post 300 - Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

Το Ισραήλ έκφράζει την ενόχλησή του για τις φριχτές εικόνες που διαδίδονται από τα αραβικά και άλλα ΜΜΕ.

Τελικά, πράγματι, μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις.

post-299: τα 11 γνωρίσματα του πολιτισμένου

..και ισάριθμοι τρόποι εκπολιτισμού των υπολοίπων απολίτιστων της Γης..


1. Εχει μπανιέρα και πλένεται συχνά.
(Κάψτε τους ινδούς που πλένονται στο Γάγγη. Φτου σας απολίτιστοι!)

2. Αναπτύσσει το ευγενές σπορ του κυνηγίου για διασκέδαση, π.χ. κυνήγι αλεπούς, κυνήγι εγκλωβισμένου φασιανού, κλπ.
(Κάψτε τους αφρικανούς που σκοτώνουν ζώα για να τα φάνε ή για να προστατέψουν τις (φτωχές) σοδειές τους. Φτου σας κτήνη!)

3. Τρώει προμαγειρεμένα υγιεινά φαγητά.
(Φωτιά και μπούρμπερη σε όσους διαθέτουν φαντασία και χρόνο για να μαγειρέψουν! Φτου σας καθήκια!)

4. Αθλείται συστηματικά και διοργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες κάθε 4ετία.
(Κρεμάλα σε όσους αρνούνται τον πρωταθλητισμό και εναντιώνονται στο ντοπάρισμα. Φτου σας τεμπέληδες!)

5. Αγοράζει διαρκώς προϊόντα, ενισχύοντας την παγκόσμια οικονομία -βλ. αμερικανική.
(Κάψτε τους οικονόμους και τους φτωχούς, που επιμένουν να θέλουν να μη μένει άδεια η τσέπη τους. Φτου σας ρεμάλια!)

6. Πιστεύει σε ένα Θεό, τον καλύτερο από όλους τους άλλους, ή μάλλον δεν υπάρχει άλλος Θεός έξω από τον δικό του.
(Κάψτε όλους τους αντίχριστους! Τους αφρικανούς, τους ινδούς, τους κινέζους, τους εβραίους, τους βουδιστές, τους άθεους, όλους τους "άλλους" είπαμε!)

7. Δανείζεται με συνέπεια από παντού. Είναι καταχρεωμένος σε τράπεζες, σε οργανισμούς, σε κάρτες του μπακάλη, του έμπορου ηλεκτρικών ειδών, κλπ, με συνέπεια να καταντά στη φυλακή για χρέη αν δεν αυτοκτονήσει.
(Δημόσια κατακραυγή σε όσους αρνούνται να δανειστούν, να επιδοτηθούν, να χρωστούν. Φτου σας δειλοί! Φτου σας ψοφίμια!)

8. Εχει ολιγάριθμη οικογένεια, ει δυνατόν του ενός ατόμου. Κάνει ελάχιστα παιδιά, το πολύ ένα.
(Ισόβια σε όσους γεννούν σαν τα κουνέλια και μετά σκέφτονται πως δεν έχουν λεφτά να θρεψουν τα παιδιά, τα οποία η πατρίς σημειωτέον ασμένως ζητεί για να στρατεύσει. Φτου σας άσκεφτοι!)



------------------
Αφήνω να προσθέσει ο enteka τα άλλα τρία!

Εμείς οι γαλλομαθείς ή LIBERTE-EGALITE-FRATERNITE

ΕΛΛΑΣ ΓΑΛΛΙΑ ΣΥΜ-ΜΑ-ΧΙΑ!

Στη Γαλλία αναζητούσαμε τη συμπαράσταση ως λαός. η Γαλλία με τους μεγάλους δημιουργούς -ζωγράφους, λογοτεχνες, φιλοσόφους, ποιητές- μας ενέπνεε, τη Γαλλία θεωρούσαμε πηγή του δημοκρατικού ιδεώδους. Εκείνο το σύνθημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΙΣΟΤΗΤΑ-ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, χάραξε ανεξίτηλα τη σκέψη μας, ήταν το όραμά μας. Για μένα, είναι ακόμα. Ο άνθρωπος πάνω από τη μηχανή. Υπεράνω της ύλης.

Το πνεύμα να οδηγεί τη σκέψη χωρίς να παραμελεί την καρδιά. Η ανάπτυξη του πνεύματος να υπόσχεται τον παράδεισο.

Η γερμανική τεχνοκρατία και η αγγλοαμερικανική λοβιτούρα ήταν κάτι το παρακατιανό. Ασε που η Γερμανία ήταν η νικημένη ενός φριχτού πολέμου και οι Αγγλία με την Αμερική είχαν φέρει τον όλεθρο στην πατρίδα μας με την ανακατωσούρα τους στον εμφύλιο και τα πολιτικά ζητήματα της μετεμφυλιακής περιόδου.

Παρ' όλ' αυτά, επεκράτησε η αγγλική γλώσσα να διδάσκεται περισσότερο και η αμερικανική κουλτούρα του εφήμερου να επιλέγεται από τη νεολαία. Ας όψεται το παντοδύναμο ροκ, ο επαναστατικός(ή γήινος, ζωώδης?) ρυθμός που ούτε τους δημιουργούς του έχει τη δύναμη να απελευθερώσει.

Τρελαίνομαι για ροκ, σημάδεψε το γονίδιό μου, πώς το λένε! Η γλώσσα του είναι η αγγλική, όπως είναι και η γλώσσα των υπολογιστών. Και'γώ επέμενα να μάθουν τα παιδιά μου -πολύ καλά- αγγλικά, όπως μαθαίνουν όλα σχεδόν τα ελληνόπουλα. Γιατί άραγε; Επειδή θέλουμε να γνωρίζουμε καλά τη γλώσσα του εχθρού; Επειδή έχουμε αποδεχτεί τη θέση της χώρας μας ως προτεκτοράτου;

Η γαλλική γλώσσα έμεινε στα αζήτητα, μια γλώσσα για τους ρομαντικούς, και ο ρομαντισμός είναι πολύ υποτιμημένος σήμερα.

---------------------
ΣΗΜ. Δεν απενοχοποιώ τους γάλλους για τα αποικιοκρατικά ατοπήματά τους. Η Ινδοκίνα, η Αλγερία, το Μαρόκο, ο Λίβανος και άλλες χώρες, έχουν υποστεί στο πετσί τους πολλά δεινά. Αναγνωρίζω στη Γαλλία πάντως τη διορατικότητά της: Αποσύρθηκε εγκαίρως από αυτό το παιχνίδι.

Το Σχέδιο του Θεού

Το Σχέδιο του Θεού προβλέπει και φροντίζει για τη δημιουργία πηγών ενεργείας προς χρήσιν των επερχομένων γενεών -ανθρώπων ή άλλων "έλλογων" όντων- μετά 50.000.000 χρόνια περίπου. Καταστρεφόμενος ο πλανήτης, πάσα ζωή επ' αυτού θα γίνει πλαγκτόν και θα αποθηκευθεί ως πετρέλαιον. Οπερ έδει δείξαι.

+ευλόγησον+

(Το ποστ μπορούν να χρησιμοποιήσουν ο κ. Λιακόπουλος και οι διάφοροι γέροντες)

Ενα νέος απαντά: -Οχι, δεν θα φύγω...

Είδα ένα νεαρό μπάρμαν (δε θυμάμαι πού και πότε ακριβώς) που απαντούσε στο ερώτημα ενος ρεπόρτερ αν θα φύγει, αν θα εγκαταλείψει τη Βηρυττό:

- Οχι, δεν θα φύγω. Δεν θέλω να γίνω σαν τα θύματα του τσουνάμι.. των καταστροφών που βλέπαμε στην τηλεόραση και λέγαμε "βρε τους κακομοίρηδες".. προτιμώ να μείνω και ό,τι είναι ας γίνει..

ο αφορισμός έρχεται!

Ανακάλυψα πριν από λίγο το post με τίτλο lol στο πολύ καλό blog momentcollections με τα λόγια του αρχιεπισκόπου μας:

------------------------
"Αλλά μπορούν να καταλάβουν (σσ. όσοι γράφουν με μονοτονικό) τι κίνδυνοι ελλοχεύουν στην ελληνοτουρκική μεθόριο [...], τι μεθοδεύσεις γίνονται για να τους υποκλέψουν ή μειώσουν το εφάπαξ;"

"Το μονοτονικό πέτυχε να δώσει τραγικά δείγματα οσφυοκαμψίας ενώπιον των μεγάλων συμφερόντων πολυεθνικών εταιρειών, διαφημιστικών γραφείων, εκδοτικών οίκων, εφημερίδων και περιοδικών."

"Πίσω από την επιβολή του μονοτονικού συστήματος κρύβεται η παγκοσμιοποίηση, η οποία αποβλέπει στην αλλοτρίωση των παραδόσεων, της ταυτότητας και της διάρκειας των λαών."
------------------------

Μετά την προσεκτική ανάγνωση, άρχισα να φοβάμαι για την ψυχή μου. Εχω αναρτήσει κατά καιρούς διάφορα κείμενα που υπερασπίζουν το δικαίωμα της γλώσσας να κινείται, να μη μένει στατική, βασισμένη στη σκέψη του σοφού αξέχαστου Δασκάλου μου Λευτέρη Ζωΐδη που δίδασκε ότι «η γλώσσα δεν είναι κάτι τι το στατικόν, εξελίσσεται, εμπλουτίζεται, ανανεώνεται, ρέει».

Σε αυτό το πλαίσιο, τόλμησα να αναζητήσω κανόνες γραφής της ελληνικής με λατινικό αλφάβηττο. Εγκλημάτισα; Ο χρόνος θα δείξει...

Μερικά αρθράκια σε απλό, απλοϊκό, και ποιητικό λόγο:

Η ΛΕΞΗ ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΟΧΩΡΟ
Η γλώσσα μας καλεί να την κρατούμε ζωντανή
TOKOY TAKI *


* Κανόνες βασικοί γραφής και προφοράς sta greecklish, κλπ

Η παραμέληση εποπτείας ανηλίκου

Ο Νόμος λέει ότι η παραμέληση εποπτείας ανηλίκου (κάτω των 13 ετών) είναι πλημμέλημα, το οποίο επισύρει ποινή φυλάκισης (για τους έχοντες την επιμέλεια, γονείς, κλπ) μέχρις ενός έτους. Η γνώμη μου είναι ότι ο νομοθέτης δεν είχε αρκετή φαντασία ώστε να υποπτευθεί την δυνατότητα μικρών παιδιών να εκτελέσουν ανθρωποκτονία. Θα πρότεινα, σε αυτή την περίπτωση, να αυξηθεί η ποινή και ίσως να αλλάξει και ο χαρακτηρισμός. Δεν είμαι νομικός ούτε έχω σχετικές γνώσεις, αλλά οπωσδήποτε κακούργημα θα χαρακτήριζα μια παραμέληση τέτοιου μεγέθους.

Κάτι επίσης που μου κάνει εντύπωση, στην περίπτωση του εγκλήματος που συντελέστηκε στη Βέροια, είναι η στάση των γονέων που ασκούσαν πλημμελή εποπτεία των παιδιών τους. Φαίνεται καθαρά ότι τώρα ξύπνησαν και θέλουν να τα προστατέψουν. Από τι να τα προστατέψουν; Από την τιμωρία; Τι σόι προστασία είναι αυτή; Επιθυμούν τόσο πολύ να αναβαθμίσουν τα παιδιά τους σε υψηλής τάξης εγκληματίες; Αναρωτιέμαι απλώς.


..και.. τι παιδιά είναι αυτά;..
σε 5-6 χρόνια θα ενηλικιωθούν..

Η Μαριάννα περισσεύει. ΞΟΥΤ ΜΩΡΗ..!

- Ποιος θα αναπληρώσει το ΚΕΝΟ;
- Κάτι θα βρεθεί.
- Υπάρχει και το Fame Story.
- Εχουμε κι ένα γιο υπουργού ξέμπαρκο.
- Να τηλεφωνήσω στη θεια μου τη Μαρίκα;
- Μπα, άσε, ξέρει η Νατάσα έναν αναισθησιολόγο.
- Μήπως χειρουργός θα ήταν καλύτερα να αναλάβει...
- Βρε σεις! Εμαθα ότι ενδιαφέρεται ο Λιακόπουλος!
- Πάντως, η Μαριάννα περισσεύει.
- Ναι, ΞΟΥΤ ΜΩΡΗ!



Κάπως έτσι έγινε η εισήγηση στον πρόεδρα(ρα) Παναγόπουλου της ΕΡΑ και εκείνος αποφάσισε αμέσως: ένα ΞΟΥΤ! είπε και έκλεισε το διακόπτη ενός από τα μοναδικά προγράμματα πολιτισμού που απέμεναν. Θα ήθελα πολύ να μάθω ποιος ήταν ο εισηγητής. Μάλλον κάποιος που μοιάζει πολύ με τους κενταύρους των περιστρεφόμενων καθισμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού, σαν και κείνους που καταδικάζουν τους άξιους, π.χ. σαν τον Κώστα Μανουσάκη, σε απραξία.

Στη χώρα μας χρειάζεται μεγάλο στομάχι για να διατηρείς την αξιοπρέπεια και την ελευθερία σου, το γνωρίζω καλά από πρώτο χέρι. Σήμερα όμως δε γράφω για μένα. Για τη Μαριάννα γράφω, που άντεξε τόσα χρόνια -τριάντα ένα για την ακρίβεια- την πολεμική στάση του κρατικού μας ραδιοσταθμού. Τελικά, νικήθηκε. Ισως επειδή δεν έριχνε ρουκέτες...

Τελειώνει την επιστολή της προς την ΕΡΑ με τη φράση «Ο επαγγελματικός εξευτελισμός μου στον κύβο». Διαφωνώ Μαριάννα. Εσύ δεν εξευτελίστηκες. ΚΑΘΟΛΟΥ.


Το γράμμα της Μαριάννας Κορομηλά που με άφησε άναυδη. Θαυμάζω την υπομονή και την επιμονή της. Διαβάστε το:
(αναδημοσίευση από το www.radiofono.gr)


Τελικά, βγήκαμε στον αέρα την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Από τότε, η σχέση μου με το κρατικό Ίδρυμα είναι αδιάλειπτη.

Με συμβάσεις ("προσχώρησης", όπως χαρακτηρίζονται, όταν οι όροι που θέτει η εργοδοτική πλευρά είναι δεδομένοι και αδιαπραγμάτευτοι) αρχικά ανά εκπομπή, αργότερα με σύμβαση έργου (άλλοτε μηνιαίας διάρκειας κι άλλοτε τρίμηνης ή εξάμηνης) δούλεψα ως εξωτερικός συνεργάτης-παραγωγός "επί μονίμου βάσεως" επί 370 μήνες. Σχεδόν τριάντα ένα χρόνια, χωρίς δέκατους τρίτους-δέκατους τέταρτους μισθούς και με πενιχρές αμοιβές (με τις οποίες έπρεπε να καλυφθούν και τα έξοδα για έρευνα εκτός Αθηνών και συχνά εκτός Ελλάδας, η συγγραφή πρωτότυπου έργου, η μουσική επιμέλεια-επένδυση της εκπομπής και η ραδιοφωνική παρουσίαση). Στην αμοιβή περιλαμβάνεται και η παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων του τελικού έργου(...).

Για αυξήσεις ούτε λόγος, διότι η ΕΡΑ επί δεκαετίες επιδίδεται σε "οικονομική εξυγίανση", σύμφωνα με τα λεγόμενα και των αρμόδιων υπουργών (π.χ. Ε. Βενιζέλος, ο οποίος μείωσε τις αμοιβές μας κατά 15% "για να συμμαζευτούν τα έξοδα", αλλά αυτό μόνο για ένα χρόνο). Περασμένα ξεχασμένα, λοιπόν.

Πάντως, ρίχνοντας μια ματιά σε παλαιότερα δελτία παροχής υπηρεσιών, διαπίστωσα ότι μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια (1992-2006) η αμοιβή μου έχει αυξηθεί κατά 13% (ενώ, στο ίδιο διάστημα, το ταξί με το οποίο πηγαίνω στην Αγία Παρασκευή αύξησε το κόμιστρο κατά 450%, καθώς τότε κόστιζε 300-320 δραχμούλες, κάτι λιγότερο από ένα ευρώ, και τώρα 4-4,50 ευρώ).

'Οταν το 2006 έμαθα ότι το 2005 είχαν μονιμοποιηθεί 1.490 συμβασιούχοι (κι ανάμεσα τους αρκετοί με συμβάσεις έργου) ήμουν πλέον εκπρόθεσμη. Ανακάλυψα ότι και οι κυβερνητικοί αρμόδιοι ενημερώθηκαν εκ των υστέρων και δήλωναν έκπληκτοι, ιδίως γιατί είχε προηγηθεί μία εθελούσια έξοδος (που στέρησε το Ίδρυμα από μερικές εκατοντάδες έμπειρους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει συνήθως)(...).

Κοντολογίς, η ώρα της αιφνιδιαστικής απόλυσης μου διά εξευτελισμού είχε φτάσει. Στις 27 Ιουνίου μου τηλεφώνησε μία υπάλληλος από το γραφείο της κ. Μαργαρίτας Μυτιληναίου για να μου πει ότι η σύμβαση μου έληγε σε τρεις ημέρες και ότι δεν μπορούν να την ανανεώσουν.

Ανάμεσα στα άλλα που ψέλλιζε το ταλαίπωρο κορίτσι, είπε και το αμίμητο "να της τηλεφωνήσω γύρω στις 20 Σεπτεμβρίου, για να δουν αν μπορούν να μου κάνουν σύμβαση για τον Οκτώβριο" (αυτό θα πει έγκαιρος προγραμματισμός). Με απέλυσαν, λοιπόν, τέσσερις ημέρες μετά τη μετάδοση της τελευταίας μου εκπομπής - τελευταίας σύμφωνα με μία σύμβαση έργου που δεν είχα δει ποτέ και ούτε καν φέρει την υπογραφή μου, γιατί επί χρόνια ανανεωνόταν "αυτομάτως" κι έτσι δεν έμπαιναν καν στον κόπο να μου ζητούν να την υπογράψω.

