Περί σεξ και λαβυρίνθων μοναξιάς: Ν.Δήμου vs George

Down for Maintenance
Blogger is temporarily unavailable due to planned maintenance.
This downtime will last 30 minutes from 4pm - 4:30pm (PST).

Αυτή ήταν η ταμπέλα που κυριαρχούσε στη blogόσφαιρα, πολύ περισσότερο από τη μισή ωρίτσα που έγραφε.
Τι έγινε παιδιά..??? Το κάψαμε το μαγαζί..???

Υποπτεύομαι ότι ο κ. Γούγλης δεν είχε προβλέψει τον καταιγισμό σχολίων στα posts και έσπευσε να αναδιαρθρώσει τις προσφερόμενες υπηρεσίες, ένα κατσαβίδι από δω, μια τανάλια από κει, τελικά, καθώς φαίνεται, τα έφερε βόλτα. Επισκέφτηκα, κατά τη διάρκεια του πανικού, μερικά ξένα blogs όπου όλα πήγαιναν στρωτά στρωτά. Ουδέν πρόβλημα.

___________________________________________


Τελοσπάντων, το θέμα που θέλω να επισημάνω, δεν έχει απόλυτη σχέση με τα σχόλια αλλά με τα θέματα που τα μαγνήτισαν, καθώς επίσης και με ένα γενικότερο ζήτημα: Πόσο απέχει η πορνογραφία από τη λογοτεχνία και αν είναι λογοτεχνικό ένα κείμενο το οποίο -ελαφρά τη καρδία- χαρακτηρίζεται ως πορνογράφημα. Δεν θα ανατρέξω στον θαυμάσιο Αντρέα Εμπειρίκο, ούτε πουθενά αλλού.

Αυτό που επεσήμανα είναι η υποκρισία μας ημών των νεοελλήνων και αυτή η μομφή, διότι περί μομφής πρόκειται, ουδόλως έχει να κάνει με το πρόσωπο του κ. Ν. Δήμου, του οποίου εκτιμώ τον γραπτό λόγο και το θάρρος του να θέτει διάφορα ζητήματα για συζήτηση ενώπιον αγρίων συνομιλητών που παίζουν τους ευγενείς.

Με όλο το θάρρος, που πηγάζει απο μια κληρονομική (37,50% κεφαλονίτισσα) παλαβωμάρα, τοποθετώ εδώ τους δεσμούς δυο αναρτήσεων που διάβασα προσφάτως και οι οποίες, όπως πιστεύω, έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους:

1. Η ανάρτηση του περί μεγέθους θέματος, από τον έκτακτο George Nonce στο blog του.

2. Η ανάρτηση του περί του σώματος της Margot θέματος, από τον θαυμάσιο κ. Ν. Δήμου στο blog του.

H σειρά που αναφέρω τα δυο θέματα είναι η σειρά με την οποία τα διάβασα. Βρήκα το θέμα του George εξαιρετικά τολμηρό μεν, αλλά και κατατοπιστικό, απελευθερωμένο από ταμπού, ωμό -όπως θα έλεγαν κάποιοι σεμνότυφοι- αλλά εντελώς πραγματικό και προσγειωμένο, γραμμένο απο έναν γνώστη και, για τούτο, χρήσιμο να το λαβαίνουμε υπόψη. Απομυθοποιεί καταστάσεις και, κυρίως, συμπεριφορές. Πιθανότατα δε, γι αυτό το λόγο να μη μαγνήτισε ικανά αριθμητικώς σχόλια, επειδή αρκετοί να αναγνώρισαν τον εαυτό τους στα παραδείγματα και επειδή ακόμα "πώς να εκτεθώ βρε αδερφέ, σχολιάζοντας το ποστ μιας αδερφάρας"!..

Το θέμα του κ. Νίκου Δήμου, πλεονεκτεί (αν επρόκειτο για κάποιον άλλο ίσως να μειονεκτούσε) επειδή είναι επώνυμο, είναι δοσμένο με τρόπο γλαφυρό, με προσοχή, χωρίς να εκθέτει τον γράφοντα αλλά και τον αναγνώστη. Μια ανάμνηση περιγράφει πάνω απ' όλα, χωρίς ξεγύμνωμα, χωρίς ψυχικό "τσαλάκωμα". Τέτοια κείμενα θέλουμε να διαβάζουμε, ίσως για να το παίζουμε κι εμείς "κύριοι" και "κυρίες". Εξευγενισμένα και με ροδογάλανες ανταύγειες.

Το ζουμί τώρα. Στην αντιπαράταξη αυτών των θεμάτων οδηγήθηκα από μια σκέψη η οποία από καιρό με απασχολεί. Το πλήθος των σχολίων με έσπρωξε να την εκθέσω νωρίτερα και ίσως λίγο άσκεφτα ακόμα. Η σκέψη είναι για το λαβύρινθο της μοναξιάς μας, όσων τριγυρίζουμε στον κυβερνοχώρο, όσων ψάχνουμε να βρούμε αυτό το "κάτι" που μας λείπει, είτε αυτό είναι η αυτοεπιβεβαίωση, είτε η επίδειξη, είτε η εκτόνωση, είτε η απλή επικοινωνία, είτε κάτι άλλο που μου διαφεύγει.

Τα θέματα είναι περίπου τα ίδια, το αντικείμενό τους δηλαδή. Γράφουν για το σώμα. Εκθέτουν την αντίληψη των γραφόντων για το ανθρώπινο σώμα. Το ένα πληροφορεί φόρα παρτίδα και με νεολογισμούς αξιοπρόσεκτους, το άλλο αποκαλύπτει (ή συγκαλύπτει;) γλαφυρά και καλυμμένα, με τρόπο που να εκπλήττει χωρίς να σοκάρει. Απευθυνόμενα και τα δυο σε μοναχικούς αναγνώστες, πόσο άραγε κατορθώνουν να τους αποσπάσουν απο το λαβύρινθο της μοναξιάς τους;

Δεν έχω συγκεκριμμένο στόχο αναρτώντας αυτό το θέμα. Σημειώνω απλώς κάποιες σκέψεις, ίσως όχι τόσο ολοκληρωμένες όσο θα ήθελα, ελπίζοντας να τις συμπληρώνω όσο περνά ο καιρός και μαθαίνω περισσότερα για τους ανθρώπους -και για μένα.