ο αέρας

Τη στιγμή που βρισκεσαι στον αέρα, που δεν ακουμπά κανένα σημείο του σώματός σου στο έδαφος, τότε ακριβώς μπορεί να συμβεί ο,τιδήποτε. Μπορεί να βγάλεις φτερά και να πετάξεις ή μπορεί να ορμήξει ένα σύννεφο και να σε καταπιεί. Είναι απαραίτητο να ακουμπά εστω και το μικρό σου δαχτυλάκι στο χώμα, ώστε να ελέγχεις την κατάσταση -όσο μπορεί να ελεγχθεί μια κατάσταση, γιατί τίποτα δεν ελέγχεται απο σένα τον ίδιο, όλα έρχονται κατά πάνω σου και το μόνο που μπορείς είναι να τα δέχεσαι ή να τα αποφεύγεις. Ποιά να δέχεσαι και ποια να αποφεύγεις, μάλλον. Να διαλέγεις δηλαδή. Το μοιραίο υπάρχει. Αυτό που είναι να γίνει, γίνεται. Ερχεται και σε βρίσκει. Η δύναμή σου είναι να το απαλύνεις ή να το αφήσεις να σε εξοντώσει.

Αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή "φτιάχνει ο άνθρωπος μόνος τη μοίρα του", είναι παραμύθια της Χαλιμάς. "Ξεκίνησε απο το μηδέν κι έγινε μέγας και τρανός" είναι μια συνηθισμένη έκφραση. Αμ δεν ξεκίνησε ο ίδιος, τον ξεκίνησαν τα πράγματα, ο καιρός, τα γεγονότα, το μοιραίο τον βρήκε κι εκείνος διάλεξε να το ακολουθήσει κι ευτυχώς ήταν κάτι που τον ωφέλησε ή διάλεξε τον τρόπο που θα σταθεί απέναντι. Το θέμα είναι λοιπόν να μη δειλιάζεις, να μη διστάζεις να ακολουθείς αυτό που έρχεται και σε βρίσκει. Οταν αρχίζεις να λες μέσα σου ή φωναχτά "άσε να το σκεφτώ λιγάκι", το πουλάκι πάει, φεύγει, πετάει γι αλλού, δε κάθεται να σε περιμένει.

Ο αέρας είναι που σε κρατάει, ο αέρας σε οδηγεί, ο αέρας σε παρασέρνει, ο αέρας σε σπρώχνει, ο αέρας σε καθηλώνει.

Στέκεσαι πάνω στον αέρα, βρίσκεις το δρόμο σου ακολουθώντας τον, αν τρέξεις γρηγορότερα απο αυτόν τουμπάρεις, αν μιζεριάζεις ο αέρας σου λέει "προχώρα", αν του πας κόντρα σε σταματά οριστικά. Αν φοβηθείς τον αέρα και κλείνεσαι και κλειδαμπαρώνεσαι, μη περιμένεις να βρεις τίποτα το σημαντικό στη ζωή σου. Στεγνός θα μένεις απο όλες τις πάντες. Αλώβητος μεν, αλλά στεγνός και άμοιρος. Στερημένος απο ζωή. Ο αερας είναι ζωή. Ο αέρας είναι ιδέα, ελπίδα, προσμονή, ελευθερία.

Ο προϋπολογισμός και ο ντόρος του

Αναρωτιέμαι γιατί τόσος ντόρος για τον προϋπολογισμό. Συχνά, όταν φωνάζουμε δυνατά, προσπαθούμε να συγκαλύψουμε κάτι άλλο, κάτι που δε θέλουμε να δείξουμε ή να θίξουμε. Κάποιες μαμάδες π.χ. βάζουν τις φωνές στα παιδάκια τους επειδή κάτι άλλο δεν τους έκατσε καλά, κάποιοι δάσκαλοι ξελαρυγγιάζονται επειδή δε τα βγάζουν πέρα με το μισθό τους, όσοι χρωστάνε στην εφορία κάνουν ένα μπάχαλο με τις φωνές τους για να βρούν το δίκιο τους!

Τι υπογράψαμε λοιπόν στας Ε.Ε. και δε πρέπει να μαθευτεί; Τι κάναμε πάλι για το οποίο θα πρέπει να ντρεπόμαστε; Αναρωτιέμαι -απλώς...

Παπαλάνγκι: Ο λευκός, ο ξένος, ο Ευρωπαίος, ο σύγχρονος άνθρωπος.

Ο χρόνος, που τον κυνηγάμε και που μας βασανίζει τόσο, είναι ανθρώπινο εφεύρημα. Για απόδειξη παραθέτω ένα διασκεδαστικό κείμενο, που κυκλοφορούσε παλιά στο διαδίκτυο και που πιστεύω να το βρείτε τόσο ενδιαφέρον όσο και του λόγου μου. Θα είμαστε άραγε περισσότερο ευτυχείς, αν δεν είμαστε διαρκώς σφηνωμένοι στην πρέσσα του χρόνου;


Λόγια του φύλαρχου Τουιάβιι, από το νησί Τιαβέα-Σαμόα, μετά από ένα ταξίδι του στην Ευρώπη στις αρχές του 20ου αιώνα, που τα κατέγραψε ένας ιεραπόστολος:


..."Ο Παπαλάνγκι άγαπάει πολύ το στρογγυλό μέταλλο και το βαρύ χαρτί, του αρέσει να βάζει στήν κοιλιά του πολλά υγρά από σκοτωμένα φρούτα και κρέας από το γουρούνι και το μοσχάρι και από άλλα τρομερά ζώα, προπάντων όμως αγαπάει και αυτό που δεν πιάνεται και που όμως υπάρχει - το χρόνο.

Κάνει πολύ φασαρία και λέει πολλές ανοησίες γι' αυτόν. Παρόλο που ο χρόνος ποτέ δεν είναι περισσότερος απ' όσο χωράει στο διάστημα μεταξύ ανατολής και δύσης του ήλιου, γιά τον Παπαλάνγκι ποτέ δεν είναι αρκετός. Ο Παπαλάνγκι είναι μόνιμα δυσαρεστημένος μέ το χρόνο του και κατηγορεί το μεγάλο Πνευμα που δεν του έχει δώσει περισσότερον.

Βλαστημάει μάλιστα το θεό και τη μεγάλη του σοφία, χωρίζοντας και κατακομματιάζοντας κάθε νέα μέρα σύμφωνα μ'ένα ορισμένο σχέδιο. Τον κατακόβει ακριβώς όπως όταν κόβουμε εμείς μ' ένα μεγάλο σουγιά σταυρωτά μιά μαλακιά καρύδα. Ολα τα κομμάτια έχουν τ' όνομά τους: δευτερόλεπτο, λεπτό, ώρα. Το δευτερόλεπτο είναι μικρότερο από το λεπτό κι αυτό μικρότερο από την ώρα, όλα μαζι κάνουν την ώρα και θα πρέπει κανείς να έχει εξήντα λεπτά και πολύ περισσότερα ακόμη δευτερόλεπτα γιά να έχει τόσα όσα και μιά ώρα. Αυτό είναι μιά μπερδεμένη υπόθεση, που ποτέ δεν καλοκατάλαβα, γιατί μ' αηδιάζει να ξοδεύω περισσότερες σκέψεις απ' όσες είναι απαραίτητες γιά τέτοια παιδιάστικα πράγματα.

Ο Παπαλάνγκι όμως τόχει κάνει επιστήμη. Οι άντρες, οι γυναίκες και ακόμη και τα παιδιά, που μόλις μπορούν και στέκονται όρθια, φοράν στο πανί τους, δεμένη μέ χοντρή μετάλλινη αλυσίδα και κρεμασμένη στο λαιμό ή δεμένη με ένα λουρί στον καρπό του χεριού, μιά μικρή, επίπεδη, στρογγυλή μηχανή, απ' όπου μπορουν να διαβάζουν το χρόνο.

Αυτό το διάβασμα δεν είναι εύκολο. Κάνουν εξάσκηση με τα παιδιά, κρατώντας τη μηχανή στ' αυτί τους, ώστε να τους γεννηθεί η επιθυμία να μάθουν να διαβάζουν το χρόνο.

Μιά τέτοια μηχανή, που μπορεί κανείς εύκολα να τη σηκώσει πάνω σε δύο δάχτυλα, είναι μέσα στην κοιλιά της όμοια με τις μηχανές στην κοιλιά των μεγάλων πλοίων, που όλοι σας γνωρίζετε. Υπάρχουν όμως και μεγάλες και βαριές χρονομηχανές.

Αυτές βρίσκονται στο εσωτερικό της καλύβας ή κρέμονται στην πιό ψηλή κορφή του σπιτιου γιά να φαίνονται από πολύ μακριά. Οταν έχει περάσει ένα μέρος του χρόνου, αυτό το δείχνουν κάτι μικρά δάχτυλα στην εξωτερική πλευρά της μηχανής, ενώ ταυτόχρονα αυτή κράζει ένα, πνεύμα και χτυπάει πάνω στο σίδερο μέσα στην καρδιά της. Ενα τρομερό βουητό και σαματάς ακούγεται σε μιά ευρωπαϊκή πόλη όταν ένα μέρος του χρόνου έχει περάσει.

Οταν ο Παπαλάνγκι ακούει αυτόν το χρονοθόρυβο, παραπονιέται: «Κρίμα, που πέρασε πάλι μιά ώρα». Συνήθως παίρνει και θλιμμένο ύφος σαν κάποιον άνθρωπο που κουβαλάει μέσα του μεγάλη δυστυχία, παρ' όλο που την ίδια στιγμή αρχίζει μιά εντελώς φρέσκια ώρα.

Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα, σκέφτομαι μόνο ότι θά είναι μιά βαριά αρρώστια.

- «Ο χρόνος μ' αποφεύγει!»
- «Ο χρόνος τρέχει σάν το άλογο!»
- «Δώσε μου λίγο χρόνο»

Έτσι παραπονιέται ο λευκός άνθρωπος. Εγώ λέω ότι αυτό θα είναι ένα είδος αρρώστιας, γιατί όταν ο λευκός έχει διάθεση να κάνει κάτι, όταν η καρδιά του λαχταράει ας πούμε να βγεί στον ήλιο ή να κάνει βόλτα μέ το κανό στο ποτάμι ή να κάνει έρωτα με το κορίτσι του, τότε συνήθως καταστρέφει το κέφι του, επιμένοντας να σκέφτεται: Εμένα δεν μούλαχε χρόνος γιά να 'μαι χαρούμενος. Ο χρόνος υπάρχει, αυτός όμως δεν τον βλέπει, όση καλή διάθεση κι αν έχει.

Αναφέρει χιλιάδες πράγματα, που του παίρνουν το χρόνο, κάθεται γκρινιάζοντας και παραπονούμενος πάνω σε μιά δουλειά, γιά την οποία δεν έχει όρεξη, η οποία δεν τον ευχαριστεί, τήν οποία κανένας δεν τον αναγκάζει να την κάνει εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Αν όμως ξαφνικά αντιληφθεί ότι έχει χρόνο, ότι κι όμως ο χρόνος υπάρχει, ή αν του δώσει κάποιος άλλος χρόνο - οι Παπαλάνγκι δίνουν συχνα ο ένας στον άλλο χρόνο, τίποτα μάλιστα δεν εκτιμάται περισσότερο από αυτήν την πράξη - τότε του λείπει πάλι η διάθεση ή είναι κουρασμένος απο τη δουλειά και χωρίς κέφι. και πάντα αναβάλλει γιά αύριο αυτό γιά το οποίο σήμερα δεν έχει χρόνο.

Υπάρχουν Παπαλάνγκι που ισχυρίζονται ότι ποτέ δεν έχουν χρόνο. Τριγυρνάν ζαβλακωμένοι εδώ κι εκεί σαν να τους έχει καβαλλήσει ο Αϊτού και όπου και να πάνε κάνουν σαν να τους βρήκε καταστροφή και όλεθρος, επειδή έχασαν το χρόνο τους. Αυτή η μανία είναι μια φριχτη κατάσταση, μια αρρωστια, που κανένας γιατρός δεν μπορεί να γιατρέψει, που μεταδιδεται σε πολλούς ανθρώπους και τούς εξαθλιώνει.

Επειδή ο κάθε Παπαλάνγκι διακατέχεται από το φόβο γιά το χρόνο του, ξέρει πάντα με μεγάλη ακρίβεια, και όχι μόνο κάθε άντρας, αλλά και κάθε γυναίκα και κάθε μικρό παιδί, πόσες ανατολές της σελήνης και του ήλιου έχουν περάσει απο τότε που πρωταντίκρυσε το μεγάλο φώς.

Αυτό μάλιστα παίζει ένα τόσο μεγάλο ρόλο, ώστε να γιορτάζεται με λουλούδια και με μεγάλα φαγοπότια κάθε φορά που έχει περάσει ένα ορισμένο, ίσο με τ' άλλα, χρονικό διάστημα. Πόσο συχνά ένιωσα ότι ντρέπονταν γιά μένα, επειδή όταν με ρωτούσαν πόσων χρονών είμαι, εγώ γελούσα και δεν ήξερα ν' απαντήσω. «Μά πρέπει να ξέρεις πόσων χρονων εισαι».

Εγώ σώπαινα και σκεφτόμουν: Ειναι καλύτερα να μήν το ξέρω. Πόσων χρονών, σημαίνει πόσα φεγγάρια έχει ζήσει κανείς. Αυτό το μέτρημα και το ψάξιμο είναι γεμάτα κινδύνους, γιατί έτσι οι άνθρωποι μάθανε πόσα φεγγάρια διαρκεί συνήθως η ζωή τους. Ο καθένας λοιπόν προσέχει τώρα πάρα πολύ, κι όταν έχουν περάσει πολλά φεγγάρια, λέει: «Τώρα πρέπει όπου να 'ναι να πεθάνω». Έτσι δεν νιώθει πιά καμιά χαρά και πεθαίνει πραγματικά σύντομα.

Στήν Ευρώπη λίγοι μόνο άνθρωποι υπάρχουν που πραγματικά έχουν χρόνο. Ίσως και κανένας. Γι ' αυτό και οι περισσότεροι περνάν τροχάδην τη ζωή τους σαν μιά πεταγμένη πέτρα. Ολοι σχεδόν, όταν περπατουν κοιτάζουν στο χώμα και τινάζουν τα χέρια τους προς τα εμπρος γιά να προχωρήσουν όσο γίνεται γρηγορότερα. Αν τους σταματήσει κανείς, λένε δυσαρεστημένοι: «Τί θέλεις και μ' ενοχλείς; δεν έχω χρόνο, κοίτα πως θά εκμεταλλευτείς κι εσύ τον δικό σου».

Συμπεριφέρονται στ' αλήθεια, σαν να νομίζουν ότι ένας άνθρωπος που βαδίζει γρήγορα είναι πιό αξιόλογος και πιό γενναίος από αυτόν που βαδιζει αργά.

Έχω δεί έναν άντρα που το κεφάλι του κόντευε να σπάσει, που στριφογύριζε τα μάτια του κι άνοιγε το στόμα του σαν ψάρι που πεθαίνει, που είχε γίνει κοκκινοπράσινος και χτυπιόταν με χέρια και με πόδια, μόνο και μόνο επειδή ο υπηρέτης του ήρθε μιάν ανάσα αργότερα απ' ότι είχε υποσχεθεί. Η ανάσα ήταν γι 'αυτόν μεγάλη απώλεια, που δεν σήκωνε συγγνώμη. Ο υπηρέτης εξαναγκάστηκε να φύγει απο τήν καλύβα του, ο Παπαλάνγκι τον έδιωχνε, φωνάζοντας: « Αρκετό χρόνο μού 'χεις κλέψει. Ένας άνθρωπος που δεν σέβεται το χρόνο, δεν αξίζει τίποτα».

Μόνο μιά και μοναδική φορά συνάντησα κάποιον άνθρωπο που είχε πολύ χρόνο, που δεν παραπονιότανε ποτέ ότι του λειπει' αυτός όμως ήταν φτωχος, βρώμικος και περιφρονημένος. Οι άνθρωποι απόφευγαν να περάσουν από διπλα του, και κανένας δεν τον πρόσεχε. Εγώ δεν καταλάβαινα αυτή τη συμπεριφορά, γιατι το βάδισμά του ήταν χωρίς βιασύνη και τα μάτια του είχαν ένα ήρεμο, φιλικο χαμόγελο. Οταν τον ρώτησα, το πρόσωπο του συσπάστηκε και είπε θλιμμένα: «Ποτέ δεν ήξερα να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου, γι' αυτό και είμαι ένας φτωχός, περιφρονημένος φουκαράς». Ο άνθρωπος αυτός είχε χρόνο, κι αυτός όμως δεν ήταν ευτυχισμένος.

Ο Παπαλάνγκι ξοδεύει όλη του τη δύναμη και στρέφει όλες του τις σκέψεις στο πως θά μπορέσει να κάνει το χρόνο όσο το δυνατο πιό ταχύ. Χρησιμοποιεί το νερό και τη φωτιά, τη θύελλα και τις αστραπές του ουρανου γιά να σταματήσει το χρονο. Βάζει σιδερένιους τροχούς κάτω από τα πόδια του και δινει στα λόγια του φτερά γιά να 'χει περισσότερο χρονο. -Και πρός τι όλος αυτός ο κόπος; Τι κάνει ο Παπαλάνγκι με το χρονο του;

Ποτέ δεν μπορεσα να τ' ανακαλύψω, παρ' όλο που, αυτός λέει πάντα πολλά λόγια και κάνει μεγάλες χειρονομιες σαν να τον έχει καλέσει το μεγάλο Πνευμα σέ Φόνο.

Πιστεύω ότι ο χρόνος ξεγλιστρά από τα χέρια του σαν το φίδι στην υγρή παλάμη, ακριβώς επειδή τον κρατά πολύ σφιχτά. δεν τον αφήνει να συνέλθει. Tον κυνηγά πάντα με απλωμένα χέρια, δεν τον αφήνει να ησυχάσει, να ξαπλωθεί στον ήλιο. Θέλει ο χρόνος να 'ναι πάντα κοντά του, τον θέλει να τραγουδά και να μιλά. Ο χρόνος όμως είναι σιωπηλός και ειρηνικός και αγαπά την ησυχία και το άραγμα στο στρώμα. Ο Παπαλάνγκι δεν έχει καταλάβει τι είναι ο χρόνος, δεν τον έχει αντιληφθεί σωστά και γι ' αύτό τον κακοποιεί με τις ωμές του συνήθειες.

Ω αγαπητά αδέλφια! Εμείς ποτέ δεν παραπονεθήκαμε γιά το χρόνο, εμείς τον αγαπήσαμε όπως ήρθε, δεν τον κυνηγήσαμε, δεν θελήσαμε ποτέ να τον στριμώξουμε ή να τοντεντώσουμε. Ποτέ αυτός δεν μάς έγινε ανάγκη ή δυσαρέσκεια. Ας βγεί εδώ μπροστά όποιος από εμάς δεν έχει χρόνο! Ο καθένας από εμάς έχει ένα σωρό χρόνο' αλλά εμείς αρκούμαστε σ' αυτόν δεν χρειαζόμαστε περισσότερον από αυτόν που έχουμε κι όμως έχουμε αρκετόν. Ξέρουμε ότι πάντα θά φτάσουμε έγκαιρα στο στόχο μας και ότι το μεγάλο Πνευμα θά μάς καλέσει κοντά του όταν το ίδιο θα το θελήσει, έστω κι αν εμείς δεν ξέρουμε πόσα φεγγάρια έχουμε ζήσει.

Εμείς πρέπει ν' απελευθερώσουμε τον φτωχό, τον παραπλανημένο Παπαλάνγκι απο την τρέλα του, πρέπει να του ξαναδώσουμε το χρόνο του. Πρέπει να σπάσουμε τη μικρή στρογγυλή χρονομηχανή του και να του πουμε ότι από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου υπάρχει πολύ περισσότερος χρόνος από αυτον που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας άνθρωπος..."

