Πριν από τέσσερις μήνες παρουσιάστηκα εδώ μέσα και σκάρωσα (με τη μία σχεδόν) 5 blogs. Πρώτα το εκθετήριο ζωγραφικής, το PICTURES 3000, αμέσως μετά το δεύτερο εκθετήριο ψηφιακών εικόνων, το painting my soul, κατόπιν το αλλοπρόσαλλο taparaponasas stonOHE, που είναι πιο κοντά στην έννοια του σημειωματάριου, ύστερα το εκθετήριο κειμένων παλιών αλλά και νέων που γράφονται αυθόρμητα και επιτόπου, το blogometro, και τελευταίο το "ουρλιάζοντας ψιθυριστά και ψιθυρίζοντας μεγαλοφώνως" το οποίο "σχόλασα" στα 40 ποστ πριν με... σχολάσει!
Στο πρώτο μου blog, με καλωσόρισε ο kukuzelis με ένα ωραίο ενθαρρυντικό σχόλιο και, όπως ήταν φυσικό, έσπευσα στο χώρο του, την "aspripetraxexaspri", να ανταποδώσω και να μάθω τι τρέχει εδώ μέσα. Εκεί, ανακάλυψα τον Thas με τη "vita moderna" και τον αραχτό στο "Αραχτός και light", όπου έστειλα και το πρώτο τρελλό στιχούργημα "Πόσο γουστάρ' να γίνω Σταρ". [Εδώ ξεκίνησα να γράφω ονομαστικά και με τη σειρά όλα τα παιδιά (μικρά και μεγάλα δεν έχει σημασία) που "γνώρισα", αλλά τα έσβησα γιατί δε θέλω να ξεχάσω κανένα. Ολοι είναι στους συνδέσμους που έχω εδώ πέρα, τους οποίους πρέπει να συμπληρώσω με καμμιά εκατοστή ακόμα που έχω ανακαλύψει!]
Μετά, όλα τρέξανε σα νεράκι, ήρθε κόσμος, σπουδαίες κυρίες μπλογκοσφαιριανές και κύριοι με καλωσόρισαν, πήγαινα κι ερχόμουν και'γώ από γειτονιά σε γειτονιά, διάβαζα διάφορα, σχολίαζα όσο μπορούσα, μια και ένιωθα πόσο ανάγκη υπάρχει για να γίνεται αισθητή η παρουσία του "άλλου", του αναγνώστη.Τριγυρίζοντας, έπεσαν στην αντίληψή μου κάποιες συμπάθειες και αντιπάθειες, ίσως να έλαβα μέρος και σε μερικά διαδικτυακά "καυγαδάκια" εν αγνοία μου φυσικά -πού να προλάβω να καταλάβω τι ακριβώς παίζει εδώ μέσα σε ένα-δυο μήνες! Τώρα, που συμπλήρωσα μόλις το τετράμηνο, μπορώ να θεωρηθώ πλέον "παλιά" και να μπορώ να καλωσορίζω νέα φυντανάκια.
Οταν μπαίνω στον τόπο των blogs, δεν έχω πάντοτε την ίδια διάθεση. Πότε είμαι ελαφριά σαν πουλάκι και πότε στις μαύρες μου, οπότε, η συμπεριφορά μου αλλάζει αναλόγως, όπως και οι προτιμήσεις μου. Εχω μαρκάρει μερικά "στέκια" όπου γίνεται συστηματική ανόρθωση κεφιού, υπάρχουν κάποια που κρατούν μια σταθερή ισορροπία, μερικά έχουν διαμορφώσει έναν ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης και κάποια -ίσως τα περισσότερα- ψάχνουν ακόμα να βρουν το χαρακτήρα τους. Στην αρχή, τις πρώτες μερες, επισκεπτόμουν πολλά blogs καθημερινώς, αργότερα περιόρισα τις επιλογές μου, όταν κατάλαβα περίπου τι θα μπορούσα να συναντήσω στον κάθε χώρο.
