Πριν απο λίγο γύρισα απο το πατάρι του Ιανού, όπου γινόταν της... γαλέρας! Κόσμος και ντουνιάς μαζεμένος, είχε ντουμανιάσει το χώρο. Αλμυράκια και γλυκάκια και κρασάκια και λογάκια και εικονίτσες στους τοίχους. Λίγο πολύ γνωριζόντουσαν όλοι μεταξύ τους κι ένοιωσα σαν τη μύγα μέσ' στο γάλα (ωπ! στη γαλέρα!) μέχρι που συνάντησα ένα ζευγάρι παλιών συμφοιτητών μου.
Πιάσαμε τη κουβέντα από κει που την είχαμε αφήσει πριν 5-6 χρονάκια που είχαμε να ιδωθούμε. Μείναμε σύμφωνοι να τηλεφωνηθούμε και να συναντηθούμε, ανταλλάξαμε κινητά. Ανατρίχιασα ελαφρώς διαπιστώνοντας ότι τα ενδιαφέροντά τους είχαν μείνει στάσιμα, μαζί με την εμφάνισή τους. Χάρηκα πολύ για τη βασική μου αλλαγή, που απέβαλα δλδ το συνήθειο να κουβαλάω τσάντα -βασίζομαι πλέον στις τσέπες του μπουφάν μου, γλιτώνοντας έτσι κι από το εφιαλτικό πρόβλημα ταιριάσματος τσάντα-παπούτσι.
Για να ομολογήσω τη μαύρη αλήθεια, πήγα μετά απο τη γαργαλιστική προσφορά που υποσχόταν η πρόσκληση, το σκιτσάρισμα των επισκεπτών δλδ, που θα γινόταν μονάχα σήμερα, στα εγκαίνια. Περιέφερα τους λαμπρούς και σπινθηροβόλους οφθαλμούς μου ένα γύρω, αλλά σκιτσαδόρος πουθενά. Περιέφερα στη σάλα επί ημίωρον (9:00-9:30) το ταπεινόν σαρκίον μου, ανεγνώρισα φάτσες που βλέπω στο δέκτη της τιβι και σε φωτο εφημερίδων, τσίμπησα ένα αλμυράκι άνευ ποτού και την έκανα.
Στο δρόμο της επιστροφής, σκεφτόμουν ένα κατακεραυνωτικό σχόλιο περί των οικοδεσποτών Γαλεραρχών, αλλά μέχρι να φτάσω σπίτι ξεφούσκωσα ως πομφόλυξ. Τι φταίνε τα παιδιά. Τόσος κόσμος και παραζάλη, χάθηκαν τ' αυγά και τα πασχάλια. Μη βλέπετε που σε δικά μου εγκαίνια τρεχαλάω γύρω γύρω σταμπάροντας τους μοναχικούς επισκέπτες και αλλάζω ένα δυο λογάκια χαρίζοντας κι απο κανα χαμογελάκι σαν αυτά που προσθέτουμε στο τέλος των σχολίων. Δε γίνεται να έχουν όλοι τη δική μου επικοινωνιακή παλαβωμάρα, ούτε τη μανία μοιράσματος.
Τεσπα, καλά ήταν, αλλά επόμενη φορά μοναχικής εξόδου αποκλείεται. Μένει μια ισχυρή γεύση θλίψης και δύσκολα θα την ξαναντέξω. Είναι βαρύτερο να είσαι μόνος ανάμεσα σε πολλούς. Τα να μένεις σιωπηλός μέσα στη βαβούρα είναι σα να ουρλιάζεις μέσα σε σιωπηλό πλήθος και μένα δε μ' αρέσουν τα αναίτια ουρλιαχτά.
5 σχόλια:
Πάντως εγγυώμαι ότι τα παιδιά της Γαλέρας είναι εντάξει και το περιοδικό τους αυτό που μου έλειπε τόσα χρόνια και δεν ήξερα τι ήταν. Σε ζηλεύω που πήγες. Καλή χρονιά!
Καλή χρονιά!
Και μένα μου αρέσει το περιοδικό και η ιστοσελίδα. Το πάρτυ όμως θα μπορούσε να είναι καλύτερα οργανωμένο. Χμμ.. ή μήπως ήμουν η ανοργάνωτη που πήγα έτσι στα ξεκούδουνα;
Δεν το πιστευω! Rodia όντως ήσουν τρομερά άτυχη, γιατί μάλλον ήταν η μοναδική εκδήλωση όπου δεν βγάλαμε τα χαρτιά και τα μαρκαδοράκια μας! (δεν προέκυψε, γιατι γενικά τα "πολεμοφόδιά" μας τα είχαμε!)
Επειδή όμως δεν ξεχνάμε ποτέ τις υποσχέσεις μας (θα τις θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία, που λέει κι ο Ιωάννου),κι επειδή δε μας αρέσει να μένει κανείς παραπονεμένος, επικοινώνησε αν θές με το περιοδικό, (to e-mail είναι στο site), και να είσαι σίγουρη οτι θα βρεθεί ένας τρόπος να αποκτήσεις το σκίτσο σου!
Spi_Der μάλλον τρομερά μπουμπούνας ήμουνα! και σεις τρομερά τυχεροί που δεν έβγαλα τα μαρκαδοράκια μου επιτόπου να σας κάνω ρόμπα! ;-)
..με την ευκαιρία, έχω στείλει κάτι τι και μάλλον θα παράπεσε..
Που έστειλες τι? Ενημέρωσον!
Δημοσίευση σχολίου