Παρασκευή, Μαρτίου 24, 2006

ΜΕΤΑνεωτερικότητα,

Φεύγουμε απο τον άνθρωπο μονάχους-μονάχους και οδεύουμε προς τον άνθρωπο πλευρότους-πλευρότους. Η μετάβαση περιλαμβάνει κραδασμούς, η μια εποχή δεν παραιτείται εύκολα υπέρ της επομένης -και ποιος το κάνει αυτό άλλωστε; Στη δεκαετία του '60 είχαν φανεί καθαρά τα πρώτα σημάδια, τα οποία καταπολεμήθηκαν επειδή αδυνατούσε το κατεστημένο να τα ελέγξει. Μετά τη δεκαετία του '70, άρχισε η απανταχού εξουσία να μπαίνει στο παιχνίδι και να ορίζει εκείνη τους κανόνες, την απουσία κανόνων δηλαδή. Οπως τη συνέφερε και τη συμφέρει ως τα σήμερα, που έχει σκληρύνει το πράγμα.

Ο άνθρωπος μονάχους-μονάχους είναι ο άνθρωπος των τελευταίων 200-300 χρόνων, που απαιτούσε προστασία από το οργανωμένο κράτος, είχε εναποθέσει το μέλλον και την ασφάλειά του στα χέρια των εξουσιαστών του και εκείνος (μονάχος) σφύριζε αδιάφορα, ένιωθε ασφαλής και το γλεντούσε. Αποκτούσε περιουσία, παιδιά, οικογένεια, υπηρέτες ή υπαλλήλους ή αφεντικά, και περνούσε ζάχαρη. Δεν έσκαγε για το αύριο, αυτό του το είχε εξασφαλίσει το Κράτος. Ο Χάρτης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου πέρναγε στα ψιλά και ήταν θέμα περίγελου η αναφορά του και μόνο. Θυμάμαι ένα φοιτητή (τριτοετή νομίζω και ονόματι Λεοντάρη) όταν ήμουν πρωτάκι στο Α.Π.Θ. που έκλεινε τις συνελεύσεις με αναφορά σε αυτά τα Δικαιώματα. Η αίθουσα άδειαζε σε ριπή οφθαλμού και, αν έμενε κάποιος, έμενε για το γιούχα! Προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσε, αλλά με τραβολογούσαν οι φίλοι μου να πάμε στο κυλικείο για καφέ. Τότε, αυτό που λέμε "ανθρώπινα δικαιώματα" ήταν κάτι τι αυτονόητο.

Ο άνθρωπος πλευρότους-πλευρότους είναι ο άνθρωπος που κάνει την εμφάνισή του περισσότερο ορατή/αισθητή σήμερα. Είναι ο άνθρωπος που παύει να είναι μονάχος (και πρόσωπο) και γίνεται πλευρικός των άλλων και άτομο. Με ενοχλούσε η λέξη άτομο, σήμερα όμως το καταλαβαίνω καλύτερα τι σημαίνει. Ο άνθρωπος πλευρότους-πλευρότους είναι άτομο, ανήκει σε μεγαλύτερο σύνολο ανθρώπων, που δεν είναι το πρόσωπό του, ούτε η οικογένειά του, ούτε η παρέα του, ούτε η γειτονιά του, ούτε η φυλή του, ούτε το κράτος του, ούτε το έθνος του, ούτε.. ούτε.. Ο άνθρωπος ο μετανεωτερικός αντιλαμβάνεται επιτέλους το σύνολο στο οποίο ανήκει. Αρχίζει να μετέχει συνειδητά. Φοβάται πολύ και νιώθει ανασφαλής για το αύριο, κάτι που έως τώρα του ήταν εξασφαλισμένο απο άλλους, από τους θεσμούς. Καταλαβαίνει ότι από τώρα και στο εξής πρέπει να φροντίζει ο ίδιος για τον εαυτό του, όχι όμως σκέτα τον εαυτό του αλλά τον εαυτό του ως μέρος του συνόλου. Τώρα καταλαβαίνει την αξία των Δικαιωμάτων του, τι σημαίνει Κοινωνική Πολιτική, τι σημαίνουν Ανθρωπιστικές Αξίες. Αντιδρά σε αυτό το νέο παιχνίδι που θέλει να του επιβληθεί εκ των άνω, απο τους εξουσιαστές του, για να τον ελέγχουν -και καλά κάνει που αντιδρά. Η εποχή αυτή όμως θα έρθει, ήδη έχει εγκατασταθεί σε κάποιες περιοχές του πλανήτη, η εξάπλωση του πλευρότους-πλευρότους είναι αστραπιαία. Το ζουμί είναι οι αντιδράσεις και οι εξεγέρσεις να έχουν ένα αποτέλεσμα συμβατό με το μέλλον που ανοίγεται, τη συνένωση, συναδέλφωση και αλληλλεγγύη των ατόμων και όχι να οδηγήσουν σε ένα μεταμεσαίωνα!

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα σήμερα. Αυριο, μπορεί να αλλάξω γνώμη...

Δεν υπάρχουν σχόλια: