Θεσσαλονίκη-Μπαγκλαντές σε 20 λεπτά (update)

Μετά από περιπέτειες που (ελπίζω να) περιγραφούν από τη χνουδένια γραμματέα μου, φτάσαμε στη νύμφη του βορρά, όπου μας περιλάβανε οι βόρειοι με κακούς σκοπούς. Εμένα ειδικά, με πήγανε στο Μπαγκλαντές και να πώς:

Το Σάββατο το πρωΐ με παρέλαβε ο παιδικός μου φίλος ο Αλέκος και με ρώτησε αν ήθελα να συναντηθούμε με τον (επίσης παιδικό) φίλο μας το Γιάννη στο Stretto. Πέταξα τη σκούφια μου, επειδή δεν ήξερα τι σήμαινε ακριβώς αυτή η πρόταση. Νόμιζα ότι ο Γιάννης ήταν όπως τον είχα αφήσει 33 χρόνια πριν, αλλά βρέθηκα μπροστά σε ένα συγγραφέα. Αμάν, η τύχη μου πια να με σέρνει διαρκώς ενώπιον συγγραφέων! Πολλαπλασιάζονται τραγικά στις μέρες μας. Τεσπά, θα γράψω προσεχώς για το βιβλίο του που σύντομα θα κυκλοφορήσει, μη τα μπλέκω όλα. Ο Γιάννης λοιπόν είχε την ιδέα να πάμε στο Μπαγκλαντές και λιγάκι παραπέρα κιόλας!


«Βρε παιδιά, δεν πέφτει κομματάκι μακριά;» ρώτησα δειλά δειλά, αλλά μου αποκρίθηκαν ότι θα φτάσουμε σε 20 λεπτά της ώρας και ότι εκεί βρίσκεται ο παπούς που έχει φοβερά ψάρια και μεζέδες και τσίπουρο -φυσικά.
Οταν φτάσαμε διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια ότι η περιοχή ήτανε πράγματι ξεχασμένη από την πορεία του χρόνου, μου θύμισε την Περαία της εφηβίας μου. Ταβερνάκια παραγκώδη, καμπινές ρομαντικός με τη χέστρα πάνω από το κύμα να πέφτει το σκατό κατευθείαν (μπλουμ!) στον ωκεανό. Ξετρελλάθηκα, επειδή παρασύρθηκα και πίστεψα για λίγο ότι έφυγαν ξαφνικά και τα χρόνια που κουβαλώ στη πλάτη μου, ελαφραίνοντας έτσι την καρδιά μου.


Καθίσαμε στο "κυματάκι του Παπού" και φάγαμε (και ήπιαμε) τον αγλέορα. Λαυράκια και γλώσσες της ώρας, χταπόδια και καλαμάρια, μελιτζάνες ψητές (απίθανες!) και διάφορα σαλατικά και πατάτες τηγανητές νοστιμώτατες. Τσίπουρο με γλυκάνισο και μπίρες.


Στη Θεσσαλονίκη έβραζε ο τόπος κι εμείς κρυώναμε και καθίσαμε μέσα. Τόση δροσιά, τόσος αέρας φρέσκος! Και ο παπούς να σερβίρει, να σερβίρει, να σερβίρει...


Κουβεντιάζανε για διάφορα τρέχοντα ζητήματα, ρώτησα μερικές φορές τον Αλέκο για παλιούς φίλους, αλλά μετά την τρίτη του απάντηση «α, αυτός πέθανε τότε, πριν τόσα χρόνια» έπαψα να ρωτάω και αφοσιώθηκα στα τρέχοντα, όπου έμαθα ότι ο Δήμαρχος Εδεσσας θέλει να χτίσει Μουσείο μέσα στο Πάρκο της πόλης, και άλλα ευτράπελα.. που αν έμεναν στο χώρο του ευτράπελου απλώς θα γελάγαμε, αλλά δυστυχώς επειδή είναι πράγματα απειλητικά για τη ζωή των ανθρώπων, τη δική μας δηλαδή, χρειάζεται να τα αντιμετωπίζουμε δυναμικά και όχι μονάχα με το γέλιο.


Κατά τις οχτώ παρά φύγαμε με τον Αλέκο γιατί έπρεπε να με πάει στο Μπλογκομήτινγκ στην απέναντι παραλία, στην Περαία, στον Ιμερο. Σε σαράντα λεπτά μονάχα, επιστρέψαμε από το Μπαγκλαντές στον πολιτισμό. Ο φίλος μου έφυγε και'γώ έμεινα έρμαιο του Τάγματος των Βορείων, όπου με υποδέχτηκε ο θυελλώδης Πάνος, ο ογκόλιθος της συντροφιάς, παρέα με τον κολλητό του Αθανάσιο. Ενα σκυλί έκλαιγε σπαραχτικά κι ένα μωράκι γαύγιζε, ψιλοχαμός, θα σας γελάσω για το τι ακριβώς συνέβαινε, ώσπου έφτασε ο κύριος Νομάρχης (όστις ανεφέρθη ήδη επιτυχώς στο μπλογκ του) και έβαλε τα πράγματα σε τάξη. Εκτοτε, το μωράκι έκλαψε λίγο ακόμα και μετά κοιμήθηκε ήρεμα και το σκυλί βρήκε παρηγοριά σε δυο σκυλίτσες ντόπιες. Φωτογραφικό ρεπορτάζ αυτής της συνάντησης ανέβασε το Χημείο, με όλα τα σκάνδαλα αλλά και τα ενδιαφέροντα εδέσματα. Οι κύριοι Πάνος και Φούφουτος επίσης, καθώς και όλοι οι συμμετέχοντες στο λουκούλλειο οργιώδες δείπνο (υποθέτω, γιατί δεν πρόλαβα να ξεσκονίσω όλο το μόνιτορ ακόμα) έχουν αναφερθεί σχετικώς.


