Η Μαριάννα περισσεύει. ΞΟΥΤ ΜΩΡΗ..!

- Ποιος θα αναπληρώσει το ΚΕΝΟ;
- Κάτι θα βρεθεί.
- Υπάρχει και το Fame Story.
- Εχουμε κι ένα γιο υπουργού ξέμπαρκο.
- Να τηλεφωνήσω στη θεια μου τη Μαρίκα;
- Μπα, άσε, ξέρει η Νατάσα έναν αναισθησιολόγο.
- Μήπως χειρουργός θα ήταν καλύτερα να αναλάβει...
- Βρε σεις! Εμαθα ότι ενδιαφέρεται ο Λιακόπουλος!
- Πάντως, η Μαριάννα περισσεύει.
- Ναι, ΞΟΥΤ ΜΩΡΗ!



Κάπως έτσι έγινε η εισήγηση στον πρόεδρα(ρα) Παναγόπουλου της ΕΡΑ και εκείνος αποφάσισε αμέσως: ένα ΞΟΥΤ! είπε και έκλεισε το διακόπτη ενός από τα μοναδικά προγράμματα πολιτισμού που απέμεναν. Θα ήθελα πολύ να μάθω ποιος ήταν ο εισηγητής. Μάλλον κάποιος που μοιάζει πολύ με τους κενταύρους των περιστρεφόμενων καθισμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού, σαν και κείνους που καταδικάζουν τους άξιους, π.χ. σαν τον Κώστα Μανουσάκη, σε απραξία.

Στη χώρα μας χρειάζεται μεγάλο στομάχι για να διατηρείς την αξιοπρέπεια και την ελευθερία σου, το γνωρίζω καλά από πρώτο χέρι. Σήμερα όμως δε γράφω για μένα. Για τη Μαριάννα γράφω, που άντεξε τόσα χρόνια -τριάντα ένα για την ακρίβεια- την πολεμική στάση του κρατικού μας ραδιοσταθμού. Τελικά, νικήθηκε. Ισως επειδή δεν έριχνε ρουκέτες...

Τελειώνει την επιστολή της προς την ΕΡΑ με τη φράση «Ο επαγγελματικός εξευτελισμός μου στον κύβο». Διαφωνώ Μαριάννα. Εσύ δεν εξευτελίστηκες. ΚΑΘΟΛΟΥ.


Το γράμμα της Μαριάννας Κορομηλά που με άφησε άναυδη. Θαυμάζω την υπομονή και την επιμονή της. Διαβάστε το:
(αναδημοσίευση από το www.radiofono.gr)


Τελικά, βγήκαμε στον αέρα την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Από τότε, η σχέση μου με το κρατικό Ίδρυμα είναι αδιάλειπτη.

Με συμβάσεις ("προσχώρησης", όπως χαρακτηρίζονται, όταν οι όροι που θέτει η εργοδοτική πλευρά είναι δεδομένοι και αδιαπραγμάτευτοι) αρχικά ανά εκπομπή, αργότερα με σύμβαση έργου (άλλοτε μηνιαίας διάρκειας κι άλλοτε τρίμηνης ή εξάμηνης) δούλεψα ως εξωτερικός συνεργάτης-παραγωγός "επί μονίμου βάσεως" επί 370 μήνες. Σχεδόν τριάντα ένα χρόνια, χωρίς δέκατους τρίτους-δέκατους τέταρτους μισθούς και με πενιχρές αμοιβές (με τις οποίες έπρεπε να καλυφθούν και τα έξοδα για έρευνα εκτός Αθηνών και συχνά εκτός Ελλάδας, η συγγραφή πρωτότυπου έργου, η μουσική επιμέλεια-επένδυση της εκπομπής και η ραδιοφωνική παρουσίαση). Στην αμοιβή περιλαμβάνεται και η παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων του τελικού έργου(...).

Για αυξήσεις ούτε λόγος, διότι η ΕΡΑ επί δεκαετίες επιδίδεται σε "οικονομική εξυγίανση", σύμφωνα με τα λεγόμενα και των αρμόδιων υπουργών (π.χ. Ε. Βενιζέλος, ο οποίος μείωσε τις αμοιβές μας κατά 15% "για να συμμαζευτούν τα έξοδα", αλλά αυτό μόνο για ένα χρόνο). Περασμένα ξεχασμένα, λοιπόν.

Πάντως, ρίχνοντας μια ματιά σε παλαιότερα δελτία παροχής υπηρεσιών, διαπίστωσα ότι μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια (1992-2006) η αμοιβή μου έχει αυξηθεί κατά 13% (ενώ, στο ίδιο διάστημα, το ταξί με το οποίο πηγαίνω στην Αγία Παρασκευή αύξησε το κόμιστρο κατά 450%, καθώς τότε κόστιζε 300-320 δραχμούλες, κάτι λιγότερο από ένα ευρώ, και τώρα 4-4,50 ευρώ).

