Οσο και αν φανεί παράξενο, αυτό το κείμενο του George Le Nonce έσφιξε την καρδιά μου και με έκανε να δακρύσω. Με πόνεσε η διαπίστωση αυτή, που είναι και δική μου, πως δηλαδή ελευθερία δύσκολα βρίσκεται ακόμα και εδώ μέσα.
Ημουν έτοιμη να ανεβάσω ένα ποστ σχετικό με το κουκούτσι της καρδιάς μας, αυτό που κρύβεται πίσω από λόγια, λόγια, λόγια και λόγια. Γράφουμε λέξεις προκλητικές, αληθινές για μας αλλά που προκαλούν άλλους, γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσουν, αλλά δεν τολμούμε να εκφράσουμε το μέγιστο πόνο -αυτόν που είναι μέγιστος για τον καθένα ξεχωριστά. Χιλιάδες μάτια καιροφυλακτούν να παρανοήσουν αυτό που μας πονά, να ξεσκίσουν μια σελίδα της ύπαρξής μας ιερή. Συχνά, γράφω με την αίσθηση ότι πετώ τα "άγια στα σκυλιά" σα να πειραματίζομαι για την αντοχή μου στη λεηλασία.
Ακόμα πιο δύσκολο γίνεται και μαζεύομαι όλο και πιο πολύ, σφίγγομαι γύρω από το κουβάρι μου το μπερδεμένο, όταν χάνεται η ανωνυμία. Η ανωνυμία, αυτή η σημαντική κατάκτηση του διαδικτύου απαλλοτριώνεται εξαιτίας, αφενός της περιέργειας και αφετέρου της ελπίδας. Της περιέργειας να σχηματοποιθεί μια μορφή πίσω από τις λέξεις και της ελπίδας να ολοκληρωθεί μια σημαντική γνωριμία.
Απλώνω λοιπόν τα κομμάτια μου στο διαδίκτυο επιθυμώντας να κοινωνήσω και να τα κοινωνήσουν, με αποτέλεσμα την ατολμία να διαθέσω το ένα και μοναδικό κομμάτι που πονά, το σκληρό πυρήνα της καρδιάς. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει σε όλους όσοι γράφουν δημόσια εκμυστηρευόμενοι. Πολλοί γράφουν ακατάσχετα για πράγματα, ενδιαφέροντα μεν ή και πρωτότυπα, αλλά απέξω απέξω από το κυρίως ενδιαφέρον, από αυτό που θα άγγιζε όλους, από αυτό που είναι κοινό σε όλους.
Και πες ότι γνωρίζεσαι και εκμυστηρεύεσαι ό,τι πονά. Είναι σα να παίζεις κορώνα γράμματα την καρδιά σου, τη στιγμή που το έτερον στοχεύει απλώς και μόνο στην ανάλωσή σου. Ως αναλώσιμο προϊόν εκπαιδεύομαι λοιπόν εδώ μέσα. Ισως αυτή να είναι η μοναδική αλήθεια, η μόνη περίπτωση να σπάσει το κουκούτσι ως να μην είναι το άπαν της ύπαρξης αλλά ένα βδελυρό απόστημα.
Εχει πολλή συνέχεια ο προβληματισμός, αλλά αφήνω κάτι και για αργότερα.
Ημουν έτοιμη να ανεβάσω ένα ποστ σχετικό με το κουκούτσι της καρδιάς μας, αυτό που κρύβεται πίσω από λόγια, λόγια, λόγια και λόγια. Γράφουμε λέξεις προκλητικές, αληθινές για μας αλλά που προκαλούν άλλους, γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσουν, αλλά δεν τολμούμε να εκφράσουμε το μέγιστο πόνο -αυτόν που είναι μέγιστος για τον καθένα ξεχωριστά. Χιλιάδες μάτια καιροφυλακτούν να παρανοήσουν αυτό που μας πονά, να ξεσκίσουν μια σελίδα της ύπαρξής μας ιερή. Συχνά, γράφω με την αίσθηση ότι πετώ τα "άγια στα σκυλιά" σα να πειραματίζομαι για την αντοχή μου στη λεηλασία.
Ακόμα πιο δύσκολο γίνεται και μαζεύομαι όλο και πιο πολύ, σφίγγομαι γύρω από το κουβάρι μου το μπερδεμένο, όταν χάνεται η ανωνυμία. Η ανωνυμία, αυτή η σημαντική κατάκτηση του διαδικτύου απαλλοτριώνεται εξαιτίας, αφενός της περιέργειας και αφετέρου της ελπίδας. Της περιέργειας να σχηματοποιθεί μια μορφή πίσω από τις λέξεις και της ελπίδας να ολοκληρωθεί μια σημαντική γνωριμία.
Απλώνω λοιπόν τα κομμάτια μου στο διαδίκτυο επιθυμώντας να κοινωνήσω και να τα κοινωνήσουν, με αποτέλεσμα την ατολμία να διαθέσω το ένα και μοναδικό κομμάτι που πονά, το σκληρό πυρήνα της καρδιάς. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει σε όλους όσοι γράφουν δημόσια εκμυστηρευόμενοι. Πολλοί γράφουν ακατάσχετα για πράγματα, ενδιαφέροντα μεν ή και πρωτότυπα, αλλά απέξω απέξω από το κυρίως ενδιαφέρον, από αυτό που θα άγγιζε όλους, από αυτό που είναι κοινό σε όλους.
