τώρα νομίζω πως μπορώ να γράψω για κάτι αποτρόπαιο

Ισως και να είμαι κατά βάθος μοιρολάτρις, μια και ο τρόπος που αντιμετώπισα ένα γεγονός που με έφερε στα όρια του αφανισμού μπορεί να χαρακτηριστεί μοιρολατρεία. Το ότι βρέθηκα ένα ξημέρωμα υπερπλήρης συναισθημάτων αυτοταπείνωσης, εξευτελισμού του εαυτού μου, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω με οποιαδήποτε νοητική μέθοδο αυτό που συνέβη σε μένα, παραδέρνοντας μεταξύ του να ακινητοποιηθώ εντελώς και του να ξαμολυθώ ξέφρενη στους δρόμους, είναι κάτι που δύσκολα θα μπορούσα να περιγράψω λίγο καιρό πριν. Σήμερα όμως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, μπορώ πλέον να βάλω μερικά πράγματα σε τάξη και να τα διηγηθώ σε μένα μπας και βγάλω κάποιο συμπέρασμα, μήπως μπορέσω να καταλάβω δηλαδή τι ακριβώς συνέβη.

Σαν ένα κακό όνειρο θυμάμαι τα γεγονότα. Λάθος. Οχι τόσο τα γεγονότα αλλά τα συμπτώματα που τα ακολούθησαν. Το πρώτο σύμπτωμα ήταν μια αίσθηση κενού, ότι τίποτα δεν υπήρχε μέσα μου, ότι ήμουν τελείως αδειασμένη από ο,τιδήποτε με γέμιζε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το δεύτερο σύμπτωμα ήταν μια αίσθηση αδιαφορίας τόσο εκτεταμένη που ούτε άκουγα ούτε είχα καμιά όρεξη να μιλήσω. Συγκεκριμένα, θυμάμαι δυο φίλους που ήρθαν να δουλέψουμε μαζί ένα πρότζεκτ, όπως είχαμε συνεννοηθεί από την προηγούμενη μέρα, και τους άφησα να δουλεύουν στον υπολογιστή ενώ έπιασα ένα τελάρο και ζωγράφιζα με μανία με χρώματα ωμά και μεγάλες απλωτές της σπάτουλας, χωρίς να ξέρω καλά καλά τι ήταν αυτό που ήθελα να ζωγραφίσω. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό, μου είπανε και μπράβο, έβαλα το έργο στην άκρη να στεγνώξει, τους κέρασα κάτι ή πήγαν μόνοι τους και ετοίμασαν κάτι ούτε που θυμάμαι. Μετά έφυγαν, αλλά δε θυμάμαι αν χαιρετιστήκαμε. Κατόπιν, ξύπνησε η μικρή μου κόρη και μου είπε "μαμά είσαι χάλια, άντε ντύσου να σε βγάλω μια βόλτα" και ντύθηκα και πήγαμε στην Πλάκα και περπατούσαμε με τις ώρες. Αυτή η βόλτα με ωφέλησε πολύ γιατί δε χρειαζόταν να μιλάω, απλά περπατούσα δίπλα της και την άκουγα να μου μιλάει. Σίγουρα κάτι για τα μαθήματα θα μου έλεγε ή για κάτι που διάβασε ή για κάποιο φιλμ που είδε και, σίγουρα πάλι, δε θυμάμαι τίποτ' άλλο εκτός από το περπάτημα.

Κουράστηκα πολύ, αλλά μου έκανε καλό. Το επόμενο πρωί έφυγε για την πόλη όπου σπουδάζει. Εμεινα μόνη μαζί με το κενό μου και αποφάσισα να το αντιμετωπίσω. Τηλεφώνησα στο φίλο μου τον παιδοψυχολόγο, επειδή μαζί του νοιώθω άνετα, μου εξηγεί απλά τα πράγματα χωρίς περικοκλάδες, και, όποτε είχα κάποιο πρόβλημα ή χρειαζόμουν κάποια υπόδειξη σχετική με την ανατροφή των παιδιών, σε κείνον απευθυνόμουν. Κατοικεί μακριά από το κέντρο της πόλης και πήρα τρεις συγκοινωνίες ώσπου να φτάσω. Αυτό μου έκανε καλό επίσης, γιατί δεν ήθελα να φτάσω σύντομα, διαφορετικά θα έπαιρνα ταξί. Περπάτησα κιόλας αρκετά ως το σχολειό που διατηρεί κοντά στο σπίτι του. Καλύτερα έτσι, σε περιβάλλον ουδέτερο, μακριά από το σπιτικό που περιέχει την έννοια της φιλίας. Ηθελα να μιλήσω όσο το δυνατό πιο στεγνά, να εξιστορήσω τα γεγονότα σαν εξωτερικός παρατηρητής και όχι όπως συνέβησαν σε μένα την ίδια και με συνέτριψαν.

Μου πρόσφερε νερό από τη βρύση, όπως ζήτησα, σε ένα μεγάλο ποτήρι και κάθησα απέναντί του στο μικρό του γραφείο. Δεν ήξερα πώς να αρχίσω, δεν μπορούσα ακόμα να κατατάξω τα πράγματα, τι πρώτο και τι δεύτερο και ούτε με διευκόλυνε σε αυτό. Αρχισε να με ρωτά για τα παιδιά, για τη δουλειά μου, χαλάρωσα και μετά οι λέξεις βγαίναν λες μόνες τους ασυνάρτητες σαν σποραδικοί πυροβολισμοί. Το σοκ της βίας που είχα υποστεί με είχε συνταράξει τόσο, που ζητούσα ευθύνες απο τον εαυτό μου μονάχα, προσπαθώντας να δικαιολογήσω το θύτη έπαιρνα το ρόλο του. Ο ρόλος του θύματος δε μου ταίριαξε ποτέ ως τότε κι έτσι η κύρια ανάγκη που ένοιωθα ήταν να καταλάβω το "γιατί" συνέβη ό,τι συνέβη και όχι να αποδώσω ευθύνες ή να αναπτύξω συναίσθημα εκδίκησης. Η ταπείνωση που ένοιωθα και ο εξευτελισμός είχαν τεράστιο μέγεθος. Επιπλέον, ένοιωθα και μια ισχυρή εξάρτηση από το θύτη. Αναλύσαμε μαζί διεξοδικά το φιλμ "Ο θυρωρός της νύχτας" που ορίζει κλασσικά αυτή τη σχέση θύματος με θύτη, υποσχέθηκα να το δω άλλη μια φορά και έφυγα.

Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν βρέθηκα σπίτι. Παράγγειλα σουβλάκι και μπίρα κι έβαλα την κασέτα να παίζει. Μέχρι το επόμενο μεσημέρι έβλεπα και ξανάβλεπα την ταινία, με το ίδιο ενδιαφέρον κάθε φορά, χωρίς διαλείμματα. Απάντηση δε μπόρεσα να δώσω για το λόγο που συνέβαινε ό,τι συνέβαινε στο έργο αυτό, έτσι μπόρεσα να καταλάβω τελικά πως ούτε στη δική μου περίπτωση μπορούσε να δοθεί καμία απάντηση. Δεν υπήρχε λόγος να γίνει ό,τι έγινε. Ηταν απλώς ένα από τα πράγματα που συμβαίνουν ερήμην μας, και όμως συμβαίνουν. Η απορία μου παραμένει πάντως και δεν είναι δυνατό να σβηστεί. Πώς γίνεται δηλαδή να υπάρχει τόσος φθόνος που να δικαιολογεί σκαιές συμπεριφορές μεταξύ ανθρώπων, πώς κάποιοι άνθρωποι που θεωρούνται φίλοι μπορούν να γίνουν άγρια θηρία από τη μια στιγμή στην άλλη και να κατασπαράξουν. Εβαλα σε τάξη τις σκέψεις μου ευτυχώς, έκανα μια λίστα με τις άμεσες υποχρεώσεις μου, πήρα αποφάσεις που καθορίζουν τη συμπεριφορά μου ως σήμερα, και έσβησα ανθρώπους -κάτι που κάνω μονάχα σε σπάνιες περιπτώσεις. Υστερα κοιμήθηκα δυο 24ωρα σερί και στο τέλος, αφού πέρασαν δυο μήνες διαδικτυακής αποτοξίνωσης, μπήκα στη μπλογκοσφαίρα.