Το μόνο που ζήτησα ήταν να μεταδοθεί η εκπομπή της 1ης Ιουλίου, την οποία είχα ήδη ηχογραφήσει, διαβεβαιώνοντας ότι δεν χρειαζόταν να πληρωθώ (δεν μου περισσεύουν, αλλά είχα μία συνέντευξη σημαίνοντος προσώπου και ντρεπόμουν να του πω ότι είχε άδικα ανέβει στην Αγία Παρασκευή).

Έτσι όπως μεθόδευσαν την απόλυση, δεν μου έδωσαν καν την ευκαιρία να αποχαιρετήσω τους φίλους ακροατές (με ορισμένους έχουμε διανύσει τριάντα τόσα χρόνια ραδιοφωνικής πορείας, που μεταφράζεται σε περισσότερες από 2.000 εκπομπές). Αυτό με στενοχωρεί βαθύτατα.

Δεν αντέχω στην ιδέα ότι μπορεί να σκέφτονται πως τους εγκατέλειψα απροειδοποίητα για να πάω διακοπές ή για να βρω καλύτερα πληρωμένη δουλειά, χωρίς να τους χαιρετήσω και να τους ευχαριστήσω για όλα αυτά τα χρόνια που μοιράστηκα μαζί τους. Τα υπόλοιπα θα τα κάνουν οι δικηγόροι. Αλλά το αποχαιρετιστήριο, που μόνον εγώ μπορούσα να κάνω, δυστυχώς μου το στέρησαν.

Έμαθα ότι κάπως έτσι απομακρύνθηκαν κι άλλοι 300 συμβασιούχοι. Να είμαστε άραγε τα 300 θύματα του κ. Παναγόπουλου ή των νέων αντιλήψεων περί διαχείρισης του κράτους, αντιμετώπισης των πολιτιστικών πραγμάτων και εξευτελισμού των εργαζομένων; Πάντως, δίχως να υποβαθμίζω καμία άλλη περίπτωση απολυμένου, νομίζω ότι κανείς άλλος δεν έχει στο ενεργητικό του τριάντα ένα χρόνια απανωτών συμβάσεων με το ευαγές κρατικό Ίδρυμα. Ο επαγγελματικός εξευτελισμός μου στον κύβο.

Μαριάννα Κορομηλά, ιστορικός


------------------------
ΣΗΜ. 1. Ετυχε η ευτυχής συγκυρία να γνωρίσω τη Μαριάννα το καλοκαίρι του 1976 (αν θυμάμαι καλά) όταν διακοπεύαμε σε νησί του Αιγαίου. Μια όμορφη κοπέλα λεπτή και ψηλή που μάτια δεν είχε για εφήμερες διασκεδάσεις, ταγμένη ολοκληρωτικά στη δουλειά της. Αγχωμένη, επέστρεψε νωρίτερα -μαζί μας- στην Αθήνα για να ετοιμάσει την εκπομπή της. Απόμακρη θα την έλεγε κάποιος που δεν έχει γνωρίσει τι σημαίνει συνέπεια, τελειότητα, υπευθυνότητα.
ΣΗΜ. 2. Σύνδεσμοι blogs που ασχολήθηκαν με το ζήτημα -μέχρι τώρα:

awron-θείο τραγί
naftilos
provatos
xoirovoskos
tyxod-ttallou
oistros

Η ΤΕΛIKH ΜΑΧΗ σύντομο διήγηματου Harry Harrison

Τα βράδια, αφού τελειώσει το δείπνο και τακτοποιηθούν όλα τα σχετικά, δεν υπάρχει τίποτε πιο ευχάριστο για μας τα παιδιά απ' το να καθόμαστε γύρω απ’ τη φωτιά και ν' ακούμε τον Πατέρα να μας λέει ιστορίες.

Μπορεί να πείτε ότι αυτό είναι βλακώδες ή παλιομοδίτικο, τη στιγμή που υπάρχουν τόσα σύγχρονα είδη ψυχαγωγίας. Αν το πείτε, συγχωρέστε με, μα θα γελάσω συγκαταβατικά.
Είμαι δεκαοκτώ χρονών και, ως επί το πλείστον, έχω αφήσει τις παιδιάστικες βλακείες πίσω μου. Αλλά ο Πατέρας είναι ρήτορας κι η φωνή του υφαίνει μάγια που με δένουν ακόμη, και για να είμαι ειλικρινής, μ' αρέσει αυτό. Παρ’ όλο που κερδίσαμε τον Πόλεμο χάσαμε πολλά κατά τη διαδικασία και ο κόσμος έγινε σκληρός κι αιμοβόρος. Σκοπεύω να παραμείνω νέος όσο πιο πολύ μπορώ.

«Πες μας για την τελική μάχη», λένε συνήθως τα παιδιά κι αυτήν την ιστορία λέει κατά κανόνα. Η ιστορία είναι τρομακτική, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν, αλλά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια ανατριχίλα λίγο πριν πέσεις για ύπνο.

Ο Πατέρας παίρνει τη μπύρα του, πίνει μια γουλιά αργά, μετά πετάει με το δάχτυλο τον αφρό που έχει μείνει στο μουστάκι του. Αυτό είναι το σινιάλο ότι πρόκειται ν' αρχίσει.

«Ο πόλεμος είναι κόλαση κι αυτό μην το ξεχάσετε ποτέ», λέει και τα δύο μικρότερα χαχανίζουν, γιατί αν αυτά είχαν προφέρει αυτή τη λέξη, θα τους έπλεναν το στόμα με σαπούνι.

«Ο πόλεμος είναι κόλαση, πάντα ήταν, κι ο μόνος λόγος που σας λέω αυτήν την ιστορία είναι επειδή δε θέλω να το ξεχάσετε ποτέ. Δώσαμε την τελική μάχη του τελευταίου πολέμου και πολλοί άντρες πέθαναν για να την κερδίσουμε. Και τώρα που όλα έχουν τελειώσει θέλω να το θυμάστε πάντα αυτό. Αν πέθαναν αυτοί ήταν για να ζήσετε εσείς. Και για να μη χρειαστεί ποτέ, μα ποτέ, να πολεμήσετε ξανά.

»Πρώτα-πρώτα, ξεχάστε κάθε ιδέα πως υπάρχει κάτι το ευγενικό ή ωραίο στη μάχη. Δεν υπάρχει! Πρόκειται για ένα μύθο που κράτησε πολύ και που μάλλον έχει τις ρίζες του στην προϊστορία, όταν ο πόλεμος σήμαινε μάχη σώμα με σώμα μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς καθώς ο άντρας υπερασπιζόταν το σπίτι απ' τον ξένο. Εκείνες οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κι εκείνο που ήταν καλό για το άτομο μπορεί να σημαίνει θάνατο για μια πολιτισμένη κοινότητα. Δε σήμανε θάνατο για κείνους;»

Τα μεγάλα σοβαρά μάτια του Πατέρα περιεργάζονταν τον κύκλο των ακροατών, αλλά κανείς δεν τολμά να τον κοιτάξει. Για κάποιο λόγο νοιώθουμε ένοχοι, παρ' όλο που οι περισσότεροι έχουμε γεννηθεί μετά τον Πόλεμο.

«Κερδίσαμε τον Πόλεμο, αλλά δε θα τον έχουμε κερδίσει αληθινά αν δεν πάρουμε ένα μάθημα απ’ αυτόν. Μπορεί το Έσχατο Όπλο να το είχε ανακαλύψει η άλλη μεριά, και, αν είχε γίνει αυτό, νεκροί κι εξαφανισμένοι θα ήμασταν τώρα εμείς· κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσετε ποτέ. Εκείνο που έσωσε τον πολιτισμό μας και κατέστρεψε το δικό τους ήταν ένα καπρίτσιο της ιστορίας. Αν αυτό το τυχαίο συμβάν είχε κάποιο νόημα για εμάς είναι ότι πρέπει να είμαστε ταπεινοί. Δεν είμαστε θεοί και δεν είμαστε τέλειοι. Και πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πόλεμο ως τρόπο επίλυσης των διαφορών μεταξύ ανθρώπων. Ήμουν εκεί και βοήθησα και ξέρω για ποιο πράγμα μιλάω».

Μετά απ’ αυτό έρχεται η στιγμή που όλοι περιμένουμε κρατώντας την ανάσα μας.
«Ιδού», λέει ο Πατέρας καθώς σηκώνεται κι απλώνει το χέρι ψηλά στον τοίχο. «Αυτό είναι το όπλο που βρέχει θάνατο από μακριά και είναι ο Έσχατο Όπλο».

Ο Πατέρας κρατά το τόξο πάνω απ’ το κεφάλι του και, στην αναλαμπή της φωτιάς, μοιάζει με φιγούρα βγαλμένη από κάποιο δράμα, έτσι όπως η σκιά του εκτείνεται πάνω στον τοίχο σ' όλο το πλάτος της σπηλιάς. Ακόμη και το μικρότερο μωρό σταματάει να ξύνει τις ψείρες του κάτω από τα γούνινα σκεπάσματά του και παρακολουθεί με το στόμα ορθάνοιχτο.

«Ο άνθρωπος με το ρόπαλο ή το πέτρινο μαχαίρι ή το ακόντιο δε μπορεί να σταθεί κόντρα στο τόξο. Κερδίσαμε τον Πόλεμο, αλλά πρέπει από δω και πέρα να χρησιμοποιούμε το όπλο αυτό μόνο για ειρηνικούς σκοπούς, για να σκοτώνουμε τις έλκεις και τα μαμούθ. Αυτό είναι το μέλλον μας».

Χαμογελάει καθώς ξανακρεμάει προσεκτικά το τόξο στη θέση του.

«Ο πόλεμος έχει γίνει τρομακτικό πράγμα. Η εποχή της αιώνιας ειρήνης έχει αρχίσει».


-----------------------
"War and Peace,
you 're walking just straight on the edge
War and Peace,
you 're dying in War, but you even can't live in Peace."
-----------------------

ΣΗΜ. Η απάντηση αυτή δόθηκε στις 12 Μαρτίου 2002, 12:40 από τον DeathBlossom στο θέμα συζήτησης "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;" που είχα θέσει στο παλιό forum του Pathfinder, με την εξής εισαγωγή εκ μέρους του:
>>Αν με τη λέξη βαρβαρότητα εννοείς τους πολέμους που συμβαίνουν κατά καιρούς στον κόσμο τότε σου παραθέτω το παρακάτω σύντομο διήγημα του Harry Harrison που μιλάει ακριβώς γι αυτό. Καλά κάνεις και παραμένεις αισιόδοξη, "σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος" άλλωστε. Και μέχρι τώρα συνεχίζουμε να παραμένουμε άνθρωποι ευτυχώς ή δυστυχώς. Ορίστε λοιπόν, διαβάστε και κρίνετε το ποιόν του ανθρώπου: (ακολουθεί το διήγημα Η ΤΕΛΙΚΗ ΜΑΧΗ)

Διώχνω τις ενοχές μου -Ι : με Ομαδικά μηνύματα

Κάτι πέφτει στην αντίληψή μου, που το θεωρώ σοβαρό; Ατάκα κιεπιτόπου στέλνω ένα ομαδικό μήνυμα. ΧΩΡΙΣ να ελέγξω αν είναι πράγματι σοβαρό. Συνήθως, είναι ένα μήνυμα που κυκλοφορεί εδώ και πολλά χρόνια στο διαδίκτυο και, μάλλον, θα κυκλοφορεί ακόμα για πολύ καιρό, όσο υπάρχουν αφελείς καλοκάγαθοι χρήστες που... μασάνε!

Τι σημαίνει "μασάω" το ξέρουμε υποθέτω. Το ρήμα αυτό όμως, μαζί με το συνώνυμό του "χάβω", είναι επικίνδυνο στο διαδίκτυο γιατί μπορεί να φορτώσει με ένα σωρό μπελάδες ανθρώπους-χρήστες που είχαν την ατυχία να βρεθούν στις λίστες των αφελών (τουλάχιστον) αποστολέων ομαδικών μηνυμάτων.. εκείνων οι οποίοι με την αφέλειά τους και την ευπιστία που τους διακρίνει ως χρήστες διευκολύνουν το θείο έργο της διάδοσης ιών, τρολ, κατασκόπων, κλπ, επικίνδυνων ή απλώς μπελαλίδικων. Μπορεί να είναι και νέοι χρήστες, οπότε, ναι μεν συγχωρούνται, αλλά ας φρόντιζαν να ρωτήσουν κανα παλαιότερο πριν αρχίσουν τις αποστολές ομαδικών μηνυμάτων δίκην κανιονοβολισμών!

Αυτά τα καημένα τα παιδάκια που όλο πάσχουν από ανίατες ασθένειες, με τηλέφωνα και διευθύνσεις νοσοκομείων, έχουν αναστατώσει συχνότατα τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία. Οι αναξιοπαθούντες με λογαριασμούς τραπεζών, είναι επίσης επικίνδυνοι -για τη τσέπη μας. Οι εξ Αφρικανικών κρατών πολυεκατομμυριούχοι κληρονόμοι έκαναν θραύση πριν μερικά χρόνια και πολλοί την πατήσανε, μεταξύ αυτών και γνωστός "έξυπνος" έλληνας μηχανικός που έβαλε στην "επιχείρηση" του απατεώνα περί τα 50.000.000 δρχ και ο απατεώνας, φυσικά, δεν πιάστηκε.

Τα μηνύματα που σπέρνονται αφειδώς και θεωρούνται ακίνδυνα είναι εκείνα με διάφορες εικονίτσες-εικονίτσες και λογάκια-λογάκια! Μπορούν άνετα όμως να φορτώσουν τον υπολογιστή με μερικά τρολάκια και κατασκοπάκια -και αυτό συνήθως γίνεται!

Αν λοιπόν λάβουμε ένα ομαδικό μήνυμα ας μη τρέχουμε να το στείλουμε σε λίστες αθώων που έχουμε καταστρώσει ΠΡΙΝ διερευνήσουμε περί τίνος πρόκειται, εφόσον έχουμε την καλή διάθεση να βοηθήσουμε κάποιο συνάνθρωπο. Στην αυθόρμητη διάθεση αυτή στοχεύουν οι ανακατωσούρες (στην καλύτερη περίπτωση) του διαδικτύου, στη διάθεση του ανθρώπου να αποτινάξει τις ενοχές του.

Αν λάβω ένα μηνυμα π.χ. για ένα παιδάκι που κινδυνεύει, τηλεφωνώ πρώτα στο νοσοκομείο και μαθαίνω αν τα πράγματα είναι έτσι όπως παρουσιάζονται στο μήνυμα και μετά, αν μπορώ, αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να συνδράμω, βοηθώ. Μπορώ να στείλω και μηνύματα σε φίλους τους οποίους γνωρίζω ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, στην παρέα μου δηλαδή, με τη διευκρίνιση ότι έχω ελέγξει το θέμα.

..και.. ας μη ξεχνάμε τους εμπόρους παρωνυμίων (nick names) ..αυτή τη μάστιγα που ενισχύει τις ορδές των SPAM..

..και.. μπορώ να διώξω τις ενοχές μου προσφέροντας ένα φρούτο στο ζητιάνο της γωνίας ή ένα ρουχαλάκι σε μια οικογένεια μεταναστών ή τσιγγάνων που γνωρίζω προσωπικά.. όχι, δε δίνω ελεημοσύνη ούτε πετάω σακούλες με ρούχα εκεί όπου δε γνωρίζω την τύχη τους.. βρέθηκαν ρούχα που προσφέρθηκαν σε κάποιους συλλόγους κυριών στο Μοναστηράκι.. και.. πολλά τρόφιμα ευγενώς προσφερθέντα σαπίζουν σε δημοτικές αποθήκες..


----------------------------------------
Είχα συντάξει ήδη μια απάντηση σε αποστολέα ομαδικού μηνύματος που έλαβα, όταν σκέφτηκα ότι καλύτερα είναι να ανεβάσω ένα ποστ σαν ΟΔΗΓΙΑ ΠΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΛΟΜΕΝΟΥΣ!!!

zappppppp... στα blogs... zappppppp... στα blogs...

1.

Βρήκα ένα διαμαντάκι!
Το χώρο του DeMasame Re, που αυτοπαρουσιάζεται με τα -ανατρεπτικά και αυτονόητα- λογάκια:

«Ήθελα ένα χώρο έκφρασης και συζήτησης χωρίς φόβο και πάθος. Χωρίς εμπάθεια, αλλά και χωρίς ασυλία για εκείνους που καταδυναστεύουν τη δημόσια συζήτηση. Με ευθύνη αλλά χωρίς λογοκρισία. Με αυτά που λέγονται στις παρέες μας, που ψιθυρίζονται στον επαγγελματικό μας χώρο. Αυτά που "κόβονται", αυτά που είναι εκτός γραμμής. Αυτά που είναι έξω από ισορροπίες, συμμαχίες, και συμφωνίες. Με όλα τα άλυτα προβλήματα, το διαδίκτυο αποτελεί μια διέξοδο της ελευθερίας. Μπορεί να γίνει μία ευκαιρία δημοκρατίας. Μία σοβαρή πιθανότητα αντίστασης. Δε μασάμε τα λόγια μας, γιατί δε μασάμε αυτά που μας ταίζουν.»

Το σημερινό του ποστ με τίτλο Αστείο μέχρι Θανάτου - 2 σπάει κόκκαλα.. όπως και τα προηγούμενα άλλωστε.

Ενα θερμότατο καλωσόρισμα από μένα, με την ευχή να στρώσουν τα πράγματα τόσο, που να αλλάξουν περιεχόμενο τα posts του!:-)




2.

Η προσπάθεια για τη διάσωση της Columbia συνεχίζεται στο μπλογκ του Oneiros. Η Θεσσαλονίκη έχει πάρει ζεστά το θέμα της προστασίας των σύγχρονων μνημείων της χώρας. Εμπαίνετε αδέρφια!!!