Ανεβάζω μονάχα μια φωτογραφία του ήλιου που πάει για νανάκια και νομίζω πως είναι η μοναδική, επειδή όλοι οι φακοί είχαν επικεντρωθεί στην περήφανη Πανσέληνο. Εμένα, ως γνωστόν, η πανσέληνος δεν με εμπνέει επειδή διαθέτω ισχυρό αντιπανσεληνιακό και δεν ξεχνάω να το φοράω. Χωρίς άρωμα ναι, χωρίς αντιπανσεληνιακό ποτέ!


Στις δύο περίπου εγκαταλείψαμε τον Ιμερο με τους αφανείς του ήρωες (αν φορούσαν ωτοασπίδες δεν πρόκειται περί ηρώων) και διασκορπιστήκαμε. Εμείς, τα ατίθασσα νιάτα, δεν αφήσαμε μπαράκι για μπαράκι παραπονεμένο. Μουσική και ποτό, ποτό μετά μουσικής. Η αλήθεια είναι ότι οι βόρειοι βγήκαν κυριολεκτικά από τα ρούχα τους με την αντοχή μας. Για του λόγου το αληθές, φωτογράφισα μονάχα τα ρούχα, μη σκανδαλίσω κιόλας.


Φωτογράφισα και τα τριαντάφυλλα από τον κήπο του Ημίαιμου και είναι κρίμα που δε γίνεται -ακόμα- να μεταδίδονται οι ευωδιές μέσω διαδικτύου. Με συντρόφεψαν τις νύχτες αρωματίζοντας τα όνειρά μου. Αυτά που θα έβλεπα δηλαδή γιατί έπεφτα σαν κούτσουρο για λίγες ωρίτσες οριζοντιωμένου ύπνου, μια και κοιμόμουν όρθια -τόσο πολύ παραμύθι σπάνια το ζει άνθρωπος σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα! (όπου ενικός, ας εννοηθεί και πληθυντικός αριθμός, αν δεν έχει αντίρρηση το χνούδι)


Αποχαιρέτισα τη Θεσσαλονίκη, την τόσο αλλαγμένη και τόσο όμορφη πόλη, πολύ ομορφότερη απ' όσο την περίμενα, το μεσημεράκι της Κυριακής. Στη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής με το ΚΤΕΛ, σκέφτηκα πολλά θέματα για διήγημα, φαινομενικά (ή και πραγματικά) άσχετα με τη συνάντηση αυτή. Σκέφτηκα να προταθεί επισήμως η αλλαγή του κλασικού βγαλσίματος "Αμπεμπαμπλομ" σε Α Μπεμπα ΜπλοΝγκ του Κείθε ΜπλοΝγκ" την ώρα που τα εμπνευσμένα τραγούδια των α/φών βισοβανδή ανάδευαν σαν ξέφρενα μίξερ αφηνιασμένου DJ τα τύμπανα των αφτιών. Σκέφτηκα και μια διαστροφή του κλασικού παραμυθιού "Τα τρία γουρουνάκια" όπου τελικά τείνω να πιστέψω ότι το πιο σοφό γουρουνάκι είναι εκείνο που χτίζει το σπιτάκι του με μπάλες από άχυρα. Είναι και μονωτικές και δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον με κάτι ανθεκτικό στο πέρασμα του χρόνου. Ετσι κι αλλιώς, ο λύκος τα τρώει όλα στο τέλος, ούτε το γουρουνάκι με το τούβλινο σπιτάκι τη γλιτώνει. Το παραμύθι δεν μας λέει την αλήθεια, αλλά και ποιο παραμύθι τη λέει;


Πλησιάζοντας την Αθήνα με πούλμαν (επειδή η γραμματέψ είχε ξεχάσει την ταυτότητά της και αδυνατούσαμε να επιστρέψουμε απο αέρος) είχα την ευκαιρία να ξαναζήσω την όμορφη διαδρομή με τα χωράφια στα χρώματα της άνοιξης και τους απαλούς τόνους της σκιάς από τα σύννεφα πάνω τους. Πέρασα και από τόπους που εδώ και πάρα πολλά χρόνια θέλω να επισκεφτώ ως οδοιπόρος αλλά δεν τα έχω καταφέρει ακόμα, όπως π.χ. αυτά τα βράχια με τις σπηλιές στα όρια της αποξηραμένης λίμνης Κωπαΐδας.


Ο αττικός ουρανός, με νέφη αλλά χωρίς ΤΟ νέφος ευτυχώς, με έφερε στα ίσια μου.



__________________
ΣΗΜ.1. Θα ακολουθήσει update με φωτογραφικο υλικό επειδή μέχρι τώρα αρνείται πεισματικά να το ανεβάσει ο κ. Γούγλης και καταλαβαίνω την ανυπομονησία "εκείνων που δεν τόλμησαν κι έμειναν πίσω".
ΣΗΜ.2. Το βράδυ (+νύχτα) της Παρασκευής, το μεσημέρι και το βράδυ (+νύχτα) της Κυριακής δεν τα περιγράφω, επειδή είναι απερίγραπτα! Ας μείνουν φυλαγμένα όπως φυλάμε τα πολύτιμα κοσμήματα στα ειδικά θησαυροφυλάκια, έτσι ακριβώς και ό,τι θέλει κανείς ας σκεφτεί. Αμα πια! Ολα στα φόρα δε γίνεται!