Μετάφραση: Δ. Δασκόπουλος, Κ. Λιάπτση
Εκδόσεις: Υψιλον

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΓΙΑΠΙ

Το έργο προχωράει γρήγορα, τίποτα δεν πρέπει να το σταματήσει, έτσι θα κάνουμε Χριστούγεννα στο γιαπί φέτος. Παραμονή και δουλεύουν όλα στο φουλ, μια μηχανή καραβιού απάνω στα κύματα του ωκεανού. Τα ταψιά με τα ψητά φτάνουν καταμεσήμερο, μαζί με το τσίπουρο και τις μπύρες. Μαζεύεται όλο το εργατικό προσωπικό στο κοντέϊνερ της Επίβλεψης, επειδή διαθέτει το μεγαλύτερο χώρο και είναι άδειο, μια και οι επιβλέποντες δεν είναι υποχρεωμένοι να τρέχουν αλλά απλά να παρακολουθούν εμάς που ξεγοφιαζόμαστε στο τρεχάκι. Γύρω απο ένα τεράστιο τραπέζι, φτιαγμένο απο κάμποσα σχεδιαστήρια αδειασμένα για την περίσταση, στρωμένο με στρατσόχαρτα και κομμάτια μονωτικό, όρθιοι όλοι τρώμε και πίνουμε σήμερα, εντελώς εξισωμένοι. Μηχανικοί κι εργάτες, εργοδηγοί και τεχνίτες, προϊστάμενοι και τσιράκια, είμαστε όλοι ένα στόμα που καταβροχθίζει μεζέδες, μια ψυχή που στερείται τους δικούς και το σπιτικό της. Εχω πάρει και τα παιδιά μου μαζί και το διασκεδάζουν απολαμβάνοντας τόση περιποίηση απο ένα σωρό μεγάλους άντρες ψημένους στη ζωή. Τώρα καταλαβαίνω πόση εκτίμηση και σεβασμό τρέφουν προς το πρόσωπό μου, απο την αντανάκλαση της συμπεριφοράς τους προς τα παιδιά μου.

Κάποια στιγμή, ξεκινάει το τραγούδι. Στο όρθιο πάντα, μια και καρέκλα δεν υπάρχει διαθέσιμη -είναι κλειδωμένα τα λιγοστά καθίσματα επειδή δε θα έφταναν για όλους. Τα παιδιά είναι μικρά και βαριούνται, δεν καταλαβαίνουν και πολλά απο τη διασκέδαση των μεγάλων, βγαίνουν λοιπόν να παίξουν έξω, στο χιόνι.

(ημερολόγιο 1995)

Τα κειμήλια του Τιτανικού

Ναι, το είδα και αυτό. Σε μια γιγάντια οθόνη κατεβαίνοντας τη Συγγρού δεξιά. Εγραφε επί λέξει: ΚΕΙΜΗΛΙΑ ΤΟΥ ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ, ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ.
Μάλιστα... Αρχαιολογικά ευρήματα, αναμνηστικά μιας τραγωδίας, τι είναι τελοσπάντων; Κειμήλια. Αυτό είναι.

Τι θα πει «κειμήλια»; Αντιγράφω απο το λεξικό του Ι. Σταματάκου, σελ. 1626.
κειμήλιον, το (και δημ. κειμήλιο, εκ του κείμαι): παν ό,τι φυλάσσεται ως πολύτιμον αντικείμενον, παν πολύτιμον πράγμα. -αντίθ. άχρηστον πράγμα, απόρριμα.//παν ό,τι έχει μεγάλην ιστορικήν, καλλιτεχνικήν ή ηθικήν αξίαν, πολύτιμον ενθύμιον: «κειμήλια του Αγώνος», «οικογενειακόν κειμήλιον». -αρχ. κειμήλιον, άγαλμα, (ποιητ. αγλάϊσμα), πολυτέλεια, το τίμιον, χρήμα πολυτελές, θαυμαστόν τι χρήμα (βλ. και συν.)
άλλες λέξεις εκ του κειμηλίου: κειμηλιαρχείον, κειμηλιάρχης, κειμηλιοθήκη.

Τα υπολείμματα των περιουσιακών στοιχείων των θυμάτων ενός φοβερού ναυαγίου γιατί είναι κειμήλια; Για να το θυμόμαστε και να μη ξαναμπούμε σε βαπόρι;

η ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ του ανθρώπου και η Τέχνη ως φαρμακευτική αγωγή

Επειδή νομίζω ότι η αλλοτρίωση του ανθρώπου και το ποιός είναι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ της Τέχνης στο πλαίσιο της αλλοτρίωσης, είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει πολλούς, το τοποθετώ εδώ, ξεκινώντας με μια αυθόρμητη ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

Κάθε βήμα της ανθρωπότητας προέρχεται από την αλλοτρίωση της προηγούμενης εποχής, ως προηγούμενης «φουρνιάς» ανθρώπων δηλαδή. Για να προκύψει ο άνθρωπος της εποχής του σιδήρου π.χ. αλλοτριώθηκε ο άνθρωπος της προηγούμενης εποχής, της λίθινης. Ο άνθρωπος της βιομηχανικής εποχής προέκυψε μετά την αλλοτρίωση του δουλοπάροικου. Ο σημερινός άνθρωπος είναι ο αλλοτριωμένος άνθρωπος της βιομηχανικής εποχής, που οδεύει προς μια νέα εποχή η οποία θα ονομαστεί με ακρίβεια όταν εγκατασταθεί πλήρως.

Σήμερα, ζούμε σε ένα μεταβατικό στάδιο, όπου δεν υπάρχει πλήρης αλλοτρίωση όλων των ανθρώπων. Αλλωστε, δεν είναι δυνατό να γίνεται ταυτόχρονα αλλοτρίωση ολόκληρου του πληθυσμού της γης. Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε άλλες εποχές, σε μερικούς ξεχασμένους τόπους μακρυά από τον σύγχρονο πολιτισμό μας, άνθρωποι που ζουν -ακόμα!- στην εποχή του σιδήρου.

Τι σημαίνει λοιπόν αλλοτρίωση και πόσο είναι αναγκαία (αναγκαίο κακό, ανάγκα και θεοί πείθονται, κλπ) για την εξέλιξη και την πρόοδο της ανθρωπότητας;

Γιατί πολλοί αντιδρούν στην ιδέα της αλλοτρίωσης ενώ -μάλλον- αγνοούν ότι είναι ήδη αλλοτριωμένοι;

Γιατί πολλοί επιζητούν την πρόοδο χωρίς όρους, αγνοώντας -ηθελημένα ή όχι- ότι αυτό σημαίνει την αλλοτρίωσή τους;

Ο άνθρωπος αλλοτριώνεται από επιλογή, από επιβολή, από ανάγκη ή κατά τύχη;

Η αλλοτρίωση -η αναγκαιότητά της- είναι κάτι το απαραίτητο για την πρόοδο;

Είναι πρόοδος;

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από σημεία αναφοράς, από «σταθερές», έχει ανάγκη να αναφέρεται κάπου ώστε να (νομίζει ότι) έχει σιγουριά για την ύπαρξή του. Να βεβαιώνεται ότι υπάρχει. Σε ατομικό επίπεδο, τη σιγουριά αυτή τη δίνουν τα πράγματα και οι ιδέες, αυτά που κατέχει, τα υλικά ή πνευματικά αγαθά. Σε συλλογικό επίπεδο, η σιγουριά έρχεται από τη συλλογική μνήμη, δηλαδή τις αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και τις επετείους αυτών των γεγονότων, στα σύμβολα του έθνους και της θρησκείας. Γαντζώνεται από ό,τι μπορεί και του είναι πρόσφορο, ώστε να διατηρεί την ψευδαίσθηση του αναλοίωτου, του αμετάβλητου της «ανθρωπιάς» του.

Πώς είναι όμως δυνατό να αλλάζουν όλα γύρω του και ο άνθρωπος να παραμένει ο ίδιος;

Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να προοδεύει, με την ακριβή σημασία της λέξης. Προοδεύω = οδεύω εμπρός. Προχωρεί επί χιλιάδες χρόνια και ακόμα δεν έχει αντιληφθεί ότι και ο ίδιος αποτελεί τμήμα αυτής της προόδου.

Τα τελευταία πενήντα χρόνια περίπου, η πρόδος του ανθρώπου κινείται με ρυθμούς έκρηξης. Αυτό τον έχει οδηγήσει σε μια σχιζοφρενική κατάσταση. Η παρελθούσα εποχή είναι πολύ κοντινή με τη μέλλουσα, το παρόν γίνεται παρελθόν προτού ωριμάσει και κατασταλάξει στον εγκέφαλό του -στην ψυχή του. Το μέλλον γίνεται παρόν σε χρόνο μηδέν, βομβαρδίζεται από νέες παραστάσεις, καινούργιες εικόνες έρχονται να καταλάβουν τη θέση των παλιών, πριν αυτές προλάβουν καλά καλά να παλιώσουν.

Ο σημερινός άνθρωπος ΖΕΙ την αλλοτρίωσή του. Αντιλαμβάνεται ότι δεν ανήκει στον εαυτό του, ότι είναι απολύτως ασταθής ως ύπαρξη και αυτό τον τρομάζει. Οσο πάμε προς τα πίσω, πριν πολλά χρόνια, περνούσαν αρκετές γενιές μέχρι να συντελεσθεί αυτό το μυστήριο -της αλλοτρίωσης. Σήμερα, μια γενιά είναι υπεραρκετή για να υποστεί τις συνεχείς πιέσεις που απαιτούνται ώστε να ενταχθεί, να μεταλλαχθεί, στο νέο μοντέλο ανθρώπου. Ενώ, παλαιότερα, περνούσαν πολλές εποχές πριν σχηματισθεί το (κάθε) νέο ανθρώπινο μοντέλο, η εποχή μας έχει το προνόμιο να παράγει, να συνθέτει και να συντηρεί πολλά μοντέλα ταυτόχρονα, που εναλλάσσονται βίαια και αλληλλοεπικαλύπτονται χωρίς κάποιο σταθερό ρυθμό, ούτε καν την υποψία ρυθμού. Ποιο είναι το τελικό μοντέλο του ανθρώπου, το οποίο θα επικρατήσει, δεν είναι δυνατόν ακόμα να προβλεφθεί, μια και οι εναλλαγές του είναι διαρκείς και απρόβλεπτες.

Υπάρχει και το περιβάλλον με τις διάφορες αναφορές σε παραδείγματα ζωής, η οποία ακόμα συντηρείται σε κάποιους θύλακες αναλλοίωτη, και αυτό αυξάνει το χάος στη σκέψη του. Κάνει συγκρίσεις, διακρίσεις, προσπαθεί να βρεί, αναρωτιέται για το «καλύτερο» χωρίς αποτέλεσμα. Επειδή το «καλύτερο» πλέον δεν υπάρχει. Υπάρχει μονάχα το «διαφορετικό». Η διαρκής, μέχρι σήμερα, πάλη μεταξύ «καλού» και «κακού» τείνει να εκλείψει, και ο άνθρωπος είναι μετέωρος χωρίς τους -βολικούς- δυϊσμούς, που τον βοηθούσαν ως τώρα να ισορροπεί. Σήμερα, όλα είναι καλό: Και το «καλό» είναι καλό, αλλά και το «κακό» είναι καλό, ή το αντίθετο, όλα είναι «κακό» δηλαδή.

