primum philosophare - 2ο

Συνέχεια απο εδώ

Χτες γεννήθηκα, Σήμερα ζω, Αύριο θά 'μαι χώμα.
Κι όλα αυτά σε ένα απειροελάχιστο ανοιγόκλεισμα ματιού.

Σκέφτομαι τον πατέρα μου που έλεγε ότι η ζωή είναι μονόδρομος.
Σε πάει κατευθείαν στο χώμα.
Γίνεσαι τροφή για μαρουλάκια.
Και πέραν τούτου ουδέν.
Χούς ήν και εις χούν απελεύσαι.

Σκέφτομαι ότι απο εκείνες τις απέραντες και ατέρμονες συζητήσεις μπορεί να ξεκίνησε η μανία μου για αναζήτηση.

Αναζήτηση τίνος?
Της Αλήθειας?
Υπάρχει Αλήθεια?
Υπάρχει Μία Αλήθεια?

Πάμε λοιπόν ξανά ένα γύρο -με καρδιά!

Σκέφτομαι την επισήμη της Φυσικής, με τα απειροελάχιστα σωματιδιάκια της τα ορατά πλέον δια γυμνού οφθαλμού -που λένε, γιατί ο γυμνός οφθαλμός δεν μπορεί να τα δει, διαψεύδοντας πανηγυρικά τη ρήση ότι «η Αλήθεια είναι γυμνή».
Η Αλήθεια είναι κάτι τι για το οποίο, ενώ διαισθητικά, μέσω συναισθήματος ή συναισθηματικής νοημοσύνης -για πιο πολύ ντόρο- πολλοί σοφοί είχαν καταλήξει στη θεωρία τους, πολλοί άνθρωποι ένοιωθαν βέβαιοι γι αυτό αλλά χωρίς αποδείξεις, η Αλήθεια λοιπόν αυτή σήμερα έχει τις αποδείξεις της.
Το μεγάλο, το ολόκληρο προϊόν «Αλήθεια» δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ημερομηνία λήξης έχουν τα επιμέρους κομματάκια του ή μάλλον οι εικόνες των κομματιών του: Τα αναπόσπαστα τμήματα της Μεγάλης Αλήθειας λήγουν κάποτε. Παύουν να υπάρχουν.

Κόβω και ξαναρίχνω:

Ολα είναι φτιαγμένα απο το ίδιο υλικό, έτσι λέει η Φυσική επιστήμη,
αποτελούμαστε απο το ίδιο υλικό.
Τα σωματιδιάκια που αποτελούν τη ντομάτα
είναι τα ίδια που αποτελούν το σκουλήκι,
το τρένο,
το βατράχι,
τον ελέφαντα,
τον πλανήτη Κρόνο,
τον αστερισμό της Πούλιας (με τα 7 παιδιά, κάτι ήξερε ο Οδυσσέας)
τον ίδιο τον Οδυσσέα,
εμένα,
το τραπέζι της κουζίνας,
τη φωτιά,
το τανκ,
τους δίδυμους πύργους,
το χώμα,
το αεροπλανοφόρο,
το πληκτρολόγιο,
το ποτάμι,
το σύννεφο,
το αυγό,
το διαμάντι,
τον Πατριάρχη,
το αυτοκίνητο,
το χορτάρι,
το βακτήριο του Λαβεράν,
και πάει λέγοντας.

Τίποτα δεν ξεφεύγει απο αυτό το Νόμο της κοινής (με το ίδιο υλικό) κατασκευής όλων.
Σε τίποτα δεν διαφέρουμε.
Τίποτα δεν μας ξεχωρίζει.
Η διαφορά υπάρχει στην πυκνότητα των σωματιδίων.
Πόσο πυκνά είναι τοποθετημένα σε κάθε είδος.

Το πληκτρολόγιο π.χ. είναι πιο πυκνοδομημένο απο εμένα -όταν μου το φέρει κάποιος στο κεφάλι, σίγουρα κάτι θα μου προξενήσει- ενώ είναι πιο αραιοδομημένο απο τον ελέφαντα, που αν το πατήσει θα το διαλύσει, αλλά ο ελέφαντας ο τόσο πυκνοδομημένος, μπορεί να περάσει ένα αραιοδομημένο ποταμάκι χωρίς να του κάνει ζημιά, και αν το ποτάμι πέσει πάνω στην ακόμα πιο αραιοδομημένη φωτιά θα τη σβήσει, αλλά αν η φωτιά χτυπήσει ένα πυκνοδομημένο πύργο θα το καταστρέψει, όπως θα καταστρέψει κι ένα σωρό άλλα πράγματα πυκνοδομημένα -περισσότερο ή λιγότερο άνευ σημασίας.

Ξαναρίχνω, δεν έκατσε καλά το χαρτί, κάθε παραμονή Πρωτοχονιάς ένα τριανταένα και πολύ μου πάει. Απο μη επαγγελματία τι περιμένεις!

Τα απειροελάχιστα σωματίδια λοιπόν της ύλης κάνουν τη ζημιά, ή μάλλον Είναι η ζημιά. Αυτά, που δεν τα βλέπουμε καν. Γιατί είμαστε μέσα τους, γιατί είναι μέσα μας, είμαστε μέρος του συνόλου τους, μας αποτελούν και τα αποτελούμε εικονοποιώντας τα.

Φτου! Ξαναρίχνω η ατζαμού!

Αν υπήρχε τρόπος να βγούμε απο αυτό το συνολικό συνονθύλευμα των απειροελάχιστων σωματιδίων που λέγαμε, θα βλέπαμε (με τα δικά μας μάτια, αφού προϋποθέτουμε ότι θα είχαμε βγει) θα βλέπαμε λοιπόν κάτι σαν ένα πακέτο μπαμπάκι, σαν το γαλαξία ένα πράγμα, σαν ένα σύννεφο που αλλού είναι αραιό και αλλού πυκνό.
Δε θα βλέπαμε και τίποτα σπουδαίο δηλαδή.

Ομως, αυτή η αλλού_αραιή_και_αλλού_πυκνή μάζα απο απειροελάχιστα σωματίδια αποτελεί τον κόσμο μας -ΕΙΝΑΙ ο κόσμος μας, ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ. Για τούτο, ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ. Ολα πια τα είπαν οι αρχαίοι έλληνες? Παρθενογένεσις δεν υπάρχει -αυτό το είπε ο Στέλιος αλλά δεν ξέρω αν είναι δικό του, που σίγουρα δεν είναι αφού δεν υπάρχει παρθενογένεσις και, με την ευκαιρία, απορώ γιατί το κοπυράϊτ κάνει θραύση. Απο ένα καζάνι βουτάμε και τρώμε όλοι αλλά καθένας κρατά το δικό του ψωμί κι έτσι η γεύση του ζουμιού αλλάζει -το ψωμί κάνει τη διαφορά.

...και η αλήθεια δεν είναι γυμνή,
γιατί πρέπει να φορέσει το φουστανάκι των εικόνων για να δει,
να είναι ατελής σαν το γυμνό μας οφθαλμό για να διακρίνει,
να πλάσει μέσα στο υλικό του εγκεφάλου μας,
τις εικόνες που μάθαμε να αναγνωρίζουμε:

τη δική μου στον καθρέφτη μου, τον καθρέφτη τον ίδιο, το ποτήρι, το κινητό, το φεγγάρι, το λεωφορείο, τη γάτα, τον κ. Γιάννη τον περιπτερά, τον υπολογιστή, τον πλανήτη Αρη, το πουντιασμένο κοτόπουλο και τη θεότρελη αγελάδα, τη φάλαινα και τη φώκια, τη φωνή που μιλάει και διατάζει πολέμους (μορφή ενέργειας είναι κι αυτή, ε) και πάει λέγοντας.

(Α! Ξέρετε πως οι εσκιμώοι έχουν εφτά λέξεις για το άσπρο χρώμα? Το άσπρο είναι η βασική τους εικόνα, μάλλον γι αυτό.)

Η αδυναμία μας να συλλάβουμε και να αναγνωρίσουμε την εικόνα του συνόλου μέσα στο οποίο βρισκόμαστε, μας επιτρέπει -μας επιβάλλει μάλλον- να το αντιλαμβανόμαστε τμηματικά. Με το σχηματισμό επιμέρους εικόνων.

«Αν δεν φτιάξω την εικόνα του τραπεζιού, τραπέζι δεν υπάρχει»
έλεγε ο μακαρίτης Κώστας Φωτεινός, σπουδαίος επιστήμονας ανθρωπολόγος, Πριν ανακαλυφτεί το DNA.

