που πρωτοστάτησε στην κατάργηση της καθηγητικής Εδρας και τον αυταρχισμό του καθηγητικού κατεστημένου, πρωτοστατεί σήμερα στην αρτηριοσκληρωτική στάση της βαλτώδους ακινησίας και της αυθαιρεσίας. Κρίμα!