Η αθανασία των πραγμάτων πεθαίνει

Τα αθάνατα

Πριν καμπόσα χρόνια, ήταν μεγάλο πλεονέκτημα η ανθεκτικότητα των πραγμάτων, μιας συσκευής, ενός ρούχου, οποιουδήποτε αγαθού. Οι επιχειρήσεις που τα παρήγαν, καταξιώνονταν στη συνείδηση των αγοραστών, διηύρυναν τις εργασίες τους, προσλάμβαναν υπαλλήλους.

- Αυτό το ψυγείο είναι αθάνατο!
- Αυτό το παλτό είναι αθάνατο!
- Αυτές οι κάλτσες είναι αθάνατες!

Παρόμοια ήταν τα σλόγκαν της εποχής, τέτοια έλεγαν οι πλασιέ για να πείσουν τους πελάτες, αυτά έλεγαν οι αγοραστές για να καυχηθούν. Το γερό, το αθάνατο, στήριζε την παροιμία «η φτήνια τρώει τον παρά» και όλοι έκαναν οικονομία να ψωνίσουν κάτι τι καλό, αντί να ξοδευτούν στα φτηνοπράγματα.

Σήμερα, η αθανασία των πραγμάτων δεν έχει πέραση. Ζητιούνται πράγματα φτηνά και πολλά. Το «ουκ εν τω πολλώ το εύ» πέθανε. Ζήτω το πολύ και το «Κυριακής χαρά, Δευτέρας θλίψη»! Φτηνά ρούχα αλλά μοντέρνα, τα φοράς δυο μήνες κι ύστερα τα πετάς και ξαναπάς στο ΙΔΙΟ μαγαζί να ψωνίσεις κι άλλα φτηνιάρικα και τιποτένια πράγματα, αλλά που είναι ΙΝ, για να τα πετάξεις κι αυτά με τη σειρά τους. Φτηνές συσκευές, πέντε φορές στην πρίζα και μετά πάπαλα. Ούτε στο μάστορα δεν αξίζει να τις πας, με τα ίδια λεφτά αγοράζεις καινούργιες.

Το ότι με τις αγορές αυτές στηρίζονται επιχειρήσεις πολυεθνικές, που λυμαίνονται τις πανανθρώπινες αξίες και την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου, περνάει ντούκου, είναι ψιλά γράμματα. Η παιδική εργασία και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος δεν αφορά τους μανιακούς αγοραστές των ειδών του συρμού και αν πει κάποιος ότι αυτές οι αγορές είναι πεταμένα λεφτά, έρχεται χωρίς χρονοτριβή η ατάκα: «δικά μου είναι κι ό,τι θέλω τα κάνω, τα πετάω και τα καίω»!

Παρά την υπερπαραγωγή αγαθών, οι επιχειρήσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο, φαλιρίζουν και κλείνουν ή συγχωνεύονται και ανοίγουν παραμάγαζα σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό. Απολύονται εργαζόμενοι ή υποαπασχολούνται με το εφεύρημα του «μειωμένου ωραρίου». Εντωμεταξύ, οι χώρες με τα φτηνά εργατικά χέρια ανθίζουν, ανεβαίνει ο ρυθμός ανάπτυξης, πλουτίζουν οι επιχειρήσεις, καλοπερνούν οι άνθρωποι. Ωσπου να συμβεί και εκεί το «ξύπνημα του λαού», να διώξουν τους εκμεταλλευτές, να πάρουν τα ηνία οι ντόπιοι, να πέσουν σε χειρότερη μοίρα από την προηγούμενη -παράδειγμα η Αφρική. Και ο κύκλος δεν έχει αρχή και τέλος.

Το όπλο σε αυτό τον πόλεμο δεν είναι το πολύ χρήμα. Το βασικό όπλο είναι το λιγοστό χρήμα, ο οβολός, αυτό που διαθέτει καθένας πελάτης (και όχι πολίτης) για να προμηθευτεί τα απαραίτητα. Όταν αυτό το ελάχιστο χρήμα ξοδεύεται για τα παραπανίσια, ξοδεύεται δηλαδή αντί να πεταχτεί κατευθείαν στα σκουπίδια, γίνεται όπλο, γεμίζει τα σακούλια των πλουσίων, των τραπεζών, των επιχειρηματιών. Η παροιμία «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» ισχύει για τα χοντρά βαλάντια. Για τα φτωχικά, το άδειασμα του σακουλιού είναι το μόνο βέβαιο.

Ο αφανής, ο μικρός άνθρωπος, κατέχει τη μεγαλύτερη δύναμη, το ρευστό χρήμα. Αυτό είναι το τελευταίο καταφύγιό του, η δύναμή του για οποιαδήποτε διεκδίκηση. Αν του το πάρουν με το δέλεαρ των καρτών του πλαστικού χρήματος, θα έχει νικηθεί κατά κράτος, θα βρεθεί κάτω από πλήρη έλεγχο. Ηδη, η εξάπλωση της τρομολαγνείας και του πανικού για «ασφάλεια» απέναντι στην κατασκευασμένη τρομοκρατία, έχουν κάνει μεγάλα βήματα μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου.

Η τράπεζα τον θέλει καταχρεωμένο, ο επιχειρηματίας τον θέλει καταδυναστευμένο από στιγμιαίες ορμές καταναλωτισμού, ο εργοδότης τον θέλει φτηνό και ελεγχόμενο, η κυβέρνηση τον θέλει τρομοκρατημένο, ο ίδιος θέλει την ησυχία του και παραδίδεται αμαχητί για να «περνάει καλά». Αυτή η μικρή μονάδα, ο άνθρωπος, πολίτης και πελάτης, εργαζόμενος και καταναλωτής, υπερχρεωμένος και ανασφαλής, αυτή η μονάδα κατέχει το υπερόπλο, την βούλησή του. Εδώ βρίσκεται το κλειδί, στο μεγάλο ΟΧΙ.

- ΟΧΙ, δεν θα πληρώσω!
- ΟΧΙ, δεν θα αγοράσω κάτι σκάρτο!
- ΟΧΙ, δεν θέλω δάνειο!
- ΟΧΙ, δεν θέλω κάρτα!
- ΟΧΙ, δεν θέλω κάμερες!

Ο μικρός άνθρωπος του ΝΑΙ, έχει την εντύπωση ότι γίνεται ένα, ενσωματώνεται στα γρανάζια του Συστήματος και αποκτά ένα κομμάτι εξουσίας. Ο μικρός άνθρωπος του ΟΧΙ, διατηρεί την μοναδικότητά του και, μέσα σε αυτήν, είναι μεγάλος. Ο μικρός άνθρωπος του ΟΧΙ, μπορεί να κρατήσει την αθανασία των πραγμάτων ζωντανή.

Το μέλλον αόρατο μεν, αλλά προβλεπόμενο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις σβήνουν από το χάρτη ή μειώνονται δραματικά, μένουν 2-3 βιομηχανίες αυτοκινήτων παγκοσμίως, 2-3 βιομηχανίες συσκευών και υφασμάτων. Στο μέλλον θα ανθίζουν μικρές επιχειρήσεις, οικογενειακές, που θα εξυπηρετούν λίγους. Ο πλανήτης μοιράζεται στα τρία και το κάθε τρίτο διατηρεί τα μονοπώλιά του, τον απόλυτο έλεγχο των κατοίκων του, την διακίνηση των τρομοκρατών και των σεκιουριτάδων του. Γίνονται ανταλλαγές πληθυσμών, εργατικών χεριών, αγαθών, σε πλαίσιο διακρατικών συμφωνιών. Το ελεύθερο εμπόριο έχει εκλείψει.

Χμμμ.. αααααουουουαααχχχχχχχχχχχ… (χασμουρητό) και ’γω τι να κάνω; Να σκάσω για παραμείνει το εμπόριο ελεύθερο; ΟΧΙ δα….. Εγώ είμαι καλοπερασάκιας και μετά από μένα, τσιμέντο να γίνει!