Η συμμετοχή του πλανήτη σε αυτό το παιχνίδι είναι άνιση. Αλλες χώρες είναι καλά προγυμνασμένες ώστε να το παίζουν αποδοτικά, άλλες μετέχουν για τα καλά και έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τους κανόνες του, ενώ άλλες (οι περισσότερες) καλούνται να γίνουν πρωταθλήτριες μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Η ανισότητα αυτή εντείνει το παράδοξο του προβληματισμού των προωθημένων περί του αν και πόσο «σωστή» είναι η θέση τους έναντι των άλλων, οι οποίοι αποτελούν τους ουραγούς.

Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και οδηγούν σε οπισθοχωρήσεις. Ισως να είναι χρήσιμες αυτές οι οπισθοχωρήσεις, ως σύνδεσμοι με το εγγύς παρελθόν, σαν ένα φρενάρισμα απαραίτητο ώστε να προλάβουν και οι άλλοι, να υπάρξει χρόνος δηλαδή και για τους καθυστερημένους να φτάσουν σε παρόμοιο επίπεδο γνώσης και προόδου. Οι ουραγοί, απο την πλευρά τους, δυσκολεύονται -και δικαίως- να αντιληφθούν τη χρησιμότητα της προώθησής τους με τους ξέφρενους ρυθμούς που απαιτεί η σύγχρονη πρόοδος.

Ετσι, συμβαίνουν πολλά παράδοξα. Πόλεμοι αιματηροί (με πραγματικά ή οικονομικά όπλα), διάφορες μορφές εκβιασμών και ωμής βίας, είναι τα μέσα με τα οποία οι προωθημένοι προσπαθούν να εξωθήσουν τους άλλους να αυξήσουν το ρυθμό επιτάχυνσής τους προς ό,τι σημαίνει «πρόοδος» για αυτούς.

Εδώ τίθενται πολλά ερωτηματικά: Τι σημαίνει πρόοδος; Πόσο είναι αναγκαίος ο ταχύς ρυθμός; Πού οδηγεί η παράκρουση του σημερινού πολιτισμού;

Ενα είναι γνωστό μονάχα. Οποιους ξεφεύγουν απο το κοπάδι, τους τρώει ο λύκος. Θα μπορούσε λοιπόν να φωνάξει κάποιος:

ΚΑΘΗΚΙΑ!!! ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ ΣΑΣ!!!

...και... δε με νοιάζει τι έχουν γράψει οι σοφοί... θα ήθελα να εκφραστούν ατομικές γνώμες και απόψεις... με δεδομένο ότι όσα μελετούμε γίνονται κτήμα μας...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δεν έχω λύσει καμμιά από τις απορίες που εξέφρασα, για τούτο ζητώ να συζητηθούν.


Μετά την ΕΙΣΑΓΩΓΗ αυτή, ας προχωρήσουμε όλοι μαζί στο δεύτερο σκέλος του τίτλου, δηλαδή, το αν η Τέχνη σώζει...

1η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ:

Η αλλοτρίωση δεν είναι «κατάσταση» με τον όρο που χρησιμοποιούμε για να ορίσουμε διάφορες καταστάσεις. Η αλλοτρίωση είναι διαρκής κίνηση, συνεχής ροή, πολλές στιγμιαίες καταστάσεις, οι οποίες διαδέχονται η μια την άλλη χωρίς να αποκλείεται η αλληλλοκάλυψή τους. Η διαδοχή δεν είναι απολύτως ιεραρχημένη. Οι κινήσεις των «καταστατικών στιγμών» είναι δυνατόν άλλοτε να παλινδρομούν και άλλοτε να έχουν ρυθμική ροή, αναλόγως με την επίδραση του περιβάλλοντος -εξωτερικού ή εσωτερικού (εαυτού).

Μπορεί να περομοιωθεί με ποτάμι που ρέει κανονικά, αλλά που, όταν βρέχει, υψώνεται η επιφάνειά του ανάλογα με την ποσότητα και τη διάρκεια της βροχόπτωσης ή που, όταν βρει εμπόδια στην πορεία του, πισωγυρίζει στιγμιαία πριν ξαναβρεί τον κανονικό ρυθμό της ροής του.

Η ροή δεν σταματά. Τα πράγματα αλλάζουν, το περιβάλλον αλλάζει, οι νοοτροπίες αλλάζουν, ο άνθρωπος αλλοτριώνεται και, αν και έχει επίγνωση ότι συμβαίνει και σε αυτόν η αλλαγή, δηλαδή έχει επίγνωση της αλλοτρίωσής του, εναντιώνεται σε αυτήν. Θέλει να παραμένει «ίδιος». Παράδοξη αντίληψη, αλλά είναι η κυρίαρχη.

Η Τέχνη είναι το αντίδοτο του τρόμου (δεν είναι απλός φόβος, είναι τρόμος) του ανθρώπου απέναντι στην απειλούμενη ψευδαίσθηση της σταθερότητάς του και τη γνώση της υπαρξιακής του ρευστότητας.

Ο άνθρωπος ΖΕΙ την ψευδαίσθηση της σταθερότητας και της μονιμότητας, αν και ΓΝΩΡΙΖΕΙ το θάνατο και την ΑΛΛΑΓΗ, τα πιο σταθερά και αληθή φαινόμενα. Γνωρίζει όμως και τη ΓΕΝΝΗΣΗ, κάτι ελπιδοφόρο, για τούτο την αναζητεί μέσα στην Τέχνη. Η Τέχνη είναι μια διαρκής γέννηση και, ταυτοχρόνως, μια πηγή ανανέωσης και μια ανανεώσιμη πηγή.

2η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ:

Μια διευκρίνηση: Αναφέρομαι στον άνθρωπο σε τρίτο ενικό πρόσωπο, όχι επειδή βγάζω τον εαυτό μου απέξω, αλλά επειδή γράφω ως παρατηρητής του ανθρώπου -και του εαυτού μου ως ανθρώπου.

Συνεχίζω τη σκέψη περί του ανθρώπου των σπηλαίων, της δικής του αναγκαιότητας για Τέχνη, και προχωρώ τολμηρά σε μια σύγκριση του μακρυνού προγόνου με το σημερινό άνθρωπο:

Σκέφτομαι λοιπόν ότι σήμερα, στην εποχή μας, ο άνθρωπος δεν έχει ξεφύγει όσο νομίζει απο τα σπήλαια που του παρείχαν προστασία. Τότε, πριν χιλιάδες χρόνια, το σπήλαιο ήταν η συνέχεια της μήτρας. Ο άνθρωπος, μετά τη γέννησή του, δηλαδή την έξοδό του από το μητρικό περίβλημα, συνέχιζε την πορεία του στη ζωή μέσα σε ένα νέο προστατευτικό χώρο, το σπήλαιο. Το σπήλαιο το έβρισκε έτοιμο στη Φύση, δεν το κατασκεύαζε, όμως, για την εποχή εκείνη, ήταν επαναστατικά πρωτότυπη ακόμα και η σκέψη να το χρησιμοποιήσει. Ηταν ίσως το πρώτο βήμα προς την έξοδό του από τη βρεφική ηλικία.

Πόσο όμως έχει ξεφύγει ο άνθρωπος απο τη βρεφική ηλικία, αφού και σήμερα ακόμη εξακολουθεί να αναζητεί προστασία σε, διαφορετικού είδους και τύπου, σπήλαια; Σήμερα, κατασκευάζει τα καταλύματά του, αλλά και τις ιδεολογίες του, που του προσφέρουν προστασία από εχθρούς πραγματικούς αλλά και φανταστικούς. Τα σημερινά καταφύγια του ανθρώπου τον προστατεύουν από το περιβάλλον, αλλά και από τα δικά του φαντάσματα.

Στην εποχή των σπηλαίων, η Τέχνη που ασκούσε ο άνθρωπος στα πέτρινα τοιχώματα ήταν μια πράξη απολύτως αναγκαία, ήταν ένα μέσο συνενόησης πρόδρομος της γλώσσας: Ποτάμι Τρύπα Ελάφι Βέλος, Προσοχή Θηρίο Δάσος. Σήμερα ονομάζουμε Τέχνη αυτά τα σύμβολα, με τα δικά μας μέτρα. Τότε, σίγουρα ο άνθρωπος δεν είχε την πολυτέλεια της Τέχνης. Εχαιρε εκτίμησης ο σχεδιαστής βισώνων; Ισως να τον έπαιρναν στο ψιλό μέχρι να καταλάβουν και να γλυτώσουν από το Θηρίο, όσοι επέστρεφαν από το κυνήγι του ελαφιού. Τότε, τα χαράγματα στο βράχο άρχισαν να αποκτούν αξία σημαντική για την ύπαρξή του, για τη σωματική του ακεραιότητα. Τότε, η Τέχνη ήταν ανάγκη απτή, κάτι το απαραίτητο για τη ζωή του ανθρώπου. Επρεπε να την καταλαβαίνει, αν ήθελε να συνεχίσει να ζει.

Στη συνέχεια, ο άνθρωπος ανέπτυξε το Λόγο. Βρήκε νέο μέσον συνεννόησης, τη γλώσσα. Τα μουγκρητά τα αντικατέστησαν οι φθόγγοι, οι εικόνες και τα χαράγματα εξελίχτηκαν στα ιδεογράμματα και, με τη σειρά τους, ακολούθησαν τα διάφορα αλφάβητα. Σε κάθε περιοχή του πλανήτη αναπτύχθηκαν διάφορες διάλεκτοι, πολυάριθμοι τρόποι κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων. Κανείς τρόπος όμως, βασισμένος στο Λόγο, δεν ήταν κατανοητός μεταξύ ανθρώπων με διαφορετική καταγωγή. Κάπως έτσι ίσως να ξεκίνησαν οι πόλεμοι, βασισμένοι στην ασυνεννοησία.

Αν ο άνθρωπος επέμενε στην έκφρασή του μέσω της Τέχνης, αν δεν είχε δηλαδή ακολουθήσει την πορεία που του υπαγόρευε η λογική, θα υπήρχε ασυνεννοησία; Οταν βλέπει κάποιος π.χ. ένα γεράκι, δύσκολα μπορεί κάποιος άλλος να δει έναν ελέφαντα. Οπότε, είναι δυνατό να καταλάβουμε σήμερα ότι ο Λόγος, αν και υπήρξε η σημαντικότερη κατάκτηση του ανθρώπου, η μέθοδος που εξύψωσε τον άνθρωπο σε θέση διαχειριστή και ελεγκτή τηςΦύσης, είναι ταυτοχρόνως αυτός ο ίδιος, ο οποίος τον καταδυναστεύει μέχρι σήμερα.

