Το έργο προχωράει γρήγορα, τίποτα δεν πρέπει να το σταματήσει, έτσι θα κάνουμε Χριστούγεννα στο γιαπί φέτος. Παραμονή και δουλεύουν όλα στο φουλ, μια μηχανή καραβιού απάνω στα κύματα του ωκεανού. Τα ταψιά με τα ψητά φτάνουν καταμεσήμερο, μαζί με το τσίπουρο και τις μπύρες. Μαζεύεται όλο το εργατικό προσωπικό στο κοντέϊνερ της Επίβλεψης, επειδή διαθέτει το μεγαλύτερο χώρο και είναι άδειο, μια και οι επιβλέποντες δεν είναι υποχρεωμένοι να τρέχουν αλλά απλά να παρακολουθούν εμάς που ξεγοφιαζόμαστε στο τρεχάκι. Γύρω απο ένα τεράστιο τραπέζι, φτιαγμένο απο κάμποσα σχεδιαστήρια αδειασμένα για την περίσταση, στρωμένο με στρατσόχαρτα και κομμάτια μονωτικό, όρθιοι όλοι τρώμε και πίνουμε σήμερα, εντελώς εξισωμένοι. Μηχανικοί κι εργάτες, εργοδηγοί και τεχνίτες, προϊστάμενοι και τσιράκια, είμαστε όλοι ένα στόμα που καταβροχθίζει μεζέδες, μια ψυχή που στερείται τους δικούς και το σπιτικό της. Εχω πάρει και τα παιδιά μου μαζί και το διασκεδάζουν απολαμβάνοντας τόση περιποίηση απο ένα σωρό μεγάλους άντρες ψημένους στη ζωή. Τώρα καταλαβαίνω πόση εκτίμηση και σεβασμό τρέφουν προς το πρόσωπό μου, απο την αντανάκλαση της συμπεριφοράς τους προς τα παιδιά μου.Κάποια στιγμή, ξεκινάει το τραγούδι. Στο όρθιο πάντα, μια και καρέκλα δεν υπάρχει διαθέσιμη -είναι κλειδωμένα τα λιγοστά καθίσματα επειδή δε θα έφταναν για όλους. Τα παιδιά είναι μικρά και βαριούνται, δεν καταλαβαίνουν και πολλά απο τη διασκέδαση των μεγάλων, βγαίνουν λοιπόν να παίξουν έξω, στο χιόνι.
(ημερολόγιο 1995)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου