Απάντηση σε ένα φίλο
Μετά απο πολλή σκέψη, τείνω να αναιρέσω την πανάκεια του "μεσαίου χώρου". Ο χώρος αυτός πάσχει, όσο κι αν θέλουμε να βλέπουμε θετικά την "ειρηνική συνύπαρξη του διαφορετικού" κλπ κλπ.. άλλωστε η Ενωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου που αναφέρεις δε μπόρεσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, ακριβώς επειδή ο εσμός των διαφόρων που την αποτελούσαν ήταν -παράλληλα με την ουτοπική λατρεία του λαού, αχ αυτός ο λαός πια- το φρένο της! Φρένο για ό,τι δημιουργικό και πρωτοποριακό, στο πολιτικό πλαίσιο πάντα, γιατί οι καλλιτέχνες έχουν ανάγκη να παραμυθιάζονται και όσο παραμυθιάζονται δημιουργούν...:-) και η Τέχνη ακμάζει σε περιόδους σαφούς ουτοπίας! Οταν η πολιτική ψιλοροχαλίζει...
Οπότε, το να παρομοιάζεται το ιντερνέτ με εκείνο το μεσαίο χώρο όπου χωρούν όλοι οι καλοί, μάλλον μοιάζει κάργα ουτοπικό και έχει αποδειχτεί επανειλλημένως αυτό με τις εξακολουθητικές διαλύσεις σελίδων και σελίδων "αγαπημένων" και αγαστά συνεργαζομένων χρηστών. Ο ανθρώπινος φθόνος, το ένα και πολύ σοβαρό απο τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, καραδοκεί. Μη δούμε κάποιον να προκόβει. Μάλλον σε αυτό το αμάρτημα υπέπεσε και η διοίκηση του ΟΤΕ προσφάτως και ανακοίνωσε την παράλογη αύξηση των τιμολογίων του -ευτυχώς το θέμα μπαλώθηκε, αν και αμφιβάλλω για την αντοχή της κλωστής!;-)
Αυτό που πιστεύω είναι ότι δεν είναι ο "χώρος" ούτε ο "τόπος" που κάνουν να ευδοκιμούν οι άνθρωποι. Βάλε τον γκαντέμη στο πολυτελέστερο ξενοδοχείο, κάτι θα βρει να παραπονεθεί. Ο άνθρωπος είναι λοιπόν αυτός που κάνει το χώρο και τον τόπο να ευδοκιμούν για την πάρτη του. Αμα δεν συμβεί κοσμογονική αλλαγή στο μέσα του ανθρώπου, με τη θέλησή του φυσικά, δε γίνεται τίποτα. Το κουκούτσι της ψυχής του χρειάζεται προσαρμογή και αυτό ίσως συμβεί με τη διαρκή τριβή της ενημέρωσης, όποια και αν είναι αυτή και από όπου και αν προέρχεται. Αργά αλλά σταθερά ο άνθρωπος θα καταλάβει περισσότερα για τον ίδιο του τον εαυτό αν αφεθεί να αποβάλλει το φόβο και την ανάγκη του να εξουσιάζεται. Με το ζόρι δε γίνεται κάτι. Ούτε η πειθώ που έρχεται απο τα έξω χρησιμεύει. Από το μέσα γίνεται η αλλαγή.
Α! Μια φορά είχε μαζευτεί ένα μελίσσι στο ενδιάμεσο του τοίχου στο γραφείο ενός φίλου και συναδέλφου. Εμπαιναν μέλισσες και ενοχλούσαν τους εργαζόμενους. Εριξαν τον τοίχο αφού "κάπνισαν" το μελίσσι και πήραν το μέλι. Οι μέλισσες ψοφήσαν. Οι εργαζόμενοι ησυχάσανε.
Ο "εργαζόμενος" είναι μυστήριο τρένο. Οταν καταλάβουμε τι σημαίνει εργαζόμενος και το καταλάβει και ο ίδιος, κάτι μπορεί να γίνει. Αυτά.:))
Μετά απο πολλή σκέψη, τείνω να αναιρέσω την πανάκεια του "μεσαίου χώρου". Ο χώρος αυτός πάσχει, όσο κι αν θέλουμε να βλέπουμε θετικά την "ειρηνική συνύπαρξη του διαφορετικού" κλπ κλπ.. άλλωστε η Ενωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου που αναφέρεις δε μπόρεσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, ακριβώς επειδή ο εσμός των διαφόρων που την αποτελούσαν ήταν -παράλληλα με την ουτοπική λατρεία του λαού, αχ αυτός ο λαός πια- το φρένο της! Φρένο για ό,τι δημιουργικό και πρωτοποριακό, στο πολιτικό πλαίσιο πάντα, γιατί οι καλλιτέχνες έχουν ανάγκη να παραμυθιάζονται και όσο παραμυθιάζονται δημιουργούν...:-) και η Τέχνη ακμάζει σε περιόδους σαφούς ουτοπίας! Οταν η πολιτική ψιλοροχαλίζει...
Οπότε, το να παρομοιάζεται το ιντερνέτ με εκείνο το μεσαίο χώρο όπου χωρούν όλοι οι καλοί, μάλλον μοιάζει κάργα ουτοπικό και έχει αποδειχτεί επανειλλημένως αυτό με τις εξακολουθητικές διαλύσεις σελίδων και σελίδων "αγαπημένων" και αγαστά συνεργαζομένων χρηστών. Ο ανθρώπινος φθόνος, το ένα και πολύ σοβαρό απο τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, καραδοκεί. Μη δούμε κάποιον να προκόβει. Μάλλον σε αυτό το αμάρτημα υπέπεσε και η διοίκηση του ΟΤΕ προσφάτως και ανακοίνωσε την παράλογη αύξηση των τιμολογίων του -ευτυχώς το θέμα μπαλώθηκε, αν και αμφιβάλλω για την αντοχή της κλωστής!;-)
Αυτό που πιστεύω είναι ότι δεν είναι ο "χώρος" ούτε ο "τόπος" που κάνουν να ευδοκιμούν οι άνθρωποι. Βάλε τον γκαντέμη στο πολυτελέστερο ξενοδοχείο, κάτι θα βρει να παραπονεθεί. Ο άνθρωπος είναι λοιπόν αυτός που κάνει το χώρο και τον τόπο να ευδοκιμούν για την πάρτη του. Αμα δεν συμβεί κοσμογονική αλλαγή στο μέσα του ανθρώπου, με τη θέλησή του φυσικά, δε γίνεται τίποτα. Το κουκούτσι της ψυχής του χρειάζεται προσαρμογή και αυτό ίσως συμβεί με τη διαρκή τριβή της ενημέρωσης, όποια και αν είναι αυτή και από όπου και αν προέρχεται. Αργά αλλά σταθερά ο άνθρωπος θα καταλάβει περισσότερα για τον ίδιο του τον εαυτό αν αφεθεί να αποβάλλει το φόβο και την ανάγκη του να εξουσιάζεται. Με το ζόρι δε γίνεται κάτι. Ούτε η πειθώ που έρχεται απο τα έξω χρησιμεύει. Από το μέσα γίνεται η αλλαγή.
Α! Μια φορά είχε μαζευτεί ένα μελίσσι στο ενδιάμεσο του τοίχου στο γραφείο ενός φίλου και συναδέλφου. Εμπαιναν μέλισσες και ενοχλούσαν τους εργαζόμενους. Εριξαν τον τοίχο αφού "κάπνισαν" το μελίσσι και πήραν το μέλι. Οι μέλισσες ψοφήσαν. Οι εργαζόμενοι ησυχάσανε.
Ο "εργαζόμενος" είναι μυστήριο τρένο. Οταν καταλάβουμε τι σημαίνει εργαζόμενος και το καταλάβει και ο ίδιος, κάτι μπορεί να γίνει. Αυτά.:))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου