κάτι που λείπει είναι μια Σχολή Γονέων. Γινόμαστε γονείς από μόνοι μας (όσοι γινόμαστε δηλαδή) χωρίς κανένα φως βαδίζουμε στα τυφλά, είμαστε υπεύθυνοι για τα παιδιά μας όχι μόνο για την τροφή και την ένδυση αλλά κυρίως για την πνευματική τους ανάπτυξη και την ένταξή τους ομαλά στην κοινωνία.
Προσπαθούμε να δίνουμε τα απαραίτητα εφόδια, όσα νομίζουμε εμείς απαραίτητα χωρίς να λογαριάζουμε τις επιθυμίες των παιδιών μας. Αυτό το "μας" είναι το ενοχλητικό: δείχνει καθαρά τι είναι σημαντικό για εμάς, ότι θεωρούμε τα παιδιά "μας" ιδιοκτησία "μας", μια ιδιοκτησία που θέλουμε πρώτ' απόλα να προστατέψουμε. Γιατί, τί άλλο να κάνει κανείς με μια ιδιοκτησία;
Τα παιδιά όμως είναι κάθε τι άλλο εκτός απο μια ιδιοκτησία: ανήκουν στον εαυτό τους και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό, τόσο το καλύτερο!
Τα παιδιά, σίγουρα, δεν γνωρίζουν όλα όσα εμείς γνωρίζουμε "για τον κόσμο", δεν θα ήταν όμως καλύτερα να τα μάθουν στηριζόμενα (και όχι υπερπροστατευμένα) απο τους γονείς τους;
Να τα θαυμάζουμε για τα φρέσκα τους μυαλουδάκια και όχι να θέλουμε να τα τρομάζουμε "με την κακία του κόσμου" ώστε να μείνουν προσκολλημένα επάνω μας!
Να τα βοηθάμε όσο γίνεται να αναπτύξουν τα χαρίσματά τους, ώστε να εκπληρώσουν κάποτε τις επιθυμίες τους. Γιατί εμείς "σήμερα είμαστε κι αύριο δεν είμαστε", που λέει και η λαϊκή σοφία και, ως καλοί γονείς, σίγουρα θέλουμε να μη μείνει αδύναμο ψυχικά το παιδάκι μας την ώρα που εμείς δεν θα είμαστε πια!
Και σίγουρα η ενηλικίωση ενός ανθρώπου δεν συμβαίνει ξαφνικά μόλις σβύσει 18 κεράκια! προετοιμάζεται από την ώρα της γέννησης. Αυτά τα ολίγα περί ανατροφής των παιδιών και έχε στο νου σου ότι ανατροφή δεν είναι αποκλειστικά και μόνο τροφή!
Να τολμάς να καμαρώνεις το παιδί σου, να το θαυμάζεις κάθε ώρα και κάθε στιγμή, να του απαντάς όταν σε ρωτάει (και μόνο τότε) χωρίς να το πρήζεις με νουθεσίες που "απο το ένα αυτί μπαίνουν κι απ' το άλλο βγαίνουν". Κι αν δεν ξέρεις την απάντηση στα ερωτήματά του, να πεις την μικρή μαγική φράση "δεν ξέρω", προτείνοντας να ψάξετε μαζί την απάντηση.
Το να το περιορίζεις είναι ο εύκολος δρόμος που θα στείλει το παιδί μακριά. Αυτό θέλεις;
Επειτα, οι κανόνες και οι απαγορεύσεις πού οδηγούν; κάνουν συχνότερα έναν άνθρωπο πειθήνιο όργανο ή/και εξεγερμένο και όχι έναν πολίτη ώριμο, συνειδητοποιημένο που λένε.
Το να είσαι γονιός είναι μια διαρκής ακροβασία κι όσο πάει όλο και πιο δύσκολη γίνεται, γιατί ο κόσμος γίνεται όλο και εξυπνότερος, κάθε γενιά έχει πιο ακονισμένα μυαλά απο την προηγούμενη κι αυτό δεν οφείλεται σε κάτι τι μαγικό αλλά στην αύξηση των εικόνων που μας περιβάλλουν.
Κι όταν λέμε "εικόνες" δεν εννοούμε τις εικόνες του σινεμά, της τηλεόρασης ή/και των κόμικς, αλλά τις εικόνες που σχηματίζει (που οδηγείται να σχηματίσει) ο εγκέφαλος του ανθρώπου για τον κόσμο. Κι αν θέλεις με τον τρόπο της "προστασίας" να επιβάλλεις τις δικές σου εικόνες στο μυαλό του παιδιού σου, πώς είναι δυνατό να πάει το παιδί σου μπροστά; πώς να προχωρήσει στη ζωή του και (μαζί με αυτό) ο κόσμος;
Κι ακόμα κάτι τι σημαντικό, που το ξεχνάμε: το παράδειγμα! γιατί ό,τι κι αν λέμε, το παιδί (καθώς και οποιοσδήποτε άλλος) ακούει κι επηρεάζεται μόνο από το 10% αυτών που λέμε και 90% απο το παράδειγμα που δίνουμε. Δεν παει να λέμε εκατό φορές τη μέρα ότι π.χ. η κλεψιά είναι κακό πράγμα τη στιγμή που εμείς κλέβουμε; Δυνατό παράδειγμα, έτσι;!
Επειτα, ας παραδεχτούμε πια ότι τα παιδιά είναι εξυπνότερα απο μας. Δύσκολο, αλλά αυτη είναι η αλήθεια τις περισσότερες φορές που αναγκάζει έναν γονιό να συμπεριφέρεται κυριαρχικά στο παιδί του: το ότι δυσκολεύεται να παραδεχτεί την εξυπνάδα του παιδιού ή/και απλώς τη διαφορετικότητά του.
Επειδή ένας καινούργιο ανθρωπάκι βγήκε απο τα σπλάχνα μας (αν είμαστε μαμάδες) ή/και με τη βοήθεια του σπέρματός μας (αν είμαστε μπαμπάδες) δεν σημαίνει ότι είναι κλώνος μας!! Είναι ένας καινούργιος άνθρωπος, διαφορετικός απο μας, όσο κι αν τυχόν μάς μοιάζει στην όψη. Εχει δική του προσωπικότητα και χρειάζεται βοήθεια να την αναπτύξει.
Αυτά τα ολίγα κι αν χρειαστεί θα ξαναγράψω. Το θέμα είναι ατελείωτο. Δεν τελειώνει ούτε με τον θάνατο.