Αναδημοσιοποιώ την ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ και ας μη λείψει κανείς από τους εναπομείναντες στο κλινόν Αστυ.

Η "Επιτροπή Πρωτοβουλίας για τη διάσωση και αξιοποίηση του εργοστασίου της COLUMBIA" σας προσκαλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει την Τετάρτη, 26/7/2006, ώρα 8.00 μ.μ., στο χώρο του ΦΙΞ Πατησίων, Καυτατζόγλου και Πατησίων.
Η συζήτηση έχει θέμα: "Η αναγκαιότητα δημιουργίας Μουσείου ελληνικής δισκογραφίας και μουσικής και γενικότερα χώρου καλλιτεχνικής και πολιτιστικής δημιουργίας στο πρώην εργοστάσιο της COLUMBIA".

Στη συζήτηση θα συμμετάσχουν:

Γιάννης Πανούσης - Πρόεδρος Τμήματος Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Νίτσα Λουλέ - Πρόεδρος Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων.
Ιωάννης Ιωάννου - μουσικοσυνθέτης.
Κώστας Αδαμόπουλος - εκπρόσωπος Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ).
Αυγή Θεοδόση - Μέλος "Επιτροπής Πρωτοβουλίας".

Θα ακολουθήσει συναυλία με την ανιδιοτελή συμμετοχή των μουσικών και τραγουδιστών:

Μανόλης Ρασούλης
Σωτηρία Λεονάρδου
Σοφία Παπάζογλου
Λαϊκό Μουσικό Συγκρότημα
Συγκρότημα Last Will
Συγκρότημα Μεταίχμιο
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

Η διάσωση και διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς είναι υπόθεση όλων μας.
Η συμμετοχή και συμπαράστασή σας είναι πολύ σημαντική.

e-mail: savecolumbia@yahoo.gr

zapping... zapping... zapping... zapping... zapping...

...Μιλάμε για ένα κουμπουλόι.. ένα κουμπουλόι.. καταπληκτικό κουμπουλόι.. από κοράλι.. δεν είναι πλαστικό.. ολοστρόγγυλες μπίλιες.. κοράλι εκατό τοις εκατό.. εκατόν είκοσι ευρώ μόνο! εκατόν είκοσι ευρώ μόνο! διακόσια δέκα (...) εκ'τόν εξήντα ένα! Αυτό είναι το τελεφωνικό κέντρο! αυτό είναι το τελεφωνικό κέντρο! Σας παρακαλώ π'διά μόνο τελέφωνο, μόνο τελέφωνο! Σε παρακαλώ μόνο τελέφωνο, μόνο τελέφωνο θέλω! Μ' αυτη τ' απίστευτη τιμή, μ' αυτή τ' απίστευτη τιμή! Κύρες και κύροι, κύρες και κύροι.. εκατόν είκοσι ευρώ μόνο! Βλέπουμε τελευταία πλάνα, τελευταία πλάνα! Μια κυρία, ποια κυρία το θέλει; Μ' εκατόν είκοσι ευρώ μόνο! Λέμε απίστευτη η τιμή του! Από κοράλι και ασήμι ενιακόσα εικοσπέντε! Μόνο τελέφωνο θέλω! Μόνο τελέφωνο!...



Ελα! Μια κυρία να το πάρει! Βοήθειά μας...

TΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ - Η ΠαλαιάΔιαθήκη ξαναγράφεται ΣΩΣΤΑ

Ανέκαθεν του το φυλάγανε του μικρού και αδύναμου Δαυίδ που έριξε κείνη τη πετρίτσα με τη σφεντόνα στο κούτελο του Γολιάθ και τον ξέρανε και μετά έγινε και βασιλιάς το σκατόπαιδο! Ακου εκεί! Πού ξανακούστηκε ο αδύναμος να νικάει το θηρίο! Σήμερα, πλησιάζει να βγει στα φόρα το αποτέλεσμα εργασίας δεκαετιών, να φανεί επιτέλους η αλήθεια: Ο Γολιάθ θα νικήσει αυτή τη φορά κατά κράτος το μικρό, κάτισχνο και πειναλέο Δαυίδ. Αυτό δα μας έλειπε! Κι άμα τύχει καμιά στραβή, η μαμή Λίζα είναι έτοιμη για να βοηθήσει στη γέννα. Κι άν και η μαμή Λίζα τα κάνει μούσκεμα, υπάρχει και η καισαρική τομή. Ποιος είναι ο Καίσαρ; Ε, μη τα θέλουμε και όλα μασημένα, ε

Ο Γολιάθ θα βρει το δίκιο του και θα ησυχάσει επιτέλους η συνείδησή μας απέναντι στα ΑΜΕΑ -Ατομο Με Ειδικές Ανάγκες είναι ο καημένος ο Γολιάθ, μυαλό κουκούτσι. Τι ανάγκες; Καταπίνει πετρέλαιο, το χρυσό μου, και φτύνει μπόμπες, κακό είναι; Αυτά του έμαθε ο νονός του για. Τώρα.. γιατί ο νονός του ο Καίσαρ (άντε, το μαρτύρησα) δεν του παίρνει ένα κουλούρι να ηρεμήσει, αυτό είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο. Δεν του χαρίζει κουλούρι επειδή θέλει να τον κάνει ανεξάρτητο άνθρωπο, να μάθει επιτέλους να αυτοεξυπηρετείται, να ωριμάσει.. μέχρι πότε θα τον τρέχει απο πίσω, ε;

Οταν με το καλό ο καημενούλης ο Γολιάθ -το ανεγκέφαλο μπρατσωμένο τέρας με τις δέκα μασέλες- νικήσει το μικροσκοπικό Δαυίδ και τον πατήσει κάτω, τον ισοπεδώσει δηλαδή τόσο που ούτε με βιάγκρα να μην έρχεται στα ίσια του, τότε η Παλαιά Διαθήκη θα βρει την Αλήθεια της και θα διαβάζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και όλοι θα ζήσουνε καλά κι εμείς καλύτερα. Καληνύχτα σας. Ο τελευταίος Παγκόσμιος Δικαστής να κατεβάσει τα σκουπίδια παρακαλώ.



(ιδέα για σουρεάλ θεατρικό)

Post 287- Συνταξιοδοτείται ο ΟΗΕ,τα παράπονά μας πλέον στο ΝΑΤΟ

Το Ισραήλ θα δεχόταν ευχαρίστως -σύμφωνα με δήλωση αρμόδιου της κυβέρνησής του- να εγκατασταθούν δυνάμεις του ΝΑΤΟ σε ουδέτερη ζώνη στα σύνορά του με το Λίβανο. Και ο ΟΗΕ..? Πού είναι ο ΟΗΕ..? Εκπνέει χαλαρά, σαν την Κοινωνία Των Εθνών πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Η ελπίδα για την Παγκόσμια Ειρήνη πάει, πέταξε οριστικά; Ο Κόφυ λέει και ξαναλέει τα τροπάριά του, αλλά ποιος τον ακούει; ..ή.. Πόσο ένας θεσμός εξαρτάται από το ύψος το πνευματικό του ηγέτη του;

SPAM = Luxury*Gold+Diamonds:SEX

Και, φυσικά, δίαιτες, μόδα, ιδέες για δώρα, κλπ κλπ, όλα συσκευασμένα σε ωραία -γυναικεία κυρίως- νικνέημς, σταλμένα ως απαντήσεις ή προωθήσεις. Αυτά είναι τα (ομαδικά ή) ανεπιθύμητα μηνύματα, τα λεγόμενα SPAM, δηλαδή η εξίσωση: Φαντασμαγορία επί Χρυσάφι συν Διαμάντια, με κοινό παρανομαστή το Σεξ. Να η εσοδεία μου του τελευταίου 10ημέρου:

Τι τρέχει με το yahoo!..???..

Το μεσημεράκι δοκίμασα να μπω να δω τα e-mail μου.. τίποτα. Δοκίμασα ξανά μόλις πριν από λίγο.. πάλι τίποτα. Είδα πως και άλλοι έχουν πρόβλημα. Οπότε... Οποιος ξέρει κάτι ας ενημερώσει, ε

..φράκαρε το μαγαζί, αλλάζει κλινοσκεπάσματα, κάνει γενική καθαριότητα, έχει λάτρα και φασίνα, ή συμβαίνει κάτι άλλο;..

Ολα τα παιδιά είναι... ζουζούνια!

Μπήκα πριν από λίγο στο blog της anastasia, το "a mother's diary" και άφησα ένα σχόλιο για τα αεικίνητα παιδάκια, φέρνοντας παράδειγμα τι τράβηξα με τη μεγάλη μου κορούλα. Γεννημένη ακροβάτις, μου έβγαλε το λάδι μέχρι να αποκτήσει συνείδηση του επικίνδυνου περιβάλλοντος των διαμερισμάτων μέσα στα οποία υποχρεώνει η κοινωνία μας να μεγαλώνουν (και αναπτύσσονται γενικώς) τα παιδιά μας.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ:

Η μεγάλη μου κόρη ήταν ένα παιδί αεικίνητο! Τρόμαξα να βρω τρόπο ώστε και να μη στερείται αυτό που της άρεσε -την κινηση και τα σκαρφαλώματα- αλλά και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο πως δε θα πάθει κάτι, δε θα τραυματιστεί.
Τα παιδάκια μέχρι να συμπληρώσουν τα 2,5 με 3 χρόνια δεν έχουν την αίσθηση του χώρου, όλα τα βλέπουν ίσωμα! Την άφηνα λοιπόν να παίζει, τρέχει, σκαρφαλώνει, αλλά ήμουν κοντά της, πολύ κοντά της... συνήθως από κάτω! Μεγάλη μανία το σκαρφάλωμα! Σαν μαϊμουδάκι σε όποιο κάγκελο, στύλο, ό,τιδήποτε σηκώνει σκαρφάλωμα. Το εύκολο θα ήταν να χρησιμοποιήσω ένα απλό ΜΗΗΗΗ και να τελειώνω, εμένα όμως μου αρέσουνε τα δύσκολα και δεν έχω μετανιώσει καθόλου που δεν την εμποδισα να αναπτυχθεί όπως εκείνη ήθελε.
Ευτυχώς, για καλή μου τύχη, το επόμενο παιδί ήταν ησυχούλικο και πολύ σταθερό στην κίνησή του.

:-)

Α! κάτι ακόμα για το άδειασμα των ντουλαπιών. Μια δυο φορές που τη βρήκα -ηλικία γύρω στους 18 μήνες- να αδειάζει τα (χαμηλά) ντουλάπια της κουζίνας ή του μπουφέ, κάθισα δίπλα της, της είπα "μπράβο.. έλα τώρα να τα βάλουμε ξανά στη θέση τους.." και τα βάλαμε ξανά σιγά σιγά στη θέση τους όλα τα πράγματα. Δεν ξαναάδειασε ντουλάπι, επειδή μάλλον είδε τι είχε μέσα και κατάλαβε ότι είναι κουραστική δουλειά!!!

..φυσικά, ένα κλείδωμα των ντουλαπιών ή ένα ηχηρό ΜΗΗΗΗ γλυτώνει τις μαμάδες.. αλλά παράλληλα στερεί ένα κομμάτι δημιουργικότητας από το μυαλουδάκι του παιδιού.. Διαλέγετε και παίρνετε..


--------------

Συμπληρώνω κάτι που δεν έγραψα στο σχόλιο, κάτι τι ακόμα για την ελλιπή αίσθηση του χώρου στα παιδάκια της προνηπιακής ηλικίας: Ολα τα βλέπουν ίσωμα και χρειάζεται μεγάλη προσοχή στις σκάλες, επειδή δεν υπάρχει η αίσθηση του χώρου, το κουτρουβάλημα είναι κάτι που εύκολα μπορεί να συμβεί και, δυστυχώς, δεν είναι ακίνδυνο.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ λοιπόν...

Φαντάζεται κανείς την έκπληξή μου όταν την είχα βρει ξαφνικά, σε στρίψη ματιού που λένε, να είναι σκαρφαλωμένη στα ράφια της βιβλιοθήκης και να πιάνει το ταβάνι λέγοντάς μου "κοίτα μαμα, κοίτα!".. τρελλάθηκα λεμε!!! Το 18μηνο θηριάκι σε νέα ακροβατικά! Εβαλα τον εγκέφαλο ατακα κιεπιτόπου να δουλεύει στο φουλ, πλησίασα και ίσα που έφτανα να ακουμπήσω τη σόλα του παπουτσιού της.. Να απομακρυνθώ για να πάρω τη σκάλα ή, έστω, μια καρέκλα; Ούτε λόγος.. Αν τη στιγμή της απομάκρυνσης έπεφτε; Χμμ.. "Μπράβο καρδούλα μου! Πόσο ψηλά έφτασες! Και τώρα έλα αγαπούλα μου, έλα σιγά σιγά.. όπως ανέβηκες εκεί ψηλά, έλα σιγά να κατέβεις..." αυτό σκέφτηκα να πω, απλώνοντας την αγκαλιά μου -για παν ενδεχόμενο!- και τα χέρια μου έτοιμα να οδηγήσουν τα μικρά ποδαράκια στα παρακάτω ράφια.

Οταν κατέβηκε μέχρι κάτω -όχι, δεν την πήρα αγκαλιά πριν ολοκληρώσει την... κατάβαση!- καθήσαμε και συζητήσαμε ποιος είναι ο ρόλος της βιβλιοθήκης και ότι για τα ακροβατικά κόλπα υπάρχουν ειδικά συστήματα πιο ασφαλή.. ότι τα ράφια είναι φτιαγμένα για να σηκώνουν βιβλία και όχι ανθρώπους.. και ευτυχώς που είναι ακόμα μικρή και ελαφριά γιατί αλλιώς θα έπεφτε και θα έσπαγε και η βιβλιοθήκη.. και άλλα τέτοια.. μέχρι που βαρέθηκε να ρωτάει και να ακούει.. ή μάλλον μέχρι που λύθηκαν οι απορίες της.

Οι συζητήσεις με τα μικρά παιδάκια δεν γίνονται "απο καθέδρας" αλλά με τρόπο παιχνιδιάρικο, όπως είναι δυνατό να γίνουν αντιληπτά τα θέματα που συζητιούνται. Μαζί με τις σωστές λέξεις λοιπόν, προσθέτουμε μπόλικα επιφωνήματα του στυλ ΜΠΟΥΜ! ΖΝΤΟΥΠ! ΑΟΥΟΥΟΥ! κλπ, καθώς και διάφορες παντομίμες, που δείχνουν "ζωντανά" τις επιπτώσεις κάθε άστοχης ενέργειας. Οχι βέβαια μονάχα επιφωνήματα και παντομίμα, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιείται σωστά η γλώσσα, γιατί αλλιώς πώς θα τη μάθουν;

Το μαρτύριό μου ήτανε στα καράβια! Οπου υπάρχουν ένα σωρό σωληνωτά στηρίγματα για τις τέντες στο κατάστρωμα. Δε μπορούσα να διανοηθώ ότι θα κλεινόμουν μέσα στα σαλόνια "επειδή είχα μικρό παιδί".. Ετσι, ταξιδεύαμε με τη μικρή κατάστρωμα. Αφού της εξήγησα καλά περί κουπαστής και την πήγα άκρη άκρη να δει τη θάλασσα κλπ κλπ, εκείνη έδωσε όλο το χαρισματικό ακροβατικό εαυτό της στα σωληνωτά στηρίγματα. Σκαρφάλωνε όπως βλέπουμε να σκαρφαλώνουν οι ιθαγενείς για να μαζέψουν καρύδες από κοκκοφοίνικες! Η πεθερά μου κόντεψε να γίνει καρδιακή, την έπαιρνε σφιχτά αγκαλίτσα αλλά το έσκαγε κι έτρεχε με περισσότερη ορμή, πολλοί ταξιδιώτες κάνανε διάφορες υποδείξεις, μερικοί κοιτάζανε παράξενα και κουνούσαν το κεφάλι.. Βρισκόμουν, φυσικά, κάτω από τη μικρή ακροβάτιδα των 2-3 χρονών, που δεν την έφτανα εκεί ψηλά που ήταν, έτοιμη να τη πιάσω σε περίπτωση που γλίστραγε. Δεν γλίστρησε ποτέ, ίσα ίσα απέκτησε δύναμη στα χέρια.. κάτι λεπτά χεράκια που μπορούν να ανοίγουν όλα τα σφιχτά καπάκια!!!

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται...

...και οι πρώτοι λύκοι εκδηλώθηκαν:
1. Η σύμμαχος και συνευρωπαία Μ. Βρετανία, η οποία υπέδειξε να αράζουνε τα πλοία με τους πρόσφυγες του Λιβάνου σε λιμάνια του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου, σα να μη γνώριζε (η πονηρή Αλβιών) τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Ευτυχώς, είχαμε τα μέντε μας κι εμείς και οι ελληνο-Κύπριοι.
2. Η σύμμαχος εν πολλαίς συμμαχίαις και μέλλουσα συνευρωπαία Τουρκία, η οποία δήλωσε δια στόματος Ερντογάν ότι «η Τουρκία δεν μπορεί άλλο να παίζει» και ότι «η υπομονή της εξαντλήθηκε». Τα ίδια ακριβώς λόγια του αρθρογράφου της "the journal of Turkish Weekly". Ο Ερντογάν αδημονεί να επιτεθεί (και) στους εκτός Τουρκίας κούρδους. Ποιος παίρνει γραμμή από ποιον;

Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, ο τρόμοςκαι οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις

Το άρθρο της τουρκικής διαδικτυακής εφημερίδας the journal of Turkish Weekly δεν αφήνει περιθώρια παρανόησης. Εμπλέκει Ελλάδα, Κύπρο, Συρία, κλπ, και τα λέει έξω από τα δόντια, δια των συνεργατών της στα άρθρα που διάλεξα να μεταφέρω, εκ των οποίων το πρώτο είναι το αναφερόμενο στον τίτλο. Η μετάφραση των αποσπασμάτων έγινε σύντομα, αλλά αποδίδεται νομίζω με αρκετή πληρότητα το ζουμί του άρθρου. Οσο και γελοία να φαντάζουν τα άρθρα αυτά, υποδαυλίζουν με την επανάληψή τους (τα έχουμε διαβάσει και παλιότερα και εξακολουθούμε να μη πιστεύουμε στα μάτια μας με τα ψεύδη που αναφέρονται) το σωβινισμό του τουρκικού λαού και προσπαθούν να εξωθήσουν τα πράγματα στο απροχώρητο.