Αισθάνομαι πολύ οικεία, γνωρίζω ότι κάπου υπάρχει κάθε μέρα κάποια ψυχούλα όμορφη που γράφει, ξενυχτάει, χαζεύει, παράλληλα με μένα και αυτό με τονώνει. Είναι σα να βρίσκονται πλάι μου ένα σωρό άνθρωποι -και βρίσκονται, είμαι σίγουρη γι αυτό. Εδώ και λίγες μέρες ήθελα να γράψω για όλ' αυτά τα θαυμαστά που συμβαίνουν εδώ μέσα, σε αυτό το χώρο όπου έχω πρόσβαση μέσω του υπολογιστή μου, αλλά δίσταζα κάπως. Τώρα, κάθομαι και γράφω επειδή νιώθω την ανάγκη για τούτη την "εξομολόγηση" και σας ευχαριστώ όλους με την καρδιά μου! Ολους όλους! Ασχέτως αν σχολιάζετε ή όχι -ούτε'γώ σχολιάζω παντού και διαρκώς άλλωστε- ασχέτως αν έχετε ήδη επισκεφτεί κάποιο χώρο δικό μου. Και τι θα πει "δικός μου χώρος"; Το μυστικό είναι ότι Ο ΧΩΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ!
Μετά, έλαβα μια πρόσκληση απο τον alombar42 για συμμετοχή στο blog με τον παράξενο τίτλο και το ακαθόριστο περιεχόμενο, το Σωκράτης - Κώνειο: 0-1, λίγο αργότερα ήρθε η σειρά της φαντασίας με το σπονδυλωτό ανάγνωσμα Ο ΚΛΩΝΟΣ 502, κατόπιν, μου κατέβηκε η ιδέα ομαδικής συγγραφής (μετά από μια σχετική πρόσκληση από το Radio Scotland) και έστησα το 28 days in February 2006, όπου συμμετείχαν πολλοί ταλαντούχοι bloggers γράφοντας με κέφι, αργότερα, με ένα φίλο σκαρώσαμε το Προβοσκιδα, όπου προσπαθούμε να γράψουμε μια φανταστική ιστορία επίσης αυθόρμητα, αλλά τώρα περνάμε φάση... φανταστικής δυσπραγίας!
Υστερα, προέκυψαν οι Ανώνυμοι Μελαγχολικοί, μετά από μια ιδέα (και σχετική πρόταση και πρόσκληση) της raffinata, και τελικά αφιέρωσα ένα χώρο στο έργο του Andreas Latzko, του οποίου μεταφράζω τη συλλογή διηγημάτων MEN IN WAR, που άφησε εποχή.
Υστερα, προέκυψαν οι Ανώνυμοι Μελαγχολικοί, μετά από μια ιδέα (και σχετική πρόταση και πρόσκληση) της raffinata, και τελικά αφιέρωσα ένα χώρο στο έργο του Andreas Latzko, του οποίου μεταφράζω τη συλλογή διηγημάτων MEN IN WAR, που άφησε εποχή.
Στο πρώτο μου blog, με καλωσόρισε ο kukuzelis με ένα ωραίο ενθαρρυντικό σχόλιο και, όπως ήταν φυσικό, έσπευσα στο χώρο του, την "aspripetraxexaspri", να ανταποδώσω και να μάθω τι τρέχει εδώ μέσα. Εκεί, ανακάλυψα τον Thas με τη "vita moderna" και τον αραχτό στο "Αραχτός και light", όπου έστειλα και το πρώτο τρελλό στιχούργημα "Πόσο γουστάρ' να γίνω Σταρ". [Εδώ ξεκίνησα να γράφω ονομαστικά και με τη σειρά όλα τα παιδιά (μικρά και μεγάλα δεν έχει σημασία) που "γνώρισα", αλλά τα έσβησα γιατί δε θέλω να ξεχάσω κανένα. Ολοι είναι στους συνδέσμους που έχω εδώ πέρα, τους οποίους πρέπει να συμπληρώσω με καμμιά εκατοστή ακόμα που έχω ανακαλύψει!]
