ο αλλιώτικος μύθος του Θησέα

Τι τό 'θελε κι αυτός ο Θησέας το ταξίδι στην Κρήτη του Μίνωα; Να απελευθερώσει τους νέους της Αθήνας ή να αποδείξει την παλληκαριά του; Μια απόπειρα θυσίας που πέτυχε ή μια φουσκωμένη υπερεκχειλίζουσα περηφάνεια; Αλαζονία ή ταπεινότητα ήταν το κίνητρό του; Τα αποτελέσματα ήταν δυο και διφορούμενα: Η εξόντωση του Μινώταυρου και ο θάνατος του πατέρα του. Αδικος θάνατος; Μπορεί... πάντως αναπόφευκτος: Η νέα εποχή σκοτώνει τις παλιές ιδέες όταν εκείνες δεν αυτοκτονούν και ο Αιγέας, ως εκπρόσωπος του παλιού κατεστημένου, είχε τη γνώση και αυτοκτόνησε ελευθερώνοντας το χώρο για το νέο.

Κι ο Μινώταυρος πάλι; Τι έφταιξε το κακόμοιρο το ζωντανό;

Μήπως το είχε θελήσει να γεννηθεί τέρας; Μια προσομοίωση ήταν του καταπιεστικού κράτους των Κρητών, ένα φόβητρο που ανέμιζε ο κυρίαρχος Μίνωας στους υπηκόους του. Δε λέει πουθενά η μυθολογική ιστορία τι έγινε στην Κρήτη μετά την εξολόθρευση του Μινώταυρου. Μπορεί και να επαναστάτησαν οι κρητικοί, μπορεί κι ο Μίνωας να έχασε την εξουσία του, μπορεί τόσα κι άλλα τόσα να συνέβησαν. Η δική μου γνώμη, βγαλμένη απο πείρα ζωής, είναι πως μάλλον αποσιωπήθηκε το γεγονός. Δεν ανακοινώθηκε πουθενά ο σκοτωμός του Μινώταυρου, ούτε η νίκη του Θησέα, ούτε η αναχώρηση των νέων της Αθήνας. Η δικαιολογία για τη θυσία που δεν έγινε, ίσως ήταν κάποιες δυσμενείς καιρικές συνθήκες.

Οπότε, η ζωή εκεί μακριά συνέχισε τη ροή της φυσικά και ήρεμα μέσα στον προγραμματισμένο φόβο και μονάχα η Αριάδνη σώθηκε μαζί με το μίτο της ακολουθώντας το Θησέα. Προδότρια του έθνους της και συνάμα σωτήρας του εχθρού, που την αντάμειψε με ισόβια εξορία σε ένα νησί των Κυκλάδων, δήθεν επειδή ήθελε να μονάσει. Αυτή είναι η μοίρα των προδοτών όταν δεν συλλαμβάνονται για να τιμωρηθούν. Με αφαίρεση της ζωής κυριολεκτικά, με καρατόμηση, ή με μια ζωή αφανή, αφαίρεση της ζωής τους και πάλι.

Το καράβι του Θησέα μέσα στην καλή χαρά ταξίδευε σκίζοντας τα κύματα προς την Αθήνα. Η χαρά ως σύμβουλος αμεριμνησίας, δεν άφησε ν' αλλαχτούν τα μαύρα πανιά κι ο Αιγέας γκρεμίστηκε απο τα βράχια του Σουνίου. Τι τον έφαγε στ' αλήθεια όμως; Η θλίψη του ή η περιέργειά του; Πρώτα πρώτα, γιατί βρισκόταν στο Σούνιο αντί να κάθεται στα μαξιλάρια του παλατιού του; Τι τον έσπρωξε να πάει να αγναντεύει το πέλαγος; Και ύστερα, γιατί δεν περίμενε να βεβαιωθεί; Γιατί προδίκασε το αποτέλεσμα; Τόση εμπιστοσύνη έτρεφε προς το γιο του; Μάλλον για άχρηστο τον είχε... ένα ξεπεταρούδι ανίκανο, που δεν του έφτανε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι... αυτή ήταν η γνώμη του για το βλαστάρι του μάλλον. Ηταν εξ αρχής σίγουρος πως δεν θα κατάφερνε τίποτα ο Θησέας.

Τότε γεννιέται ακόμα ένα ερώτημα: Γιατί άραγε τον έστειλε; Γιατί συνηγόρησε στο βέβαιο, όπως πίστευε τουλάχιστον, χαμό του; Αιώνια ερωτήματα χωρίς απαντήσεις ή μάλλον με απαντήσεις τόσο πολύ γνωστές που κάνουν κόπο να τις επαναλαμβάνει κανείς. Αρκεί να τίθενται τα ερωτήματα.

Το μόνο θετικό που βρίσκω στην ιστορία αυτή είναι η ονομασία του πελάγους: Αιγαίο πέλαγος! Αλλά και πάλι... ποιο μυστήριο κρύβει ακόμα; Πόσο βαρύ είναι το νερό του; Πόσο πολύτιμο; Και ακόμα, ποιος ή τι πρέπει να θυσιαστεί σ' αυτό, να κατακρημνιστεί σ' ένα μέλλον απώτερο για να βρει μια περισσότερο αισιόδοξη ονομασία απο αυτή που θυμίζει μνήμα; Αιγαίο πέλαγος, ένας τάφος δηλαδή. Του Αιγαία το μνήμα σα να λέμε.