Ενας πόλεμος, ως γνωστόν, λύνει πολλά από τα εσωτερικά προβλήματα μιας χώρας που ταλανίζεται από οικονομική αστάθεια και θρησκευτική μισαλλοδοξία, όταν όμως αυτή η χώρα είναι σε άμεση γειτνίαση με τη δική μας το ζήτημα είναι σοβαρό και καλό είναι να γνωρίζουμε λίγο πολύ κάτι τι περισσότερο από όσα μας ξεφουρνίζουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι μας.

Μπορεί να είναι πράγματι γελοίοι οι αρθρογράφοι. Κατέχουν όμως πανεπιστημιακούς τίτλους -δόκτωρ υπογράφει ο ένας, από αμερικανικό πανεπιστήμιο γράφει ο άλλος, τι να υποθέσουμε;- και αυτό δίνει βαρύτητα στις απόψεις τους. Μπορεί να είναι για τους αγαπητούς γείτονες τούρκους όπως είναι σε μας π.χ. ο γνωστός βιβλιοπώλης πλασιέ κ. Λιακόπουλος, ο οποίος κατέρχεται παν μέσον για να πουλήσει (όπως λέει) τα βιβλία του ως περιέχοντα την μοναδικήν αλήθειαν και οξύνει καταστάσεις παραπλανώντας έτσι τον κόσμο. Τα άρθρα αυτά όμως δεν γράφτηκαν για να πουληθούν βιβλία, αλλά για να πείσουν ένα λαό για την "αλήθεια" τους.

Αναρωτιέμαι τελικά, αν υπάρχει κάποια συνεννόηση μεταξύ των δυο πλευρών που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή αν όλα είναι εντελώς τυχαία, εντασσόμενα σε ένα ευρύ Σχέδιο -του Θεού ή του Αλλάχ.


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ του άρθρου με τίτλο "Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, ο τρόμος και οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις" με την ευγενή σύμπραξη του κ. Κokorman και κατόπιν της ευγενούς γνωστοποίησης του κ. Λυσίππου

Νομίζω ότι η φράση «το ΠΚΚ είναι η πιο αιμοδιψής οργάνωση παγκοσμίως» δεν αφήνει περιθώρια για τις προθέσεις του αρθρογράφου.

Στην αρχή γράφει ότι «το Ισραήλ για ένα στρατιώτη άφησε 1,5 εκ άστεγους και σκότωσε περισσότερο απο 200 λιβανέζους». Ζηλεύει άραγε τη δόξα των ισραηλινών;

Στη συνέχεια, αναφέρει «Οι ΗΠΑ ο Καναδάς και η Αγγλία αναγνώρισαν το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα (...)» και αναρωτιέται ευθαρσώς «Αλλά το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος στη Μέση Ανατολή που έχει το δικαίωμα να αμύνεται;»


Κατόπιν, δηλώνει ότι «Η Τουρκία έχει δώσει περισσότερο από 35.000 θύματα στη τρομοκρατία» και, οπωσδήποτε, ζητά την ανταμοιβή της χώρας του με δεδομένο το ότι «Το ΠΚΚ είναι η πιο αιμοδιψής τρομοκρατική οργάνωση στο κόσμο», «Είναι πρώτη στις λίστες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ» και «Δεν έχει δημοκρατικά εκλεγμένα μέλη όπως η Χεζμπολάχ και η Χαμάς».

Συνεχίζει αναφέροντας ότι «Το ΠΚΚ στηρίζεται στην υποστήριξη ξένων δυνάμεων όπως η Συρία, οι Ελληνοκύπριοι και η Ελλάδα» και ας βγάλουν συμπέρασμα οι αναγνώστες, δε σκοπεύω να σχολιάσω.

Ασχολίαστη αφήνω επίσης την αναφορά ότι (το ΠΚΚ) «Στηρίζει το ονομά του (ΠΚΚ) στις σφαγές» και το ότι «Το ΠΚΚ εκπαιδεύει τους άνδρες του σε αυτές τις χώρες. Ελληνες ανώτεροι αξ/κοι συνταξιούχοι ή εν ενεργεία προσωπικά επιβλέπουν την εκπαίδευση των τρομοκρατών σε στρατόπεδα του Λιβάνου και της Συρίας».

Το ότι «Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν συνελήφθη στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα» είναι γνωστό, αλλά κάτι θέλει να πει περισσότερο ο αρθρογράφος με αυτή τη φράση υποθέτω, καθώς και με την προσθήκη ότι «Εκτός από την Ελλάδα οι πράκτορες του ΠΚΚ έχουν υποστήριξη και από τη Ρωσία και Αρμενία μέσα από το ξέπλυμα χρήματος, δωρεές, ναρκωτικά, και εμπορεία σάρκας».

Μετά, τα στρίβει ισχυριζόμενος ότι «το ΠΚΚ στηρίζει την αμερικανική κατοχή στο Ιράκ», ότι «έχει στρατόπεδα στο Ιράκ» και ότι «η Αμερικανική κυβέρνηση λέει στην Ιρακινή να τους καταστείλει αλλά οι Ιρακινοί λένε ότι δεν έχουν δύναμη εκεί (...) ότι η Τουρκία προειδοποιεί την Αμερική (...) ότι οι αμερικανοί μπαίνουν μέχρι και στις κρεβατοκάμαρες της Αλ Κάιντα αλλά δεν μπορούν να καταστείλουν τους Κούρδους» και ότι «η Τουρκία δεν μπορεί άλλο να παίζει αυτό το παιχνίδι ότι η υπομονή της εξαντλήθηκε».

Υστερα, μετά τη διαπίστωση πως «το πρόβλημα των αμερικανών στην περιοχή είναι ότι έχουν γίνει εχθροί με όλους τους λαούς εκεί ΕΚΤΟΣ από τους ΚΟΥΡΔΟΥΣ», εκφράζει την θέση ότι «οι Τούρκοι δεν συγχωρούν ούτε τις υπερδυνάμεις που δίνουν την ευκαιρία σε τρομοκράτες να δολοφονούν μικρά παιδιά» -υποθέτω τουρκόπουλα.

Τελειώνει με την ρητορική πρόταση ότι «αν οι ΗΠΑ ειναι υπερδύναμη, θα πρέπει να διαφυλάξει τα παιδιά της Τουρκίας απο Το ΠΚΚ και, αν δεν ειναι υπερδύναμη, η Τουρκία έχει τις δυνάμεις να το πράξει αυτό από μονη της».

Trn. by Emre Ozkan, USAK
JTW
18 July 2006
Right of Self Defence, Terror and Turkish-American Relations
View: Assoc. Prof. Dr. Sedat Laciner
----------------------------
Τα υπόλοιπα άρθρα είναι τα εξής:
Turkish Army in Iranian territories against the PKK
υπογραφή: JTW with Turkish press
21 July 2006
The World is Being Governed without Muslims
υπογραφή: 17 July 2006
Trn. by Noyan Ozkaya, JTW
Sharing Vision, Structuring Dialogue (At Last): Are Turkish-American Relations Improving?
υπογραφή: Barın Kayaoğlu is a Ph.D. candidate in history at the University of Virginia in Charlottesville, Virginia.
E-mail: kayaoglu@virginia.edu
JTW, 13 July 2006

Ωρα 04:16 Ετοιμάζονται να φύγουν - φωτογραφία

Τώρα δα σκέφτηκα να τραβήξω μια φωτογραφία. Αργησα... Διαπίστωσα μόλις ότι δεν είμαι γεννημένη ρεπόρτερ. Ακούγεται από μακριά το σκουπιδιάρικο. Προσπαθώ να ανεβάσω τη φωτογραφία, αλλά δεν τα καταφέρνω. Θα σώσω το κείμενο πρόχειρα και θα τη φορτώσω το πρωΐ. Γεγονός είναι πάντως πως δε θα είχα πάρει είδηση τίποτε, αν δεν είχα δυνατό πονόδοντο που δυναμώνει σε οριζόντια θέση. Αντε, τα κατάφερα μόλις τώρα!

Ωρα 03:40 π.μ. Δυο περιπολικά στην πλατεία

Φτάσανε αθόρυβα, δεν άκουσα σειρήνες. Βγήκα να ποτίσω και τα είδα. Είναι και καμιά δεκαριά αστυνομικοί στην πλατεία και μερικοί άλλοι, γείτονες φαίνονται επειδή είναι προχειροντυμένοι. Σορτσάκια και φανέλες. Ψάχνουν με φακούς στους θάμνους. Τα φώτα της πλατείας ανοιχτά. Το περίπτερο κλειστό. Αραγε να ήταν και νωρίτερα κλειστό; Κρίμα που δεν κοίταξα. Θα την αράξω στο μπαλκόνι ώσπου να φύγουν. Ισως κατεβάσω και μια σακούλα σκουπίδια μήπως μάθω κάτι. Θα προτιμούσα να μην ήταν πυροβολισμοί. Να μη μάθω ποτέ πώς ηχεί ένα όπλο.

Ωρα 03:25 π.μ. άκουσα πυροβολισμούς στην πλατεία

Στην αρχή ένα κρότο σα βεγγαλικό. Κατόπιν, κραυγές: "Τι κάνεις ρε μαλάκα, τι κάνεις!" Μετά, πάλι δυο απανωτούς κρότους. "Πυροβολισμοί" σκέφτηκα. Ξανά φωνές, μπερδεμένες κραυγές. Υστερα, πάλι ένας κρότος, ίσως κι άλλος ένας, και κραυγές μπερδεμένες, ένα αυτοκίνητο να σπιντάρει, ένα κλάξον σύντομο να ηχεί. Στο τέλος τίποτα. Ησυχία. Οχι, δε θα βγω να κοιτάξω τώρα. Ισως αργότερα. Αν συνέβη κάτι, θα το μάθω αύριο. Ακούω τώρα ένα ραδιόφωνο να παίζει δυνατά. Ξανά ομιλίες. Ενα παντζούρι ανοίγει. Θα βγω τώρα να δω. Θα ποτίσω και τις γλάστρες. Δεν ξέρω και τον ήχο του όπλου να πάρει!

Τελικά, δηλώνω θαυμάστρια της κυρίας Μιραράκη

Ναι, αυτή η νταρντάνα με τα χαλιά με εμπνέει! Βγαίνει τις νύχτες και διώχνει τους βρυκόλακες με το αστραφτερό της χαμόγελο, που σπρώχνει τα ψηλά ζυγωματικά της ακόμα ψηλότερα. Αν ήμουν άντρας, σίγουρα θα έπεφτα στα πόδια της.

Αχ! τα πόδια της! Αυτά τα στρουμπουλά πόδια που ξεπρόβαλλαν σήμερα από το ψαράδικο μπλουτζίν της κοντεύουν να με κάνουν να αλλάξω φύλο! Σαν φραντζολάκι είναι ολόκληρη αυτή η γυναίκα, έτοιμη για φάγωμα. Τη βλέπω και, πεινασμένη να μην είμαι, μού 'ρχεται να τσιμπήσω τις γωνίες!

Η φωνή της κραυγάζει ασταμάτητα, εξάροντας την πραμάτεια της, τα υπέροχα χαλιά της, που, και χάλια να είναι, τα παρουσιάζει όλα ανεξαιρέτως σαν αριστουργήματα. Φτιάχνει καινούργια χρώματα, επινοεί λέξεις, συνομιλεί ταυτόχρονα με τους υπαλλήλους της, αναδύει ζωντάνια παράλληλα με σεμνότητα και αυτογνωσία. Η εικόνα της ευτυχίας και της χαράς της ζωής προσωποποιημένη!

Τη φαντάζομαι να φοράει τη μπούρκα της πατόκορφα και να τρέχει στα πέρατα της Ασίας, σε χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, ανάμεσα σε μπόμπες που πέφτουν και σε απαγορεύσεις κυκλοφορίας γυναικών... Ολ' αυτά για να ψωνίσει τα όμορφα χαλιά της.

Τη βλέπω στα βίντεο να διαλέγει χαλιά μισοκουκουλωμένη, να σηκώνει τις άκρες τους, να ψάχνει, να μιλάει με πέρσες, πακιστανούς, αφγανούς, άραβες. Βλέπω τα παχουλά χεράκια της να κινούνται στροβιλιστά δείχνοντας τα σχέδια των χαλιών, ακολουθώντας την πορεία της περιγραφής των παράξενων χρωμάτων. Βλέπω το βλέμμα το ναζιάρικα επιθετικό, αυτό το βλέμμα της χαράς στο οποίο δύσκολα αρνείται κανείς ο,τιδήποτε.

Ολόκληρο το κορμί της πάλλεται κινούμενο εμπρός-πίσω, δεξιά-αριστερά, χορεύοντας στο ρυθμό του χορού των πωλήσεων. Αγαπάει η γυναίκα τη δουλειά της, νιώθει ευγνωμοσύνη που έχει την ευκαιρία να κάνει μια δουλειά που της αρέσει, δηλώνει ευγνωμοσύνη προς τους πελάτες της και το δείχνει!

Μου αρέσει πολύ η κυρία Δέσποινα Μιραράκη και δηλώνω θαυμάστριά της. Θαυμάζω την υγεία της, τη χαρά, τον αυθορμητισμό της, τη διάθεση για ζωή που εκπέμπει, όλο αυτό το γυναικείο πληθυσμό που κρύβει μέσα της. Ενσωματώνει τη γυναίκα-μητέρα, τη γυναίκα-θεά, τη γυναίκα-φίλη, τη γυναίκα-δότη-ανθρωπιάς, τη γυναίκα σε όλες τις διαστάσεις. Μπράβο σου Δέσποινα! Η εικόνα σου είναι μαγευτική!

Μετά το τέλος Αυγούστου, η κυρία Δέσποινα Μιραράκη, η γυναίκα που έστησε από το τίποτε μια επιχείρηση που σήμερα ανθεί, θα πάει να διαλέξει χαλιά στη χώρα της Περσίας -κατά σημερινή δήλωσή της. Καλό ταξίδι να έχει και καλές αγορές να κάνει...

Οι ηδονοβλεψίες του αίματος...

Καλά, δε σκέφτεται κανείς ότι η συνεχής δημοσίεψη φωτογραφιών φρίκης εξοικειώνει το μάτι (και την ψυχή) μας σε εικόνες βίας;

Τότε, παλιά, στο Βιετ-Ναμ, ήταν διαφορετικά. Δεν υπήρχε αυτός ο καταιγισμός "πληροφόρησης" και οι εικόνες των βουδιστών μοναχών που καιγόντουσαν ζωντανοί ξυπνούσαν συνειδήσεις.

Αραγε, οι εικόνες από τη σφαγή στο Μάι-Λάι ξύπνησαν τους αμερικανούς πολίτες περισσότερο από τα χιλιάδες κορμιά στρατιωτών που επέστρεφαν μέσα σε φέρετρα;

Σήμερα, στρατολογούνται για να πολεμήσουν άνθρωποι "που θέλουν να γίνουν" αμερικανοί, το δέλεαρ είναι η πράσινη κάρτα εργασίας και το αμερικανικό διαβατήριο. Οι δικοί τους δεν θα επιρρεάσουν την (κάθε) κυβέρνηση των ΗΠΑ επειδή δεν ψηφίζουν -ακόμα.

Σήμερα, "βλέπουμε" ζωντανό πόλεμο και γενοκτονίες (Αφρική, Αφγανιστάν, Ιράκ, Παλαιστίνη, Λίβανος) την ώρα που τρώμε πίτσες και χωνεύουμε τις φριχτές εικόνες μαζί με τις χορταστικές λιγδερές μπουκιές μας.

ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ (για να πεισθούμε)

..άλλωστε, οι εικόνες μπορεί να λειτουργούν και εκφοβιστικά, π.χ. "κοίτα φουκαρά, κοίταζε καλά μη πάθεις κι εσύ τα ίδια"..
(γνώμη μου)

Ασε που στριτζώνονται τα καλοκαθισμένα στους καναπέδες ολοστρόγγυλα κωλαράκια, εκφράζοντας την απέχθειά τους "τσ τσ τσ τσ, τι γίνεται στον κόσμο!" την ίδια ώρα που ο νους υπολειτουργεί μπουκωμένος σάλτσες τίγκα στην πολιτική ανάλυση και την ακρίβεια και την τιμή του πετρελαίου και τα ματαιωμένα δρομολόγια των πλοίων εξαιτίας πολέμου και.. και.. και...

Αραγε, αν οι πόλεμοι αυτοί χαμήλωναν τον τιμάριθμο έως αστραγάλων, αν η ζωή ΜΑΣ, ημών των πολιτισμένων, γινόταν πιο εύκολη, πιο φτηνή και παραδεισένια, αν αυξάνονταν στο τριπλό οι μισθοί και οι συντάξεις, αν πέφτανε βροχή τα επιδόματα και οι επιδοτήσεις, αν η εφορία έπαυε να υπάρχει λόγω κατάργησης φόρων και ΦΠΑ, θα σκεφτόμαστε καθόλου τη φρίκη τους;

Οπότε, τις εικόνες φρίκης τις αφήνω για τους ηδονοβλεψίες του αίματος...


__________________________
ΣΗΜ.
1. Τον έχει κανείς ακουστά το Τζακομέττι -σκηνοθέτη της σειράς ταινιών με τίτλο «Σκυλίσια Ζωή» στη δεκαετία του '60- που περίμενε τον κατάλληλο φυσικό φωτισμό για να γυρίσει σκηνές θανατικών ποινών στην Αφρική; Ναι, ήταν στημένος με το συνεργείο του και συνεργαζόταν με τους δολοφόνους για την καλύτερη απόδοση των εικόνων...
2. Τον Πατρίς Λουμούμπα τον θυμάται κανείς; Καλά, αυτός, η μοναδική ελπίδα της Αφρικής, έφυγε νωρίς... χωρίς να προλάβει ο Τζακομέττι να απαθανατίσει το κομένο του κεφάλι.

