Τι ειναι ο συγγραφεας?

Μπορεί και να τα καταφερω να γινω συγγραφεας. Γιατι, τι ειναι ο συγγραφεας? Ειναι μια γυναικα που «αν μ’ αγαπας, τότε μπορεις να μ’ αγγιξεις» λέει, ή ένας άντρας που αλληλλοξυλοκοπιεται στα αποδυτηρια των γηπεδων χωρις να του καιγεται καρφι πού (σε ποιο σημειο του σωματος) θα φαει -και θα δωσει- την ξυλια? Ενας συγγραφεας αγγιζει, δεν αγγιζεται. Αγγιζει μυαλα με το συναισθημα του -και σωματα καμμια φορα, μια και η αντιδραση του σωματος ξεκιναει απο το μυαλο. Αν αφηνοταν να αγγιχτει απο οτιδηποτε αλλο, εκτος απο τα δικα του συναισθηματα, θα ηταν απλα μια κατινα κουτσομπολα ή ενας χαμαλης υβριστης.

Ενας συγγραφεας λοιπον ειναι κατι το ουδετερο, όπως ενα μιξερ π.χ. που ομως δεν εχει αναγκη να τον βαζουν στην πριζα: Μπαινει μονος του, ή, μαλλον, ειναι στην πριζα μονιμως. Το υλικο που ανακατευει διαφερει καθε φορα μοναχα. Μια δοση γερη πονου μαζι με δυο κουταλιες της σουπας λυρισμο μπορουν να εχουν ένα πεντανοστιμο αυτοσαρκαστικο αποτελεσμα. Μπορουν να παραγουν επισης και μια αηδη σουπιτσα. Δεν εξαρταται λοιπον η γευση ενος εργου τόσο απο τη δοσολογια, όσο απο τον τρόπο αναμειξης των υλικων. Ουτε πολυ ανακατεμα ουτε λιγο. Το πόσο, το ανακαλύπτει κανεις γραφοντας. Για τουτο ο συγγραφεας δεν πρεπει να σταματα να γραφει. Εστω και αν γραφει σαχλαμπουρδες. Αυτες εκ των υστερων αξιολογουνται. Αν δεν γραφτουν, δε θα γνωριζει κανεις -ουτε ο ιδιος ο συγγραφεας- τι ειναι.

Συγγραφεας ειναι μονο λοιπον οποιος γραφει? Και βεβαια. Διαφορετικα, αν δεν εγραφε, πώς θα λεγοταν? Αγραφεας μαλλον! Γιατι λεγεται ΣΥΝγραφεας? Μαζι με ποιον αλλον γραφει? Αφου γραφει για να εκφραζει τον εαυτο του, χωρις να του υπαγορευει κανεις... Δεν ειναι ετσι! Ο συγγραφεας ειναι καποιος που εχει ανακαλυψει αυτη την εσωτερικη φωνη που του υπαγορευει τι να γραψει. Πότε ειναι μια φυλακισμενη κραυγη που δεν αντεχει να κρατηθει άλλο δεμενη μεσα του, πότε ειναι ψιθυρος που βγαινει σαν απαλό αερακι, πότε ειναι απλα μια φωνη. Φωνη διαρκειας. Δε σταματαει να απασχολει την ακοη του. Τοσο που κινδυνευει να παρασυρθει στο δρομο απο κανα οχημα, για τουτο και απαγορευεται να οδηγει. Ενα τεστ αναγνωρισης του συγγραφεα ειναι αυτο ακριβως: Ενας συγγραφεας ή θα ειναι οδηγος φορμουλας-1 ή δε θα εχει διπλωμα οδηγησης. Στην πρωτη περιπτωση για να σβηνει τις εσωτερικες του φωνες με το θορυβο (γγγρρρρ γγγρρρρ) και με την αδρεναλινη να του βραχυκυκλωνει τις καλωδιωσεις των νευρων, και στη δευτερη για να ακουει τα κλαξον, μη και γινει λυωμα στην ασφαλτο πριν προλαβει να γραψει!

Ενα μιξερ κραυγαζει ανακατευοντας. Ενας συγγραφεας κραυγαζει γραφοντας. Το μιξερ ακουγεται ετσι κι αλλιως. Ο συγγραφεας πρεπει να διαβαστει απο καποιον αλλο -εστω και έναν- για να «ακουστει». Ενας συγγραφεας ΔΕΝ ειναι συγγραφεας πριν εκδοθει? Οποιος γραφει και εκδοθει μετα θανατο, τοτε, πεθαμενος δηλαδη, γινεται συγγραφεας? Οξυμωρο: Γινεται (στο μελλον) συγγραφεας καποιος που ήταν (στο παρελθον) συγγραφεας αλλα και δεν ήταν ταυτοχρονα, αφου κανεις δεν το γνωριζε -ουτε ο ιδιος, εφόσον δεν αρκει ο εαυτος του ως μοναδικος αναγνωστης. Δε γινεται να σταματησω να γραφω. Το υλικο μου ειναι άπειρο. Δεν εχει τελος λοιπον, δεν υπαρχει επιλογος εδω. Θα μπορουσα να συνεχισω με τον αυτοσαρκασμο ως πηγη εμπνευσης και ως ερεθισμα, με τον αυτοσαρκασμο ως προδρομο και δασκαλο της αισθησης του (αμεταφραστου) χιουμορ. Δε θα το κανω τωρα. ΣΤΟΠ. Τα υλικα ξεχειλισαν απο το μηχανηματακι. Φρεναρω τη φορμουλα και παω για συνεργειο!