'Οταν το 2006 έμαθα ότι το 2005 είχαν μονιμοποιηθεί 1.490 συμβασιούχοι (κι ανάμεσα τους αρκετοί με συμβάσεις έργου) ήμουν πλέον εκπρόθεσμη. Ανακάλυψα ότι και οι κυβερνητικοί αρμόδιοι ενημερώθηκαν εκ των υστέρων και δήλωναν έκπληκτοι, ιδίως γιατί είχε προηγηθεί μία εθελούσια έξοδος (που στέρησε το Ίδρυμα από μερικές εκατοντάδες έμπειρους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει συνήθως)(...).

Κοντολογίς, η ώρα της αιφνιδιαστικής απόλυσης μου διά εξευτελισμού είχε φτάσει. Στις 27 Ιουνίου μου τηλεφώνησε μία υπάλληλος από το γραφείο της κ. Μαργαρίτας Μυτιληναίου για να μου πει ότι η σύμβαση μου έληγε σε τρεις ημέρες και ότι δεν μπορούν να την ανανεώσουν.

Ανάμεσα στα άλλα που ψέλλιζε το ταλαίπωρο κορίτσι, είπε και το αμίμητο "να της τηλεφωνήσω γύρω στις 20 Σεπτεμβρίου, για να δουν αν μπορούν να μου κάνουν σύμβαση για τον Οκτώβριο" (αυτό θα πει έγκαιρος προγραμματισμός). Με απέλυσαν, λοιπόν, τέσσερις ημέρες μετά τη μετάδοση της τελευταίας μου εκπομπής - τελευταίας σύμφωνα με μία σύμβαση έργου που δεν είχα δει ποτέ και ούτε καν φέρει την υπογραφή μου, γιατί επί χρόνια ανανεωνόταν "αυτομάτως" κι έτσι δεν έμπαιναν καν στον κόπο να μου ζητούν να την υπογράψω.

Το μόνο που ζήτησα ήταν να μεταδοθεί η εκπομπή της 1ης Ιουλίου, την οποία είχα ήδη ηχογραφήσει, διαβεβαιώνοντας ότι δεν χρειαζόταν να πληρωθώ (δεν μου περισσεύουν, αλλά είχα μία συνέντευξη σημαίνοντος προσώπου και ντρεπόμουν να του πω ότι είχε άδικα ανέβει στην Αγία Παρασκευή).

Έτσι όπως μεθόδευσαν την απόλυση, δεν μου έδωσαν καν την ευκαιρία να αποχαιρετήσω τους φίλους ακροατές (με ορισμένους έχουμε διανύσει τριάντα τόσα χρόνια ραδιοφωνικής πορείας, που μεταφράζεται σε περισσότερες από 2.000 εκπομπές). Αυτό με στενοχωρεί βαθύτατα.

Δεν αντέχω στην ιδέα ότι μπορεί να σκέφτονται πως τους εγκατέλειψα απροειδοποίητα για να πάω διακοπές ή για να βρω καλύτερα πληρωμένη δουλειά, χωρίς να τους χαιρετήσω και να τους ευχαριστήσω για όλα αυτά τα χρόνια που μοιράστηκα μαζί τους. Τα υπόλοιπα θα τα κάνουν οι δικηγόροι. Αλλά το αποχαιρετιστήριο, που μόνον εγώ μπορούσα να κάνω, δυστυχώς μου το στέρησαν.

Έμαθα ότι κάπως έτσι απομακρύνθηκαν κι άλλοι 300 συμβασιούχοι. Να είμαστε άραγε τα 300 θύματα του κ. Παναγόπουλου ή των νέων αντιλήψεων περί διαχείρισης του κράτους, αντιμετώπισης των πολιτιστικών πραγμάτων και εξευτελισμού των εργαζομένων; Πάντως, δίχως να υποβαθμίζω καμία άλλη περίπτωση απολυμένου, νομίζω ότι κανείς άλλος δεν έχει στο ενεργητικό του τριάντα ένα χρόνια απανωτών συμβάσεων με το ευαγές κρατικό Ίδρυμα. Ο επαγγελματικός εξευτελισμός μου στον κύβο.

Μαριάννα Κορομηλά, ιστορικός


------------------------
ΣΗΜ. 1. Ετυχε η ευτυχής συγκυρία να γνωρίσω τη Μαριάννα το καλοκαίρι του 1976 (αν θυμάμαι καλά) όταν διακοπεύαμε σε νησί του Αιγαίου. Μια όμορφη κοπέλα λεπτή και ψηλή που μάτια δεν είχε για εφήμερες διασκεδάσεις, ταγμένη ολοκληρωτικά στη δουλειά της. Αγχωμένη, επέστρεψε νωρίτερα -μαζί μας- στην Αθήνα για να ετοιμάσει την εκπομπή της. Απόμακρη θα την έλεγε κάποιος που δεν έχει γνωρίσει τι σημαίνει συνέπεια, τελειότητα, υπευθυνότητα.
ΣΗΜ. 2. Σύνδεσμοι blogs που ασχολήθηκαν με το ζήτημα -μέχρι τώρα:

awron-θείο τραγί
naftilos
provatos
xoirovoskos
tyxod-ttallou
oistros