8 + 2 ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΘΡΙΛΕΡ ΚΑΙ ΑΛΛΑ... ΕΞΙΣΟΥ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ

Ελαβα Ενημερωτικό Δελτίο από Ash In Art και ανεβάζω ό,τι σχετίζεται με σινεμά:

~~~~~~~~~~~~
Ο Διονύσης Λυκιαρδόπουλος, σκηνοθέτης, επιμελείται όπως και πέρυσι το πρόγραμμα του καλοκαιρινού αφιερώματος με ασπρόμαυρες ταινίες - σταθμούς που θα προβληθούν στον κήπο του 1ου ορόφου του Ash In Art! Θρίλερ αλλά και μυστήριο από μία εποχής που κινηματογραφικά δύσκολα θα ξεπεραστεί...

Χίτσκοκ, Κιούμπρικ, Τζάρμους, Μπουνουέλ και άλλες σημαντικές μονάδες του παγκόσμιου σινεμά συνεχίζουν να γοητεύουν και να γεμίζουν με άρωμα λεπτό τις καλοκαιρινές μας νύχτες. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για όλους τους παρ'ολίγο δραπέτες του Ιούλη. Σάς περιμένουμε στο Ash In Art!

To πρόγραμμα αναλυτικά:

ΠΕΜΠΤΗ 20/7 "ΣΑΜΠΟΤΑΖ" του Aλφρεντ Χίτσκοκ (1936)
ΔΕΥΤΕΡΑ 24/7 "Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" του Τζέημς Γουέηλ (1933)
ΤΡΙΤΗ 25/7 "ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ" του Τζιμ Τζάρμους (1986)
ΤΕΤΑΡΤΗ 26/7 "Ο ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ" του Λούϊ Μπονουέλ(1962)
ΠΕΜΠΤΗ 27/7 "ΦΙΛΗΣΕ ΜΕ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ" του Ρόμπερτ Όλντριντζ (1955)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/7 "ΑΜΛΕΤ" του Γκριγκόρι Κοζνίτσεφ (1964)

INFO: Οι προβολές ξεκινούν ώρα 22:00. Η είσοδος είναι ελεύθερη εντ δε μπααρ ιζ όπεν!
~~~~~~~~~~~~

ΣΗΜ. Καλό θα είναι να γράφεται η διεύθυνση, πού γίνονται αυτά τα ωραία δλδ, επειδή ούτε 'γώ την ξέρω και βαριέμαι να ψάχνω -καλοκαίρι και ζέστη γαρ... Καλό είναι επίσης να στέλνεται κομματάκι νωρίτερα.. χάσαμε κιόλας δυο ταινίες.

Αγαπητή μου (ΝΟ!) Hillary, σου γράφω για επιχειρήσεις...

Σε άκουσα που έλεγες ότι πρέπει να τελειώσουνε πια οι επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή, δηλαδή (κατά την ερμηνεία μου) να καθαρίσει το Ισραήλ τον τόπο και να κάνει το Λίβανο οικόπεδο με τις ευλογίες της χώρας σου. Το ότι υπάρχει μια χώρα που θα εξαφανιστεί μετά το πέρας αυτών των επιχειρήσεων, δε φάνηκε να σε απασχολεί καθόλου. Ούτε καν αναφέρθηκες στους γηγενείς πληθυσμούς, άλλωστε αυτοί είναι υποδέεστεροι των φίλων και χρηματοδοτών του κόμματός σου. Αφραγκοι μείνανε οι Λιβανέζοι, οι κάτοικοι μιας όμορφης χώρας η οποία -πριν τα γεγονότα του 1973, στα οποία συνέπραξε ο αξιότιμος φίλος σου κ. Κίσιντζερ- χαρακτηριζόταν ως «η Ελβετία της Μέσης Ανατολής». Αφραγκοι μείνανε και αδυνατούν να σε συνδράμουν.

Σε άκουσα που έλεγες ότι πρέπει πια να τελειώνουμε με το θέμα «τρομοκρατία», τοποθετώντας τους υποτιθέμενους τρομοκράτες στο στρατόπεδο των γηγενών και των ομόρων τους, αποκλείοντας τους πάνοπλους επιτιθέμενους από αυτό το χαρακτηρισμό. Με τον επαναλαμβανόμενο συχνά αυτό λόγο -όχι μονάχα απο τα δικά σου πανέμορφα χείλη, αν και σφιχτόκλειστα- δεν καταλαβαίνεις ότι ανάβεις το πράσινο στον αξιότιμο φίλο σου κ. Ερντογάν να ετοιμάζεται να αναλάβει δράση εναντίον των κούρδων, οι οποίοι τρομοκρατούν τη χώρα του. Οπως είπε, να αναμένουμε επιχειρήσεις μετά το τέλος του φετεινού Αυγούστου.

Αγαπητή μου (ΝΟ!) Hillary, νιώθω την ανάγκη να σε ενημερώσω, επειδή πιστεύω στη γυναικεία σου ταυτότητα, για το λάθος που κάνεις να θεωρείς φίλο σου κάθε δυνατό και πάνοπλο. Οι καλύτεροι φίλοι σου μπορούν να είναι τα φτωχαδάκια και κοστίζουν και φτηνότερα. Ισα κοστίζουν π.χ. μερικά σάντουϊτς με μερικούς πυραύλους; Για σκέψου το ξανά... έστω, θυμήσου τις διακοπές που έκανες με το Μπίλλυ στα νησιά του Αιγαίου... Εκτός αν σε πλήγωσε τόσο πολύ το τσιμπούκι της Μόνικα. Ετσι μού 'ρχεται να το πλακώσω στις σφαλιάρες το τσακλοκούδουνο, αν αυτό θα σε έκανε να δεις τα πράγματα με μεγαλύτερη ευκρίνεια.

Σε φιλώ,

σμουτς!:-)

Υ.Γ. Οι επιχειρήσεις αυτές δεν είναι θυγατρικές της Κόκα Κόλας, μη τα μπερδεύεις, ε

European Region of the Humanist International

Position and proposals following events in Palestine and Israel


Following the latest outbursts of violence in the Middle East, the European Region of the Humanist International declares:

Humanists reject the violence that both sides in this conflict are applying; a conflict that that has already gone on for so many years and cost so much human life.

In particular we denounce the invasion by Israeli armed forces into Gaza and Lebanon. This aggression is directed not only to armed groups, but also to the Palestinian and Lebanese people in general who live in this territory, because of which we demand the immediate withdrawal of Is-raeli troops from the occupied territories.

Equally we denounce the Hizbollah and Hamas attacks against the people of Israel and demand the immediate liberation of the young Israeli prisoners held by these armed groups.

There is no justification for terrorist attacks against a civil population, be they of Is-raeli or Palestinian origin. All the factions involved are blindly following the irrational logic of violence, feeling that they have the right to kill others, in an endless spiral of revenge. With this they clearly show humanity their anti-humanist face.

We repeat once more that violence forms part of human pre-history and is totally op-posed to the desires of the large majority of the global population.

To emerge from the spiral of violence, we propose that firstly all those who are invading territories should immediately withdraw and implement the resolutions and recommendations of the United Nations. This includes Israel having to destroy the wall that has been described by the UN as “contrary to international law”. Secondly, we propose the creation of a military force under the control of the UN that will estab-lish corridors to protect both peoples. Thirdly, we propose that a process of recon-ciliation is started that covers the issue of responsibility, with the victims and perpe-trators on both sides. We propose the establishment of a “Tribunal for Truth and Rec-onciliation” where justice is carried out, but this justice does not mean to inflict suffer-ing on the witnesses, but rather that the suffering ceases as much for the victims as for those responsible. Finally, we request the total nuclear disarmament of Israel as we do all countries in possession of nuclear arms as an international priority.

The future of humanity cannot be based in the self-affirmation of one people against another. The process of humanity is going towards the creation of a Universal Human Nation in which will come together the diversity of humanity in a common direction of overcoming pain and suffering in individuals and peoples.

We particularly want this message to reach the youth of Palestine and Israel so that they can share with us a non-violent revolution.

16th July 2006


----------------------
Ενημέρωση 18/07/2006

εκεί στη Μέση Ανατολή υπάρχει αίμα...

πολύ αίμα...

το αίμα χύνεται...

οι αρτηρίες σαπίζουν.

μου αρέσουν οι τρυφεροί άνθρωποι επειδή...

...τους καταπίνω αμάσητους!

Η ΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΟΝΤΡΗ

Η σοφία είναι πολύ χοντρή, η δική μου τουλάχιστον είναι τετράπαχη. Βαρύγδουπη. Οταν βαδίζει αφήνει ένα συνεχή ήχο «γδουπ-γδουπ-γδουπ» σα να βηματίζει ένα υπερβολικά ογκώδες πλάσμα. Για τούτο δυσκολεύονται οι σοφοί να την περιμαζέψουν. Ξεχειλίζει απο τον εγκέφαλο και ξεχύνεται δεξιά-ζερβά.

Συχνά παρεξηγείται απο τους ανθρώπους, ότι τάχα αυτό που ξεχειλίζει δεν είναι σοφία αλλά βλακεία. Αυτό όμως δε γίνεται να το διακρίνουν οι απλοί άνθρωποι. Μόνο ένας άλλος σοφός είναι δυνατό να εκφέρει γνώμη. Ετσι, οι σοφοί είναι αναγνωρίσιμοι μονάχα μεταξύ τους.

Ενας σοφός παράγεται απο κοινό ανθρώπινο υλικό. Μεταξύ των ομοίων του φαντάζει ως ακατανόητος, αν όχι ως βλαξ συνηθέστατα, μέχρι να γίνει η αναγνώρισή του απο την κάστα των σοφών. Οταν αναγνωριστεί, τυγχάνει μεγάλης προβολής μέσα σε αυτό το συνάφι. Κατόπιν, η φήμη της σοφίας του εκβάλλεται και προς τον υπόλοιπο κόσμο, των αφελών κοινών ανθρώπων, οι οποίοι βλαστημούν που δεν τον κατάλαβαν απο μόνοι τους νωρίτερα.

Ενας σοφός, φυσικά, μπορεί να είναι σοφός μη αναγνωρισμένος, με σοφία αναγνωρίσιμη μόνο απο τον ίδιο, ένας σοφός σε αναμονή αναγνώρισης. Τυχαίνει μερικοί σοφοί να αναγνωρίζονται μετά θάνατο. Αυτό κοστίζει φτηνότερα σε αβαρίες -συναισθηματικές και οικονομικές- των υπολοίπων αναγνωρισμένων σοφών, οι οποίοι λυμαίνονται -εν ζωή- τα μέσα επικοινωνίας.

Τυχαίνει όμως επίσης, κάποιοι αναγνωρισμένοι σοφοί μιας εποχής, μετά το θάνατό τους να εκπίπτουν παταγωδώς. Να μπαίνουν στα αζήτητα. Κανείς να μη τους θυμάται, κανείς να μη τους μνημονεύει, ή, στη χειρότερη περίπτωση, να τους σκατοψυχάνε συλήβδην. Να αμαυρώνουν την εικόνα τους. Η σοφία τους, αυτό που ξεχείλιζε δηλαδή απο τον εγκέφαλό τους, ήταν μεν βαρύγδουπη αλλά δεν ήταν καθαρή σοφία. Ενα συνονθύλευμα λέξεων ανακατεμένων με παράξενο τρόπο μάλλον ήταν, έτσι ώστε να ξεγελά και να φαίνεται ως σοφία.

Καμμιά φορά τυχαίνει και κάτι άλλο. Να είναι ένας σοφός τεμπέλης ή να είναι τόσο σίγουρος για την αξία της σοφίας του, ώστε να αμολά δυνανάλογα τσιτάτα. Τη μια σοφά και την άλλη βλακώδη, παίζοντας με το εκάστοτε ακροατήριό του. Σα να θέλει να μάθει αν και πόσο τον καταλαβαίνει ο κόσμος.

Ο κόσμος όμως, οι απλοί άνθρωποι δηλαδή, δε θέλει να κουράζει το μυαλουδάκι του. Αφήνει πάντα το δύσκολο έργο της αναγνώρισης ενός σοφού στους ομοίους του. Το παιχνίδι πάει στράφι λοιπόν και ο παιχνιδιάρης σοφός κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως ελαφρύς.

Ενας απλός άνθρωπος γνωρίζει απο πείρα ότι πρώτα οργώνεται ένα χωράφι, μετά σπέρνεται, φυτρώνει, και ύστερα -αν δεν συμβεί κάποια θεομηνία- θερίζεται. Ο καλός θερισμός είναι αποτέλεσμα του καλού οργώματος και της καλής σποράς φυσικά.

Ενας σοφός όμως μπορεί να αντιστρέψει τη φορά της φύσης, να οργώσει αφού θερίσει, δηλαδή το αποτέλεσμα ενός θερισμού να είναι ένα όργωμα. Να περιμένει τι όργωμα θα γίνει μετά απο ένα καλό θερισμό. Ο σοφός αυτός κινδυνεύει να κακοχαρακτηριστεί ως ελαφρύς, τη στιγμή μάλιστα που έχει ήδη δώσει ένα σωρό δείγματα της αληθινής σοφίας του, αν και δεν αμφισβητείται δηλαδή ως προς το βάρος.

Τι κάνει ένα σοφό να θέλει -να επιζητεί- την αμφισβήτισή του; Ενα καλό ερώτημα για καλοκαιρινή σκέψη αφήνω εδώ πέρα.

----------------
λίγο παλιό (2003) αλλά επίκαιρο

σιγά σιγά καταλαβαίνω γιατί μου "τη σπάνε" οι ευχές

Επειδή:

1. Μεταθέτουν στο μέλλον όλα τα καλά και υπέροχα πράγματα που μπορεί να συμβούν.

2. Απαγορεύουν, κατά κάποιο τρόπο, να γιορτάζουμε και να περνάμε καλά κάθε μέρα -εμείς οι άνθρωποι.

3. Υπενθυμίζουν άκομψα την ακατάπαυστη ροή του χρόνου.


Αντιστέκομαι στους ημερήσιους εορτασμούς επειδή θέλω να είναι κάθε μέρα γιορτή για όλους τους ανθρώπους. Τι να ευχηθώ π.χ. σε μια Μαρίνα που σήμερα ζει στο Λίβανο ή στο Ιράκ ή στην Ακτή Ελεφαντοστού ή σε ένα χαρτοκούτι στη Ν. Υόρκη; Τι να πω π.χ. σε μια γάτα με κομμένη ουρίτσα την ημέρα_για_τα_ζώα ή σε μια γδαρμένη μικρή φώκια; Τι να πω π.χ. σε ένα κακοποιημένο ή παρατημένο παιδάκι την ημέρα_του_παιδιού; Τι να ευχηθώ;

Οσο και να ευχόμαστε, τα πράγματα αλλάζουν μονάχα με πράξεις. Οι ευχές ελαφραίνουν τη συνείδησή μας -απλώς.

Σήμερα, νιώθω την ανάγκη να τιμωρήσω τον εαυτό μου που γιόρταζε για πολλά χρόνια χωρίς να έχει εννοήσει πολλά από όσα φριχτά συμβαίνουν στον κόσμο. Για τούτο, περισυλλογή και αγρανάπαυση.

..από την άλλη πλευρά.. συγκινούμαι που μπορούμε, έστω και για μια μέρα, έστω και υποκριτικά -ως ηθοποιοί- να φερόμαστε όμορφα, να θυμόμαστε φίλους, να εκφράζουμε την αγάπη μας..

εκκρεμότητες...

1. Να τελειώσω μια ιστορία με τον ιππότη Λάρρυ

2. Να γράψω κάτι κάτω από τον τίτλο «δικαίωμα στο ομιλείν, καθήκον στο σιγάν»

3. Να γράψω πώς γίνονται τα κακομαθημένα παιδιά όταν μεγαλώνουν

4. Να γράψω πόσο ανυπεράσπιστη νιώθω απέναντι στην κλάψα

5. Να γράψω κάτι για την κακοήθεια, την αγνωμοσύνη και την υστεροβουλία

6. Να βρω ένα παλιό κείμενό μου για το τέρας που θέλουν -σώνει και καλά- να αποκαλύψουν διάφοροι, με αρχηγό τη μάνα μου, αλλά εκείνο αρνείται να φανερωθεί επειδή μάλλον δεν υπάρχει

7. Να κλείσω όλα τα μέσα επικοινωνίας μόνο για σήμερα

Homo net - Δικτυακός άνθρωπος

Μερικές σκέψεις για τον άνθρωπο όπως διαμορφώνεται σήμερα, στην εποχή μας που είναι μια εποχή μεταβατική. Υπήρξαν ποτέ σταθερές εποχές; Σχετικά σταθερές, ναι, υπήρξαν. Τουλάχιστον υπήρξαν εποχές όπου οι αλλαγές δεν συνέβαιναν τόσο ραγδαία, όπως γίνεται στη σύγχρονη εποχή. Στον αιώνα που μόλις πέρασε, είδαμε τόσο πολλά «θαύματα» να συμβαίνουν σε τόσο μικρό σχετικά χρονικό διάστημα. Στα πρώτα χρόνια ετούτου του αιώνα, είμαστε μάρτυρες εξελίξεων στον επικοινωνιακό τομέα, εξελίξεων τις οποίες παλαιότερα δεν ήταν δυνατό να φανταστεί ο άνθρωπος ούτε στα πιο παράλογα όνειρά του.