Ο Δημόκριτος είχε διατυπώσει τη θεωρία του 2.000 χρόνια ΠΡΙΝ ανακαλυφτούν τα τηλεσκόπια, μικροσκόπια, κλπ οπτικά βοηθήματα.

Ο μικρόκοσμος και ο μεγαλόκοσμος είναι αξεχώριστοι. Ενας είναι ο κόσμος.
Η μαθηματικώς αποδεδειγμένη θεωρία του Αϊντάϊν και του δασκάλου του Καραθεοδωρή, ότι καμμιά μορφή ενέργειας δεν χάνεται, τώρα γίνεται απτά κατανοητή.
Ολα μέσα εδώ είναι.
Ο κόσμος μας λοιπόν δεν βασίζεται στη λογική.
Η λογική μάλιστα τον εμπόδισε να μας φανερωθεί τόσον καιρό.
...αλλά, Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ, που λέει και ο γέροντας του Λιακόπουλου...

Κάποτε, θα γράψω για την ιστορία των γυαλιών μου και τις συμπτώσεις, ίσως γράψω και για το απειροελάχιστης διάρκειας ταξίδι μου σε μακρυνή απόσταση και την ακριβή περιγραφή χώρου που ποτέ δεν είχα επισκεφτεί. Οι εικόνες πάνε κι έρχονται και όσο περισσότερο ελευθερωνόμαστε απο την πίεση της λογικής και τον περιορισμό της μάσκας (του τσουβαλιού που λέγαμε) τόσο το συναίσθημα (η νοημοσύνη του συναισθήματος, για όσους δεν μπορούν να ξεφύγουν απο λέξεις_κλειδιά) θα αποκτά την ικανότητα να ενοποιείται με το ΟΛΟΝ.

***Τα μάτια μάς εμποδίζουν να βλέπουμε***

Ας αφήσουμε ελεύθερο τον εγκέφαλό μας, την ψυχή μας, την ΕΝΕΡΓΕΙΑ μας, να εννοήσει.

*Το ρήμα «βλέπω» πέθανε. Ζήτω το ρήμα «νοιώθω»*

Σ.Σ.1. Πολλοί θα διαβάσουν το κείμενο ολόκληρο, άλλοι θα σταθούν σε μικρές φράσεις, άλλοι θα βάλουν τη μικρή κουτσομπόλα που κρύβουν μέσα τους να κρίνει, α, θα πουν μερικοί, αυτά είναι μούρλες. Μερικοί θα διασκεδάσουν και κάποιοι -ελπίζω- θα συμφωνήσουν. Αν και κοινωνικό όν, αδιαφορώ παγερά. Δεν με αφορά ο λόγος κανενός. Δεν με αφορά ο λόγος, γενικώς. Δεν σκέφτομαι λογικά. Νοιώθω απλώς. Εννοώ.

Σ.Σ.2. Οταν πριν 5 χρόνια παράτησα τις ακαδημαϊκές συμβάσεις και ξεκίνησα να ζωγραφίζω θέλοντας να αποτυπώσω ΤΟ συναίσθημα -και όχι να ζωγραφίσω ΜΕ συναίσθημα, όπως λένε μερικοί «ευαίσθητοι» σε εισαγωγικά, και θα εξηγήσω μετά το γιατί μπαίνουν τα εισαγωγικά- όταν ξεκινούσα λοιπόν να πλάθω τις παράξενα κατακερματισμένες εικόνες μου, δεν ήξερα ούτε προέβλεπα πού θα με βγάλει αυτή η ιστορία.

Τις εικόνες αυτές, λίγο αργότερα, όταν έμαθα να "παίζω" με το Adobe Photoshop, έψαχνα να τις βρω στα επεξεργασμένα εικονίδια που σκάρωνα στον υπολογιστή. Μετά απο λίγο, πέταξα κατά Fractals μεριά, διαβάζοντας παράλληλα διάφορα σαν τη «Συναισθηματική Νοημοσύνη» του Goleman ή την «Κοινωνία της Νόησης» του Marvin Minsky και ασκούμενη με ζέση στα δικά μου παλαβιάρικα κείμενα επιστημονικής φαντασίας.

*Αν ζούσα στο μεσαίωνα, σίγουρα θα με καίγαν!*

Αν πάω να τα πω όλα αυτά σε ένα ντόπιο κάτοικο των νησιών του Πάσχα, θα βιαστεί να συμφωνήσει μαζί μου χωρίς πολλά λόγια, κουνώντας το κεφάλι, γιατί και εκείνος ξέρει ότι δεν θα βρέξει αν δεν βγει η φυλή να χορέψει ξυπόλητη χτυπώντας τα τύμπανα και κραυγάζοντας. Αλληλεπίδραση και ώσμωση που λέγαμε..?

Γιατί κάποιο καιρό εγκαταλείψαμε το δρόμο του συναισθήματος και πιάσαμε το δρόμο της λογικής?
Θα ήταν άραγε δυνατό να φτάσουμε στα τωρινά συμπεράσματα της Φυσικής επιστήμης αν είχαμε εννοήσει διαφορετικά, απο διαφορετικό δρόμο, τον κόσμο?
Θα υπήρχε καν επιστήμη, έτσι όπως τη γνωρίζουμε, αν ακολουθούσαμε άλλη πορεία και όχι την πορεία του Λόγου?
Ο καιρός που διαπλεύσαμε μέχρι εδώ είναι χαμένος?
Φτάσαμε στο ίδιο συμπέρασμα κατευθείαν απο τον άνθρωπο των σπηλαίων, ο οποίος εννοούσε μεν ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου αλλά παράλληλα είχε την ανάγκη να το εξηγήσει και για τούτο χρειαζόταν ένα εργαλείο αποτελεσματικό: και εγεννήθη Λόγος!

Το μυαλό μας, όπως έδωσε εντολή στο χέρι να πιάσει μια πέτρα και να τη λαξεύσει για να κατασκευάσει το πρώτο εργαλείο/όπλο, ώστε να τραφεί και να επιζήσει των εχθρών του -ορατών και αοράτων, αντιληπτών και μη- έτσι έδωσε εντολή στον εαυτό του να αναπτύξει την τεχνική του Λόγου, της λογικής, ώστε να κατανοήσει τον κόσμο του.

Και τώρα τι κάνουμε?

Κατέχουμε τη Γνώση, οπότε... Ξου απο τον Παράδεισο!

Κάνω μια σκέψη ότι ο Παράδεισος των γραφών μπορεί να είναι ο εικονοποιημένος μας κόσμος.
...γιατί η Κόλαση, όπως γράφεται και πιστεύεται κιόλας, διαρκεί αιώνια...

Ο κόσμος της μιας στιγμής. (!!!)

Το δέντρο του DNA μας δίνει αυτή την πληροφορία. Φάγαμε τον καρπό του και ξυπνήσαμε με το χορό των σοφών, των μαγισσών, των πρωποπλάστων, των προφητών, των οδηγητών, των θρησκειών, των επιστημόνων, να μας ζαλίζει τα ούμπαλα.

Φτου! ξυπνήσαμε λοιπόν. Και τώρα τι?

Ο Λόγος, η λογική, αντιμάχεται το συναίσθημα. Δεν του κάθεται καλά να χάσει την πρωτοκαθεδρία. Για τούτο σκάρωσε ένα όπλο. Δίνει τροφή στη μικρή κουτσομπόλα που κρύβεται μέσα μας για να φουσκώσει και να καταλάβει με τον όγκο της μεγάλο χώρο στον εγκέφαλό μας, να μην ασχολούμαστε με άλλα παρά μονάχα με την επιφάνεια του παγόβουνου. Ο,τι συμβαίνει εκεί πάνω έχει σημασία. Αγνοούμε το Ολον του παγόβουνου και αρκούμαστε σε μια κουταλίτσα απο το σύνολο.

...και... Δεν θα εξηγήσω το περί των εισαγωγικών στη λέξη «ευαίσθητοι» ακριβώς για να περιορίσω συνειδητά τη μικρή μου κουτσομπόλα, αυτή που κρύβεται μέσα μου. Να ξενηστικωθεί, να ρέψει απο ασιτία η κακούργα!

Συνείδηση! Αλλη μια λέξη που οδηγεί κάπου και έχει πολύ ενδιαφέρον...
...και η λέξη παρθενογένεσις με εξιτάρει! Ολη αυτή η κυκλική μετακίνηση του πνεύματος...
Πνεύμα! Κι άλλη λέξη? Πού θα με βγάλει τελικά αυτός ο δρόμος? Υπάρχει Τέλος?
Τελοσπάντων. ;-)

(μπορεί και να συνεχίσω)