Νομίζω ότι αυτό που φταίει είναι που τα θέλουμε όλα εύπεπτα, δε θέλουμε να κουραστούμε, να σκεφτούμε, θέλουμε να ξαπλώνουμε και μάλιστα χωρίς να κάνουμε τίποτε απολύτως για να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην ξάπλα, δεν σπάμε το κεφάλι μας πώς να το καταφέρουμε αυτό, παραμένουμε απλώς δυσκοίλιοι και φθονούμε όλους όσοι κατάφεραν να ακολουθήσουν το δρόμο της καρδιάς τους και έκλεισαν τα αφτιά στις σειρήνες του εύκολου.
Το εύκολο είναι το δύσκολο και το δύσκολο είναι το εύκολο.
Πόσο απλούστερα να το διατυπώσω;
2 σχόλια:
Το σκεφτόμουν σήμερα, αν το πιστεύεις - είναι κάτι κορτσούδια στο γραφείο που πιστεύουν ότι ο κόσμος τους χρωστάει τα πάντα, που θα σπάσουν άσχημα τα μούτρα τους μια μέρα και λυπάμαι περισσότερο απ ότι θυμώνω...
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη αντιστάσεις, Ροδιά μου.
Μακάρι -το εύχομαι από καρδιάς- να είναι ο κόσμος ευνοϊκά διατεθειμένος απέναντι σε όλους, Μιραντολίνα. Ο κόσμος είμαστε εμείς. Δε θέλω να σπάσει κανείς τα μούτρα του και όλα να πάνε κατευχήν. Οταν όμως η ζωή ενός πολίτη ξεκινά με γνώμονα το πόσα θα κερδίσει στη ζωή του, χωρίς να σκεφτεται με ποιον τρόπο θα κερδίσει την ίδια τη ζωή του, και αργότερα παραπονιέται για την άδικη μοίρα που τού 'τυχε, αυτό ναι, είναι θλιβερό.
Το ζουμί είναι να ακολουθεί καθένας την καρδιά του. Τίποτα περισσότερο, τιποτα λιγότερο. Σαν φυλλαράκι στο ρεύμα του ρυακιού. Αυτό είναι και το εύκολο και το δύσκολο.
Δημοσίευση σχολίου