Οι εξελίξεις στον επικοινωνιακό τομέα επιρρεάζουν άμεσα τον άνθρωπο ως κοινωνικό όν. Παύει πλέον, και μάλιστα όχι σταδιακά αλλά απότομα, να είναι ο άνθρωπος στενά προσκολλημένος σε παραδόσεις και ήθη που του επιβάλλονται απο τα εθνικά του χαρακτηριστικά και το άμεσο κοινωνικό του περιβάλλον. Με τη δυνατότητα για διεθνή επικοινωνία μέσα απο το δίκτυο, έρχεται πλέον σε άμεση επαφή με διαφορετικούς πολιτισμούς, δεν χρειάζεται τα ΜΜΕ ώστε να ενημερώνεται για το τι συμβαίνει κάπου πολύ μακρυά απο τον τόπο του. Εχει τη δυνατότητα τώρα πια να μαθαίνει απο πρώτο χέρι και σε ιδιωτικό επίπεδο τα συμβαίνοντα όπου γής. Συχνά μάλιστα οι πληροφορίες που λαβαίνει είναι περισσότερο αξιόπιστες απο αυτές που σερβίρουν ο τύπος και η τηλεόραση. Το ραδιόφωνο, όντας το πλέον αγνοημένο μέσον σήμερα (για το δυτικό κόσμο) κρατά ακόμη κάποια αντίσταση. Απο τις ραδιοφωνικές εκπομπές μπορεί να διαφύγει κάποιο μέρος αλήθειας, μεταξύ μουσικών -ως επι το πλείστον- εκπομπών και διαφημίσεων, σχετικά με τα τεκταινόμενα στον πλανήτη. Το ραδιόφωνο βρίσκεται υπό έλεγχο στις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, επειδή εκεί το δίκτυο είναι ακόμη είδος πολυτελείας. Αν λάβουμε υπ’ όψη ότι τα δύο τρίτα του πλανήτη δεν έχουν ακόμη εξηλεκτριστεί, καταλαβαίνουμε πόσο περιορισμένη είναι η χρήση του δικτύου σε πλανητικό επίπεδο, πράγμα που βέβαια δεν μειώνει καθόλου τη σημασία του για τον σημερινό άνθρωπο, μέτρον του οποίου είναι ο δυτικός πολίτης.

Η δυνατότητα αυτή επικοινωνίας μεταξύ όλων των κατοίκων της γης, το κεφάλι στο βορρά τα πόδια στο νότο και τα χέρια ν’ αγκαλιάζουν τον Ισημερινό, απο τη μια πλευρά ενθουσιάζει τον άνθρωπο, του πλαταίνει τον ορίζοντα. Από την άλλη πλευρά, την πλευρά της δυσπιστίας προς ό,τι νέο και αδοκίμαστο, μέσα στον άνθρωπο αναπτύσσεται ο φόβος. Ετσι, στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει το δέος για το, εν πολλοίς, άγνωστο, συρρικνώνει την φυσική του περιέργεια, αναπτύσσοντας προστατευτικά πετάσματα εν είδει παρωπίδων, και καθηλώνεται στα «παλαιά και δοκιμασμένα», όπως π.χ. στις θρησκευτικές και πολιτιστικές συνήθειες -ο όρος «πίστη» έχει χάσει το βαθύτερο νόημά της. Σήμερα λοιπόν βλέπουμε το εξής παράδοξο: να επανέρχονται βίαια στη ζωή των νέων ανθρώπων η θρησκεία και η αναβίωση εθίμων, πράγμα εντυπωσιακό. Ο άνθρωπος δύσκολα «παραδίνεται» στο καινούργιο, όσο και αν στις δεκαετίες που προηγήθηκαν η επιστήμες είχαν θεοποιηθεί και η οδός προς την πρόοδο φαινόταν πιο πολύ και από βέβαιη. Σήμερα παρατηρούμε ότι, παράλληλα με την πρόοδο στις επιστήμες, ανθούν ο σκοταδισμός και οι προκαταλήψεις μαζί με περίεργες -τουλάχιστον- μεταφυσικές θεωρίες κάθε τύπου.

Ο φόβος απέναντι στο νέο είναι δυνατώτερος απο οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα, τη χαρά του για την δικαίωση π.χ. των προσπαθειών του ανθρώπου ή και την ορμή του για να κάνει χρήση όσων κατακτήθηκαν. Η γνώμη μου είναι -αυτό φαίνεται και από προηγούμενες περιόδους του ανθρώπινου πολιτισμού, αν και η περίοδος που διανύουμε δεν παρουσιάζει και πολλά κοινά στοιχεία με άλλες πλην ίσως με την εκρηκτική ανάπτυξη των τεχνών και την καθιέρωση του καλλιτέχνη κατά τον Μεσαίωνα- ότι το φαινόμενο είναι παροδικό. Εδώ όμως θα προσπαθήσω να μην εκφέρω γνώμη ούτε να λάβω θέση σχετική με την παροδικότητα ή όχι αυτού του φαινομένου, αλλά να παρατηρώ όσα συμβαίνουν σήμερα. Κατόπιν, ίσως εκφράσω άποψη περί του λόγου για τον οποίο συμβαίνουν.

Παρατηρώ λοιπόν ότι οι νέοι άνθρωποι, αλλά και όσοι άλλοι συμβαδίζουν με την εποχή μας, υπεραπασχολούνται με τις παροχές του δικτύου. Το χρησιμοποιούν έως κορεσμού. Για συλλογή πληροφοριών, για έκθεση των ιδεών τους και του εαυτού τους, για επικοινωνία και, συχνά, μέσω αυτής, ανεύρεση ερωτικών συντρόφων ή και απλών φίλων, για ικανοποίηση σεξουαλικών ορμών, για εμπορικούς σκοπούς, κ.ά. Κοινός τόπος μεταξύ αυτών είναι το επικοινωνιακό μέρος. Η ορμή προς επικοινωνία καλύπτει όλους τους τομείς που προαναφέρθηκαν. Παρατηρώ ότι και οι στατικές δυνάμεις, όπως π.χ. οι πολιτικοί σχηματισμοί και οι διάφορες εκκλησίες, δόγματα, θρησκείες, κ.ά. χρησιμοποιούν το δίκτυο προς άγραν οπαδών. Και εδώ βρίσκεται παρούσα η επικοινωνία. Στις εμπορικές συναλλαγές, φυσικά, δεν είναι δυνατό να απουσιάζει. Στον έρωτα και τις σχέσεις γενικώτερα, επίσης είναι παρούσα.

Το ερώτημα που γεννάται λοιπόν είναι: τι κάνει τον σημερινό νέον άνθρωπο τόσο ορμητικό προς κάθε τύπου επικοινωνία; Η απάντηση ίσως φανεί απλοϊκή, αλλά την αποτολμώ: η ανωνυμία που προσφέρει το δίκτυο είναι το δέλεαρ. Η απουσία της πραγματικής (ή αναλογικής) υπόστασης του ανθρώπου απο κάθε συναλλαγή του μέσω του δικτύου, είναι αυτή που ωθεί τον άνθρωπο προς την απελευθέρωσή του απο το σώμα του πρώτ’ απ’ όλα. Στο δίκτυο, αυτό που εμφανίζεται είναι το πνεύμα του ανθρώπου, η ψυχή του. Το άϋλο τμήμα του εαυτού του. Το συναίσθημά του, κατ’ επέκταση, αυτό που δεν μπορεί να εκφράσει κατά πρόσωπο στους συνανθρώπους του, δύναται πλέον να το εκφράσει μέσα απο το δίκτυο, ανώνυμος ών. Εχει την ελευθερία να προμηθευτεί π.χ. ό,τι χρειάζεται χωρίς να παρίσταται απέναντι στον κάθε αναλογικό πωλητή, να «μιλήσει» με άλλους ανθρώπους με τρυφερότητα ή σκαιότητα, να εκφράσει όλα τα επίπεδα του εαυτού του, να παραστήσει στους άλλους (αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό) τον ήρωα των ονείρων του και να παίξει σαν παιδί. Μέσα στην ανωνυμία και την απουσία πραγματικής μορφής, βρίσκει ο ανθρωπος χώρο ώστε να αναδείξει τα χαρίσματα της προσωπικότητάς του, αλλά, ταυτόχρονα, σε νοσηρές περιπτώσεις κυρίως, να αφήσει τα ελαττώματά του να εκφραστούν χωρίς φόβο. Ο καταπιεσμένος άνθρωπος ξεφεύγει απο τα δεσμά που του είχαν εδώ και αιώνες χαλκεύσει οι διάφορες εξουσίες.

Παρουσιάζεται λοιπόν ένα οξύμωρο: από τη μια πλευρά το δίκτυο παρέχει άπειρη ελευθερία στον άνθρωπο, ο οποίος, απο την άλλη πλευρά, διστάζει να το χρησιμοποιήσει, το φοβάται, το δαιμονοποιεί, αντιστέκεται στη χρήση του και αμφισβητεί τη χρησιμότητά του. Φοβάται λοιπόν ο άνθρωπος να είναι ελεύθερος; Οι κατά καιρούς, αλλά και οι σύγχρονοι, εξουσιαστές έχουν πλήρη αντίληψη αυτής της ανθρώπινης αδυναμίας. Πολύ λίγοι είναι οι άνθρωποι που αντιστέκονται στις κάθε είδους εξουσίες ή που αδιαφορούν γι αυτές. Οι Λάπωνες π.χ. στις σκανδιναβικές χώρες, όπως και οι Τσιγγάνοι στην Ελλάδα, πληρώνουν την αντίστασή τους αυτή με το φυσικό τους αφανισμό και την απόστασή τους απο τα οφέλη του σημερινού πολιτισμού. Θα έγραφα και για τους Βλάχους ή τους Σαρακατσάνους, αλλά αυτά τα φύλα (αν μου επιτρέπεται ο όρος) είχαν την σοφία να ενταχθούν και να μεγαλουργήσουν ενσωματώντας τα θετικά στοιχεία του πολιτισμού διατηρώντας παραλλήλως τη συνοχή τους, κυρίως μέσω των κλειστών γάμων και της διατήρησης των εθίμων.

Αναφέρθηκαν οι παραπάνω ομάδες ανθρώπων, επειδή αυτές βρίσκονται μέσα στον τωρινό πολιτισμό. Εννοείται ότι υπάρχουν ομάδες ανθρώπων εντελώς αποξενωμένες, αλλά το ζητούμενο δεν είναι οι φυλές π.χ. του Αμαζονίου ή οι Παπούα της Πολυνησίας, των οποίων ο φόβος μάλλον θα είναι φόβος «παλαιού τύπου» απέναντι στα καιρικά φαινόμενα περισσότερο και όχι τόσο απέναντι στην εξουσία του αρχηγού. Ο δυτικός άνθρωπος, ο πολίτης των κρατών της Δύσης, αποτελεί σήμερα το Μέτρον του ανθρώπου -Μέτρον, κατά τον Αριστοτέλη. Παρατηρούμε ότι αυτός ο άνθρωπος φοβάται. Επειδή φοβάται, είναι αποφασισμένος ακόμα και να πισωγυρίσει στα «δοκιμασμένα» δηλαδή την ασφάλεια που δίνουν η θρησκεία και τα έθιμα του έθνους του, η παράδοση. Αυτόν ακριβώς τον φόβο εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις (εξουσία) ώστε να του επιβάλλουν ποινές και περιορισμούς, δείγματα των οποίων είναι η πρόσφατη κατάθεση του Νόμου για την Τρομοκρατία και η πρόταση Νόμου για τον έλεγχο του δικτύου.

Αλλο ερώτημα που προκύπτει είναι: γιατί οι εξουσιαστές θέλουν να ελέγξουν το δίκτυο; Αυτός ο έλεγχος, είναι κάτι το αδύνατο κατά τους ειδικούς. Παρ’ όλ’ αυτά, οι κυβερνήσεις εξαγγέλουν τον έλεγχό του επειδή γνωρίζουν ότι απευθύνονται σε ανθρώπους ήδη φοβισμένους, οι οποίοι αγνοούν το μέσον, αν και πολλοί απο αυτούς το χρησιμοποιούν περιστασικά. Πόσο χρόνο θα διαρκέσει η άγνοια των ανθρώπων; Θα προλάβουν εντωμεταξύ οι εξουσιαστές να περιορίσουν τις ελευθερίες με τους διάφορους ελέγχους; Διαφαίνεται μάχη μεταξύ της εξουσίας, η οποία χάνει έδαφος, και του απλού ανθρώπου που εμφανίζεται σήμερα δυναμικά να διεκδικεί μεγάλη μερίδα ανεξαρτησίας για τον εαυτό του.

Επεκτείνοντας την σκέψη μου, θέτω άλλο ένα ερώτημα: οι πόλεμοι οι οποίοι γίνονται σήμερα, σε ασιατικές χώρες αλλά και αλλού, μήπως είναι πόλεμοι για την καθήλωση των ανθρώπων σε χαμηλά πολιτιστικά πρότυπα; Πόλεμοι για την χαλιναγώγηση της πορείας τους προς τον πολιτισμό δυτικού τύπου, παρά τις διαβεβαιώσεις ένθεν κακείθεν ότι τάχα γίνονται προς «εκπολιτισμόν» βαρβάρων λαών; Σε αυτό το ερώτημα οδηγήθηκε η σκέψη μου μετά απο επικοινωνία με μια ιρακινή γυναίκα, η οποία, πριν τον πόλεμο, μου έγραφε ότι στο Ιράκ ο λαός είναι πολύ μορφωμένος, ότι ο μέσος ιρακινός διαθέτει το μισό εισόδημά του για την αγορά βιβλίων, ότι υπάρχουν υπαίθριες αγορές βιβλίων, κ. ά. και δεν έχω λόγους να μη την πιστεύω. Σήμερα, ο λαός αυτός (παράδειγμα φέρνω, υπάρχουν και άλλοι λαοί σε παρόμοια κατάσταση) θα διανύσει μεγάλο διάστημα για να ξαναφτάσει τη χρονική στιγμή πριν τον πόλεμο και να πλησιάσει (αν πλησιάσει ποτέ) το πρότυπο του δυτικού πολίτη. Αυτό σημαίνει απομάκρυνσή του απο τον χώρο του δικτύου ή όχι;

Κατέθεσα εδώ μερικές σκέψεις μου για τον άνθρωπο που παρατηρώ να γεννάται στην εποχή μου, μια εποχή μεταβατική. Αυτό το έχουν διατυπώσει πολλοί μελετητές εως τώρα, αλλά δεν παύει να είναι σημαντική διαπίστωση. Ο λόγος που "ανεβάζω" το κείμενο είναι ότι ενδιαφέρομαι για τη γνώμη την οποία θα διατυπώσουν οι αναγνώστες. Μελέτες και βιβλία ακαδημαϊκά υπάρχουν πολλά ώστε να αντλήσω διάφορα δεδομένα. Υπάρχει και η πληροφόρηση σε επιστημονικές δικτυακές σελίδες. Η επιθυμία μου να ανοίξω διάλογο όμως είναι σφοδρή και, όπως πιστεύω, ο καθημερινός άνθρωπος, ο καλλιτέχνης της ζωής, διαθέτει περισσότερο ευαίσθητες κεραίες ώστε να συλλαμβάνει τα συμβαίνοντα αλλά και τα μελλούμενα να συμβούν. Για τούτο, το αισθητήριό μου τον θεωρεί πλουσιότερη πηγή, συχνά και απο αρκετούς πανεπιστημιακούς.

______________________________
ΣΗΜ. Γράφτηκε πριν ένα χρόνο, τον Ιούλιο του 2005.

Υπόθεση Βέρροια ή πώς χάνουν οι λέξεις τη σημασία τους

Οι λέξεις ακυρώνονται όταν χρησιμοποιούνται καθ 'υπερβολήν. Οταν π.χ. μια περιοχή κοντά σε ένα ελληνικό ποταμάκι περιγράφεται ως «εξαιρετικά δύσβατη με πολύ άγρια βλάστηση» πώς θα περιγραφεί μια αντίστοιχη περιοχή σε μια ζούγκλα;

Στην περίπτωση της εξαφάνισης του δύσμοιρου Αλεξ στη Βέρροια, χρησιμοποιήθηκαν (και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται) οι λέξεις στην υπερβολή τους, όπως:

«είναι χαρακτηριστικές οι χειρουργικές κινήσεις της ΕΜΑΚ» -καλά, ποιοι είναι; Ο Γιακούμπ;

«με ιδιαίτερα προσεκτικές κινήσεις η ΕΜΑΚ» -ναι, σαν το πάτημα της γάτας ή σαν την ερωτική πράξη μεταξύ σκαντζόχοιρων.

«εξονυχιστική έρευνα» -της αστυνομίας, φυσικά.

«ιδιαίτερη διακριτικότητα» -του κάθε καναλιού. Σκέψου δλδ να μην ήταν τόσο διακριτικά!

«δραματικές εξελίξεις» -κατά τη διάρκεια του δελτίου -πάντα.

«εντονότατο παρασκήνιο» -μεταξύ των παιδοψυχολόγων. Φαντάζομαι να δουλεύει ήδη ο κ. Φώσκολος πάνω στην ιδέα.

«εξαιρετικά σημαντικά ευρήματα» -τόσο σημαντικά που δεν στοιχειοθετούν αδίκημα ούτε υποδεικνύουν δράστη/στες. κλπ κλπ

Διερωτώμαι, πώς γίνεται μετά από τόσες επιτυχείς ενέργειες, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν με τόση τέχνη και ευσυνειδησία, όσο τουλάχιστον αφήνουν να εννοηθεί οι υπερβολικές περιγραφές.. πώς γίνεται και η υπόθεση βρίσκεται ακόμα στο σκοτάδι, σε πείσμα των δημοσιογράφων και των ειδικών ερευνητών -την αστυνομία ας μη την αναφέρω καλύτερα- και να μην έχουν γίνει ακόμα διώξεις.


Είμαι έτοιμη να δεχτώ την ξεφτίλα των καναλιών, εφόσον αυτό που συμβαίνει είναι προσχεδιασμένη συμπαιγνία με την αστυνομία ώστε να εξωθήσει τους ενόχους να ομολογήσουν.

.

Παρακαλώ, εξηγείστε μου κάτι για το ΖΖ ρε γα**το...

~ Ο Ζιντάν ΑΠΕΒΛΗΘΗ επειδή φέρθηκε απρεπώς όταν άκουσε ένα μπινελίκι, βοήθησε (με την αποβολή του) τη χώρα του να ΧΑΣΕΙ, ο Πρόεδρος της Γαλλίας τον αντάμειψε με επαίνους και έχω ένα σωρό ΑΠΟΡΙΕΣ.


