ο αέρας

Τη στιγμή που βρισκεσαι στον αέρα, που δεν ακουμπά κανένα σημείο του σώματός σου στο έδαφος, τότε ακριβώς μπορεί να συμβεί ο,τιδήποτε. Μπορεί να βγάλεις φτερά και να πετάξεις ή μπορεί να ορμήξει ένα σύννεφο και να σε καταπιεί. Είναι απαραίτητο να ακουμπά εστω και το μικρό σου δαχτυλάκι στο χώμα, ώστε να ελέγχεις την κατάσταση -όσο μπορεί να ελεγχθεί μια κατάσταση, γιατί τίποτα δεν ελέγχεται απο σένα τον ίδιο, όλα έρχονται κατά πάνω σου και το μόνο που μπορείς είναι να τα δέχεσαι ή να τα αποφεύγεις. Ποιά να δέχεσαι και ποια να αποφεύγεις, μάλλον. Να διαλέγεις δηλαδή. Το μοιραίο υπάρχει. Αυτό που είναι να γίνει, γίνεται. Ερχεται και σε βρίσκει. Η δύναμή σου είναι να το απαλύνεις ή να το αφήσεις να σε εξοντώσει.

Αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή "φτιάχνει ο άνθρωπος μόνος τη μοίρα του", είναι παραμύθια της Χαλιμάς. "Ξεκίνησε απο το μηδέν κι έγινε μέγας και τρανός" είναι μια συνηθισμένη έκφραση. Αμ δεν ξεκίνησε ο ίδιος, τον ξεκίνησαν τα πράγματα, ο καιρός, τα γεγονότα, το μοιραίο τον βρήκε κι εκείνος διάλεξε να το ακολουθήσει κι ευτυχώς ήταν κάτι που τον ωφέλησε ή διάλεξε τον τρόπο που θα σταθεί απέναντι. Το θέμα είναι λοιπόν να μη δειλιάζεις, να μη διστάζεις να ακολουθείς αυτό που έρχεται και σε βρίσκει. Οταν αρχίζεις να λες μέσα σου ή φωναχτά "άσε να το σκεφτώ λιγάκι", το πουλάκι πάει, φεύγει, πετάει γι αλλού, δε κάθεται να σε περιμένει.

Ο αέρας είναι που σε κρατάει, ο αέρας σε οδηγεί, ο αέρας σε παρασέρνει, ο αέρας σε σπρώχνει, ο αέρας σε καθηλώνει.

Στέκεσαι πάνω στον αέρα, βρίσκεις το δρόμο σου ακολουθώντας τον, αν τρέξεις γρηγορότερα απο αυτόν τουμπάρεις, αν μιζεριάζεις ο αέρας σου λέει "προχώρα", αν του πας κόντρα σε σταματά οριστικά. Αν φοβηθείς τον αέρα και κλείνεσαι και κλειδαμπαρώνεσαι, μη περιμένεις να βρεις τίποτα το σημαντικό στη ζωή σου. Στεγνός θα μένεις απο όλες τις πάντες. Αλώβητος μεν, αλλά στεγνός και άμοιρος. Στερημένος απο ζωή. Ο αερας είναι ζωή. Ο αέρας είναι ιδέα, ελπίδα, προσμονή, ελευθερία.