Και πες ότι γνωρίζεσαι και εκμυστηρεύεσαι ό,τι πονά. Είναι σα να παίζεις κορώνα γράμματα την καρδιά σου, τη στιγμή που το έτερον στοχεύει απλώς και μόνο στην ανάλωσή σου. Ως αναλώσιμο προϊόν εκπαιδεύομαι λοιπόν εδώ μέσα. Ισως αυτή να είναι η μοναδική αλήθεια, η μόνη περίπτωση να σπάσει το κουκούτσι ως να μην είναι το άπαν της ύπαρξης αλλά ένα βδελυρό απόστημα.
Εχει πολλή συνέχεια ο προβληματισμός, αλλά αφήνω κάτι και για αργότερα.
5 σχόλια:
Πάντα χρειάζεται μια πρώτη γνωριμία πριν την προσέγγιση. Γράφουμε για το τσόφλι και υπονοείται το αυγό.
Οταν κάποιος ενδιαφερθεί και εφόσον οι συνθήκες συντρέχουν, το τσόφλι σπάει.
Γιατί όμως από την αρχή;
Δεν ξέρω τι να απαντήσω τώρα. Ισως αύριο...
:-)
Μερικές σκέψεις:
Είναι πιο εύκολο να μιλήσεις για τα πιο σημαντικά ανώνυμα σε ανώνυμους. Σαν να πιάνεις κουβέντα με ένα άγνωστο σε υπερατλαντική πτήση- δεν σε ξέρει, του πουλάς ότι μούρη θες, και του εκμυστηρεύεσαι τα πάντα, γιατί είναι ήδη θετικά διακείμενος απέναντι σου, και γιατί δεν θα τον ξαναδείς.
Από τη στιγμή που επιλέγεις ένα δημόσιο βήμα για να μιλήσεις (και ας πεις ότι πεις), σημαίνει πως δίνεις το δικαίωμα σε τυχόν ακροατές να κρίνουν, να επικρίνουν, να κατακρίνουν και να κατασπαράξουν. Γίνεσαι ένας σελέμπριτι και το ιστολόγιο σου σκανδαλοθηρική φυλλάδα. Υποσυνείδητα, δεν εκφράζεις τους πιο μύχιους φόβους και πόνους ή σκέψεις σου. Γιατί το έκανες παλιά, στην πραγματική σου ζωή, και κάποιοι σε κατασπάραξαν. Παρόλο που προφυλάσσεις τον εαυτό σου με το πέπλο της ανωνυμίας, πάλι διστάζεις. Είναι βασικό ένστικτο επιβίωσης. Ουσιαστικά, η μπλογκοσφαίρα είναι μια άλλη διάσταση της κοινωνίας που αποτελείς μέλος. Διακυβεύεται από τους ίδιους νόμους.
Είναι εκφάνσεις του πραγματικού σου εαυτού το τι προβάλείς στο ιστολόγιο σου. Κάποιες απλά δεν τις γνωρίζεις. Κάποιες δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα, άλλες θα εκκολαφθούν και μόνο με την αλληλεπίδραση με τους άλλους μπλόγκερς. Και επειδή είναι τόσοι πολλοί, πολύ περισσότεροι από τις επιδράσεις που δέχεσαι στην καθημερινή σου ζωή, η διαδικασία επιταχύνεται.
Λογικά, ζητάς την αλληλοεπίδραση. Ψάχνεις για αδερφές ψυχές. Και για αυτό θα δημιουργήσεις κλίκες στη μπλογκοσφαίρα, σε απομίμηση της πραγματικής ζωής σου. Και κάποιους από αυτούς, θες να τους γνωρίσεις προσωπικά, γιατί μέσα από τα γραπτά τους, άγγιξαν τη ψυχή τους. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, επαναλαμβάνεις μοτίβα της καθημερινής ζωής. Σαν να συνάντησες τυχαία κάποιον σε μερικά πάρτι, μιλήσατε, τα βρήκατε, και είπατε να γνωριστείτε καλύτερα.
Το θέμα λοιπόν είναι ποιον, πόσο και τι του εμπιστεύεσαι.
Για μένα, το κουκούτσι της καρδιάς μου, καλό είναι να το μελετήσω με ένα επαγγελματία. Για αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι.
Ροδιά, ευχαριστώ για τον χώρο, και τη φιλοξενία. Το μπλοκ σου, εκπληκτικό.
Είναι όμως στόχος να σπάσει το κουκούτσι της καρδιάς ;
Δεν ξέρω, προβληματίστηκα…
Πολύ δυνατές σκέψεις και μου κάνουν, θα το σκεφτώ.
Τα λόγια ποτέ δεν θα μπορέσουν να φτάσουν το κουκούτσι της καρδιάς μας. Το προσεγγίζουν, το γλείφουν, το δαγκώνουν· ελαφρά ή δυνατά· μέχρις εκεί. Ίσως πάλι, το κουκούτσι της καρδιάς μας να είναι αυτή η γεύση που μένει μετά (κι ένας πόνος στα σαγόνια...)
Κάποια άλλη μέρα θα ψάξω περισσότερο τα κείμενά σου ― να δω και τι γεύση θα μου αφήσουν. Αυτό είχε γεύση ελεγχόμενης πικρίας και άρωμα ναρκισσευόμενου αγριμιού...
Δημοσίευση σχολίου