Μετά, όλα τρέξανε σα νεράκι, ήρθε κόσμος, σπουδαίες κυρίες μπλογκοσφαιριανές και κύριοι με καλωσόρισαν, πήγαινα κι ερχόμουν και'γώ από γειτονιά σε γειτονιά, διάβαζα διάφορα, σχολίαζα όσο μπορούσα, μια και ένιωθα πόσο ανάγκη υπάρχει για να γίνεται αισθητή η παρουσία του "άλλου", του αναγνώστη.Τριγυρίζοντας, έπεσαν στην αντίληψή μου κάποιες συμπάθειες και αντιπάθειες, ίσως να έλαβα μέρος και σε μερικά διαδικτυακά "καυγαδάκια" εν αγνοία μου φυσικά -πού να προλάβω να καταλάβω τι ακριβώς παίζει εδώ μέσα σε ένα-δυο μήνες! Τώρα, που συμπλήρωσα μόλις το τετράμηνο, μπορώ να θεωρηθώ πλέον "παλιά" και να μπορώ να καλωσορίζω νέα φυντανάκια.
Οταν μπαίνω στον τόπο των blogs, δεν έχω πάντοτε την ίδια διάθεση. Πότε είμαι ελαφριά σαν πουλάκι και πότε στις μαύρες μου, οπότε, η συμπεριφορά μου αλλάζει αναλόγως, όπως και οι προτιμήσεις μου. Εχω μαρκάρει μερικά "στέκια" όπου γίνεται συστηματική ανόρθωση κεφιού, υπάρχουν κάποια που κρατούν μια σταθερή ισορροπία, μερικά έχουν διαμορφώσει έναν ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης και κάποια -ίσως τα περισσότερα- ψάχνουν ακόμα να βρουν το χαρακτήρα τους. Στην αρχή, τις πρώτες μερες, επισκεπτόμουν πολλά blogs καθημερινώς, αργότερα περιόρισα τις επιλογές μου, όταν κατάλαβα περίπου τι θα μπορούσα να συναντήσω στον κάθε χώρο.
Αισθάνομαι πολύ οικεία, γνωρίζω ότι κάπου υπάρχει κάθε μέρα κάποια ψυχούλα όμορφη που γράφει, ξενυχτάει, χαζεύει, παράλληλα με μένα και αυτό με τονώνει. Είναι σα να βρίσκονται πλάι μου ένα σωρό άνθρωποι -και βρίσκονται, είμαι σίγουρη γι αυτό. Εδώ και λίγες μέρες ήθελα να γράψω για όλ' αυτά τα θαυμαστά που συμβαίνουν εδώ μέσα, σε αυτό το χώρο όπου έχω πρόσβαση μέσω του υπολογιστή μου, αλλά δίσταζα κάπως. Τώρα, κάθομαι και γράφω επειδή νιώθω την ανάγκη για τούτη την "εξομολόγηση" και σας ευχαριστώ όλους με την καρδιά μου! Ολους όλους! Ασχέτως αν σχολιάζετε ή όχι -ούτε'γώ σχολιάζω παντού και διαρκώς άλλωστε- ασχέτως αν έχετε ήδη επισκεφτεί κάποιο χώρο δικό μου. Και τι θα πει "δικός μου χώρος"; Το μυστικό είναι ότι Ο ΧΩΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ!
Εφτιαξα και ένα μπανεράκι:
MYMONITORBANNER
taparaponasas stonOHE 22,2 KB
http://photos1.blogger.com/blogger/223/1891/320/snap-192a1-Web.jpg
3 σχόλια:
Κι εσύ μία και μοναδική, Ροδιά!
Καλημερούδια και πάντα δημιουργική (τόσο που με τρομάζεις!)
σε ζηλεύω, και το εννοώ :)))))))
Καλημέρα Μαρίνα μου!
Κι εγώ αισθάνομαι πολύ όμορφα που σε νιώθω να υπάρχεις, έστω, κάπου.
Σ;)
Δημοσίευση σχολίου