3η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ:

Είναι η Τέχνη απαραίτητη σήμερα; Ζει ο άνθρωπος και χωρίς την Τέχνη; Η ανάπτυξη του Λόγου τι προσέφερε και προσφέρει στον άνθρωπο;

Ο Λόγος, πρώτα πρώτα, έβγαλε τον άνθρωπο απο τις σπηλιές. Του έδειξε νέους δρόμους περιήγησης, δρόμους τους οποίους όχι μόνον μπορούσε να περπατήσει, αλλά και δρόμους που οδηγούσαν σε τόπους άπιαστους, τόπους φανταστικούς και άϋλους, όπως ο τόπος της εσωτερικής του υπόστασης. Οταν κυνηγούσε ζώα για να τραφεί, το πρώτο μέλημά του ήταν πώς να γλυτώσει και να μη γίνει και ο ίδιος θήραμα. Δεν είχε την πολυτέλεια να ψάχνει τα σώψυχά του και να αναλύει τις ψευδαισθήσεις του. Ο Λόγος λοιπόν, του άνοιξε την πόρτα που οδηγούσε στην ψυχή του, αυτό που δεν καταλάβαινε και ονόμαζε «ψυχή».

Η Τέχνη άρχισε, σιγά αλλά σταθερά, να εκφυλίζεται (;) σε πηγή ευχαρίστησης και ανακούφισης από τη βιαιότητα της νέας πραγματικότητας, την οποία κατασκεύασε με τη βοήθεια του Λόγου. Δεν γνωρίζουμε πώς έφτασε ο άνθρωπος στα σπήλαια. Ισως να προϋπήρξαν λόγιοι άνθρωποι πριν από αυτή την εποχή, ίσως και να βρέθηκε κατευθείαν μετά την εξέλιξή του από τον πίθηκο ή άλλο πρωτόγονο ζώο. Ο,τι και να συνέβη όμως, ο άνθρωπος που από το σπήλαιο και την τέχνη των σπηλαίων μεταπήδησε στον άνθρωπο του σιδήρου και της ομιλίας, είναι ο πρώτος αλλοτριωμένος άνθρωπος. Υπάρχει αμφισβήτηση γι αυτό;

Πόσες γενιές ανθρώπων χρειάστηκαν άραγε μέχρι να αλλοτριωθεί ο άνθρωπος των σπηλαίων;
Προχωρώντας ιστορικά, όσο είναι δυνατό να εμπιστεύεται κανείς την ιστορία περισσότερο από τη φαντασία, διακρίνουμε μια αλλαγή ταχύτητας στην πρόοδο του ανθρώπου. Ολο και λιγότερες γενιές απαιτούνται ώστε ο άνθρωπος να προχωρεί στα στάδια της εξέλιξής του. Η εξέλιξη της Τέχνης συμβαδίζει με την εξέλιξη του Πνεύματος σε μια σημαντική και εξαιρετικά σύντομη καμπή της ιστορίας του: Στο «Χρυσό Αιώνα» του Περικλή, μια εκρηκτική περίοδο περίπου πενήντα χρόνων, συνέβησαν επιτεύγματα, πραγματικά και πνευματικά, τόσα πολλά σε αριθμό και τόσο μεγάλα σε ποιότητα και έκταση, που η περίοδος εκείνη ίσως μονάχα με τη σημερινή εκρηκτική περίοδο που ζούμε μπορεί να παρομοιωθεί, αν λάβουμε υπόψη και το ότι, στην τότε ζωή των ανθρώπων, κυριαρχούσε και ένας μεγάλος πόλεμος, ο Πελοπονησιακός.

Σε τι διαφέρει άραγε η εποχή του Περικλή από τη δική μας; Μάλλον στο ότι σήμερα τα επιτεύγματα συμβαίνουν ταχύτατα και ότι η παραγόμενη Τέχνη έχει αλλάξει κατά πολύ. Παράγεται φιλοσοφία, λογοτεχνία, καθώς και άλλες μορφές πνευματικής έλλογης Τέχνης, αλλά το σημαντικότερο επίτευγμα είναι η αναγνώριση του ρόλου της επιστήμης ως του βασικού αρωγού του ανθρώπου, όσον αφορά τη ζωή του την ίδια αλλά και το περιβάλλον του, τη Φύση. Οι πόλεμοι πλέον δεν γίνονται για επεκτατικούς λόγους, αλλά έχουν χαρακτήρα καταστροφικό, καθαρά ανταγωνιστικό μεταξύ των ανθώπινων ιδεολογιών.
Λέγεται ότι ο οικονομικός παράγων είναι η κινητήρια δύναμη και δίνει το έναυσμα για ένα πόλεμο, το ζήτημα όμως είναι βαθύτερο. Τα αίτια ενός πολέμου, πέρα από τα -θρησκειακά, οικονομικά, επεκτατικά, ιδεολογικά, εθνικιστικά, κλπ- επιφανειακώς διαδιδόμενα, είναι ξεκάθαρα ένα μονάχα: Ο ανταγωνισμός για την επικράτηση του Ενός και την απόλυτη καταστροφή του Αλλου. Με δυο λόγια, το αλληλλοφάγωμα. Αυτό είναι η αιτία, αυτό είναι και ο στόχος. Η αδυναμία κατανόησης του Ενός προς τον Αλλο, η άρνηση επικοινωνίας με τρόπο μη επιθετικό.

ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΩ. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα σύντομο μήνυμα, όπως ένα ακόμα: Ή ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΜΟΙΟΣ ΜΟΥ (για να συνεννοηθούμε) Ή ΘΑ ΣΒΗΣΤΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΤΗ.

Δύο είναι οι αντίπαλοι, ένα αιώνια διαδιδόμενο δίλημμα, ένας αναπότρεπτος δυϊσμός με πολλά προσωπεία: Φτώχεια-Πλούτος, Ισλαμισμός-Χριστιανισμός, κλπ. Ολα αναπτύσσονται στο πεδίο της Λογικής, αν και πολλά από αυτά φέρονται ως ιδεολογικές και πνευματικές διαφορές.

Η Τέχνη σήμερα, ως συναισθηματική έκφραση, συγγενεύει περισσότερο με τις ανθρωπιστικές αξίες και τις κοινωνικές επιστήμες. Το ότι δεν ήταν ανέκαθεν έκφραση του συναισθήματος, αλλά ξεκίνησε ως τρόπος συνεννόησης, έχει προ πολλού ξεχαστεί, τη στιγμή κατά την οποία ο τρόπος συνεννόησης βρήκε διέξοδο στο Λόγο.

Παράλληλα με την Τέχνη, μια επικοινωνιακή αξία, η οποία δεν μεταβλήθηκε αρκετά κατά τη διάρκεια των χιλιετηρίδων, είναι η σωματική επικοινωνία. Για τούτο ο καλλιτέχνης αναφέρεται ευθέως στη σαρκική επαφή, προσπαθεί και μέσω αυτής να προσεγγίσει τον υπόλοιπο πληθυσμό. Για τούτο θεωρεί σημαντικό να υπενθυμίζει το ρόλο του έρωτα, σωματικού κυρίως αλλά και πνευματικού, στους ανθρώπους. Μερικοί καλλιτέχνες εκτρέπονται προς τη βία, θέλοντας ίσως να αποκωδικοποιήσουν τη φρικαλεότητα και, ελπίζοντας σε μια πιθανή αφύπνιση του συνόλου, να οδηγήσουν το ανθρώπινο είδος έξω από την εμπλοκή του στον αυτοκαταστροφικό κυκεώνα της αλληλλοεξόντωσης.

Η κάθε Δημιουργία όμως, όταν γίνεται με συγκεκριμμένο σκοπό, δεδομένης της ανθρώπινης φύσης η οποία ρέπει προς την αντίδραση και την αμφισβήτηση, μένει συχνά αναποτελεσματική. Η Τέχνη λοιπόν, αποδίδει το μεγαλύτερο δυνατό όταν προσφέρεται εντελώς αυθόρμητα. Οι αποδέκτες ακόμα και αν δεν κατανοήσουν το δημιούργημα του καλλιτέχνη με τον ίδιο τρόπο που εκείνος το παρήγαγε, σίγουρα θα κερδίσουν ένα σημαντικό στοιχείο, ένα όπλο που θα βοηθήσει την συναισθηματική τους ανάταση. Με δυο λόγια, η καλλιέργεια της συναισθηματικής ικανότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου, είναι δυνατό να οδηγήσει σε καταστάσεις περισσότερο ήπιες το σύνολο της ανθρωπότητας.

Στη σημερινή εξέλιξη της Τέχνης σε κάτι τι το άϋλο, κάτι το οποίο δεν είναι δυνατό να ειδωθεί ούτε να αναπαραχθεί χωρίς τα απαιτούμενα ηλεκτρονικά μέσα, ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος. Πόσοι άνθρωποι είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν τα τωρινά μέσα αναμετάδοσης και επικοινωνίας; Πόσοι, πολύ περισσότεροι, βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους άγνοιας; Τι θα συμβεί στην περίπτωση έλλειψης ενεργειακών πηγών, χωρίς τις οποίες τίποτε σχεδόν δεν μπορεί να δημιουργηθεί σήμερα, πόσο μάλλον η Σύγχρονη Τέχνη;

Ο ρόλος του σημερινού καλλιτέχνη είναι απελπιστικά οδυνηρός. Καλείται να παράγει Τέχνη, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα, ούτε καν μια ελπίδα αμυδρή για μελλοντική αναγνώριση του έργου του. Εδώ λοιπόν αποκτά νόημα η χωρίς σκοπό παραγωγή καλλιτεχνικού έργου. Οι παλαιότεροι καλλιτέχνες, του προηγούμενου μόλις αιώνα για να μη πάμε στους αναγεννησιακούς, διατηρούσαν μια -μικρή έστω- ικανοποίηση δημιουργώντας, προσβλέποντας σε μια πιθανή μελλοντική αναγνώριση της προσφοράς τους. Σήμερα, ο σύγχρονος καλλιτέχνης δεν προσβλέπει στο μέλλον, καλείται να πραγματώνει έργο άμεσο και στιγμιαίο. Το σύγχρονο έργο Τέχνης ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ. Δεν είναι δυνατόν να έχει μέλλον. Δημιουργείται για το ΣΗΜΕΡΑ, για μια στιγμή του κάθε ΣΗΜΕΡΑ.

Η πορεία αυτή, φαίνεται να μην είναι αναστρέψιμη. Η πάλη μεταξύ Λόγου και Τέχνης φαίνεται να έληξε καταφανώς υπέρ του Λόγου. Ο Λόγος κατάπιε την Τέχνη, την έκανε μέρος του. Η Τέχνη λοιπόν ανήκει πλέον στο Λόγο; Ο Λόγος φαίνεται σήμερα να κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης. Ποιο θα είναι το μέλλον της Τέχνης; Θα υπάρξει μέλλον για την Τέχνη;

Ο άνθρωπος βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά σημαντικό σταυροδρόμι της ιστορίας του. Καλείται ή να εξακολουθήσει να ταυτίζει την ύπαρξή του με το Λόγο ή να βρει νέα διέξοδο προς την επικοινωνία με το συναίσθημά του δια μέσου της Τέχνης. Καλείται ή να καθηλώσει τη λειτουργία του εγκεφάλου του στο μονοσήμαντο ΛΟΓΙΚΟ - ΜΗ ΛΟΓΙΚΟ ή να την εξωθήσει να αναπτυχθεί πολυσήμαντα προς τομείς ανεξερεύνητους ως τώρα, τομείς ελεγχόμενους από τη συναισθηματική του νοημοσύνη. Ισως, αν τα καταφέρει με επιτυχία, να μην έχει στο μέλλον ανάγκη από ειδικά μέσα επικοινωνίας, να μην έχει ανάγκη από κανένα μέσον εκτός του ατομικού του εξοπλισμού, του δικού του εγκεφάλου δηλαδή.

Το θέμα είναι εάν θα αφεθεί ελεύθερος να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί όχι; Τίποτε δεν είναι αδύνατο, μια και το όπλο του βρίσκεται αποκλειστικά στο δικό του έλεγχο, όπου δεν παρεισφρύουν τεχνητά, υλικά, όπλα. Φτάνει να το αντιληφθεί και να το πράξει. Το νέο άλμα του ανθρώπου κείται προ των πυλών. Ο νέος αλλοτριωμένος άνθρωπος ανατέλει, αδράχνοντας το νήμα από τον άνθρωπο των σπηλαίων.

Θα είναι σημαντικότερος αυτός ο νέος άνθρωπος; Το μόνο βέβαιο που διακρίνεται, είναι η ειρηνική του διάσταση και ικανότητά του να επικοινωνεί με μέσα μη βίαια. Η συμπαγής αντίσταση του ανθρώπου των σπηλαίων εναντίον του κοινού κινδύνου, μάλλον θα επαναληφθεί, ενώνοντας τη μεγαλύτερη και ικανότερη ζωϊκή ομάδα του πλανήτη, όχι πλέον εναντίον οποιουδήποτε εχθρού, αλλά ΥΠΕΡ της ανθρωπότητας.

Ιδωμεν!

Ο καροτάνθρωπος

Το κειμενάκι το έγραψα ως σχόλιο στο blog της Avanti, στο θέμα περί μεταλλαγμένων. Μου αρέσει να θυμάμαι την ιστορία και τη μεταφέρω και εδώ να μη τη ξαναγράφω αν τη ξαναχρειαστώ:

Πριν καναδυο χρόνια είχε παιχτεί στην ΕΤ1 μια παλιά ταινία (προπολεμική, ασπρόμαυρη) με τίτλο «Ο καροτάνθρωπος». Είχε παιδαριώδη εφέ και προσπαθούσε να δώσει τρόμο με τη μορφή ενός μεταλλαγμένου ανθρώπου που είχε παρασκευαστεί μετά απο εργαστηριακό σφάλμα. Οι επιστήμονες ήταν μαζεμένοι σε ένα αμπρί με τζαμαρίες γύρω γύρω και συνεδρίαζαν τι να κάνουν, όπου εμφανίζεται ο καροτάνθρωπος, η σκιά του δλδ, στο τζάμι και κοκκάλωσαν, μέχρι που πήρε ένας το πιστόλι και τον σκότωσε. Δυστυχώς, δεν είδαμε το καροτοκέφαλο επειδή ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή μόλις σκοτώθηκε.Ο καροτάνθρωπος είχε σώμα ανθρώπου -φαίνονταν τα χέρια του- και κεφάλι καρότου, όπως είναι το καρότο με λίγα φυλλαράκια επάνω. Ολα αυτά στη σκιά φυσικά. Εμείς τη βλέπαμε και γελούσαμε με την απλοϊκότητα του σκηνοθέτη να αποδώσει το σενάριο επιστημονικής φαντασίας με φτωχά μέσα, αλλά, φαντάζομαι, ότι στην εποχή της θα ήταν μια πραγματικά τρομαχτική ταινία!

..πού να ζούσαν εκείνοι που την πρωτοείδαν να τη δουν να γίνεται πραγματικότητα..

Σας τρόμαξα αρκετά..???..:-)

Blogότσαρκα

Μου έγινε συνήθεια αυτή η βραδινή βόλτα στα Blogs.
Είναι λόγος να ανησυχώ..?
Κάπου χάνω γι αυτό το κάνω..?
Πείτε μου, γιατρέ μου, μήπως πρέπει να τη κόψω..?
Κάπου διάβασα ότι όποιος γυρνά και σχολιάζει είναι "μαϊντανός" και μένα ο μαϊντανός μου αρέσει μεν αλλά μονάχα στα μπιφτέκια.
Για όποιον περιδιαβαίνει στα μουλωχτά και δεν κάνει φανερή την παρουσία του δεν έχει γραφτεί τίποτα -ακόμα- τι ζαρζαβατικό είναι, ας πούμε, και ανησυχώ. Μπας και πρόκειται για κάτι μεταλλαγμένο..?

ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ

Δώσαμε, δώσαμε!

Ερανοι και ζήτουλες πλακώνουν στις γιορτές. Τις άγιες μέρες θυμόμαστε το διπλανό μας και, αν δεν τον θυμηθούμε απο μοναχοί μας, υπάρχουν ένα σωρό σπλαχνικοί που μας τον θυμίζουν: οι κυρίες του φιλοπτώχου της ενορίας, η τιβι με κάποιο μαραθώνιο αγάπης, οι περίφημες μη κυβερνητικές οργανώσεις, κλπ κλπ.

Ο διπλανός μας βέβαια, βρίσκεται πάντα δίπλα μας -τι σόϊ διπλανός θα ήταν αν δεν ήταν αυτή η θέση του; Εκτός αν έρχεται να κάτσει δίπλα μας κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα.

Αν εξαιρέσω τις κυρίες του φιλοπτώχου, που πιάνουν δουλειά εποχιακή, και την τιβι που είναι "φέξε μου και γλίστρησα", οι μη κυβερνητικές οργανώσεις είναι αυτές που μου τη δίνουν, επειδή δεν μπορώ να καταλάβω μερικά πραγματάκια. Αυτές οι Μη κυβερνητικές οργανώσεις, που δίνουν έμφαση στο ΜΗ του τίτλου τους, πώς ζουν ολόκληρο το χρόνο; Θα απαντήσει κάποιος ότι αυτές δρουν και εκτός Ελλάδας. Ναι, αλλά τότε πώς τα καταφέρνουν και ζουν; Πόσα χρήματα απο αυτά που μαζεύουν πάνε για το σκοπό που διαλάλησαν ότι τα μάζεψαν; Οσοι αρχηγεύουν σε αυτές τις οργανώσεις δεν κερδίζουν τίποτα; Αν αληθεύει αυτό που όλοι λένε πως "βάζουν κι από την τσέπη τους" τότε γιατί το κάνουν; Είναι τόσο πλούσιοι; Τους περισσεύουν; Και καλά οι αρχηγοί, τα ιδρύματα αυτά πώς λειτουργούν; Τζάμπα; Κανείς δεν πληρώνεται; Αυτοί που τρεχαλάνε δεν είναι υπάλληλοι;

Μήπως μαζευτήκανε μια ωραία πρωΐα καμπόσοι πάμπλουτοι που τους βάραινε το χρήμα τις τσέπες και είπανε «α, να εργαστούμε για το καλό της ανθρωπότητας τώρα, αρκετά κερδίσαμε, ας τα ξοδέψουμε για καλό σκοπό»..???.. Δεν πείθομαι με τίποτα ότι δεν πρόκειται και εδώ για καλοστημένες επιχειρήσεις, και η δικαιολογία που ίσως διατυπωθεί, ότι δηλαδή κάτι πάει και στο δεινοπαθούντα «διπλανό μας» και καλά κάνουν και υπάρχουν, με κάνει να δυσπιστώ όλο και περισσότερο.

ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΙ ΣΥ ΜΙΑ ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ. ΜΠΟΡΕΙΣ!

Αυτό θα ήταν ένα πετυχημένο σλόγκαν για ξεκάρφωμα. Ετσι, όλοι θα φροντίζαμε το διπλανό μας, αφού βεβαίως θα φροντίζαμε πρώτα τον εαυτό μας, μια και δεν είμαστε ικανοί να τον φροντίσουμε απευθείας. Βρε μπας και λειτουργεί κάπως διαφορετικά το πράγμα; Μήπως όλα αυτά τα "συστήματα" βασίζονται σε κορόϊδα; Μήπως είναι κάτι τι τόσο πολύ απλό; Βάζεις να πούμε μερικά κορόϊδα και τρεχαλάνε στο τζάμπα, αφού τα έχεις ποτίσει με "ιδανικά" και "αξίες" και "ιερούς σκοπούς" και κάθεσαι στη γραφειάρα σου και το παίζεις ΜΗ κερδοσκοπική επιχείρηση ή ΜΗ κυβερνητική οργάνωση ή διάφορα άλλα ΜΗ και ΜΗ.

Αυτό το «ΜΗ» είναι που με πονηρεύει. Επειδή ακριβώς θέλει να με βεβαιώσει για κάτι αντίθετο, ανοίγει ένα παραθυράκι στο μυαλό μου για την σκέψη: Βρε, μπας και...

..λες και οι κυβερνητικές οργανώσεις είναι τίποτα το "κακό" και απευφκταίο.. Και οι κυβερνητικές οργανώσεις δηλαδή, είναι τόσο "κακές" και ανεπαρκείς; Τη κυβέρνηση στο κάτω κάτω τη ψηφίζουμε.. Ολοι δίνουμε, δίνουμε και κάποιοι τα παίρνουν, τα παίρνουν...

Τα πήρα και'γω λοιπόν τώρα και ΔΕ ΘΑ ΔΩΣΩ ΦΕΤΟΣ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ -εκτός απο τους σκουπιδιαρέους, το δικαιούνται τα παιδιά και με το παραπάνω. Η απόφασις ελήφθη.

στυλ ATHENS VOICE

«Πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα περιοδικό δρόμου, στυλ ATHENS VOICE...»
Ελαβα μια πρόσκληση, όπου καλούνται δάφοροι να συμμετάσχουν σε αυτό το υπο έκδοση περιοδικό. Τη λάβατε κι εσείς; Ενδιαφέρεται κάποιος να στείλω λεπτομέρειες στο μέηλ του;

Κάτι είχα ακούσει για ένα παιχνίδι που θα έπαιζε (ή το έπαιξε; κι αν το έπαιξε ποια τα αποτελέσματα;) ο Ομιλος Unesco νομού Πειραιά & Νήσων με βιβλία.
Θα εγκατέλειπε δλδ βιβλία σε διάφορα σημεία του Πειραιά ώστε να τα παίρνει κάποιος να τα διαβάζει και να τα ξαναφήνει στο ίδιο μέρος. Αυτό το παιχνίδι παίζεται με επιτυχία -όπως αναφέρεται- σε διάφορες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιη πως θα είχε επιτυχία στη χώρα μας, επειδή είμαστε ακόμα κάθετα υπέρ της ιδιοκτησίας και όχι της κοινοκτημοσύνης. Παίρνω παράδειγμα απο αυτό που συμβαίνει σε μένα: βιβλίο που εδάνεισα, ποτέ δεν επεστράφη!;-)

..και.. ποιο είναι το ATHENS VOICE..???..

Εκτός διαβάσεων

Δεν ξαναπερνάω απέναντι μέσα απο διάβαση. Κι ας με γράψουν! Προτιμώ την αρτιμέλειά μου, ψυχική και σωματική. Πριν απο λίγη ώρα, προσπάθησα να περάσω, ως νομοταγής πολίτις, απο κάποια διάβαση ενός κεντρικού δρόμου. Αναψε πράσινο για τους πεζούς, αφού είχε ανάψει κόκκινο για τα αυτοκίνητα, και ετοιμάστηκα να περάσω απέναντι.
Δεν πρόλαβα να κάνω παραπάνω απο τρία βήματα και -τσουπ!- ο πρώτος ΙΧής καλύπτει ολόκληρο σχεδόν το εύρος της διάβασης, αφήνοντας ΠΙΣΩ του 1/3 ελεύθερο. Προχωρώ να τον παρακάμψω περνώντας πίσω απο το αυτοκίνητό του (τρελή είμαι να περάσω απο μπροστά; θα με φάει λάχανο κάποιος απο τους διερχόμενους τον κάθετο δρόμο) και -τσουπ!- να και ο δεύτερος έρχεται βολίδα και κολλάει στον πρώτο, καλύπτοντας το 1/3 του εύρους της διάβασης που έμενε ελεύθερο για τους πεζούς.
Εάν το εύρος το δικό μου ήταν λεπτότερο απο 20 εκατοστά, θα χωρούσα να περάσω ανάμεσά τους, πατώντας στις άσπρες λωρίδες που ορίζουν τη διάβαση, αλλά ευτυχώς δεν ανήκω στα ερπετά (βλ. αντίστοιχο Βlog περί εξωγήϊνων ηγετών, κλπ).
Χρειάζεται τώρα πλέον να παρακάμψω και το δεύτερο αυτοκίνητο, περνώντας πίσω του επειδή ανάμεσα δε χωράω, για να βρεθώ απέναντι παρανόμως, επειδή εκεί δεν υπάρχουν πλέον άσπρες λωρίδες. Μέχρι να κάνω όλα αυτά τα βήματα, ανάβει το πράσινο για τα αυτοκίνητα και βρίσκομαι έκθετη στη μέση του δρόμου. Δεν έχουν καθόλου άδικο οι επόμενοι οδηγοί που δυσανασχετούν, αλλά πού να εξηγώ τώρα τι συνέβη... Αλλωστε, θα το γνωρίζουν σίγουρα, επειδή θα το έχουν κάνει και αυτοί.
Γιατί, πού είδε κανείς μας στο Ελλαντάν να σταματούν τα αυτοκίνητα στο κόκκινο όπως ορίζει ο ΚΟΚ, τουλάχιστον 5 (ολογράφως πέντε) μέτρα ΠΡΙΝ απο το φανάρι; Το συνηθισμένο είναι να εξέχει το μισό μήκος του αυτοκινήτου ΜΠΡΟΣΤΑ απο το φανάρι. Ετσι, δε βλέπουν το φανάρι για να ξεκινήσουν και ξεκινούν δια της ακουστικής οδού, όταν τους κορνάρουν οι άλλοι απο πίσω. Με το ίδιο σύστημα παρκάρουν, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο.

Αδικο έχω που δεν περνάω συστηματικά απο διάβαση; Περιμένω να ελέγξω το δρόμο με τα ματάκια μου, να υπολογίσω την ταχύτητα των αυτοκινήτων και να περάσω απέναντι με δική μου ευθύνη. Εκτός διαβάσεων πάντα. Τι μου ήρθε σήμερα να παίξω τη νομοταγή;

Πολιτική στο ιντερνέτ

Σήμερα κατάλαβα τι σημαίνει "πολιτική στο διαδίκτυο" και πώς αυτή ασκείται. Το κατάλαβα γιατί μέσα στα blogs διακρίνεται καλύτερα, ενώ στα φόρα υπερισχύουν οι χαρακτήρες των χρηστών και στους κόμβους ψιλοκατευθύνονται τα πράγματα απο την εκάστοτε διαχείριση.
Υπάρχουν λοιπόν διάφορες και διαφορετικές τάσεις:

1. Η τάση "αλαλούμ" όπου η εικόνα του κόσμου φαίνεται συγκεχυμένη.
2. Η τάση "διαρκούς ευτυχίας" όπου η εικόνα του κόσμου ΘΕΛΕΙ να δείχνει ευτυχισμένη.
3. Η τάση η "οργισμένη" όπου είναι διάχυτη η επιθυμία για την αλλαγή της εικόνας του κόσμου, μια και αραδιάζει όλα τα κακώς κείμενα.
4. Η τάση η "αυτοσαρκαστική" όπου η εικόνα του κόσμου διακρίνεται ξεκάθαρα μέσα απο αυτοκριτική διάθεση και αυτογνωσία.
5. Η τάση η "πεσιμιστική" όπου απλώς περιγράφεται μια ζοφερή εικόνα του κόσμου, χωρίς την παραμικρή επαναστατική διάθεση.
6. .......................... ας προσθέσει όποιος θέλει ό,τι θέλει.

Οποιος θέλει, ας ψηφίσει κιόλας!

Εμένα με έλκει η τάση "αλαλούμ" γιατί πιστεύω ότι πραγματικά η εικόνα του κόσμου είναι συγκεχυμένη, αόριστου σχήματος, σκέτη θολούρα. Μακάρι να μη βρει ποτέ ο κόσμος το συγκεκριμμένο του σχήμα, μακάρι να ψάχνουμε στον αιώνα τον άπαντα!
Οσες φορές κάποιοι θέλησαν να δώσουν μορφή συγκεκριμμένη στον κόσμο, πήγαμε πίσω ..και αυτούς τους "κάποιους" τους έφαγε η μαρμάγκα..

Το γλέντι του αιώνα

Διαβάζεται με όποια σειρά θέλουμε.
(κλικ! πάνω στην εικόνα)

Πώληση προσωπικών δεδομένων και με τη βούλα!

Συνταρακτική η είδηση, αλλά δε φαίνεται να ιδρώνει κανένα αφτί. Οι πολίτες δεν ανησυχούν, δεδομένου ότι έχουν πειστεί ότι με τον τρόπο αυτό είναι ασφαλείς απέναντι στη -διαφημισμένη αρκούντως- τρομοκρατία. Παραθέτω το σχετικό άρθρο απο τη χθεσινή (4/12/2005) Κ.Ε. και όποιος το διαβάσει ας βγάλει τα συμπεράσματά του:


Δεδομένα, πουλημένα!

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ

Μετά το «μεγάλο αδελφό» τώρα έχουμε και τα 25 μικρά «αδελφάκια».

Οι υπουργοί Δικαιοσύνης της Ε.Ε. συμφώνησαν την Παρασκευή το βράδυ στην οδηγία που προβλέπει την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και ηλεκτρονικών επικοινωνιών (Ιντερνετ) των ευρωπαίων πολιτών και την αποθήκευσή τους από τις αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες και από τους οργανισμούς τηλεπικοινωνιών.

Επιπλέον, οι οργανισμοί αυτοί θα μπορούν να χρησιμοποιούν τα προσωπικά δεδομένα «για εμπορικούς σκοπούς» και όλα αυτά στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας.

*Βάσει της οδηγίας, οι αρμόδιοι οργανισμοί τηλεπικοινωνιών θα μπορούν να καταγράφουν και να διατηρούν για χρονικό διάστημα μεταξύ 6-24 μηνών τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις από κινητό και σταθερό τηλέφωνο, τα μηνύματα (SMS) των Ευρωπαίων και τις επικοινωνίες μέσω Ιντερνετ (e-mail, περιήγηση σε ιστοσελίδες).

Τα διατηρούμενα στοιχεία θα αφορούν κυρίως τον αποστολέα, τον παραλήπτη, την ώρα επικοινωνίας, τη διάρκεια και τον τόπο. Πλήρες φακέλωμα δηλαδή.

Τα δεδομένα αυτά θα είναι στη διάθεση όχι μόνο όλων των εθνικών διωκτικών αρχών αλλά και των αρχών των άλλων κρατών-μελών (αστυνομία, αντιτρομοκρατικές ομάδες, μυστικές υπηρεσίες κ.λπ.), αλλά και τρίτων χωρών (βλέπε ΗΠΑ).

*Προκειμένου να επιλυθεί το πρόβλημα του κόστους παρακολούθησης, για το οποίο διαμαρτυρήθηκαν οι οργανισμοί τηλεπικοινωνιών, η οδηγία λοιπόν επιτρέπει στις επιχειρήσεις που θα αναλάβουν το έργο να χρησιμοποιήσουν τα δεδομένα των πολιτών για εμπορικούς σκοπούς. Ετσι, λοιπόν, ο ΟΤΕ θα έχει το δικαίωμα πώλησης των δεδομένων σε μια γερμανική ή βρετανική εταιρεία για μάρκετινγκ κ.λπ. Με τη λύση αυτή θα καλυφθεί ένα μέρος του κόστους υποδομής και το άλλο θα επιβαρύνει τα κράτη-μέλη.

Αφήνει, όμως, στη διακριτική ευχέρεια των κρατών-μελών τη θέσπιση νομοθεσίας για το χρόνο διατήρησης των δεδομένων. Επίσης, κάθε κράτος θα έχει το δικαίωμα να προσδιορίσει τον κατάλογο των σοβαρών εγκλημάτων για τα οποία θα επιτρέπεται η χρησιμοποίηση των στοιχείων και θα θεσπίσει με εθνική νομοθεσία τις εγγυήσεις για τη χρήση των δεδομένων.

Ελαστικά μέτρα!

Τα μέτρα αυτά θεωρήθηκαν ελαστικά από ορισμένα κράτη-μέλη, τα οποία κατηγόρησαν τη βρετανική προεδρία ότι έβαλε «νερό στο κρασί» της. Πρόκειται κυρίως για τα σκανδιναβικά και την Ιρλανδία, τη Σλοβακία και τη Σλοβενία. Μάλιστα οι τρεις τελευταίες καταψήφισαν την οδηγία, την οποία θεώρησαν υπερβολικά επιεική, ενώ η Πολωνία ζητούσε να διατηρούνται τα δεδομένα για 35 χρόνια (!).

*Για τον Αν. Παπαληγούρα, η οδηγία βελτιώθηκε κάπως σε σχέση με την αρχική της μορφή προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών. Αλλωστε, όπως είπε, η διαδικασία της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη απόφασης δεν αφήνει πολλά περιθώρια κινήσεων, όταν μάλιστα η πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της. Για τον υπουργό, οι διατάξεις της οδηγίας δεν έρχονται σε αντίθεση με το σύνταγμα της χώρας.

Από την πλευρά της προεδρίας, ο βρετανός υπουργός Τσαρλς Κλαρκ δεν έκρυβε την ικανοποίησή του για τη συμφωνία.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 04/12/2005
Copyright © 2004 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.

το άρθρο εδώ: Dedomena

Τα έσοδα θα διατεθούν...

Γίνονται ένα σωρό πολιτιστικές εκδηλώσεις, μουσικές, θεατρικές, κλπ, οι οποίες διαφημίζουν τη διάθεση των εσόδων τους απο τα εισιτήρια. Υπέρ των αναπήρων παιδιών, υπέρ κάποιων αναξιοπαθούντων, κλπ.
Αναρωτιέμαι: Τίποτα δεν μπαίνει στις τσέπες των διοργανωτών; Υπέρ τίνος γίνονται πραγματικά αυτές οι εκδηλώσεις;
Αν τα έσοδα πήγαιναν στ' αλήθεια εκεί που διαφημίζεται, δεν θα υπήρχαν πλέον αναξιοπαθούντες στη χώρα μας. Κάνω λάθος..?

φοβάμαι

φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι

Πολιτιστικό τζέρτζελο

Σύλλογοι προς διάδοση της Τέχνης, κύριοι και κυρίες (ως κυρία, είμαι ευγενής και τοποθετώ τους κυρίους πρώτα) δημιουργούν διάφορα, απο ποίηση και άλλα λογοτεχνικά είδη μέχρι έργα ζωγραφικής και άλλα εικαστικά.

Ανέκαθεν διατηρούσα την πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει καλλιτέχνες. Αυτό όμως που παρατηρώ τον τελευταίο καιρό και "απο τα έσω" με έχει αφήσει άναυδη -για την ακρίβεια, ξερή!

Πρόκειται για μια φοβερά εκτεταμένη δημιουργική επιδημία. Μια λοιμώδη ασθένεια. Πυρετός! Σέρνεται γρίππη, πώς το λένε; Κι απο κοντά, φυσικά, τα διάφορα τρωκτικά να εκμεταλλευτούν καταστάσεις και ψυχούλες.

Γκαλερίστες παντογνώστες, καταπιεστικοί μάνατζερς ενθαρρυντές ή τυπάδες εγώ_τα_ξέρω_όλα_και_μη_φοβάσαι, κλπ κλπ. Εκθέσεις ανοιγοκλείνουν, κάθε γειτονιά και εκθετήριο, Αίθουσα Τέχνης, πακέτο με τα αδυνατιστήρια και τα κομμωτήρια πάνε αυτά.

Είναι πιο ανώδυνοι αυτοί οι Σύλλογοι και οι Ενώσεις απο κάτι άλλα συλλογικά που υπήρχαν παλιότερα, για τούτο και δεν ενοχλούν. Και δίνουν και μια πρέτζα αισιοδοξίας, τώρα που αυξάνεται το όριο για τη συνταξιοδότηση και τα μηνιάτικα είναι της πείνας...

Ας γράψουμε λοιπόν φίλτατοι, ας ζωγραφίσουμε! Ολα εδώ πληρώνονται!
Με τις υγείες μας. :-)

Παραβατικά παιδιά

Ακουσα μια είδηση: Τρία "παραβατικά παιδιά" σκότωσαν μια γριούλα για να τη ληστέψουν. Το 7χρονο φύλαγε τσίλιες. Το 8χρονο έσπρωξε τη γιαγιάκα και την έρριξε στο πάτωμα. Το 14χρονο την έπνιξε προσπαθώντας να την εμποδίσει να φωνάξει.

Τα παιδιά αυτά ζούσαν μόνα τους με το ενός έτους αδερφάκι τους, μια και η μάνα ήταν φυλακή και ο πατέρας στο νοσοκομείο, εγχειρισμένος νομίζω.

Το 14χρονο συνελήφθη, τα άλλα δυο αφέθηκαν ελεύθερα και επέστρεψαν στο σπίτι τους -μια παράγκα. Το 14χρονο δήλωσε μετάνοια λέγοντας ότι το έκανε επειδή δεν είχε με τι να ταΐσει τα αδέρφια του, για τα οποία αισθανόταν υπεύθυνο.

Η κ. εισαγγελέας τηλεφώνησε σε ιδρύματα να αναλάβουν τα παιδιά, αλλά τα ιδρύματα δήλωσαν πληρότητα -δεν είχαν θέσεις είπαν. Ο κ. υφυπουργός δήλωσε ότι τα ιδρύματα περισσεύουν θέσεις και κάλεσε το δημοσιογράφο που παρουσίαζε το δελτίο να τα επισκεφτούν "τώρα, ελάτε μαζί μου" για να το διαπιστώσουν -την περίσσεια θέσεων, τουλάχιστον είκοσι.

Πριν λίγες μέρες, σε μια εκπομπή της κ. Πάνια Ανίτας (ναι, τη βλέπω κάπου κάπου, αντλώ ιδέες) ένα ζευγάρι γονέων κατέφυγε ζητώντας να τους επιστραφούν τα 5 παιδιά τους, τα οποία μια κοινωνική λειτουργός είχε παραπέμψει σε διάφορα ιδρύματα επειδή ο πατέρας ήταν άνεργος και ο χώρος όπου διέμεναν (30 τετραγωνικά μέτρα κοντέϊνερ) ήταν ανεπαρκής για να μεγαλώνουν παιδιά. Οι γονείς συμπαθέστατοι εκλιπαρούσαν "θέλουμε πίσω τα παιδιά μας" και "με ποιο δικαίωμα μας τα στερεί το κράτος".

Φαίνεται ότι αυτά τα παιδιά, απο αυτούς τους γονείς, είναι καλά παιδιά, ικανά για διαμονή σε ιδρύματα κρατικά. Δεν δημιουργούν ανώμαλες καταστάσεις, δεν είναι παραβατικά, σε αντίθεση με εκείνα που είναι "γεννημένα εγκληματίες".

Αρνούμαι να δεχτώ πως υπάρχουν παιδιά γεννημένα εγκληματίες και αναρωτιέμαι:

1. Πού ήταν οι γείτονες των παιδιών; Δεν περίσσευε ένα πιάτο φαΐ για τα παιδιά αυτά;

2. Πού βρισκόταν οι κ.κ. εισαγγελέας, κοινωνική λειτουργός, ψυχολόγος, κλπ κλπ, ΠΡΙΝ φτάσουν τα παιδιά σε απόγνωση;

3. Οταν κλείστηκε η μάνα φυλακή κανείς δεν σκεφτηκε τι θα γίνουν τα παιδιά; (Ποιος θα τα προσέχει π.χ.)

4. Οταν ο πατέρας μπήκε να εγχειριστεί, ποιός φρόντισε για την οικογένεια που διαλύθηκε;

Τα παιδιά αυτά στο κάτω κάτω, εφάρμοσαν το νόμο της ζούγκλας, όπου το θηρίο σκοτώνει ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΕΙ και όχι για την πλάκα του ή για να έχει πετρέλαιο ή έτσι επειδή του κάπνισε να πάει να εκπολιτίσει ένα λαό ήδη πολιτισμένο αλλά με διαφορετικό πολιτισμό -χωρίς κάρτες, δάνεια, ουτοπικές απολαύσεις, διαφημίσεις, ανεργία, γκέτο, και λοιπά αγαθά.

Ποιο είναι το παράδειγμα που δίνει η "κοινωνία" μας στα παιδιά (γενικά, και όχι μονάχα σε αυτά του δελτίου ειδήσεων) ώστε να έχει το δικαίωμα να τα χαρακτηρίζει ως παραβατικά και να τα απομονώνει;

Αυτά και καλό μήνα και ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ. ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΔΩΡΑ, θα μπορούσε να πει ο εορτάζων, στο Ονομα και τη Χάρη του οποίου υποκρινόμαστε χαρούμενοι και ευτυχείς.

Γιορτάστε με δάνεια και κάρτες!

Δώστε και τα σώβρακα για ένα χριστουγεννιάτικο δεντράκι! Δώστε και Σώστε τους σουπερμαρκετάδες, τις τράπεζες, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τις καρτοκινητοτηλεφωνικές, όλους τους αναξιοπαθούντες τεσπα. Χριστέ μου, γιατί δε γεννιέσαι κάθε μήνα?