Δεν ξαναπερνάω απέναντι μέσα απο διάβαση. Κι ας με γράψουν! Προτιμώ την αρτιμέλειά μου, ψυχική και σωματική. Πριν απο λίγη ώρα, προσπάθησα να περάσω, ως νομοταγής πολίτις, απο κάποια διάβαση ενός κεντρικού δρόμου. Αναψε πράσινο για τους πεζούς, αφού είχε ανάψει κόκκινο για τα αυτοκίνητα, και ετοιμάστηκα να περάσω απέναντι.
Δεν πρόλαβα να κάνω παραπάνω απο τρία βήματα και -τσουπ!- ο πρώτος ΙΧής καλύπτει ολόκληρο σχεδόν το εύρος της διάβασης, αφήνοντας ΠΙΣΩ του 1/3 ελεύθερο. Προχωρώ να τον παρακάμψω περνώντας πίσω απο το αυτοκίνητό του (τρελή είμαι να περάσω απο μπροστά; θα με φάει λάχανο κάποιος απο τους διερχόμενους τον κάθετο δρόμο) και -τσουπ!- να και ο δεύτερος έρχεται βολίδα και κολλάει στον πρώτο, καλύπτοντας το 1/3 του εύρους της διάβασης που έμενε ελεύθερο για τους πεζούς.
Εάν το εύρος το δικό μου ήταν λεπτότερο απο 20 εκατοστά, θα χωρούσα να περάσω ανάμεσά τους, πατώντας στις άσπρες λωρίδες που ορίζουν τη διάβαση, αλλά ευτυχώς δεν ανήκω στα ερπετά (βλ. αντίστοιχο Βlog περί εξωγήϊνων ηγετών, κλπ).
Χρειάζεται τώρα πλέον να παρακάμψω και το δεύτερο αυτοκίνητο, περνώντας πίσω του επειδή ανάμεσα δε χωράω, για να βρεθώ απέναντι παρανόμως, επειδή εκεί δεν υπάρχουν πλέον άσπρες λωρίδες. Μέχρι να κάνω όλα αυτά τα βήματα, ανάβει το πράσινο για τα αυτοκίνητα και βρίσκομαι έκθετη στη μέση του δρόμου. Δεν έχουν καθόλου άδικο οι επόμενοι οδηγοί που δυσανασχετούν, αλλά πού να εξηγώ τώρα τι συνέβη... Αλλωστε, θα το γνωρίζουν σίγουρα, επειδή θα το έχουν κάνει και αυτοί.
Γιατί, πού είδε κανείς μας στο Ελλαντάν να σταματούν τα αυτοκίνητα στο κόκκινο όπως ορίζει ο ΚΟΚ, τουλάχιστον 5 (ολογράφως πέντε) μέτρα ΠΡΙΝ απο το φανάρι; Το συνηθισμένο είναι να εξέχει το μισό μήκος του αυτοκινήτου ΜΠΡΟΣΤΑ απο το φανάρι. Ετσι, δε βλέπουν το φανάρι για να ξεκινήσουν και ξεκινούν δια της ακουστικής οδού, όταν τους κορνάρουν οι άλλοι απο πίσω. Με το ίδιο σύστημα παρκάρουν, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο.
Αδικο έχω που δεν περνάω συστηματικά απο διάβαση; Περιμένω να ελέγξω το δρόμο με τα ματάκια μου, να υπολογίσω την ταχύτητα των αυτοκινήτων και να περάσω απέναντι με δική μου ευθύνη. Εκτός διαβάσεων πάντα. Τι μου ήρθε σήμερα να παίξω τη νομοταγή;
3 σχόλια:
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, αυτή την επιλογή είχε κάνει και ο Σπύρος Βασιλείου. Ο ζωγράφος :)
Δε διαθέτω καθόλου μνήμη, οπότε, δεν κινδυνεύω να με απατήσει!;-)
Εσένα γιατί να σε απατήσει;
Θηλυκό δεν είναι;;;; :-))))
Δημοσίευση σχολίου