Ο Χάρος βγήκε παγανιά μέσ' στη δική μου γειτονιά

Το σουβλατζίδικο της γειτονιάς μου τις Κυριακές είναι κλειστό. Τη Δευτέρα ήταν κλειστό ακόμα και σκέφτηκα ότι θα παρέτεινε ο νεαρός ιδιοκτήτης του (ο μεγάλος 25χρονος γιός του χασάπη με τα 6 παιδιά) τις διακοπές της 25ης Μαρτίου. Σήμερα, ήταν ακόμα κλειστό, όπως κλειστό ήταν και το χασάπικο. Εμαθα ότι ο χασάπης έχει πλέον 5 παιδιά μονάχα, ο μεγάλος γιος πάει, πέταξε με τη μοτοσυκλέτα του. Στο πίσω κάθισμα είχε το μικρότερο αδελφό του με το κράνος. Ο ίδιος δε φόρεσε, έδωσε το κράνος στο μικρό για να τον προφυλάξει. Ισως είχε ραντεβού και δεν ήθελε να το ακυρώσει, ποιος ξέρει τώρα πια;

Καπάκι, ο ηλεκτρολόγος μας, που είχε κάνει το λογαριασμό για τη νέα κεραία που θα τοποθετούσε στην πολυκατοικία. Εμεινε στο δρόμο από καρδιά. Αφησε τη μάνα του άρρωστη στο νοσοκομείο -εκείνος τη περιποιόταν- και τη γυναίκα του, λεχώνα στο μικρό, με δυο παιδάκια ορφανά. Στα 36 του, μας άφησε χρόνους. Τον έβλεπα κουρασμένο και άϋπνο να παλεύει καθημερινώς, να τρέχει από τη δουλειά στο νοσοκομείο κι από εκεί στο σπίτι και μετά ξανά δουλειά, τού 'λεγα να πάει να ξεκουραστεί και λιγάκι κι απαντούσε "και ποιος θα τα προλάβει όλα;" Τώρα, τα προλαβαίνει και ζωή σε λόγου μας. Κρίμα το παληκάρι.

Αυτά τα έμαθα μόλις πριν λίγο που επέστρεψα οριστικά σπίτι μετά από μια εφιαλτική μέρα με νοσοκομεία, ΕΚΑΒ, και άλλα πνιγηρά, ως συνοδός ασθενή, τί ασθενή δηλαδή, ένα ερείπιο συνόδευα και φρόντιζα για ώρες με ένα ελάχιστο μεσημεριανό διάλειμμα. Εμαθα τα νέα της γειτονιάς, έκανα ένα μπανάκι, μαγείρεψα κι έφαγα με όρεξη. Είμαι ακόμα ζωντανή. Αν αυτό είναι ζωή.