ΑΠΟΡΩ και διερωτώμαι ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ:

~ Αν κέρδιζε η Γαλλία, ο Ζιντάν δεν θα χρεωνόταν την επιτυχία; Οπότε, μήπως δεν ήθελε να κερδίσει η Γαλλία; Με την "κίνηση" αυτή του κεφαλιού του (μέσα και έξω) δεν έδειξε την περιφρόνησή του προς τη χώρα;

~ Ποιος με βεβαιώνει ότι δεν "έπαιξαν" τα συνηθισμένα κόλπα, στοιχήματα, κλπ κλπ;

~ Ποιος με διαβεβαιώνει ότι δεν υπήρχε πολιτικό κίνητρο στην κεφαλιά;

~ Γιατί δεν έκανε τα στραβά μάτια και ο 4ος διαιτητής, που ήταν ο μόνος που είδε τη φάση, όπως έκαναν οι άλλοι;

~ Γιατί τιμωρήθηκε ο Ζιντάν, τη στιγμή που το παιχνίδι υπήρξε εξαιρετικά σκληρό; -ε, δεν ήταν όλοι οι άλλοι παίχτες "παναγίτσες".


~ Τι παράδειγμα παίρνουν οι νέοι και τα παιδιά τη στιγμή που (όχι μόνο δεν τιμωρείται αλλά) ανταμείβεται (ο παίκτης που έκανε) μια πράξη -τουλάχιστον- άστοχη;


..ο Ζιντάν χρεώθηκε την αποτυχία της χώρας του να κερδίσει την κούπα στο φετεινό Μουντιάλ, συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Σιράκ, (εξακολουθεί να) χαίρει της εκτίμησης του κόσμου (όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες αλλά και) για το ήθος του, ο Πρόεδρος Σιράκ του έπλεξε το εγκώμιο λίαν συγκεκινημένος -αν δεν έχω ξεχάσει τα γαλλικά μου..




-----------------------------------------------

..η Βούλα Πατουλίδου κέρδισε στους Ολυμπιακούς αγώνες, χάρισε στη χώρα ένα μετάλιο ανέλπιστο, είπε το περίφημο "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο" και κέρδισε μια θέση στο λιμενικό σώμα -αν θυμάμαι καλά..

~ Η Βούλα ΚΕΡΔΙΣΕ, έριξε ένα μπινελίκι δικαιολογημένο για τις προσπάθειές της που ευωδόθηκαν, ανταμείφθηκε με μια θέση στο δημόσιο τομέα και πάπαλα -και ουδεμία ΑΠΟΡΙΑ έχω.

Ο Λάρρυ θα παίξει τον Κανένα..!

Την ΠΕΜΠΤΗ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ, ώρα 21:00, στη ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ, στα Άνω Πετράλωνα, θα παρουσιάσουμε το αριστούργημα του Larry Cool "Τον Κανένα, Θα Τον Φάω Τελευταίο".

Θα παιχτεί αναπαράσταση του έργου όπου τον Κανένα θα τον παίξει ο ίδιος ο Λάρι, τον Πολύφημο ο εκδότης (καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά τ' όνομα) , ενώ υπάρχει πρόβλεψη οι αναγνώστες να κάνουν τα πρόβατα, καίτοι θα έπρεπε να επιλεχθούν οι άλλοι αναγνώστες που δεν διαβάζουν τέτοια βιβλία και τους έχουν οι μεγαλοεκδότες σαν τα πρόβατα να διαβάζουν ό,τι τους σερβίρουν για να παίξουν αυτούς τους ρόλους!

Θα ακολουθήσει συνεστίαση με μουσικάς παραδοσιακάς ψυχεντέλιαν και επικυμαντικές μουσικές (surf) από τα sixties και τα eighties. Η μουσική πανδαισία θα συνδυαστεί με πόση Ναξιώτικου κρασιού που μπορεί φέτος να μην είναι το καλύτερο του Γαλαξία αλλά βαράει σαν το σφυρί του Θωρ!

Προωθείστε την ανακοίνωση με e-mail σε φίλους και γνωστές, σκορπιστείτε ανά τα έθνη να διαλαλήσετε το μείζoν γεγονός και αγοράστε και κάνα βιβλίο όταν έρθετε.

Ο συγγραφέας Λάρρυ Κουλ (Κανένας)
Ο εκδότης Χρήστος Σιδερής (Πολύφημος)
Η Ροδιά (υποψήφιο πρόβατο, που με χαρά προωθώ την ανακοίνωση)

Ράδιο αρβύλα: Ορφανεύει η θέση του κ. Ορφανού!

Εντός 24ώρου, εφόσον δεν υπαναχωρήσει.
Αλλως, τίθεται υπό κηδεμονία.
ΚΟΥΪΖ: Ποιος θα τον υιοθετήσει..?

Η απίστευτη ιστορία μου με τον ευγενή σαουδάραβα ιππότη

Κουρδίστηκα απο την παρότρυνση του Γκαζμέντ Καπλάνι και θα διηγηθώ αμέσως τη δική μου περιπέτεια με τον αρχηγό των τρομοκρατών, τον απαίσιο (όπως τον χαρακτηρίζουν οι άλλοι, όχι εγώ) αλλά συνάμα συναρπαστικό και γαλαντόμο εραστή Μπιν. Δεν γράφω το επώνυμο μη τρελλαθεί ο ξενιστής μας κ. Γούγλης, άλλωστε τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, έτσι δεν είναι;

Πριν από 27 χρόνια λοιπόν, ο συνεταίρος μου ταξίδευε ταχτικά στα αραβικά εμιράτα για να κλείνει δουλειές που εκτελούσε το γραφείο μας στην Ελλάδα. Για ένα φεγγάρι μάλιστα συνεργαζόμασταν στενά με την εταιρεία μελετών του κ. Ι. Λάτση, την Πετρόλα Ιντερνάσιοναλ, η οποία σχεδίαζε και εκτελούσε διάφορα έργα στη Σαουδική αραβία.

Ως γνωστόν, γυναίκες δεν κυκλοφορούν ελεύθερα ούτε και σήμερα σε κείνα τα εξωτικά μέρη, οπότε, τη μοναδική φορά που τόλμησα να ταξιδέψω κατά κει έμεινα κλεισμένη μέσα στο καράβι του εν λόγω εφοπλιστού και επιχειρηματία, που ήταν αραγμένο δίκην στρατηγείου στο λιμάνι της Τζέντα. Η αιχμάλωτη της Τζέντα, κάπως έτσι.

Επληττα θανάσιμα και με το δίκιο μου. Ο συνέταιρος έβγαινε καθημερινώς και επισκεπτόταν τον εμίρη Γιαμανί και περνούσαν ατέλειωτες ώρες (ιδίως για μένα που έμενα μόνη) συζητώντας τις λεπτομέρειες για το παλάτι που θα του έχτιζε ο κ. Λάτσης μόλις θα τελείωναν τα έργα στο τοπικό αεροδρόμιο. Οταν επέστρεφε στο πλοίο, όπου φιλοξενούνταν και διάφοροι απότακτοι αξιωματικοί της χούντας, όπως π.χ. ο κ. Καραπαναγιώτης, μου εξέθετε τις απόψεις του εμίρη και έβαζα στο χαρτί διάφορα σκαριφήματα ώστε, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, να εκτελεστούν τα τελικά σχέδια όσο γίνεται πιο κοντά στις επιθυμίες του εμίρη.

Ενα βραδάκι με πανσέληνο, περιμένοντας την επιστροφή του συνεταίρου μου, ο οποίος ήταν καλεσμένος του εμίρη Γιαμανί σε δείπνο, χτύπησε η πόρτα της υπερλούξ καμπίνας μου και, ανοίγοντάς την, αντίκρυσα το ωραιότερο νευρώδες δείγμα του αντρικού φύλου. Με κοίταξε εξεταστικά με το λάγνο βλέμμα του, σαν να με ξεγύμνωνε επιτόπου και μου μίλησε σε άπταιστα ελληνικά:

-Τι κάνεις κούκλα απόψε;
-..... (είχα μείνει άφωνη, αλλά εκείνος συνέχισε)
-Είσαι για ένα ποτάκι στο μπαρ;
-Ε.. ένα λεπτό να αλλάξω... (ψιθύρισα μαγεμένη)
-Ναι, βάλε κάτι προκλητικό, να αναδεικνύει το υπέροχο στήθος σου καλή μου! Πάω και μην αργήσεις, ε!

Ευτυχώς, είχα μαζί μου εκείνον τον υπέροχο στηθόδεσμο που είχε φτιάξει αποκλειστικά για μένα ο εραστής μου ο διάσημος γλύπτης, και τον φόρεσα χωρίς δεύτερη σκέψη, ρίχνοντας επάνω μου μια μεταξωτή εσάρπα και κίνησα για το μπαρ του καταστρώματος. Ημουν σίγουρη ότι αυτό το μπαρ εννοούσε ο μαγνητικός πρίγκηπας με τα γκρίζα μάτια και όχι το μπανάλ κλιματιζόμενο μπαράκι της κύριας σάλας.

Πράγματι, βρισκόταν εκεί πέρα μόνος μαζί με τον μπάρμαν τον Αλέκο και με περίμενε σε συνθήκες βρασμού -θερμοκρασία 47 βαθμών, αν και ήδη είχε βραδιάσει. Ο Αλέκος έσταζε μέσα στο απαραίτητο σμόκιν του, ενώ ο Μπιν, έτσι μου συστήθηκε, φορούσε μια μεταξωτή κελεμπία χρώματος βυσσινί με καταπράσινο τουρμπάνι.


Μόλις έφτασα, σερβιρίστηκαν τα ποτά, ένα τζιν με τόνικ για κείνον και μια 'μαργαρίτα' για μένα -«οι κυρίες πρέπει να πίνουν ελαφρά ποτά» είπε ο συνοδός μου προσφέροντάς μου το τριγωνικό ποτήρι και γλείφοντας τη ζάχαρη από το χείλος του δικού του ψηλού ποτηριού με έκδηλη λαγνεία. Τα αλμυρά φυστίκια που συνόδευαν τα ποτά ούτε που τα άγγιξε -είχε ένα μικρό πρόβλημα με τα νεφρά του, όπως μου εξήγησε.

Ρούφηξα λίγες σταγόνες από τη 'μαργαρίτα' και ένιωσα το χέρι του να πλησιάζει το στηθόδεσμό μου επικίνδυνα. Τραβήχτηκα ελαφρά, αλλά με διαβεβαίωσε ότι ήθελε να ελέγξει το υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένος κι έτσι αφέθηκα αφελώς και ούτε καλοκατάλαβα για πότε βρεθήκαμε στην υπερλούξ καμπίνα μου.

Περιττεύει να γράψω πόσο εξαίρετος και ευφάνταστος εραστής υπήρξε ο καλός μου Μπιν. Οταν τελειώσαμε με τις γυμναστικές επιδείξεις, πιάσαμε ψιλή κουβέντα και μου έδειξε τις φωτογραφίες που είχε στο πορτοφόλι του. Κοιτάζοντας τις άπειρες πόζες με τον Τζωρτζ Μπους τζούνιορ, πότε να παίζουν γκολφ και πότε τέννις, είχα την ευκαιρία να δω πόσα πολλά χαρτονομίσματα περιείχε αυτό το πορτοφόλι από απαλό δέρμα καμήλας.

-Σου αρέσει το πορτοφόλι μου ντάρλινγκ;
-Ναι, είναι πολύ απαλό...
-Αλλά σαν το δερματάκι σου δεν είναι! Να σου το χαρίσω;
-Μπα, μη σου το στερήσω...
-Μα τι λες τώρα καλή μου; Αύριο θα πάρω άλλο, μην ανησυχείς...

Ετσι, μου χάρισε το πορτοφόλι του χωρίς να το αδειάσει. Εβγαλε μονάχα τις φωτογραφίες και τις έβαλε στην αριστερή εσωτερική τσέπη της κελεμπίας του. Δώσαμε ραντεβού για την επομένη, μου υποσχέθηκε ότι θα έρθει και στην Ελλάδα, κι έφυγε ακροποδητί μη με εκθέσει κιόλας.

Το άλλο πρωί, τρώγοντας το πρωινό μας με το συνεταίρο μου, του διηγήθηκα μέσες άκρες τι είχε συμβεί και του έδειξα το πορτοφόλι. Α, όλα κι όλα! Δεν κρατάω μυστικά από τους συνεργάτες μου, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

Εκείνος, με το αντρικό του μυαλό, μέτρησε αμέσως τα χρήματα και βρήκε ότι μπορούσαμε πλέον να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, ακόμα και χωρίς να κλειστεί η δουλειά με τον εμίρη. Τα χρήματα φτάναν και περισσεύαν για δυο χρόνια λειτουργίας του γραφείου μας, ακόμα και χωρίς καμιά δουλειά! Ετσι, το ίδιο απόγευμα πήραμε το αεροπλάνο.

Πολύ αργότερα, βγήκαν στη φόρα τα κατορθώματα του αγαπημένου Μπιν, για τα οποία δεν πιστεύω ούτε λέξη! Αποκλείεται να πρόκειται για τον ευγενή σαουδάραβα ιππότη που γνώρισα εκεί στη Τζέντα. Ισως να είναι κάποιος σωσίας... Δεν αλλάζει έτσι εύκολα ο άνθρωπος!

..ή μήπως αλλάζει;..

προς κάθε ενδιαφερόμενο (πρόχειρες σημειώσεις)

Το ζουμί είναι ότι πήξαμε στα Πανεπιστήμια. «Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο» ήταν το σλόγκαν της χούντας. Τώρα έχουμε τα Παν/κά ιδρύματα. Οι φοιτητές δίνουν ζωή στις πόλεις, τη στιγμή που οι επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο και πάνε σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη με φτηνότερα προσφερόμενη εργασία. Ενα Πανεπιστήμιο και στην πολύπαθη Νάουσα! ..ή μήπως έχει κιόλας μερικές σχολές;

Το περίφημο δυσκίνητο ελληνικό κράτος, που απαιτεί ευκίνητους πολίτες -προτιμώνται οι έχοντες τη μεγαλύτερη ευλυγισία στη μέση- διασπάθισε τα χρήματα των ασφαλισμένων ως χαμηλότοκα δάνεια σε ΔΕΚΟ, κλπ οργανισμούς και σήμερα τσιγγουνεύεται τις συντάξεις. Το ίδιο κράτος διαφημίζει τις παροχές του, τη στιγμή που τις περιορίζει ή τις διοχετεύει (εντόκως και υψηλοτόκως!) με μεσάζοντες τα ευαγή ιδρύματα των τραπεζών.

Ζηλεύουμε τη δόξα των νεαρών άγγλων που σπουδάζουν με τραπεζικά δάνεια; Το πρώτο παιδί μιας αγγλικής οικογένειας έχει υπολογιστεί ότι κοστίζει 500.000 λίρες και το δεύτερο 250.000 λίρες. Αυτό θέλουμε; (ερωτώ, δεν εκφέρω γνώμη)

Η γνώμη μου για τα Πανεπιστήμια είναι ότι χρειάζονται εκσυγχρονισμό από τα μέσα. Να αλλάξει η καθηγητική νοοτροπία. Η αισθητική της καρέκλας, της "έδρας", που δεν έχει αλλάξει παρ' όλη τη μετονομασία σε "τμήμα". Απλώς, σήμερα κάνουν περισσότεροι κουμάντο αντί για τον ένα καθηγητή των παλιών χρόνων. Κάνουν κουμάντο στην αγρανάπαυση (χοντρά τα γράφω, αλλά πώς αλλιώς θα γίνω κατανοητή;) και στις δάφνες που στολίζουν τα φτωχά τους συγγράμματα -ο θεός να τα κάνει συγγράμματα, μερικά απο αυτά είναι μονάχα ράμματα. Κυνηγούν το κύρος τους με όπλο την απόρριψη των φοιτητών για λόγους που μόνο αυτοί γνωρίζουν. Ρωτείστε να σας πουν, κυρία υπουργέ, πόσοι φοιτητές του μαθηματικού Ιωαννίνων (αυτό έχω πρόχειρο τώρα) περνούν το έτος. Οταν το ποσοστό απορριπτέων είναι μεγαλύτερο από 80% στο σύνολο των φοιτητών ενός τμήματος, ε, κάπου φταίει/νε και ο/οι καθηγητής/ές, έτσι δεν είναι;

Η καθηγητική νοοτροπία να αλλάξει και ως προς το συμφέρον των φοιτητών, δηλαδή την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Εμαθα ότι στο Παν/μιο Κρήτης ένας καθηγητής ο καθηγητής κ. Σουκούλης έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις χρηματοδότησης κάποιου σημαντικού προγράμματος. Δεν είμαι ειδική για να το αξιολογήσω επιστημονικά, καταλαβαίνω όμως ότι οι ενέργειες του καθηγητή αυτού ωφελούν το πανεπιστήμιο -φέρνοντας χρήμα- αλλά και τους φοιτητές του -ανοίγοντας επαγγελματικές διεξόδους.

Αν κάθε καθηγητής προσπαθούσε αναλόγως μαζί με το επιτελείο του, λέκτορες, κλπ επιστημ. προσωπικό, να αναδείξει όχι μονάχα την εργασία του αλλά και το ίδρυμα και τους φοιτητές του και τη χώρα του.. και να αξιολογείται με βάση ΚΑΙ αυτό το προσόν του, τότε μάλλον δεν θα μιλούσε κανείς για κρίση στην Παιδεία.

Φυσικά, στα κριτήρια αξιολόγηγης να περιλαμβάνονται όχι μονάχα οι οικονομικοί πόροι που θα προσελκύουν οι ενέργειες του καθηγητή στο αντίστοιχο Τμήμα του Πανεπιστημίου, αλλά και η επιτυχής επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων του. Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια προσφέρουν αυτή την αποκατάσταση οργανώνοντας συνεντεύξεις με εκπροσώπους εταιρειών και προτείνοντας αποφοίτους τους.

Το Πανεπιστήμιο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένα σύστημα παλλόμενο, δεν είναι μια ακίνητη λιμνάζουσα επιφάνεια νερού. Οι φοιτητές νομίζω ότι φοβούνται πως τα μέτρα που προτείνονται δεν είναι σημαντικά για την αναζωογόνηση αλλά ότι απλώς θα ανακινήσουν λίγο το νερό. Οι νέοι νιώθουν την ανασφάλεια του αύριο, με το ΑΣΕΠ να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους -άλλη μια εξέταση άσκοπη. Τι διδασκόντουσαν τόσα χρόνια; Ποια είναι η αξία του πτυχίου αφού χρειάζεται επιπλέον αξιολόγησή του; Είναι το πτυχίο ένα παλιόχαρτο;

Το Πανεπιστήμιο χρειάζεται να ανακτήσει το κύρος του και το μέσον είναι η καταπολέμηση της ραστώνης των καθηγητών και της αυθαιρεσίας τους. Ο Δάσκαλος αναδεικνύει, ο Δάσκαλος οδηγεί τη νεολαία. Να λάβει λοιπόν ο Καθηγητής το ρόλο του, τη θέση του, ως οδηγού και ως προτύπου για τους νέους, ως βασικό στήριγμα της Παιδείας που δεν σημαίνει μονάχα στεγνή και αποστειρωμένη γνώση.

Η γενιά μου, δυστυχώς, που πρωτοστάτησε στην κατάργηση της καθηγητικής Εδρας και τον αυταρχισμό του καθηγητικού κατεστημένου, πρωτοστατεί σήμερα στην αρτηριοσκληρωτική στάση της βαλτώδους ακινησίας και της αυθαιρεσίας. Κρίμα!

ουρλιάζω ψιθυριστά επειδή με στενεύει το παπούτσι μου και...

...επειδή βρέχει καλοκαιριάτικα, επειδή δεν με καλησπέρισε η γειτόνισσα, επειδή κάηκε το φαγητό, επειδή κόπηκε το νερό, επειδή έβγαλα μια παρανυχίδα, επειδή με ξύπνησε το γαύγισμα του σκύλου του απέναντι, επειδή έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση, επειδή δεν έκατσε το γκολ που στοιχημάτισα, επειδή έκλεισε το κοντινό μπακάλικο κι έγινε μπαρ, επειδή ο ταξιτζής έκανε κύκλους, επειδή οι πορείες κλείνανε τους δρόμους, επειδή καταργήθηκε μια διαδρομή λεωφορείου, επειδή οι άνθρωποι πεθαίνουν, επειδή τα κομμωτήρια είναι κλειστά τη Δευτέρα, επειδή δεν βρίσκω το...

...και φυσικά.. όλα αυτά είναι πολιτικολογίες...

...και... αντιπαρερχόμαστε μετά βδελυγμίας τα σχόλια για κάποιον που εκμεταλλεύεται τη θέση του ως βουλευτή, ως καθηγητή, ως συμβούλου, ως υπουργού, ως... κλπ κλπ.. και μένουμε σε αυτόν που εκμεταλλεύεται τη θέση του ως προϊσταμένου (άνδρα ή γυναίκας) για να απλώσει το ξερό του και να παρενοχλήσει σεξουαλικώς. Οχι πως και αυτό δεν είναι κατακριτέο, αλλά -πώς να το κάνουμε;- είναι ελάχιστο μπροστά στον εξευτελισμό μιας μεγάλης μάζας ανθρώπων, στην απαξίωση των πολλών, στην απαξία της αξιοκρατίας...

...αλλά... πότε υπήρχε αξιοκρατία σ' αυτό τον κόσμο για να τη ζητούμε τώρα; Στον τόπο μας ακόμα λιγότερο και όσο πάει όλο και λιγοστεύει...

...και... αναρωτιέμαι αν αυτό το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο.. αυτόν τον άνθρωπο που έγινε ΑΤΟΜΟ στα ξαφνικά και στα ξεκούδουνα και το χάψαμε σε μια νύχτα.. αυτό το ενδιαφέρον αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως δεν είναι καθαρό ενδιαφέρον αλλά «ενδιαφέρον» σε εισαγωγικά. Μήπως είναι ένας τρόπος, μια μέθοδος ώστε να βγούμε έξω από το βασικό μας χαρακτηριστικό -την ανθρωπιά μας- και απαρνηθούμε ολότελα αυτό που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα...

...προσέχω... πόσο οι λέξεις παίζουν σημαντικό ρόλο.. πόση διαφορά έχει η εικόνα που σχηματίζει το μυαλό όταν ακούει/διαβάζει/λέει/σκέφτεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ από εκείνη που σχηματίζει το μυαλό όταν ακούει/διαβάζει/λέει/σκέφτεται ΑΤΟΜΟ...

...κάπως έτσι... διαστρεβλώνονται τα νοήματα και δεχόμαστε εμείς οι άνθρωποι (και όχι τα ουδέτερα άτομα) να υπάρχουν πόλεμοι για την εξασφάλιση της ειρήνης, να υπάρχουν τρομοκράτες για να καλύπτουν τον μεγάλο τρομοκράτη, την εξουσία, να υπάρχουν βασανιστήρια για να σωφρωνίζονται οι αντιφρονούντες, να υπάρχει φτώχεια για να εξασφαλίζεται η φτηνή εργασία με σκοπό τον υπέρογκο πλουτισμό των ήδη πλούσιων...

...και... η λειτουργία μη κυβερνητικών και μη κερδοσκοπικών οργανώσεων -τάχα μου- ποιον/ποιους/τι καλύπτει; Πώς είναι δυνατό να λειτουργούν όλες αυτές οι οργανώσεις χωρίς χρήμα; Γιατί προΐστανται σε αυτές τις οργανώσεις πάμπλουτοι άνθρωποι;...

...χμμ... όλα είναι εμπόριο πια φαίνεται.. όλα πουλιούνται κι αγοράζονται.. όλα διαφημίζονται είτε θετικά είτε αρνητικά. Αυτές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις; Αυτός ο μοχλός -το εμπόριο- θα οδηγήσει στον κόσμο της Επαγγελίας, σε αυτή την Εδέμ που ονειρευόμασταν ανέκαθεν;...

...ξανα χμμ... σκέφτομαι να αγοράσω μια καινούργια ψυχή.. αυτή που έχω με στενεύει...

Down on the street... There is no wall...

στο δρόμο δεν υπάρχουν τοίχοι




στο δρόμο δεν υπάρχουν τείχη




στο δρόμο δεν υπάρχει τύχη




στο δρόμο υπάρχουν κάγκελα




στο δρόμο το κοπάδι όταν μπει
να φύγει να ξεφύγει δε μπορεί
ντουβάρι του τσοπάνη τα μυαλά
τη γκλίτσα τη χειρίζεται καλά
τα πρόβατα οδηγάει στη σφαγή
χασάπηδες ορίζουνε τη γη




η τύχη διαγραμμένη από καιρό
το ποιος θα μπαινοβγαίνει στο χορό
γραμμένο στ' ανεξίτηλα τεφτέρια:
χωρίς λεφτά δεν σου ταιριάζουνε τ' αστέρια

Δέκα μικρά ερωτηματικά:
1. Γιατί οι δρόμοι της Αθήνας (και άλλων μεγάλων πόλεων) γέμισαν κάγκελα;
2. Τόση πρεμούρα για την προστασία των πεζών;
3. Είχαν οι Δήμαρχοι σιδερά κολλητό παλιό συμμαθητή ή αυτές οι πόλεις είχαν -εντελώς συμπτωματικά- Πανεπιστήμια;
4. Γιατί οι διάφορες διατάξεις (για μετεγγραφές, διδακτορικά, φοιτητικές εστίες, κλπ) λειτουργούν ρολόϊ μονάχα για παιδιά επιτηδείων;
5. Αληθεύει το οτι ενώ περιμένουν στην ουρά 12 χρόνια για την ειδικότητα χειρουργού τελειωμένοι γιατροί, μια νηπιαγωγός 2ετούς φοίτησης σε σχολή διπλανής χώρας τα κατάφερε να χειρουργήσει ΠΡΙΝ ακόμα τελειώσει το διδακτορικό της;
6. Αν αληθεύει, πόσο μεγάλο ταλέντο στη χειρουργική διαθέτει η νηπιαγωγός;
7. Πόσο μεγάλο ταλέντο στο άνοιγμα παραθύρων και στις υποκλίσεις έχει γνωστός βουλευτής που μετέγραψε το παιδί του και του άλλαξε και σχολή μάλιστα;
8. Με τι αμείφθηκε το ταλέντο του βουλευτή αυτού;
9. Μήπως έγινε υφυπουργός;
10. Μήπως είμαι τόσο πολύ βλάκας τελικά;

Απαντήσεις που τολμώ να δώσω:
1,2,3. Ο τίτλος του Καγκελάριου ηχεί μεγαλοπρεπέστερα από τον τίτλο του Δημάρχου.
4,5,6. Και σιγά την εγχείριση πια! Ενα λιπωματάκι αφαίρεσε, πράγμα που το κάνει και η γάτα μου!
7.8.9. Εδώ χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο (που δεν υπάρχει -νομίζετε;- στους δρόμους) και απαντώ με ρητορικά ερωτήματα: Γιατί ρε πατέρα μού 'δωσες αυτες τις κωλοαρχές; ε; Γιατί με δίδαξες περηφάνεια και αλληλεγγύη; ε; Γιατί; Και γιατί σε άκουσα; ε;

Τα αθάνατα -- Η αθανασία των πραγμάτων πεθαίνει

Πριν καμπόσα χρόνια, ήταν μεγάλο πλεονέκτημα η ανθεκτικότητα των πραγμάτων, μιας συσκευής, ενός ρούχου, οποιουδήποτε αγαθού. Οι επιχειρήσεις που τα παρήγαν, καταξιώνονταν στη συνείδηση των αγοραστών, διηύρυναν τις εργασίες τους, προσλάμβαναν υπαλλήλους.

- Αυτό το ψυγείο είναι αθάνατο!

- Αυτό το παλτό είναι αθάνατο!

- Αυτές οι κάλτσες είναι αθάνατες!

Παρόμοια ήταν τα σλόγκαν της εποχής, τέτοια έλεγαν οι πλασιέ για να πείσουν τους πελάτες, αυτά έλεγαν οι αγοραστές για να καυχηθούν. Το γερό, το αθάνατο, στήριζε την παροιμία «η φτήνια τρώει τον παρά» και όλοι έκαναν οικονομία να ψωνίσουν κάτι τι καλό, αντί να ξοδευτούν στα φτηνοπράγματα.

Σήμερα, η αθανασία των πραγμάτων δεν έχει πέραση. Ζητιούνται πράγματα φτηνά και πολλά. Το «ουκ εν τω πολλώ το εύ» πέθανε. Ζήτω το πολύ και το «Κυριακής χαρά, Δευτέρας θλίψη»! Φτηνά ρούχα αλλά μοντέρνα, τα φοράς δυο μήνες κι ύστερα τα πετάς και ξαναπάς στο ΙΔΙΟ μαγαζί να ψωνίσεις κι άλλα φτηνιάρικα και τιποτένια πράγματα, αλλά που είναι ΙΝ, για να τα πετάξεις κι αυτά με τη σειρά τους. Φτηνές συσκευές, πέντε φορές στην πρίζα και μετά πάπαλα. Ούτε στο μάστορα δεν αξίζει να τις πας, με τα ίδια λεφτά αγοράζεις καινούργιες.

Το ότι με τις αγορές αυτές στηρίζονται επιχειρήσεις πολυεθνικές, που λυμαίνονται τις πανανθρώπινες αξίες και την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου, περνάει ντούκου, είναι ψιλά γράμματα. Η παιδική εργασία και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος δεν αφορά τους μανιακούς αγοραστές των ειδών του συρμού και αν πει κάποιος ότι αυτές οι αγορές είναι πεταμένα λεφτά, έρχεται χωρίς χρονοτριβή η ατάκα: «δικά μου είναι κι ό,τι θέλω τα κάνω, τα πετάω και τα καίω»!

Παρά την υπερπαραγωγή αγαθών, οι επιχειρήσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο, φαλιρίζουν και κλείνουν ή συγχωνεύονται και ανοίγουν παραμάγαζα σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό. Απολύονται εργαζόμενοι ή υποαπασχολούνται με το εφεύρημα του «μειωμένου ωραρίου». Εντωμεταξύ, οι χώρες με τα φτηνά εργατικά χέρια ανθίζουν, ανεβαίνει ο ρυθμός ανάπτυξης, πλουτίζουν οι επιχειρήσεις, καλοπερνούν οι άνθρωποι. Ωσπου να συμβεί και εκεί το «ξύπνημα του λαού», να διώξουν τους εκμεταλλευτές, να πάρουν τα ηνία οι ντόπιοι, να πέσουν σε χειρότερη μοίρα από την προηγούμενη -παράδειγμα η Αφρική. Και ο κύκλος δεν έχει αρχή και τέλος.

Το όπλο σε αυτό τον πόλεμο δεν είναι το πολύ χρήμα. Το βασικό όπλο είναι το λιγοστό χρήμα, ο οβολός, αυτό που διαθέτει καθένας πελάτης (και όχι πολίτης) για να προμηθευτεί τα απαραίτητα. Όταν αυτό το ελάχιστο χρήμα ξοδεύεται για τα παραπανίσια, ξοδεύεται δηλαδή αντί να πεταχτεί κατευθείαν στα σκουπίδια, γίνεται όπλο, γεμίζει τα σακούλια των πλουσίων, των τραπεζών, των επιχειρηματιών. Η παροιμία «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» ισχύει για τα χοντρά βαλάντια. Για τα φτωχικά, το άδειασμα του σακουλιού είναι το μόνο βέβαιο.

Ο αφανής, ο μικρός άνθρωπος, κατέχει τη μεγαλύτερη δύναμη, το ρευστό χρήμα. Αυτό είναι το τελευταίο καταφύγιό του, η δύναμή του για οποιαδήποτε διεκδίκηση. Αν του το πάρουν με το δέλεαρ των καρτών του πλαστικού χρήματος, θα έχει νικηθεί κατά κράτος, θα βρεθεί κάτω από πλήρη έλεγχο. Ηδη, η εξάπλωση της τρομολαγνείας και του πανικού για «ασφάλεια» απέναντι στην κατασκευασμένη τρομοκρατία, έχουν κάνει μεγάλα βήματα μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου.

Η τράπεζα τον θέλει καταχρεωμένο, ο επιχειρηματίας τον θέλει καταδυναστευμένο από στιγμιαίες ορμές καταναλωτισμού, ο εργοδότης τον θέλει φτηνό και ελεγχόμενο, η κυβέρνηση τον θέλει τρομοκρατημένο, ο ίδιος θέλει την ησυχία του και παραδίδεται αμαχητί για να «περνάει καλά». Αυτή η μικρή μονάδα, ο άνθρωπος, πολίτης και πελάτης, εργαζόμενος και καταναλωτής, υπερχρεωμένος και ανασφαλής, αυτή η μονάδα κατέχει το υπερόπλο, την βούλησή του. Εδώ βρίσκεται το κλειδί, στο μεγάλο ΟΧΙ.

- ΟΧΙ, δεν θα πληρώσω!

- ΟΧΙ, δεν θα αγοράσω κάτι σκάρτο!

- ΟΧΙ, δεν θέλω δάνειο!

- ΟΧΙ, δεν θέλω κάρτα!

- ΟΧΙ, δεν θέλω κάμερες!

Ο μικρός άνθρωπος του ΝΑΙ, έχει την εντύπωση ότι γίνεται ένα, ενσωματώνεται στα γρανάζια του Συστήματος και αποκτά ένα κομμάτι εξουσίας. Ο μικρός άνθρωπος του ΟΧΙ, διατηρεί την μοναδικότητά του και, μέσα σε αυτήν, είναι μεγάλος. Ο μικρός άνθρωπος του ΟΧΙ, μπορεί να κρατήσει την αθανασία των πραγμάτων ζωντανή.

Το μέλλον αόρατο μεν, αλλά προβλεπόμενο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις σβήνουν από το χάρτη ή μειώνονται δραματικά, μένουν 2-3 βιομηχανίες αυτοκινήτων παγκοσμίως, 2-3 βιομηχανίες συσκευών και υφασμάτων. Στο μέλλον θα ανθίζουν μικρές επιχειρήσεις, οικογενειακές, που θα εξυπηρετούν λίγους. Ο πλανήτης μοιράζεται στα τρία και το κάθε τρίτο διατηρεί τα μονοπώλιά του, τον απόλυτο έλεγχο των κατοίκων του, την διακίνηση των τρομοκρατών και των σεκιουριτάδων του. Γίνονται ανταλλαγές πληθυσμών, εργατικών χεριών, αγαθών, σε πλαίσιο διακρατικών συμφωνιών. Το ελεύθερο εμπόριο έχει εκλείψει.

Χμμμ.. αααααουουουαααχχχχχχχχχχχ... (χασμουρητό) και 'γω τι να κάνω; Να σκάσω για παραμείνει το εμπόριο ελεύθερο; ΟΧΙ δα... Εγώ είμαι καλοπερασάκιας και μετά από μένα, τσιμέντο να γίνει!

-----------------
ΣΗΜ. To post είχε γραφτεί στις 22 Ιανουαρίου 2004 και το ανέσυρα επειδή διάβασα ότι συγχωνεύτηκαν οι εταιρείες Nokia και Siemens απολύοντας κάπου 9.000 εργαζόμενους. Μετά τις συγχωνεύσεις ευρωπαϊκών αυτοκινητοβιομηχανιών, που οδήγησαν στην ανεργία χιλιάδες εργαζομένων απολύοντάς τους, κλείνει μια δωδεκάδα εργοστάσια και η σούπερ ντούπερ General Motors, το αμερικανικό βαρύ πυροβολικό σε αυτό τον τομέα, και φυσικά απολύει χιλιάδες εργαζομένων επίσης. Προφητικό το κομμάτι, που να μην έσωνε!